Stanisław August Poniatowski podczas elekcji w 1764 roku został wybrany polskim monarchą.
Szczególnie na początku panowania był mało popularny wśród szlachty, potrzebował zatem reprezentacyjnego portretu podkreślającego wagę jego osoby, jako króla Polski i utrwalającego przekonanie o legalności jego władzy objętej w rzeczywistości przy wydatnym wsparciu Rosji.
Nowy władca poszukując utalentowanego portrecisty zabiegał o włoskiego malarza Marcela Bacciarelliego, który wraz z dworem Augusta III Sasa pojawił się na kilka lat w Warszawie pozostawiając po sobie szereg bardzo dobrych wizerunków arystokracji.
Król został przedstawiony w reprezentacyjnym stroju koronacyjnym: w podbitym gronostajowym futrem płaszczu ozdobionym polskimi orłami, surducie i spodniach, z ręką opartą na regimencie i z regaliami leżącymi obok na stole. Postać króla jest lekka, wytworna, pełna elegancji i wdzięku, co odpowiadało ówczesnej modzie. Portret koronacyjny przyniósł Bacciarelliemu pełny sukces – został malarzem nadwornym, nadano mu szlachectwo polskie. Portret ten wielokrotnie kopiował sam artysta.
(4955)
