Z izraelskiej gazety dowiadujemy się, że Adam Mickiewicz był prawdopodobnie Żydem. Przypominamy ,,antysemicki” tekst wieszcza

Michał P. Garapich, wykładowca antropologii na University of Roehampton w Londynie, regularnie publikujący w izraelskim Haaretz, podzielił się swoim odkryciem na łamach tej gazety. Jego zdaniem Adam Mickiewicz prawdopodobnie był Żydem.

W swoim tekście na początku ostrzega, że polskie prawo sprawia, że ten tekst jak i inne wypowiedzi mogą znaleźć się pod lupą polskiej prokuratury. Powołuje się na prof. Jana Grabowskiego, który wymyślił liczbę 200 tys. Żydów, którzy zginęli na skutek działań Polaków, pisząc o ,,orgii mordu”. Wspomina o polskim nacjonalistycznym rządzie, który utrwala stereotyp Polaków jako antysemitów z natury. Nie zabrakło wzmianki natury osobistej: dziadek i wujek autora mieli być ukrywani przez Polaków, a potem spaleni przez nich (,, Poles hid my grandfather and uncle, then burnt them to death”).

Jednak autor mimochodem dzieli się niespodziewanym odkryciem. Twierdzi, że stereotyp Polaka-antysemity jest niewłaściwy i intelektualnie wątpliwy, bo obie kultury polska i żydowska przez niemal tysiąc lat współistnienia przenikały się i wzajemnie na siebie oddziaływały.

– Żaden intelektualista nie może wyobrazić sobie polskiej kultury bez żydowskich elementów. W końcu największy polski poeta romantyczny Adam Mickiewicz był pod mocnym wpływem judaizmu i prawdopodobnie sam był Żydem

– stwierdza profesor antropologii.

Problem w tym, że nie ma żadnych dowodów na to, że Mickiewicz był Żydem. Teoria, że Majewscy, z których wywodziła się matka poety, byli wychrzczonymi Żydami z sekty frankistów, nie ma podstaw. Wszystkie przedstawiane dowody opierają się na luźnych spekulacjach, tak jak książka Jadwigi Mauer ,,Z matki obcej… Szkice o powiązaniach Mickiewicza ze światem Żydów”.

W ,,Księgach narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego” znajduje się tekst Mickiewicza, który mówi wiele o stosunku wieszcza do Żydów. Polecamy poniższą lekturę:

Pewien Chrześcijanin mieszkał pod lasem, będąc gajowym. Ten ujrzał iż zbójca wykrada się z lasu i dąży ku karczmie, w któréj mieszkali żydzi, aby ich pobił i odarł. Rozbójnik rzekł do gajowego: pójdźmy razem na żydy, a podzielim się łupem ich.

Gajowy miał w ręku strzelbę, ale tylko nabitą śrótem na ptaszki, przecież rzucił się na rozbójnika, i ranił go; sam zaś był mocniéj zraniony, i porwali się za barki, i bili się długo, aż rozbójnik obalił gajowego, i podeptał, i myślił, iż go zabił. Ale sam będąc zraniony, nie mógł dla ujścia krwi iść na rozbój, i wrócił do lasu. Gajowy zaś zawlókł się do karczmy dla ratunku.

I rzekł żydom: oto spotkałem męża rozbójnika, i odpędziłem go, i zraniłem, ale skoro wyleczy się wróci; a jeśli tu nie wróci, tedy pójdzie łupić inne Żydy po karczmach. Wstańcie więc pojmajcie go, i zwiążcie; a jeśli boicie się, pomóżcie mnie, rozbójnik jest mąż dużéj ręki, ale iż osłabiony, pożyjem go.

Żydzi zaś widzieli z karczmy, co się stało, i wiedzieli, że ich obronił; ale obawiali się, aby nie prosił zapłaty.

Więc udali wielkie zadziwienie, pytając, skąd przychodzi, i czego żąda; starsi dali mu wódki i chleba; a bachury płakały, niby z litości.

I rzekli wszyscy: nie wierzymy, aby rozbójnik chciał nas zabijać; bywał tu u nas dawniéj, i pił wódkę, a nic nam złego nie zrobił.

Odpowiedział im gajowy: jeśli tu był, tém gorzéj dla was, bo obejrzał dom wasz, i skrzynie wasze, i obaczył, że w domu mieszkają żydzi, to jest, lękliwego i słabego serca Naród.

Na to rzekli znowu Żydzi: nie bluźń na Naród nasz; alboż nie z niego, nie z naszego Narodu był Dawid, który zabił Goliata, i Samson najmocniejszy z ludzi.

Odpowiedział im gajowy: człowiek jestem w księgach nieuczony, słyszałem od Plebana, że ów Dawid i Samson pomarli, i niepowstaną; radźcie więc o sobie.

Rzekli więc Żydzi: nie nasza rzecz lasy ze zbójców oczyszczać, jest na to urząd i wojsko; idź a powiédz im.

Odpowiedział gajowy: broniąc was, nie pytałem urzędu, i nie czekałem na wojsko.

Rzekli mu Żydzi: broniłeś sam siebie.

Odpowiedział gajowy: mogłem wżdy pomagać rozbójnikowi łupić was, albo iść z daleka za nim i milczéć, a podzieliłby się ze mną dobrem waszém. Mogłem też z domu nie wychodzić.

Rzekli mu Żydzi: broniłeś nas, bo spodziewałeś się zapłaty. Jakoż daliśmy tobie wódki i chleba, i opatrzyliśmy ranę, i damy ci jeszcze talar bity.

Odpowiedział im gajowy: Zapłaty waszéj nie chcę, a za chleb i wódkę, i leki, odeszlę pieniądze, skoro wrócę do domu mego.

Rzekli mu znowu Żydzi: biłeś się ze zbójcą, bo wiemy, żeś człowiek kłótliwy, i lubisz bój, i szukasz po lesie zwierza.

Odpowiedział im gajowy: gdybym szedł na bój, uzbroiłbym się lepiéj, wziąłbym kule i tasak; wyszedłbym albo pierwéj, albo potém; a widzieliście, żem nie wyszedł ani pierwéj, ani potém, ale w tę samą chwilę, kiedy ujrzałem męża rozbójnika idącego na was.

Więc Żydzi zadziwili się bardzo, i rzekli: powiedz tedy, a przyznaj się, dla czegoś to zrobił, co zrobiłeś; i jakie były myśli twe, bo człowiek dziwny jesteś!

Odpowiedział gajowy: tego jednego wam nie powiem, a choćbym powiedział, nie zrozumiecie, bo inny jest rozum żydowski, a inny chrześcijański; ale gdybyście się nawrócili do Chrześcijaństwa, zrozumielibyście sami postępowanie moje, nie potrzebując pytać się mnie. I to rzekłszy, wyszedł od nich.

Idąc zaś, jęczał dla ran.

A Żydzi mówili między sobą: chlubi się, że jest mężny, a jęczy; rany jego nie są ciężkie, i tylko jęczy, aby nam straszył dzieci.

Wiedzieli Żydowie, iż ciężko raniony był, ale czuli, iż źle zrobili, a chcieli sami w siebie wmówić, że nic złego nie zrobili. I gadali głośno aby sumnienie swe zagłuszyć.

Źródło: Adam Mickiewicz, Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego, Paryż 1832

źródło: Haaretz / Kompromitacje.blogspot.com