To kolorowy film nakręcony w październiku 1940 r. w okupowanej Warszawie. Obraz pochodzi ze źródeł niemieckich. Widzimy na nim miasto zdewastowane we wrześniu 1939 r. Oglądamy jego panoramę z okien pociągu jadącego mostem średnicowym (przed wojną o charakterystycznej metalowej konstrukcji). Widzimy też kadry z samochodu ciężarowego jadącego Alejami Jerozolimskimi. Z lewej mija nas tramwaj jadący w kierunku ulicy Opaczewskiej na Ochocie. Chwilę później widnieje prowizorycznie wyremontowany gmach Dworca Głównego. Na filmie oglądamy też m.in. ruiny cytadeli oraz panoramę Warszawy z ostatnich kondygnacji drapacza chmur Prudential. Z góry widać zburzoną Świętokrzyską, fragmenty zwalonej kamienicy u zbiegu z Mazowiecką.
Ostatnie sceny filmu (począwszy od 2:35) przedstawiają rumowiska w rejonie narożników Krakowskiego Przedmieścia z Miodową. To miejsce zostało zbombardowane we wrześniu 1939 r. I nie była to jedna zabłąkana bomba. W ruinę zamieniło się wiele zabytkowych budowli. Pośród nich też kamienice w miejscu dawnych domów Izabeli z Poniatowskich Branickiej, siostry króla Stanisława Augusta, przy Senatorskiej 2 i Podwalu 1.
Na filmie widać ruiny od strony Krakowskiego Przedmieścia. Przez chwilę widnieje wyrastający ponad nie „niebotyk” u zbiegu Miodowej i Koziej, który ocalał, bo miał żelbetową konstrukcję. Sąsiednie kamienice i pałace zamieniły się w ruinę. Jedne spłonęły. Mury innych runęły. Ściany większości tych domów potem rozebrano do parteru. Tak też stało się z domami przy Senatorskiej 2. Zwróćmy jeszcze uwagę na ostatni kadr. To wypalona i już częściowo rozebrana kamienica Roeslera i Hurtiga na rogu Krakowskiego Przedmieścia i Miodowej.
opis za: warszawa.gazeta.pl
(72)
