4 kwietnia mija sześćdziesiąta trzecia rocznica śmierci prof. Władysława Tarnawskiego, jednego z najlepszych polskich tłumaczy dzieł Wiliama Szekspira, wybitnego historyka literatury angielskiej, wykładowcy akademickiego, polityka.
Urodził się 3 XI 1885 w Przemyślu, w rodzinie Leonarda i Wincentyny z Wojgartów. W 1903 ukończył z odznaczeniem I gimnazjum w Przemyślu. Studiował filologię polską i filologię klasyczną we Lwowie, anglistykę w Krakowie. Doktorat uzyskał w 1913 na podstawie rozprawy O polskich przekładach dramatów Szekspira, która ze względu na dużą wartość została na wniosek Ignacego Chrzanowskiego wydana przez Akademię Umiejętności. W latach 1914-1924 pracował jako nauczyciel języka polskiego, historii, łaciny i języka niemieckiego, w przemyskich gimnazjach, I i II im. Kazimierza Morawskiego na Zasaniu. W latach 1915-1916 wcielony do wojska austriackiego, uczestniczył w kampanii karpackiej.
9 I 1922 uzyskał habilitację na UJK na podstawie monografii Krzysztof Marlowe, jego życie, dzieła i znaczenie w literaturze angielskiej. 29 I 1924 został nominowany profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Anglistyki Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. 18 V 1927 witał we Lwowie Gilberta K. Chestertona i na życzenie pisarza towarzyszył mu w drodze powrotnej do Przemyśla. We wrześniu 1934 prof. Tarnawskiego dotknęła „reforma” szkolnictwa wyższego ministra Jędrzejewicza, która likwidowała katedry naukowców niewygodnych dla sanacji. 29 IX został przeniesiony w stan spoczynku, a filologia angielska na UJK zlikwidowana. Do pracy ze studentami powrócił w 1938. Podczas wojny pełnił we Lwowie obowiązki kierownika Katedry Filologii Angielskiej (1939-41 i 1944-45). W lipcu 1945 opuścił z rodziną Lwów i zamieszkał w Przemyślu. 16 X 1945 otrzymał Katedrę Anglistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. 12 VI 1946 mianowano go profesorem zwyczajnym. W 1946 przyjęto go na członka korespondenta PAU. W VIII 1946 zaproszony do Stratford na zjazd szekspirologów, jednak władze nie zgodziły się na wyjazd.
Był redaktorem naczelnym Ziemi Przemyskiej (1918-1919), pisywał do lwowskiego Słowa Polskiego, Gazety Warszawskiej, Przeglądu Warszawskiego, Głosu Narodu, był prezesem Komitetu Redakcyjnego Lwowskiego Kuriera Porannego.
Angażował się społecznie i politycznie. Działał w przemyskim Towarzystwie Młodzieży Polskiej Znicz (1903-1906), Towarzystwie Gimnastycznym Sokół (od 1903), Towarzystwie Przyjaciół Nauk w Przemyślu, Kole Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych (od 1913), Kole Pań Towarzystwa Szkoły Ludowej w Przemyślu, Organizacji Polskiej. Od 1918 pełnił funkcję sekretarza przemyskiego koła Związku Ludowo-Narodowego. Brał aktywny udział w kampanii wyborczej do Sejmu w 1919, po której jego ojciec, Leonard został posłem ZLN. W 1922 był pełnomocnikiem listy wyborczej nr 8 – Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej. Od 1924 pełnił funkcję kuratora koła Młodzieży Wszechpolskiej we Lwowie, a po założeniu w 1928 Stronnictwa Narodowego przewodniczącego koła i członka Zarządu Dzielnicowego SN. W 1930 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z listy SN z okręgu przemyskiego. Podczas pobytu w Krakowie aktywnie włączył się w prace SN, został przewodniczącym Komitetu Ziem Wschodnich przy Wydziale Propagandy Zarządu Głównego SN, pisał do Biuletynu Wewnętrznego Kresowiaków i Biuletynu Kresowego, współpracował z wydziałem wychowania przy Zarządzie Głównym SN.
Aresztowany 4 XII 1946 za działalność w Komitecie Ziem Wschodnich. 1 X 1947 skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie pod przewodnictwem majora Romana Abramowicza za „próbę obalenia ustroju” na dziesięć lat więzienia (po amnestii pięć), utratę praw publicznych i honorowych. Więziony we Wronkach i na warszawskim Mokotowie. Nie poddawał się zwątpieniu, pracował, tłumaczył Szekspira. Zmarł 4 IV 1951 w więzieniu mokotowskim, prawdopodobnie na gruźlicę. Pochowany w Warszawie na Powązkach na Cmentarzu Wojskowym – kwatera 140, rząd I, grób 13. Grób symboliczny znajduje się na Łączce.
[quote]Do najważniejszych jego prac należą m.in.: Krzysztof Marlowe (1922), Szekspir (1931), Historia literatury angielskiej – pierwszy podręcznik literatury angielskiej w języku polskim – (t. 1-2, 1926-1930), Literatura angielska (1932). Przetłumaczył wszystkie dzieła Szekspira. Wydano: Antoniusz i Kleopatra (1921), Romeo i Julia (1924), Juliusz Cezar (1925), Sen nocy letniej (1931), Hamlet (1953), Król Ryszard II (1956), Król Lear (1957), Burza (1958), Sonety (1964).[/quote]
(224)
