Dziennikarz narodowości ukraińskiej Bogdan Huk swoją książkę „Polskie jądro ciemności”, wydaną przez Stowarzyszenie Ukraińskie Dziedzictwo, rozpoczyna słowami:
Pamięci wszystkich niewinnych Ukraińców, w tym dzieci, kobiet i starców, zamordowanych po wojnie we wsi Terka przez żołnierzy Rzeczypospolitej Polskiej.
Dalej jest bardzo ciekawie. Autor pisze Wielkim Głodzie, która ukraińska odsłona rozegrała się „nie tylko w kontekście komunistyczno-nazistowskim, lecz także rzymskokatolickim polskim”.
Autor porównuje również „polski kolonializm” z innymi kolonializmami.
O Kresach pisze:
„Koncept Kresów w XIX wieku zabójczy w stosunku do kultury ruskiej, w XX wieku stał się podłożem polskich koncepcji i ograniczonych praktyk ludobójczych w stosunku do narodu ukraińskiego. Ewolucja polskiej myśli narodowo-chrześcijańskiej stanowi odpowiednik XIX-wiecznej myśli niemieckiej na temat Żydów, skutkujących Holokaustem.
Jak informuje serwis Kresy.pl, to nie jedyne takie słowa autora.
[quote]„Nazistowski Holocaust w czasie wojny nie powstrzymywał polskich elit politycznych od planów jego powtórzenia po wojnie” – pisze Bohdan Huk nie mając na myśli późniejszej władzy komunistycznej w Polsce, ale… rząd londyński i Armię Krajową. Dowodem ma być projekt ustawy o przesiedleniu ludności ukraińskiej przygotowany przez polskie podziemie w 1943 roku. Artykuł ukazał się w piśmie „Nasze Słowo” – finansowanym przez państwo polskie – informują Kresy.pl.[/quote]
„Nasze Słowo” to ukazujący się w języku ukraińskim tygodnik mniejszości ukraińskiej w Polsce, wydawany przez Związek Ukraińców w Polsce. Jest utrzymywany z budżetu państwa polskiego, na funkcjonowanie pisma w roku 2011 ZUwP otrzymał od Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji RP sumę 420 tysięcy złotych.
Kim jest Bogdan Huk?
Za biogramem w serwisie Wikipedia:
Bogdan Huk (ukr. Богдан Гук; ur. 1 maja 1964 w Morągu) – dziennikarz narodowości ukraińskiej zajmujący się tematyką mniejszości ukraińskiej i stosunków ukraińsko-polskich w Polsce po II wojnie światowej.
Urodził się w województwie olsztyńskim, dokąd w ramach akcji „Wisła” deportowani zostali jego rodzice (ojciec pochodzi z Radawy, matka z Wisłoka Wielkiego). W latach 1970-1975 mieszkał we wsi Łączno. W 1975 wraz z rodzicami zamieszkał we wsi Komańcza. W latach 1979-1982 uczęszczał do II Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sanoku, w 1982-1984 do IV Liceum Ogólnokształcącego w Legnicy, które ukończył.
Absolwent Wydziału Rusycystyki i Lingwistyki Stosowanej, Katedra Filologii Ukraińskiej Uniwersytetu Warszawskiego, magister filologii ukraińskiej (1990). W okresie studiów działał w Radzie Kultury Studentów Narodowości Ukraińskiej przy Ogólnopolskiej Radzie Kultury Studentów Mniejszości Narodowych ZSP, w latach 1986-1990 redaktor naczelny ukraińskiego kwartalnika studenckiego „Zustriczi” wydawanego w Warszawie przez ORKSMN, następnie przez Związek Ukraińców w Polsce. Związany wtedy także z ukraińskim fanzinem kontrkulturowym Widryżka. Do 1997 mieszkał w Warszawie.
Redaktor techniczno-programowy Redakcji Ukraińskiej Radia „Polonia” w latach 1990-1993; w 1994 został dziennikarzem tygodnika Nasze Słowo i członkiem jego redakcji. W tym czasie redagował utworzone przez siebie czasopismo Son i Mysl’ (ukazały się 4 numery). Od wyjazdu z Warszawy w 1997 do Przemyśla, regionalny korespondent Naszego Słowa w tym mieście. W latach 1998-2000 nauczyciel języka i literatury ukraińskiej w Zespole Szkół Ogólnokształcących im. Markijana Szaszkewicza w Przemyślu. Redaktor naczelny miesięcznika Wisnyk Zakerzonnia, wydawanego w latach 2000-2002 przez Oddział Przemyski Związku Ukraińców w Polsce.
Od 1989 Bogdan Huk systematycznie zbiera, opracowuje i wydaje w różnych wydawnictwach relacje ustne, wspomnienia oraz dokumenty dotyczące społeczności rusko-ukraińskiej w Polsce po 1944, ze szczególnym uwzględnieniem losów zabytków kultury materialnej Bojkowszczyzny, Nadsania przemyskiego, całej Łemkowszczyzny, Chełmszczyzny i Podlasia południowego; interesuje się ruskimi Zamieszańcami w okolicach Krosna i Rzeszowa, Otrocza w powiecie Janów Lubelski, wyspą łemkowską koło Szlachtowej. Od 1997 prawie w każdym numerze Naszego Słowa w rubryce Świadectwa ukazuje się dokumentalna publikacja jego autorstwa.
Od 2012 przewodniczący Stowarzyszenia Ukraińskie Dziedzictwo.
źródło: Skany z książki za Pitu Pitu, Kresy.pl
(256)
