Tak Psalm 22 brzmi w języku staropolskim, którym Polacy posługiwali się w XIV wieku…
Psalm 22 (według Biblii Tysiąclecia 23)
1 Psalm. Dawidowy.
Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego.
2 Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć:
3 orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoje imię.
4 Chociażbym chodził ciemną doliną,
zła się nie ulęknę,
bo Ty jesteś ze mną.
Twój kij i Twoja laska3
są tym, co mnie pociesza.
5 Stół dla mnie zastawiasz
wobec mych przeciwników;
namaszczasz mi głowę olejkiem;
mój kielich jest przeobfity.
6 Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni mego życia
i zamieszkam w domu Pańskim
po najdłuższe czasy.
(2496)
Po pierwsze, w końcu w XVI czy w XIV wieku??
Po drugie, niby gdzie ten staropolski??
Tu chyba pasujący fragment z Psałterza Floriańskiego z XIV wieku:
XXII
1. Gospodzin oprawia mie a nics mi niedostanie, na mieście pastwy tamo mie postawił.
2. Na wodzie postrobieństwa wschwał mie, duszę moję obrocił.
3. Odwiodł mie po stdzach sprawiedlności prze imię swoje.
4. Bo aczbych chodził pośrzod cienia śmierci, nie będę sie bać zła, bo ty se mną jeś.
5. Pręt twoj i dębiec twoj, ta jesta mie ucieszyła.
6. Ugotował jeś w obeźrzeniu mojem stoł przeciwo tym, jiż mącą .
7. Utuczył jeś w oleju głowę moję; a kielich moj upawający kako światły jest!
8. A miłosierdzie twe będzie naśladować mie wszelikich dniow żywota mego,
9. a bych przebywał w domu bożem na długie dni.