Giovanni Papini o dwugłowej hydrze socjalizmu i burżuazji:
„[Socjalizm] stanowi najniższe, najpodlejsze i najbardziej despotyczne instynkty, które znajdują się w człowieku-zwierzęciu: socjalizm w imię wolności chce zniewolić, w imię idei – napełnić brzuchy, w imię równości tworzy tyranię oligarchii demokratycznej”
(Chi sono i socialisti? Socialismo e borghesia, „Leonardo”, 22 II 1903).
„Przeciętny mieszczanin i robotnik są podobni w tym, że nie rozumieją ni symfonii Wagnera, ani paradoksu Nietzschego” (tamże).
„Jeśli się uważnie spojrzy, socjalista nie próbuje nawet być niczym innym niż jego wróg, lecz chce stać się ‚drobnomieszczaninem’, właścicielem in partibus wszystkich dóbr na ziemi, tak żeby miał zawsze do dyspozycji swoje jedzenie, swoje łóżko i swoją kobietę”
(za: M. Isnenghi, Giovanni Papini, Firenze 1972, s. 122).
„[W rzeczywistości socjalizm] był ruchem burżuazyjnym, przygotowanym i kierowanym przez burżuazję w celu stworzenia nowej arystokracji, kasty demagogicznej i kliki demokratów, którzy – poprzez chciwość władzy i dobrobytu równą burżuazji – chcieli wykorzystać masy”
(Il congresso del dissolvento, „Il Regno”, 17 IV 1904).
„Socjalizm stał się prawdziwym przemysłem, z karierami, biurokracją i pensjami. Klasa agitatorów politycznych wykorzystała lud pracujący we Włoszech”
(A chi giova la lotta di classe, „Il Regno” 27 III 1904).
cytaty za prof. Jackiem Bartyzelem
(25)
