‘Ndrangheta (‘ndrángheta) jest organizacją mafijną charakteryzującą się wyjątkową umiejętnością kamuflażu. Niezauważalnie przenika przez społeczeństwo i instytucje, nie zwracając na siebie uwagi. Od wielu lat umiejętnie chroni to, co osiągnęła na całym świecie, unikając bezpośredniego ataku na instytucje, działając w tak zwanym półzanurzeniu, aby móc przez nie przenikać i żyć z nimi w „symbiozie”.
Stroni od medialnego rozgłosu. Sięgając do korzeni, można zauważyć, że bazuje na bardzo silnych, nierozerwalnych więzach rodzinnych, które umacniają hierarchię. Mafia kalabryjska czerpie również wiele z przeszłości, kiedy tak ważne były rytuały, język i symbolika. Mimo powrotu do korzeni potrafi być też bardzo współczesna i bezwzględna, z wielką determinacją zarządzać interesami oraz organizacjami rządowymi na swoim terenie – pisze Arcangelo Badolati w książce Kulisy ‘Ndranghety. Profil najgroźniejszej mafii na świecie.
Zachęcam Arcangelo to prawdziwy specjalista. Widział niejedno i poznał najważniejszych ludzi ndranghety. https://t.co/GDfXeIwDCI
— witold gadowski (@GadowskiWitold) August 29, 2018
Każdy klan składa się z osób połączonych więzami krwi. Aby podtrzymać te więzy, rodziny są gotowe planować małżeństwa, wybierając kandydatów na żony lub mężów spośród innych ‘ndrine, a to dlatego, że celem każdego szanującego się padrino jest rozszerzenie strefy wpływów rodzinnego klanu dzięki sprawdzonej metodzie aranżowania małżeństw i układów przydatnych do tworzenia sojuszy opartych na więzi pokrewieństwa.
W ubiegłym stuleciu ‘ndrangheta miała inny charakter niż dzisiaj. Mamy wiele dowodów na to, że mafia ta nie działała na tak wielką skalę, zwłaszcza jeśli chodzi o terytorium – skupiała uwagę głównie na obszarach wiejskich i peryferiach. Ze źródeł wynika, że stosowała bardzo okrutne metody uprowadzania osób w celu żądania okupu, kreując tym samym mit o mężczyznach zdolnych do bezlitosnej zemsty, takich jak: Giuseppe Musolino, Santo Stefano z Aspromonte, Angelo Macrì z Delianuova, Domenico Maisano z Drosi, Giuseppe Barca z Oppido Mamertina. Współczesna ‘ndrangheta – mafia trzeciego milenium – obrała inną taktykę postępowania, która polega na przenikaniu do spółek i wtapianiu się w ich strukturę oraz inwestowaniu przy tym w towary i usługi na całym świecie. Rodziny mafii dbają o odpowiednie wykształcenie dzieci, przygotowując je do przewidzianej dla nich roli, czyniąc z nich ekspertów w zawodach medycznych, prawnych i w inżynierii. Dzisiejsi bossowie to elegancko ubrani mężczyźni posługujący się czystą mową bez naleciałości, często poligloci, o dobrych manierach i nieskazitelnej aparycji, używający iPoda i blackberry, szukający możliwości zarobkowych nie tylko na rynku włoskim, lecz na całym świecie.
Nie ma firmy w Piemoncie, Ligurii, Toskanii, Lacjum, Emilii-Romanii czy Veneto, która nie miałaby do czynienia z diabolicznymi umiejętnościami bossów kalabryjskich, którzy opanowując rynki i zwalczając wolną konkurencję, zagarniają kapitały przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Obsadzają swoimi ludźmi stanowiska w bankach i innych instytucjach kredytowych, a utrzymując bliskie kontakty z ludźmi na wysokich szczeblach władzy, przenikają w sfery polityczne.
Po spustoszeniu terytorium Włoch, ziemi, która z czasem przestała oferować wielkie zyski, koterie rozpoczęły kolonizację Europy, inwestując w nieruchomości i działalność gospodarczą w Europie Wschodniej, ale także Holandii, Belgii i Hiszpanii, kontynuując działania zainicjowane już w latach siedemdziesiątych na terytorium Niemiec, południu Francji, Australii i Kanadzie. Operacje z drugiej połowy XX wieku opierały się głównie na ekspansji – wykorzystaniu zjawiska emigracji. Dzisiaj wykorzystuje się do tego celu współczesną technologię. Wystarczy kilka kliknięć na komputerze, aby skontaktować się z potencjalnymi partnerami biznesowymi, uzgodnić warunki finansowe i rozpocząć inwestycje, które później miałyby być doglądane przez fikcyjne firmy, zakładane ad hoc w tak zwanych rajach finansowych, zatrudniające niczego niepodejrzewających menedżerów gotowych bez wahania wykonywać rozkazy.
Film Witolda Gadowskiego Diabeł zatrzymał się w Kalabrii – Łowca smoków:
W Duisburgu w 2007 roku doszło do wendety, gdyż członkowie pewnego gangu z miasteczka San Luca chcieli wyrównać porachunki. Akcja rozegrała się przed pizzerią, w której dokonywano obrzędu przyjmowania nowego członka. W wyniku tego krwawego nalotu zginęło aż sześć osób. Po tym zdarzeniu większość picciotti3 opuściła terytorium Locride oraz tereny równiny Gioia Tauro, zarówno prowincje Vibo Valentia, Crotone, Cetraro, jak i obszar Sibari. Wendeta jest zjawiskiem bardzo często obserwowanym w tego typu organizacjach przestępczych, gdyż pozwala na prywatne porachunki poza światłem prawa. Uczony Corrado Alvaro posługuje się w swoich opisach frazą, że ma „siłę tysiącletnią, która kpi z wszelkich innych mocy prawnych”. Takim też sformułowaniem zapełniły się pierwsze strony gazet na całym świecie. Społeczność międzynarodowa, żyjąc w strachu po tym zdarzeniu, zdała sobie w końcu sprawę z istnienia organizacji przestępczej, która za pośrednictwem rozproszonych komórek działa na najbogatszych terenach całego świata i jest tak osobliwą jednostką, że nawet grupy specjalne szkolone do zwalczania terroryzmu islamskiego nie były w stanie jej rozszyfrować, co przychodzi im z trudem do dnia dzisiejszego. Bo ‘ndrangheta w rzeczy samej nie daje się rozpoznać – jej członkowie nie są już bandytami w kaszkietach z luparami. Zastąpili ich młodzi, uroczy, dobrze wyglądający, wyszkoleni, bogaci, inteligentni poligloci, którzy rankiem posługują się językiem włoskim i francuskim, a wieczorami wracają do dialektu swojej ziemi.
Mimo współczesnej aury nowi bossowie nadal odnoszą się do symboliki hiszpańskiej Garduñy, zatwierdzonej przez ‘ndranghetę, określającej hierarchię i role członków klanów. W sposób przedmiotowy posługują się religią katolicką, demonstrując pobożność na oczach społeczeństwa, by później jako przykładni obywatele zdobyć autorytet i móc wyznaczać prawo, nakładając kary na tych, którzy się do niego nie stosują. Wszystko to między innymi po to, żeby mogła powstać bacinella5 i aby jasno określić zasady rekrutacji dla chcących zostać członkami i sprawować kontrolę na obszarach wiejskich, tak jak to czynili ich przodkowie pod koniec XIX wieku.
Aby sprostać poważniejszym interesom związanym z obrotem kokainą, monitorowaniem wielkich inwestycji czy pracami publicznymi (takimi jak modernizacja autostrady Salerno-Reggio Calabria, realizacja Expo 2015, rekonstrukcja L’Aquili po trzęsieniu ziemi czy przebudowa w Emilii-Romanii), organizacja musiała stworzyć światowy holding. Dzięki takiemu rozwiązaniu była w stanie „flirtować’ z polityką, prać sterty brudnych pieniędzy oraz dopinać umowy z organizacjami przestępczymi z Ameryki Południowej, Rosji, Bałkanów czy Azji. Z tego też powodu rząd Stanów Zjednoczonych wprowadził ‘ndranghetę na tak zwaną czarną listę (Black list), na której znajdują się najniebezpieczniejsze organizacje przestępcze na świecie zajmujące się handlem narkotykami. Kanadyjska RCMP, amerykańskie FBI i DEA, australijskie AFP, kolumbijska Policja Federalna, niemieckie Bundes-kriminalmant, rosyjskie FSB, hiszpańska Guardia Civil jednoznacznie uznały mafię kalabryjską za „ciche” zagrożenie. Wynika to z umiejętności ‘ndranghety do doskonałego kamuflowania się, działania pod osłoną międzynarodowych korporacji znajdujących się w różnych państwach i na różnych kontynentach oraz możliwości zwrócenia się w razie potrzeby o wsparcie nawet do organizacji terrorystycznych.
Z badań przeprowadzonych w ostatnich latach wiadomo, że organizacja ma arsenały wyposażone w broń przeciwpancerną (bazooki i wyrzutnie rakietowe), materiały wybuchowe w formie bomb i T4, karabiny maszynowe najnowszej generacji i pistolety, które są zazwyczaj dostarczane jednostkom wojskowym w najbardziej rozwiniętych krajach.
Należy zadać sobie pytanie, kiedy organizacja przeszła transformację i przekształciła się z organizacji działającej lokalnie w organizację międzynarodową. Przyjmuje się, że ‘ndrangheta zmieniła swoje oblicze w 1975 roku, kiedy to w mieście Siderno w Reggio di Calabria zamordowano Antonia Macríego, zwanego bossem dwóch światów. Stało się tak, ponieważ on i jego kompan, Mico Tripodo (zamordowany kilka miesięcy później w zakładzie karnym Poggioreale w Neapolu przez dwóch ludzi wynajętych przez szefa Nowej Camorry – Raffaela Cutola), blokowali proces modernizacji ‘ndrin i locale6. Po wygranych przetargach i otrzymaniu pieniędzy na takie inwestycje jak budowa autostrady A3, rozbudowa trasy kolejowej na wybrzeżu tyrreńskim, realizacja „pakietu Colombo” gwarantującego utworzenie piątego centrum metalurgicznego w Gioia Tauro (a przeznaczonego na restrukturyzację portu) i Liquichimica di Saline Ioniche (zakłady chemiczne), modernizacji domagali się: Paolo de Stefano z Reggio, Antonio Pelle z San Luca, Natale Iamomonte z Melito di Porto Salvo, Giuseppe Marabito z Africo i Girolamo Piromalli z Gioia Tauro.
Czasy Domenica Maisana, Angela Macriego i Giuseppe Barki – bezwzględnych, ale i romantycznych, prawdziwych ikon starej ‘ndranghety – przeminęły. Po złamaniu postanowień Szczytu w Montalto, któremu przewodniczył Peppe Zappoa z San Martino z okręgu Taurianova, koterie zaczęły realizować niebezpieczne scenariusze. Na wypadek rewolucji w Reggio di Calabria sprzymierzyły się z wywrotową prawicą, gwarantując pomoc w sile 1500 mężczyzn gotowych wziąć udział w zamachu stanu zainicjowanym w grudniu 1970 roku przez księcia Junia Valeria Borghesego w celu obalenia porządku demokratycznego we Włoszech. Koterie liczyły, że dzięki sojuszowi dostaną od nowego reżimu prawne przywileje i nowe możliwości działania. Kiedy represje po zamachu przeminęły, zakończyły się zamieszki na wybrzeżu Cieśniny Mesyńskiej, najbystrzejsi z ojców chrzestnych postanowili pogodzić się z partią rządzącą, która w tym wypadku jako jedyna mogła połączyć świat władzy z siłą mafii, co dało początek bractwu massoneria deviata.
Główni capibastone9 utworzyli nowy stopień w hierarchii organizacji – la Santa. Upoważniał on wybranych do członkostwa w masonerii, dzięki czemu mogli oni działać w tzw. przebraniu, czyniąc pozory w świetle prawa, nie wymachując już pistoletami. Ci, którzy nie umieli grać na dwa fronty, od razu zostali wyeliminowani w sposób, jakiego zwykła używać mafia, czyli za pomocą ołowiu. Tak stało się z Macrím i Tripodem. Zachłanność w dążeniu do władzy ekonomicznej i politycznej zdawała się nie mieć końca. Kapitał zgromadzony z okupów za uprowadzenia (porwanie Paula Getty’ego juniora, Cesare Casellego, Carla Celadona i Roberty Ghidini) oraz płynący z wyłudzeń na wielką skalę został zainwestowany w handel narkotykami, pozwalając organizacji w ciągu kilku lat stać się władcą światowego rynku obrotu kokainą. W tym samym czasie mafia zyskiwała coraz większe możliwości działania w zakresie podwykonawstwa robót publicznych realizowanych zarówno na południu, jak i na północy Włoch. Dużo pieniędzy zainwestowano w Lacjum, Rzymie, Latinie i Fondi – mafia weszła tam w posiadanie ogromnych nieruchomości i luksusowych lokali, stając się między innymi właścicielem „Caffe de Paris”, znajdującego się w samym sercu Rzymu na ulicy Veneto, oraz „Cafe Chigi”, miejsca, w którym gromadziła się polityczna i parlamentarna elita z całej Italii. Taktyką organizacji było działanie w tzw. półzanurzeniu, trudne do szybkiego zidentyfikowania, przez co dające możliwość poszerzania wpływów aż do ziem sycylijskich Bernarda Provenzana.
Kalabryjczycy nigdy bezpośrednio nie zaatakowali państwa, odrzucili więc propozycję rodziny Corleone na szczycie w Nicotera (Vibo Valentia) w 1992 roku. Zawsze stronili od atakowania ważnych osobistości. Wiadomo, że z ręki organizacji zginęło dwóch przedstawicieli palestry z Kalabrii: Francesco Ferlaino, adwokat z urzędu z Catanzaro, zabity w lipcu 1975 roku w Lamezia Terme, i Nino Scopelliti, zastępca prokuratora generalnego sądu apelacyjnego, zamordowany niedaleko miejscowości Villa San Giovanni w sierpniu 1991 roku (sprawców tych zabójstw nie ujęto). W czerwcu 1983 roku w Piemoncie zginął także prokurator z Turynu, Bruno Caccia, gdyż zagrażał interesom kalabryjskich mafiosów.
Ofiarami ‘ndranghety padło również dwóch polityków, którzy za bardzo zwracali na siebie uwagę. Vico Ligato, były potężny demokratyczno-chrześcijański prezes kolei państwowych, został zamordowany w 1989 roku w Bocale (Reggio di Calabria). Francesco Fortugno, wiceprezes Rady Regionalnej Południowej Kalabrii, pożegnał się ze światem w październiku 2005 roku w Locri. Powodem śmierci Ligata było nadmierne zainteresowanie biznesami prowadzonymi przez mafię w Reggio. Fortugno zapłacił życiem za przeszkadzanie w dążeniu do celów, jakie wyznaczyła sobie pewna frakcja przestępcza z Locri zainteresowana przede wszystkim wyłudzaniem państwowych pieniędzy.
Między latami dziewięćdziesiątymi a trzecim tysiącleciem, które charakteryzowały się rozkwitem i dobrym zarządzaniem, nie brakowało sporów między klanami ‘ndranghety, charakteryzujących się brutalnością i przemocą ze strony bossów i picciotti chcących dominować na swoich ziemiach.
Międzynarodową opinią publiczną wstrząsnęły trzy krwawe zdarzenia, i nie chodzi tu o incydent z Duisburga. Pierwsze miało miejsce w 1991 roku, kiedy w Taurianova, chcąc pomścić śmierć lokalnego mammasantissima – Rocca Zagariego – doszło do zamordowania przed supermarketem dwóch handlowców. W morderczej wściekłości, pastwiąc się nad ciałami, sprawcy odcięli ofiarom głowy i kopali je niczym piłki, strzelając równocześnie z pistoletów. Podczas drugiego zdarzenia, z 2011 roku, w San Lorenzo del Vallo dwóm kobietom, matce i córce, w ich własnym domu przyłożono strzelbę do głowy, a następnie zmasakrowano ciała karabinem maszynowym. Córce ostatkiem sił udało się dotrzeć na balkon, gdzie policja zastała ją martwą, przewieszoną przez balustradę, ze wzrokiem otępiałym z przerażenia. Jedynym, który cudem ocalał z tej rzezi, był 20-letni chłopak zraniony przez atakujących i udający martwego, który rok później zdecydował się współpracować z prokuratorem z Catanzaro i który rozpoznał i wskazał sprawców zabójstwa matki i siostry. Ta makabryczna akcja okazała się odwetem za zabicie Domenica Presty, syna bossa Franca, zamordowanego miesiąc wcześniej przez krewnego dwóch nieżyjących kobiet. Trzecim wydarzeniem było zabójstwo 16 stycznia 2014 roku w Cassano 3-letniego dziecka, Cocò Campolongo, podpalonego następnie wraz z dziadkiem, Giuseppe Iannicellim, i jego ciemnoskórą znajomą. Incydent ten sprowokował do reakcji samego papieża Franciszka, który tydzień po wydarzeniu, podczas modlitwy „Anioł Pański” na placu Świętego Piotra w Rzymie, nie tylko zdecydowanie potępił akt przemocy, lecz także zdecydował się odwiedzić diecezję w Cassano. W czerwcu 2014 roku, w mieście, w którym zginęło dziecko, papież po raz pierwszy w historii Kościoła katolickiego ekskomunikował ‘ndranghetę. Giuseppe Milto, biskup diecezji w Kalabrii, solidaryzując się ze stanowiskiem papieża Franciszka, wstrzymał na dwa lata obrządek religijny, jakim jest procesja ku czci Matki Boskiej, podczas której zatrzymywano się przed domami wielkich bossów, takich jak Oppido Mamertina czy Giuseppe Mazzagatti, co miało podkreślić ich status społeczny. Biskupi z regionu zdecydowali ostatecznie o zakazie składania ofiar pieniężnych podczas procesji i innych obrządków poświęconych świętym i Madonnie oraz nakazali, aby posągi świętych były niesione przez osoby praworządne, bez kryminalnej przeszłości.
Choć ‘ndrangheta sięga do antycznych korzeni, jednocześnie potrafi być nowoczesna, zdolna do wielkich spekulacji i przeprowadzania dużych transakcji, przybierając przy tym wizerunek dzikiej i bezwzględnej bestii, spragnionej krwi i pieniędzy. Dzisiaj wszyscy Włosi wiedzą, czym jest mafia – cały kraj uznał ją za organ władzy równorzędny z rządem, zdolny do świadczenia usług instytucjonalnych, oferujący grupy wsparcia i kapitał. Świadczą o tym śledztwa przeprowadzone w ostatnich latach przez DDA z Turynu i Mediolanu. W Piemoncie bossowie z Kalabrii zostali przyłapani na zatajaniu biznesów z przedsiębiorcami i politykami. Ich współpraca rozwinęła się do tego stopnia, że byli w stanie ustawiać wybory lokalne i krajowe. Jeden z bossów próbował nawet interweniować w prawybory partii centrolewicowej, które zakończyły się nominowaniem Turina Piera Fassina i jego wyborem na burmistrza. Z kolei w urzędzie w Leini, prowadzonym przez byłego burmistrza Nevia Corala z centroprawicy, picciotti tak daleko sięgnęli po władzę, że ostatecznie wprowadzono zmiany w postępowaniach administracyjnych i ograniczono możliwość ingerowania w działalność mafijną. Kilka miesięcy później podobna sytuacja spotkała Rivarola Canavesego.
Sekretarz miasta został oskarżony o układy z pewnym biznesmenem, który miał zagwarantować mu poparcie w wyborach w 2009 roku, ustawiając wyniki wyborów, za co Canavese miał mu dać dwadzieścia tysięcy euro.
W Lombardii sytuacja wyglądała jeszcze gorzej. Prokuratura doszła do tego, że klany ‘ndranghety wyłudziły od Domenica Zambettiego, kandydata w wyborach regionalnych, około dwustu tysięcy euro w zamian za cztery tysiące głosów. Najmniejszy szczegół tych negocjacji był monitorowany przez służby, które dzięki zainstalowaniu pluskiew przechwytywały rozmowy telefoniczne. Polityk, który wygrał wybory, został mianowany radnym w komitecie prowadzonym przez Roberta Formigoniego. Zambetti, jak i jego przedstawiciele w ‘ndranghecie: Eugenio Costantino z Cosenzy i Pino D’Agostino z Rende, skończyli w kajdankach i ostatecznie zostali skazani. Inne dochodzenie pozwoliło ustalić, że mafia kalabryjska oferuje usługi ochroniarskie dziesięciu mediolańskim klubom i „uspokaja” przedsiębiorców, którzy żądają zwrotu zaległych kredytów. Zafałszowany obraz tego, co dzieje się na północy państwa, został wyraźnie pokazany na pewnym bardzo ważnym z punktu widzenia śledztwa nagraniu, zarejestrowanym przez karabinierów w klubie rekreacyjnym w Paderno Dugnano. Widnieją na nim wszyscy przedstawiciele klanów mafijnych działających w Lombardii, którzy spotykają się przy stole, przygotowując się do wyboru capo dei capi, czyli szefa wszystkich szefów. Scena wygląda niczym z filmu Francisa Forda Coppoli lub Martina Scorsese, ale jest to niestety rzeczy-
wistość.
W trzecim tysiącleciu ‘ndrangheta została uznana za organizację przestępczą podlegającą strukturze odgórnej, określanej jako La Provincia, w skład której wchodzą szefowie większych klanów. Struktura ta jednoczy się wokół jednego capo crimine i ma symboliczną siedzibę w małym górskim miasteczku na południu Kalabrii zwanym San Luca, w którym znajduje się słynne sanktuarium Madonny di Polsi, szczególnie czczonej przez mafiosów. Natomiast baza logistyczno-operacyjna capo crimine dla centralnej i północnej części regionu od kilku lat zlokalizowana jest prawdopodobnie w miejscowości Cutro (wcześniej w Cirò w prowincji Crotone). Capo crimine rozstrzygają spory między grupami, które podlegają ich jurysdykcji, oraz decydują o tworzeniu nowych komórek kryminalnych – ‘ndrine
lub locale, nazywanych w zależności od ich wielkości i zakresu działania. ‘Ndrangheta ma ogromną władzę i duże wpływy w polityce i gospodarce przede wszystkim dzięki parasolowi ochronnemu, jaki roztaczają nad nią członkowie masonerii. Należą oni do świata polityki lub są specjalistami w różnych dziedzinach. To oni w dużym stopniu ingerują w różne obszary życia publicznego i instytucjonalnego.
W 2017 roku korupcja i uwarunkowania polityczne powstałe dzięki działaniom loży masońskiej skłoniły parlamentarną Komisję Śledczą ds. Mafii, której przewodniczyła Rosa Bindi, do przygotowania listy członków włoskiego stowarzyszenia masońskiego. Inicjatywa ta zirytowała bossów, którzy byli zmuszeni przekazać straży finansowej (odpowiednik izby administracji skarbowej) listy zawierające szczegółowe dane dotyczące ich współbraci z masonerii. W ciągu ostatnich dwudziestu lat z powodu utrzymywania tajnych układów z mafią rozwiązanych zostało większość rad miasta w rejonie Kalabrii, między innymi w Reggio di Calabria, Lamezia Terme, Rosarno, Gioia Tauro, Corigliano, Taurianova i Scalea. Z tego samego powodu procedury sprawdzające wprowadzono też w niektórych zakładach opieki zdrowotnej.
Wielu burmistrzów i regionalnych radnych zostało oskarżonych i skazanych za związki z klanami ‘ndranghety. Dochodzenia prowadzone na międzynarodową skalę pokazały, że bossowie posiadają umiejętność infiltracji w najrozmaitsze sfery biznesowo-gospodarcze – od oferowania usług gastronomicznych i hotelarskich (przejmując hotele i restauracje w wielu włoskich miastach) do dystrybucji na wielką skalę produktów spożywczych (głównie oliwy i owoców cytrusowych) na rynki włoski i amerykański. Mafiosi kalabryjscy nie tylko rządzą światowym handlem kokainy we współpracy z kartelami z Ameryki Południowej i Meksyku, lecz także nadzorują ważne porty, jak ten w Gioia Tauro, i zarządzają importem różnego rodzaju produktów z Chin. Mało tego, śledczy odkryli, że piorą pieniądze, kupując nieruchomości i otwierając bary i restauracje w krajach byłego Układu Warszawskiego (Polska, Węgry, Bułgaria i Rumunia) i Europy Środkowej. Podobno w San Marino próbowali nabyć także bank – Credito Industriale Sanmarinense. Mafia potrafi zarobić nawet na imigrantach. W gminie Isola di Capo Rizzuto mafiosi zarządzali CARA – ośrodkiem dla uchodźców, czerpiąc korzyści majątkowe i wykorzystując do tego, przy cichym przyzwoleniu księdza, katolickie stowarzyszenie pomocy i wolontariatu La Misericordia.
Fragment książki Arcangelo Badolati KULISY ‘NDRANGHETY. Profil najgroźniejszej mafii na świecie, Wyd. Replika, Zakrzewo 2018. Książkę można nabyć TUTAJ.
Kulisy ‘Ndranghety. Profil najgroźniejszej mafii na świecie to historia cudzoziemek w klanach ‘Ndranghety, najpotężniejszej mafii na świecie.
Oto, jak wygląda życie towarzyszek bossów i picciotti, kobiet, które dorastały i wychowały się w świecie, w którym “‘Ndrangheta nigdy nie zapuściła korzeni”, a którym potem przyszło pełnić funkcję szefów i lojalnych „zastępczyni” w klanie, stosując w Kalabrii wymuszenia, zastraszania i trzymając w ryzach handel kokainą.
W niniejszej książce przeplatają się historie kobiet, które odegrały niezwykle ważną rolę w przestępczych klanach. Mowa tu między innymi o Edycie Kopaczyńskiej, małżonce wielkiego bossa Michela Bruni, jedynej Polce, która została skazana przez włoski sąd prawomocnym wyrokiem za przynależność do organizacji mafijnej. A także o Słowaczce Lucii Bariovej, konkubinie Vincenza Forastefano, ojca chrzestnego z Cassano. Pojawia się także historia Ukrainki, Oksany Verman, kochanki Salvatore Pititto, handlarza narkotykowego dbającego o interesy z narkotykowym rynkiem kolumbijskim.
W książce znajdują się również informacje poświęcone obecności mafii kalabryjskiej w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Australii, mamy tu też doskonały pogląd na to, jak bossowie i picciotti przy współpracy z historycznymi rodzinami Cosa Nostry, Bonnano i Gambino opanowują i poszerzają rynek narkotykowy. Na koniec, aby zrozumieć moc ‘Ndranghety na światowej szachownicy handlu narkotykami, zawarte zostały informacje na temat największych, znanych brokerów narkotykowych takich jak: Nicola Assisi, Pasquale Marando, Roberto Pannunzi, Domenico Trimboli i Salvatore Mancuso.
(3361)
