Wielu polskich obywateli żydowskiego pochodzenia, którzy po wybuchu II wojny znaleźli się na terenach okupowanych przez Związek Sowiecki, było mocno związanych z krajem swego urodzenia. Po wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej w 1941 roku, gdy Stalin podpisał układ z premierem emigracyjnego Rządu Polskiego, generałem Sikorskim, 4 tysiące Żydów, wśród których znalazł się Menachem Begin, znalazło się w szeregach polskiej armii tworzonej na terenie Związku Sowieckiego pod wodzą generała Władysława Andersa.
Po wyjściu ze Związku Sowieckiego Armia Andersa przeszła przez Iran i w 1942 roku przybyła do Palestyny, gdzie żydowscy żołnierze musieli podjąć ważną decyzję: zostać w Palestynie, czy walczyć z nazistami we Włoszech. Generał Anders pomógł im w podjęciu decyzji, wydając poufne instrukcje dla polsko-żydowskich żołnierzy, którzy chcieliby zostać w Palestynie, że nie będą uważani za dezerterów. Około 3 tysiące żołnierzy postanowiło zostać, tysiąc pozostało w szeregach II Korpusu Wojska Polskiego, biorącego udział w kampanii włoskiej. Na cmentarzu wojskowym pod Monte Cassino autor znalazł 18 grobów z Gwiazdą Dawida. (Autor nie miał okazji odwiedzić podobnych cmentarzy w Bolonii i Ankonie.)
Kapral Menachem Begin podejmując decyzję, czy zostać czy walczyć z faszystami, stwierdził:
„Armia, której mundur noszę i której składałem przysięgę wojskową, walczy ze śmiertelnym wrogiem narodu żydowskiego, faszystowskimi Niemcami. Nie można opuścić takiej armii, nawet po to, aby walczyć o wolność we własnym kraju.”
Begin pozostałby w szeregach polskiej armii, gdyby nie szczęśliwy przypadek. Zastępca dowódcy II Korpusu, generał Michał Tokarzewski, były legionista i organizator polskiego Podziemia w 1939 roku, przekraczając w 1940 roku granicę niemiecko-sowiecką, został aresztowany przez NKWD i uwolniony, podobnie jak Begin, z sowieckiego obozu koncentracyjnego po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w 1941 roku.
Los przywiódł do Palestyny również Wiktora Tomira Drymmera, byłego szefa departamentu polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, który wspierał syjonistyczne organizacje bojowe, Irgun i Haganę. Natychmiast skontaktował się z Irgunem, który posiadając drukarnię, zaczął wydawanie Niezależnego Biuletynu dla członków armii Andersa. Irgun poradził też polskim dowódcom, aby oznaczyli swoje pojazdy wojskowe polskimi oznaczeniami, aby uniknąć ataków ze strony Irgunu, skierowanych przeciw Brytyjczykom.
Na prośbę Irgunu Drymmer zwrócił się do Generała Tokarzewskiego z sugestią, aby zwolnił Menachema Begina za aktywną służbę, ponieważ jest on potrzebny organizacjom żydowskim. Jako były przywódca Podziemia w pełni rozumiał on co się dzieje, a ponieważ sprzyjał celom, do których osiągnięcia dążyło żydowska konspiracja, generał dał Beginowi urlop na czas nieokreślony.
Teraz nic nie stało na przeszkodzie, aby Begin został przywódcą Irgun Cwai Leumi, co było pierwszym krokiem na drodze do stanowiska premiera niepodległego państwa żydowskiego, o jakie walczył przez całe życie.
Icchak Szamir (Jeziernicki) nie miał takich problemów, przed jakimi stanął Begin po zwolnieniu z Wojska Polskiego, mimo że umknął przed brytyjskim pościgiem przebrany w mundur polskiego podoficera, używając autentycznych wojskowych listów uwierzytelniających, które potajemnie otrzymał i udając, że mówi tylko po polsku. Ponieważ nie należał do polskich sił zbrojnych, gdy już nie musiał się ukrywać, po prostu założył cywilne ubranie.
Stefan Korboński, „Polacy, Żydzi i Holocaust”
(218)
