Mężczyzna z ukraińskiego Czechrynia na swojej posesji dokonał upiornego znaleziska. W trakcie prac w ogrodzie jego oczom ukazały się… ludzkie czaszki. łącznie jest ich 200.
Mężczyzna trafił na masowy grobowiec, kiedy kopał na swojej działce rów. Natychmiast powiadomił służby. Okazało się, że brakowało szkieletów, stąd wniosek, że to ofiary podczas wojny rosyjsko-tureckiej (w Czechryniu toczono walkę z oblegającym miasto wrogiem). W 1678 roku miasto i twierdzę zdobyły wojska tureckie, które całkowicie je zniszczyły. Jednym z obyczajów zwycięskiej tureckiej armii było ucinanie głów pokonanym.
W relacji o finale oblężenia czytamy: „W niedzielę 10 sierpnia załoga cała poszła do obozu obchodzić dzień świąteczny, obiadowali i popili się, a wróciwszy do miasta posnęli. Korzystając z tego Turcy weszli przełomem i przez zasypane rowy. Garnizon, zamiast biec na wały, ratował się ucieczką z miasta, tłoczył się na grobli; i spychając się nawzajem kilka tysięcy kozaków poszło na dno Taśminy. Tylko piechota kozacka pod górą za cerkwią, i rossyjski oddział na górze w zamku bronili się do nocy. Kara Mustafa zniszczył Czehryn ze szczętem, tak, „iż ledwie pamiątka miejsca pozostała“, a Czehryń pozostał pod okupacją turecką.
Naukowcy mają nadzieję, że dzięki znalezisku lepiej poznają historię tych ziem w XVII wieku. Czechryń wówczas należał do największych miast na tych terenach.
Na mocy Unii Lubelskiej (1569) Czehryń przyłączono do Korony i uczyniono siedzibą starostwa. W 1637 roku miasto zajęli zbuntowani Kozacy Pawluka. Ze względu na swoje strategiczne położenie były (po Kudaku) najbardziej na wschód wysuniętą twierdzą Rzeczypospolitej. Czehryń był jedną z głównych siedzib Chmielnickiego podczas wznieconego przez niego powstania, tutaj też przyjmował posłów i zmarł. W 1664 roku kozacki Iwan Brzuchowiecki obległ w zamku Teterę. W 1667 roku po długim oblężeniu polska załoga twierdzy zmuszona była skapitulować przed kozackimi oddziałami Doroszenki. W 1678 roku miasto i twierdzę zdobyły wojska tureckie i całkowicie je zniszczyły. Po długich wojnach prowadzonych od 1654 roku z Rosją i Turcją, miasto powróciło do Polski w roku 1699. W 1792 roku król Stanisław August Poniatowski potwierdził miastu dawne przywileje. Miasto należało do Rzeczypospolitej do roku 1793, kiedy po II rozbiorze znalazło się w zaborze rosyjskim, od roku 1796 w powiecie czehryńskim w guberni kijowskiej. W roku 1865 liczyło 9329 mieszkańców. Parafie łacińskie w Antonówce i Złotopolu, dekanat zwenigrodzki. W latach 1922-1991 część Ukraińskiej SRR, od 1991 należy do Ukrainy.
źródło: RMF FM / Pałac-Wilanów / Wikipedia
(5478)
