Kto witał z entuzjazmem wkraczającą do Polski Armię Czerwoną. Temat tabu, o którym nie wolno głośno mówić. „Kolaboracja Żydów z Sowietami podczas ich agresji we wrześniu miała charakter masowy”

w II wojna światowa


Zachęcamy do obserwowania strony na Twitterze
armia-cz
Armia sowiecka wkraczająca do Polski

Krzysztof Jasiewicz dla miesięcznika Uważam Rze Historia:

[…] Przyjrzyjmy się na przykład entuzjastycznym powitaniom obcych wojsk. Kiedyś sam sądziłem, że to zjawisko wprawdzie nieetyczne, ale że nie odegrało większej roli w wojnie. Obecnie uważam, że jednak odegrało, bo łamało zarówno morale całego społeczeństwa kresowego, jak i wojska polskiego, które tam było i przemieszczało się ku Rumunii oraz Węgrom.

I oto dotykamy bardzo delikatnego problemu, który do dziś jest traktowany jako temat tabu: udziału Żydów w antypolskiej kolaboracji z najeźdźcą, a następnie okupantem sowieckim. Dzieje się tak za sprawą środowiska żydowskiego, które usiłuje zablokować każdą rzetelną i uczciwą dyskusję na ten temat. Kiedy brakuje argumentów, określa się wysuwanie niewygodnych dla siebie faktów antysemityzmem. Polskie relacje z tamtego okresu, których zebrano bardzo dużo, nazywa się antysemickimi kliszami, powielającymi antyżydowskie stereotypy – i już.

Aczkolwiek trzeba zaznaczyć, że problem nie dotyczy tylko Żydów. Nielojalnie wobec nas zachowywali się także Ukraińcy i Białorusini, Litwini, a nawet niewielkie mniejszości starowierców i Czechów.

[Antypolskie wystąpienia mniejszości narodowych nazywamy czarną niewdzięcznością. Ale za co Żydzi, Ukraińcy i Białorusini mieli być wdzięczni Polakom, skoro czuli się często w naszym państwie obywatelami drugiej kategorii?]
– Byłbym bardzo ostrożny w ocenach II Rzeczypospolitej. Z jednej strony mamy wprawdzie powody do przypuszczeń, że czasem bywała ona nie matką, ale macochą, ale – z drugiej strony – trzeba pamiętać o polskim syndromie niepodległościowym. Przez ponad sto lat nie mieliśmy przecież własnego państwa, a start w niepodległość też był fatalny. Wszędzie musieliśmy walczyć o granice. Z Litwą na Suwalszczyźnie, z Czechami na Śląsku Cieszyńskim, z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej, z bolszewikami na całych Kresach, co skończyło się wojną na śmierć i życie. Budowane z takim trudem państwo miało oczywiście wiele mankamentów. Ale istnieje nieprzychylny Polsce nurt historiograficzny, który nie widzi żadnych osiągnięć okresu międzywojennego i diabolizuje II Rzeczpospolitą jako katolicki ciemnogród, państwo represji oraz powszechnego ograniczania wolności.

Żydzi chcieli zyskać daleko posuniętą autonomię, która czyniła władze polskie jedynie atrapą. Roszczenia terytorialne Litwinów sięgały Wilna i Augustowa, a Ukraińców – aż pod Kraków. Białorusini nie tworzyli własnego państwa, ale za swoje ziemie uważali znaczną część Podlasia.

[W jakim stopniu dyskryminacja Żydów – choćby getto ławkowe czy blokowanie awansów w administracji państwowej – miała wpływ na entuzjastyczne witanie Armii Czerwonej przez wielu Żydów oraz pomoc, jaką okazywali niektórzy z nich sowieckiej władzy przy eksterminacji elit polskich?]
– Formułowanie ocen komplikuje dziś fakt wojny ideologicznej, z której na ogół nie zdajemy sobie nawet sprawy, a która ma udowodnić, że Polacy nie dorośli do niepodległości, wyrządzając przed 1939 rokiem ogromną krzywdę Żydom i innym mniejszościom etnicznym. To jest absolutna bzdura. Wywód historyków żydowskich na temat tego, że Żydzi w 1939 roku tylko dlatego witali Sowietów, że Polska była im macochą, że istniało getto ławkowe oraz blokady awansów w administracji, obala wcześniejsze wydarzenia.

[quote]A 1920 rok, który przyniósł jakby zapowiedź tego, co działo się w 1939 roku? Mieliśmy wtedy żydowskie rewkomy, milicje, denuncjacje. Dochodziło do masowych dezercji i ucieczek młodych Żydów przed poborem do wojska polskiego.[/quote]

„Dyskryminacja”, o której pan wspomina, nie wynikała więc z jakiegoś szczególnego nielubienia Żydów, czyli z antysemityzmu. Musimy sobie zresztą odpowiedzieć na pytanie, czy ów „antysemityzm polski”, tak często nam zarzucany, nie jest przypadkiem odpowiedzią na żydowski antypolonizm. Co było pierwsze? Nawet jeśli przyjmiemy, że w 1920 roku dochodziło do pogromów, to przecież znane są fakty entuzjastycznego witania podczas I wojny światowej Niemców w Kongresówce czy Rosjan w Galicji. Jeśli cofniemy się w czasie, to zobaczymy, że odbywały się takie powitania po klęsce Napoleona i Księstwa Warszawskiego, podczas wkraczania wojsk zaborczych po upadku Polski, a nawet w trakcie potopu szwedzkiego…

[Ale przecież znajdzie pan profesor i całkiem odmienne przykłady: pułkownika starozakonnego Berka Joselewicza, który zginął w 1809 roku za Polskę, gimnazjalisty żydowskiego Michała Landego, który niósł krzyż podczas manifestacji patriotycznej przed powstaniem styczniowym i padł śmiertelnie ugodzony rosyjską kulą, dość licznych żydowskich legionistów Piłsudskiego…]
To wszystko prawda, ale musimy właściwie mierzyć proporcje. Przywołuje się często Berka Joselewicza, ale takie przykłady nic nie mówią o masowości zjawiska. A kolaboracja Żydów z Sowietami podczas ich agresji we wrześniu 1939 roku miała charakter masowy. Armię Czerwoną witały tłumy, całe miasteczka żydowskie. Nie jest prawdą, że entuzjazm, z jakim przyjmowano bolszewików, okazywała jedynie biedota – wychodzili też żydowscy adwokaci, lekarze, ludzie zamożni…

[Rewkomy – i w 1939, i w 1920 roku – zakładała przede wszystkim komunizująca młodzież wyzuta z tradycji żydowskiej. O postawach starszyzny świadczy na przykład rabin, który przechował zdeponowaną u niego polską kasę pułkową i oddał ją nie Sowietom, ale nadciągającym z Kleebergiem oddziałom KOP.]
Ograniczanie prosowieckich postaw jedynie do młodzieży komunistycznej, która jakoby nie miała już nic wspólnego z żydostwem, jest również uporczywie rozpowszechnianym stereotypem, nieodpowiadającym niestety rzeczywistości. Dla tych ludzi nadal liczyły się głównie więzy krwi, a nie to, czy stosowali się bądź nie stosowali się do nakazów tradycji judaistycznej. Było to i jest charakterystyczne dla społeczności żydowskiej. Świadczą o tym także reakcje po wydaniu mojej książki „Rzeczywistość sowiecka w świadectwach polskich Żydów”. Dyskusja ze środowiskiem żydowskim okazała się niemożliwa, gdyż oczekuje ono od rozmówcy nie wymiany zdań, lecz jedynie przyznania się do błędu.

[…] Jeśli chodzi o historię Kresów podczas II wojny światowej, to przebadałem wszystko, co było dostępne‚ tysiące świadectw znajdujących się zarówno w kraju – tu również ciekawe relacje żydowskie – jak i za granicą, głównie w zbiorach rosyjskich oraz londyńskich. Żydzi występują w nich niemal wyłącznie jako sowieccy kolaboranci wyrządzający krzywdy Polakom.

[quote]Znalazłem natomiast jedną opowieść – i chętnie się nią podzielę – mówiącą o pięknej postawie starego Żyda. Ostrzega on przekradającego się przez granicę polskiego oficera przed czyhającym na uciekinierów posterunkiem i zaprasza do domu. Akurat jest szabas. Sadza gościa przy stole, częstuje go, przygotowuje mu nocleg. Następnego dnia zięć gospodarza odwozi Polaka do pobliskiego miasteczka, gdzie ten ma kontakty, i znajduje mu bezpieczne ukrycie. Szkoda, że nie znamy nazwiska żydowskiego wybawiciela, bo powinien on mieć w Polsce swoją ulicę.[/quote]

[…] Myślę, że liczba ponad 3 mln Żydów mieszkających w II Rzeczypospolitej – wielka w stosunku do pozostałej ludności i terytorium państwa – ma tu istotny wpływ. Naszych Żydów zginęło najwięcej, a Niemcy urządzili kaźń głównie na naszych terenach. Trzeba jednak te proporcje liczbowe odnieść też do czasów przedwojennych. Nawet w rodzinie, gdy w mieszkaniu panuje nazbyt duży ścisk, wybuchają kłótnie i niesnaski. Poza tym zauważyłem, że w środowisku żydowskim nabywa się jakiejś specyficznej świadomości. Polakom – wśród których żyją od tysiąca lat, znajdując w miarę bezpieczną przystań dla ogromnej części diaspory – jakoś szczególnie wszystko mają za złe.

Przyczyną skrzywienia obrazu Holokaustu w świadomości całego właściwie świata jest natomiast fakt, że poza ośrodkami naukowymi zdominowanymi przez Żydów nie prowadzi się poważnych badań Zagłady. Dlatego też dostępna historiografia składa się z książek i artykułów pisanych niemal wyłącznie przez Żydów, obojętnie, czy występujących jako Izraelczycy, czy też Amerykanie, Francuzi lub Polacy. Zrozumiałe skądinąd poczucie wielkiej krzywdy i tragedii powoduje, że nic poza nią – także ofiary innych nacji – się nie liczy.

Sądzę również, że znalezienie współwinnych niemieckiej zbrodni zwalnia niejako samych Żydów z odpowiedzialności, jaką niektórzy z nich ponosili podczas wojny. Przy ogromie masowego, przemysłowego ludobójstwa dokonanego na narodzie żydowskim przez obcych, nieważne stają się pytania na przykład o tragiczną rolę Judenratów i policji żydowskiej w gettach, czy Sonderkommando w obozach śmierci. Z kolei Żydzi amerykańscy okazywali się nieczuli wobec losu współbraci w Europie, choć ich silne lobby mogło wymóc na rządzie USA bardziej zdecydowane działania wobec III Rzeszy, jak bombardowania linii kolejowych wiodących do obozów czy zapowiedź srogiego odwetu za zbrodnie. A przecież wiedzieli – m.in. dzięki Janowi Karskiemu – co się dzieje. Dziś nie chcą do swojej postawy podczas wojny wracać. Korzystniej mówić o „polskich obozach śmierci”.

Żydowscy historycy są również impregnowani na fakty licznego uczestnictwa Żydów w eksterminacji elit narodowych i sił niepodległościowych, jakiej dokonywali po 1939 i 1940 roku Sowieci. Dotknęła ona nie tylko Polaków, ale także Litwinów, Łotyszy, Estończyków, Ukraińców i Białorusinów. Na przykład 15 czerwca 1941 roku mieszkańcy Kowna widzieli na ciężarówkach jadących po przedstawicieli litewskiej elity młodych Żydów pokazujących drogę NKWD. Z kolei podczas przedwojennego głodu na sowieckiej Ukrainie gnębiące chłopów ekipy NKWD składały się w 67 proc. (dane z archiwów sowieckich) z osób pochodzenia żydowskiego.

[…] Trzeba zaznaczyć, że choć udział Żydów był najbardziej widoczny, antypolskie działania innych mniejszości – przede wszystkim Ukraińców, ale także Białorusinów – również się zaznaczyły.

Żydzi, którzy tworzyli milicje pomagające Sowietom aż do 1941 roku, brali przede wszystkim udział we wszystkich deportacjach. Wskazywali miejsca pobytu osób wyznaczonych do wywózki, konwojowali złapanych na ulicach, pilnowali w wagonach. Tropili też wszystkich, którzy nie podobali się władzy sowieckiej, a zwłaszcza urzędników i funkcjonariuszy państwowych RP. Podejrzewam, że ponad połowa policjantów z obozu w Ostaszkowie i z innych więzień (na przykład ze znanej tzw. listy ukraińskiej), zamordowanych wiosną 1940 roku, została przez nich wskazana i z ich winy ujęta. Dowiedzione jest, że konwojowali oni również marsz śmierci z Berezwecza w czerwcu 1941 roku, kiedy po ataku Niemiec Sowieci pędzili więźniów na Wschód.

Niemożliwe są ścisłe obliczenia liczby ofiar. Na pewno – poza osobami aresztowanymi na skutek denuncjacji i rozstrzelanymi podczas zbrodni katyńskich – z powodu żydowskiej kolaboracji z Sowietami życie stracili ci wszyscy, których ujęto, wysłano do więzień na Wschodzie i tam zamordowano. Do nich należy doliczyć tych, którzy nie przeżyli nieludzkich warunków transportu i zesłania na Syberię lub na stepy Kazachstanu.
Te liczby idą w tysiące. Można rzec kilkadziesiąt tysięcy i będzie to ostrożnie powiedziane.

Nie od rzeczy będzie jednak dodać, że – jak stwierdziłem na podstawie badań źródłowych – w okresie okupacji sowieckiej Żydzi są wymieniani też we wszelkich innych kategoriach patologii społecznych: rabunkach, przywłaszczaniu sobie mienia ofiar (w bardzo dużej ilości), spekulacjach czarnorynkowych wyzuwających z majątku ludzi przyciśniętych przez los. To są te kategorie patologii społecznych, które historycy żydowscy zarzucają Polakom pod okupacją niemiecką.

Można zauważyć, że jeśli nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi oczywiście o pieniądze. Roszczenia wobec naszego państwa wysuwają dziś nie tylko i nawet nie przede wszystkim Żydzi. Ale zaspokojenie ich roszczeń, nawet w wysokości symbolicznej złotówki, stworzyłoby niebezpieczny precedens. Z żydowskiego punktu widzenia oznaczałoby, że przyznajemy im rację: skoro płacimy, to znaczy, że uczestniczyliśmy w wyrządzeniu im krzywdy. Zresztą płacenie komukolwiek przez państwo polskie za straty, jakie poniósł w wyniku II wojny światowej, prowadziłoby do tego samego: do wzięcia przez Polskę odpowiedzialności za rozpętanie tej wojny, co jest monstrualnym absurdem.

Profesor Krzysztof Jasiewicz jest historykiem i politologiem w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Kierował Zakładem Analiz Problemów Wschodnich. Specjalizuje się w dziejach Kresów Wschodnich II RP oraz stosunków polsko-sowieckich w latach 1939–1945. Autor książek: „Lista strat ziemiaństwa polskiego 1939–1956″, „Zagłada polskich Kresów. Ziemiaństwo polskie na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej pod okupacją sowiecką 1939–1941″.

W maju 2013 został odwołany z funkcji kierownika Zakładu Analiz Problemów Wschodnich w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk w związku z wywiadem udzielonym miesięcznikowi „Focus Historia ekstra”, który według niektórych zawierał treści antysemickie[1]. Według Jasiewicza oskarżanie go o antysemityzm to manipulacja środowisk żydowskich i filosemickich, a sam tytuł wywiadu („Żydzi byli sami sobie winni?”) dla miesięcznika Focus, który pochodzi od redakcji, uważa za skandaliczny.

czytaj więcej w miesięczniku Uważam Rze Historia

(32543)

Chcesz podzielić się z Czytelnikami portalu swoim tekstem? Wyślij go nam lub dowiedz się, jak założyć bloga na stronie.
Kontakt: niezlomni.com(at)gmail.com. W sierpniu czytało nas blisko milion osób!
Dołącz, porozmawiaj, wyraź swoją opinię. Grupa sympatyków strony Niezlomni.com

Redakcja serwisu Niezłomni.com nie ponosi odpowiedzialności za treść wypowiedzi zawartych w komentarzach użytkowników. Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu.
Jednocześnie informujemy, że komentarze wulgarne oraz wyrażające groźby będą usuwane.
Ładowanie komentarzy Facebooka ...

21 komentarzy

  1. Temat witania Rosjan w 1939 roku opisywał mi mój śp. dziadek – widział to w Lublinie. Żydzi podbiegali do rosyjskich/radzieckich pojazdów i je całowali lub całowali mundury radzieckie – to pamiętam na 100% z jego opisów – nie wiem jak z kwiatami, ale ewidentnie dobrze się czuli przy radzieckich wyzwolicielach, natomiast bali się, że Rosjanie odejdą z tych terenów – z Lubelszczyzny.

    • Cos sie pomylilo pani…..Tak to prawda ze calowali kacapow mundury ale nie Zydzi tylko nasi chlopi !!
      Moj dziadek sam opowiadal jak chlopi i wyrobnicy brali siejiery i orczyki i ruszali na dwor rabowac .
      Prosze nie przekrecac faktow , a jaezeli ma pani informacje takie to prosze podawac Fakty a nie historyjki
      dla ‚ chamow”. To chlopstwo wtargnel do dworu i wyrywalo podloge do palkenia, rabowali co sie dalo. Kacapom wskazali ‚Dziedziczke ” ktora sovieci wywiezli i slad po niej zaginal. Jakos Moskow tam nie bylo….to robili nasi , znaczy Polacy .
      Dzisiaj noz sie w kieszeni otwiera jak slysze proby zwalania na Zydkow tego co nasi robili. Zwykla cholota wsiarska. Lenie i zlodzieje dzisiaj najwiecej krzycza jak to im krzywde ‚parszawcy’ zrobili. Prawda jes take ze to nasza biedota grabila i mordowala Panow .. Przykre ale prawdziwe

    • Nazwa żydzi o ile mówimy o zbrodniach jest błędne, Syjoniści żydowscy to NKWD, UB.
      Rozczaruję co niektórych. Małe miasteczko tworzę komitet pomocy dzieciom Palestyny.
      Skarbnikiem młodzież wybrała kolegę, który idąc po mieście poinformował mnie że jego mama kazała mu powiedzieć że jest żydem. A żydzi zamordowani w Katyniu w polskich mundurach. W całej europie zachodniej na cmentarzach polskich żołnierzy obok krzyża z Jezusem są groby z gwiazdą Dawida Oran Pół Księżycem. Nie mierzmy jedną miarą całych społeczeństw.

  2. To co tu napisano to szczera prawda,wiem to z opowiadań mojego ojca.Po wkroczeniu Sowietów 17 września żydzi zakładali czerwone opaski i wydawali Polaków sowietom którzy wywozili ich na Syberię.Po wkroczeniu Niemców na tereny Wołynia żydzi robili to samo,witali wkraczających Niemców kwiatami.Niestety oni mieli dla żydów inny scenariusz.

  3. Wydaje mi sie ze takie tematy lepiej jest pochowac w grobach aby obecne stosunki gospodarcze i handlowe byly rozwijane z obustronnym zaufaniem i harmonia. Pytanie jest takie: czy jest lepiej zozdrapywac stare strupki i cierpiec w biedzie czy lepiej zakopac stare rany i z usmiechem w dobrabycie budowac Polske jeszcze piekniejsza.

    • Pani Heleno
      Ten kto nie pamięta historii jest skazany na jej powtórzenie… Nie możemy zapominać kto nas zdradził a tym bardziej ,że to byli żydzi… Ps. z żydostwem nie mamy żadnych stosunków gospodarczych oprócz tego że ciągle próbują nas okradać z czego tylko się da…

    • Przeciez to zydzi caly czas rozdrapuja te rany i zadaja od Polski i Polakow kasy. Tysiac lat temu Polska przyjela ich z gola dupa a oni maja czelnosc zadac.

    • Nic nie należy chować.Nalezy wszystko wyjaśnić w prawdzie .Tak nauczał ks.Jerzy Popiełuszko i prawi ludzie go słuchali.Chowanie problemów pod dywan nic nie daje,bo to wraca z jeszcze większą mocą.Prawda nas wyzwoli.Chowanie głowy w piasek to tchorzostwo

    • Rozumowanie godne pogardy. Polska w tym przypadku występuje w swojej obronie atakowana z wyjątkową zawziętością. Żydzi milczenie traktują jak swoje zwycięstwo i dokładają nowe kłamstwa. To wszystko jest zaplanowane i ma na celu wyłudzenie bezprawnych odszkodowań od Polski. Brak świadomości celu jaki jest w tym ukryty jest bardzo niebezpieczny i świadczy bardzo źle o Tobie.

  4. Chyba nareszcie nadszedł czas, by mówić o tym otwarcie. Należy o tym mówić, pomimo starań budowania „polskich stereotypów” tam, gdzie podatny grunt – na zachodzie Europy …

  5. Faryzeusze ( bo nazwa żyd powstała w VIII w. ne, nazywajmy „ich” jak powinni się nazywać.
    A więc faryzeusze, to historycznie !!!, naród który zawsze jest uwikłany w jakieś problemy geopolityczne chociażby z Egiptem i innymi nacjami wczesnymi.
    Faryzeusze są historycznie i bibilijnie nazywani „… wężami, plemieniem żmijowym…” http://biblia-online.pl/biblia,warszawska,ewangelia,mateusza,rozdzial,23,wers,1,0,40,1,t.html

  6. W Mielniku nad Bugiem po 17 września miejscowi Żydzi czekajacy z utęsknieniem na sowieckich wybawicieli , na drodze wjazdowej od strony Radziwiłówki ustawili okazałą bramę powitalną,pięknie ukwieconą , ze stolikiem z chlebem i solą. Biedacy mieli pecha bo zamiast sowietów do Mielnika od strony Siemiatycz wjechał zabłąkany szwadron polskich ułanów i szybciutko zrobił porządek !

  7. Żydzi nie są żadnym narodem, to jest społeczność plemienna, której jedynym czynnikiem wiążącym jest lichwa i zbrodnia, a więc chodzi o społeczność lichwiarzy i zbrodniarzy. Żydzi to genetycznie szubrawcy, złodzieje i pasożyty. Henry Ford słynny producent samochodów powiedział, że żydowskim talentem jest życie z ludzi, nie z ziemi, ani z produkcji, ale z ludzi. Niech inni uprawiają ziemię, żyd, jeśli będzie w stanie, będzie ciągnął zyski z rolnika. Niech inni zajmują się handlem i przemysłem; żyd będzie eksploatował owoce ich pracy. To jego szczególny talent. Żydzi to naród wymyślony – jak pisze Shlomo Sand. To plemię najpodlejsze z podłych, bez etyki i z podwójną moralnością, plemię bezwzględne i pozbawione skrupułów, szczerze wierzące, że są stworzeni do władzy nad światem. Naród żydowski jako taki nigdy nie istniał, tylko został wymyślony przez ciemnych rabinów, którzy ubzdurali sobie, że Bóg ich wybrał do naprawy i przewodzenia światu. Kłamstwo to, jako talmudyczna bzdura powtarzane jest na całym świecie aż po dzień dzisiejszy. Żydzi to plemię wiecznych tułaczy, oszustów i złodziei. To plemię mącicieli, intrygantów i zdrajców…a jak potrzeba to i morderców !

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.

*

Korzystając z formularza, zgadzam się z polityką prywatności portalu

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.