Jak idol Gazety Wyborczej wyprzedził „Nasze matki, nasi ojcowie”. Czyli jak książka ze słowami „polskość święta skurw… antysemicka” została bestsellerem w Niemczech

Wspomniałem przed chwilą, iż nawet literaturoznawcy nie pa­miętają już wszystkich tych salonowych lewaków, których taśmo­wo, rok w rok, „politycznie poprawny” Sztokholm nagradza Noblem od wielu lat. A czy państwo pamiętają jeszcze „wiel­kiego pisarza”, mistrza Szczypiorskiego? Pewnie tak, gdyż lata 90. dopiero minęły. Lecz jeśli ktoś nie pamięta, lub jeśli nie będą pamiętały nasze dzieci i wnuki, to będzie dziwne, bo przecież A. Szczypiorski to najwybitniejszy rodzimy prozaik współ­czesny! Wpajał nam ten werdykt michnikowski „Salon” po 1989 roku, i nie wiadomo czemu zaprzestał wpajać dzisiaj — może uznał, że werdykt jest wpojony wystarczająco solidnie, by trzeba go było dalej głosić.

Szczypiorski to najbardziej symptomatyczno-syndromatyczny przykład forowania „samych swoich” przez różowy „Salon”. Poświęcam temu grafomanowi (klinicznemu grafomanowi) ca­ły 6 rozdział VI części książki, bo w życiorysie i w twórczości Szczypiorskiego skupiają się wszechstronnie i wprost drastycznie wszystkie charakterystyczne cechy polskiego intelektualisty-twórcy na usługach komunizmu tudzież „Salonu”, oraz wszystkie aspekty promocyjnych manipulacji opiniotwórczych „Salonu”. Dzisiaj (mimo terroru salonowego) mogę już pisać o tym. Za PRL-u nie mogłem, bo Szczypiorski był nietykalny. Kopnąć go mógł tylko emigrant, i M. Hemar uczynił to w oddaleniu swego Londynu:

„ Wezmę z kąta jakiegoś
Pokątnego autorka,
Jakiegoś Szczypiorskiego,
Szczypiórka, czy Szczypiorka.
I dobrodusznie — bo choćbym
Złośliwie chciał, to nie mogę —
Zamiotę nim parę razy
Emigracyjną podłogę”.

Szczypiorski rozpoczynał typowo, pracą „na czerwonym fron­cie ideologicznym”, vulgo: jako agitator wygłaszający regularne pogadanki radiowe i piszący artykuły o spełnieniu się ziemskiego raju dzięki dobroczynnej interwencji Kremla, sierpa i młota. Póź­niej (1990) ujmie tę swoją „prostytucję” tłumaczeniem łagodzą­cym alibizująco:

[quote]Olbrzymia większość środowisk intelektual­nych zbłaźniła się, mówiąc najłagodniej, współpracą ze sta­linizmem (…) Myśmy się wszyscy upaprali cokolwiek w tym śmietniku. Ja tutaj także bez winy nie jestem„.[/quote]

Równocześnie „upaprał się cokolwiek” współpracą agenturalną, sformalizowa­ną ubecko-esbecko, a kontynuowaną przez prawie ćwierć wieku. Ponieważ jednak sam nigdy nie pisnął słowa o tym, muszę po­służyć się słowami oficera UOP-u, M. Greckiego:

[quote]„S., znany i ceniony polski pisarz i publicysta, został pozy­skany na tajnego współpracownika w latach pięćdziesiątych. Przyjął kryptonim «Mirek». Niemal cala jego bliższa i dalsza rodzina miała od dawna silne związki z UB. Wyjątkiem był tu jego ojciec. Ale już wszyscy bracia i siostry ojca pracowali dla bezpieki w randze kapitanów i majorów. Wszyscy należeli do Polskiej Partii Robotniczej i później do PZPR. Wśród najbliższej rodziny S. było około siedmiu takich osób (…) On sam w młodości byłf aktywistą ZMP, potem PZPR. W 1954 roku wszedł w kontakt z jednym z wydziałów Departamentu I Mini­sterstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Dwukrotnie wyjeżdżał do Anglii, pomagając bezpiece w sprowadzeniu do kraju własnego ojca. Jako współpracownik wywiadu wyjechał do Danii na pla­cówkę dyplomatyczną. Został przeszkolony w zakresie służby wywiadowczej. Zobowiązanie i pisemnie postawione zadania podpisywał własnoręcznie nazwiskiem i pseudonimem. W Danii przebywał stosunkowo krótko. Został stamtąd wyrzucony za malwersacje. Udowodniono mu prowadzenie nielegalnych kom­binacji o charakterze finansowym. W 1963 roku oficer wywiadu przeprowadził z nim dwie rozmowy operacyjne, w czasie których S. potwierdził swą wolę współpracy z SB. Jeszcze wie­lokrotnie, przy okazji wyjazdów zagranicznych, był «zadaniowany» przez wywiad. Podpisywał wyznaczane mu zadania i ko­lejne zobowiązania. Nigdy nie odnaleziono dokumentów, które świadczyłyby o zaprzestaniu współpracy. W latach sześćdziesią­tych S. był aktywnym publicystą głoszącym ideały PZPR. Dopiero w latach siedemdziesiątych zaczął odgrywać rolę jednego ze sztandarowych opozycjonistów”.[/quote]

„Opozycjonistą” (bezwzględnie przy użyciu cudzysłowu, albo­wiem mówimy o „opozycji koncesjonowanej” vel „licencjono­wanej”; jako „opozycjonista” Szczypiorski regularnie wizytu­je… szefa bezpieki, generała Kiszczaka!) — TW „Mirek” został widząc, iż różowy „Salon” (finansowany przez międzynarodowy „Salon”) zaczyna dawać lepszy żłób niż reżim (koniecznie mu­szę tu jeszcze raz przypomnieć słowa świętej pamięci L. Tyrmanda, iż tacy jak A. Szczypiorski przeszli na antyreżimowość „kiedy nieszkodliwym krzykiem i niezgadzaniem się można już było w Polsce wybornie zarobkować, lepiej niż dotychczasowym służalstwem”).

Mimo że cała ta „opozycja” to była swoista „commedia dell’arte” — SB postanowiła inwigilować „opozycjonistę” A. Szczypiorskiego („sicher ist sicher”). Skaptowała więc jego syna, który jako TW „Gaweł” donosił na tatusia, lecz nie ideowo, tylko: dla grosza, panie, dla grosza […]

Po dogoworce okrągłostołowej „dano mu skrzydła” (tatusio­wi). J. R. Nowak: „Wysławiany jako «wielki pisarz-moralista», Szczypiorski zyskał sobie niebywałą klakę w «czerwono-różowych» mediach po 1989 roku. Jakiś chwalca posunął się nawet do nazwania «

Początku» Szczypiorskiego nowym «Quo vadis» (!). Do rangi niebywałego autorytetu wywindowa­no jednego z dawnych peerelowskich «inżynierów dusz», przez wiele lat operującego najbardziej wyświechtanymi kłamstwami propagandowymi. Po czerwcu 1989 zdobył sobie jednak szcze­gólne zasługi w oczach różnych postkomunistycznych dziennika­rzy i polityków — za konsekwentne wybielanie PRL-u, za za­ciętą obronę szańców «grubej kreski», za pełne nieukrywanej furii ataki na wszelkich prawicowych «oszołomów» i «frustratów» „.

Nie oszczędzał nikogo komu „Salon” niemiły. Różaniec mo­dlitewny porównywał z harapem (sic!), a cały Kościół z terro­rem („Nigdzie na świecie nie ma takiego zagrożenia klerykalnego jak u nas”). Terrorem więc nie mógł być antykościelny system PRL-u — był to, wedle Szczypiorskiego, „system ope­retkowy”, a czyż operetka może być opresyjna? Ćwierć wieku wcześniej ten sam człowiek głosił z emfazą:

[quote]Polska Ludowa jest ukoronowaniem tysiąca lat narodowej historii” (sic!). Dla­tego już w PRL-u robił za dużą figurę. W III RP robił za gigan­ta. Transakcja między literatami-renegatami a UD i całą michnikowszczyzną wypromowała ku szczytom kilkanaście nazwisk, lecz sam wierzchołek zajął TW „Mirek” jako literacki król. Co mocno degustowało niezależnych. R. A. Ziemkiewicz: „Najbar­dziej udanej z takich transakcji dokonał oczywiście Putrament Unii Demokratycznej, Andrzej Szczypiorski (…) Gdy kolabora­cja i małość stają się postawami godnymi pochwały, gdy auto­rytetem moralnym czyni się człowieka, który strawił życie na podlizywaniu się władzy — to, doprawdy, lepiej od razu za­mknąć sklepik. W takiej sytuacji pozostaje jedynie nurzać się w gorzale i szukać u Urbana potwierdzenia, ze przecież na świecie są same świnie, więc kto się świni, nie robi nic złego.[/quote]

Wątpliwości pod adresem „ Szczypiora” jako „moralnego au­torytetu” mieli również Niemcy. Szczypiorski przypodchlebiał się ze wszystkich sił naszym zachodnim sąsiadom. Wygłaszał tam liczne odczyty, którymi opluwał Polskę i Polaków; exemplum:

„ — Cechy charakterystyczne społeczeństwa polskiego to: alko­holizm, nieuczciwość, brak tolerancji względem inaczej myślą­cych, nieposzanowanie pracy zarówno cudzej, jak i własnej. Wypadałoby zapytać, czy takiemu społeczeństwu przysługu­je miano chrześcijańskiego”. Równocześnie chwalił „elitę” (ró­żową inteligencję) jako światłą i nieskorumpowaną, a PRL ba­gatelizował po swojemu jako „system operetkowy”.

To pierw­sze zdumiało warszawskiego korespondenta prasy niemieckiej, K. Bachmanna, który wyśmiał tezę o niekolaborującej inteligencji polskiej; to drugie zdenerwowało byłego enerdowskiego dysy­denta, J. Reicha:

[quote]Szczypiorski przedstawia nam polski operet­kowy komunizm, ze skorumpowanymi i gotowymi do kapitulacji władzami i leniwą tajną policją. Jednak nie bardzo pasuje mi do tego obrazu zabójstwo ks. Jerzego Popiełuszki, internowanie tysięcy przeciwników systemu po wprowadzeniu «stanu wojen­nego», setki ofiar: zabitych i rannych, w Gdańsku, Radomiu, Nowej Hucie, czy wreszcie morderstwa zlecone przez sądy kap­turowe, a popełnione na działaczach «Solidarności»”.[/quote]

[…] Dlaczego akurat w Austrii i w Niem­czech? Z dwóch powodów. Pierwszy (lub drugi, kolejność jest tu bez znaczenia) to fakt, że o tym, kogo spośród cudzoziem­skich autorów tłumaczyło się, wydawało i reklamowało w Austrii i w Niemczech decydował przez kilkadziesiąt lat tamtejszy „pa­pież krytyki” vel „papież literatury niemieckiej”, legendarny M. Reich-Ranicki. Człowiek-instytucja. Świat XX wieku nie znał drugiego tytana, który niczym M-R-R — jednoosobowo — decydowałby o karierach literackich w całym obszarze jednego spośród czterech głównych języków globu.

[quote]U schyłku XX stule­cia wyszło na jaw, że od 1945 roku ten polsko-niemiecki Żyd był oficerem bezpieki komunistycznej (najpierw NKWD, później UB, wreszcie Stasi). To on wprowadził kolegę, TW „Mirka”, na niemieckojęzyczne (niemieckie i austriackie) salony literackie, to on wmówił Niemcom i Austriakom, że Szczypiorski jest wir­tuozem współczesnej literatury, i to on uczynił tam pewną kiep­ską literacko książkę Szczypiorskiego (o niej za chwilę) arcy­dziełem prozatorskim XX wieku (funkcjonowało tu zresztą pikne „sprzężenie zwrotne”‚. Ranicki wskazywał nadwiślańską chwałę swego pupila, a im bardziej w Niemczech i w Austrii sławiono Szczypiorskiego, tym łatwiej było go lansować nad Wisłą polskiemu „Salonowi”, wskazującemu i cytującemu „zagranicę”).[/quote]

Lecz był i drugi powód niemieckojęzycznego sukcesu grafo­mana. Niemcy uwielbiają czytać, że Polacy są wredni, kołtuń­scy i antysemiccy. Bez takich treści nawet Ranickiemu promocja A. Szczypiorskiego nie udałaby się tam bez kłopotów.

We wspo­mnianej książce „Początek” (Niemcy dali jej tytuł: „Piękna pa­ni Seidenmann”) czytamy o Polsce: „Święta Polska, cierpiąca i mężna. Polskość święta, zapita, skurwiona, sprzedajna, z gę­bą wypchaną frazesem, antysemicka, antyniemiecka, antyrosyj­ska, anty ludzka. Pod obrazkiem Najświętszej Panienki”.

Wokół tej kalumni (ze szczególnym uwzględnieniem polskiego anty­semityzmu) została osnuta cała treść: Polacy wydają Żydówkę Niemcom, ale hitlerowski oficer i drugi Niemiec (również przy­zwoity człowiek, jak to Niemcy) wypuszczają kobietę na wol­ność i ratują jej życie, tyle że cały ten ich wysiłek jest długo­dystansowo bezowocny, bo ćwierć wieku później (1968) Pola­cy i tak ją załatwią we właściwy im sposób. Wszystko. To nie my — to Polacy gnębili i mordowali Żydów! Czytelnicy za Odrą szaleli ze szczęścia. Superbestseller. Do dzisiaj Szczypiorski jest dla Niemców chlubą literatury XX-wiecznej. Oczyścił Zygfry­dów, ujawnił swym genialnym piórem prawdziwych antysemi­tów !

Antysemici winni zaleźć Szczypiorskiemu za skórę już w 1968 roku, gdy komunistyczny reżim, będący według Szczypiorskiego „ukoronowaniem tysiąca lat narodowej historii”‚, wszczął kam­panię „antysyjonistyczną”. Lecz tak się nie stało — Żyd Szczy­piorski jeszcze parę lat politrukował dla tego reżimu przez radio, bo jako TW „Mirek” był pod czułym protektoratem SB. Antyse­micki rok 1968 jakoś mu nie wadził. […]

J. Stoła opublikował w roku 1997 artykuł pt. „Ci straszni Po­lacy, ta straszna Polska. Dlaczego Andrzej Szczypiorski jest promowany w Niemczech”. Cytuję fragment:

[quote]Sale, w których odbywają się spotkania autorskie Szczypiorskiego, czy też zwy­kłe dyskusje, są zawsze wypełnione po brzegi. Przychodzą na nie nie tylko Niemcy, ale w dużym procencie Żydzi, aby nasłu­chać się o polskim antysemityzmie„.[/quote]

Były to o antysemityzmie wieści kluczowe i dla Żydów, i dla Niemców. Dla Żydów, ponie­waż Herr Szczypiorski przytakiwał Żydom, że ich głównym wro­giem — motorem i mocodawcą antysemityzmu — jest Kościół katolicki. A dla Niemców — bo im tłumaczył, że do Holocaustu popchnęło ich chrześcijaństwo. Teza Szczypiorskiego (pierwszy raz wyłożona w 1990 roku) brzmiała tak:

[quote]Kościół rzymski nie był bez ciężkiej winy. Jeśli istnieje w ogóle jakaś dialektyka hi­storii, to w jej świetle można by zaryzykować pogląd, że naród niemiecki wziął na siebie wykonanie tej zbrodni, która się prze­wijała przez stulecia w brudnych, złych snach chrześcijańskiej Europy”.[/quote] […]

Waldemar Łysiak, fragment książki „Rzeczpospolita kłamców. Salon”