Komunistyczny plan zdobycia Warszawy ( (…) sporządzony prawdopodobnie w lutym 1943 r. przez Stanisława Skrypija „Sylwestra”, szefa sztabu GL. okręgu Warszawa )
(…) nie możemy zapomnieć, że w gorączce walk pierwszych godzin, można będzie bezkarnie „trzepnąć” ten, czy inny oddział reakcyjny włażący nam w parafję. W żadnym wypadku, przy odrzuceniu zagadnienia wojny domowej, nie będzie można sobie na to pozwolić w końcowych etapach walk. (komuniści bez żenady przyznawali w ten sposób, że wybuch powstania antyniemieckiego byłby dla nich wyłącznie okazją do zapoczątkowania rewolucji – której celem miało być fizyczne unicestwienie przeciwników, czyli członków organizacji niepodległościowych. jest tu bowiem zalecenie mordowania całych oddziałów powstańczych)
(…) ze względu na powagę sytuacji, unikać zawikływań się oddziałów maszerujących do wyznaczonych celów, w akcje poboczne. (Jest to zakaz wikłania się w jakiekolwiek walki z Niemcami!) pozatem istnieje jeszcze jeden poważny wzgląd, nakazujący nam ograniczenie się na terenie W-wy do minimum punktów. jest to – siły wroga: faszysty niemieckiego i polskiego (wg. tego planu, komuniści mieli dwóch wrogów: Niemców i niepodległościowców, stawianych na tej samej płaszczyźnie)”
źródło: „Tajne Oblicze GL- AL i PPR; dokumenty”, wybór i opracowanie: M.J. Chodakiewicz, P. Gontarczyk, L. Żebrowski, tom 2, str. 242 – 251.
(54)
