Jeszcze 10 lat temu cenzura ta nie była tak szczelna. W krajach Zachodniej Europy, w tym także w Niemczech, publikowano książki uczciwie omawiające kwestię islamskiej imigracji. Za dobry przykład może posłużyć wydana w 2007 roku praca Waltera Laqueura „Ostatnie dni Europy. Epitafium dla Starego Kontynentu”.
Autor jest renomowanym żydowsko-niemiecko- amerykańskim historykiem, reprezentującym bez wątpienia główny nurt. Jego diagnozy, oparte zresztą na badaniach socjologicznych, okazały się profetyczne. Notabene, w Niemczech książka ta spotkała się z dosyć przychylnymi recenzjami, nawet w prasie liberalnej.
Laqueur za podstawową przyczynę kryzysu społeczeństw europejskich uznał katastrofę demograficzną i nieudaną integrację imigrantów. Dokładnie zdiagnozował niemiecką politykę migracyjną. Zauważył, że „w żadnym innym kraju imigranci nie byli podmiotem tylu inicjatyw ze strony tak licznych instytucji przychylnych propagowaniu integracji (…) Nie znalazły jednak w tym przedsięwzięciu partnera, gdyż celem tureckich instytucji religijnych było zachowanie odrębnego charakteru, a nie pozostawanie pod wpływem zachodniej religii, kultury czy też wartości politycznych”.
Skąd się bierze taka niechęć do prawdy? Są dwie przyczyny: polityczna i ideologiczna. Niemiecki establishment polityczno-medialny chce po prostu utrzymać się u władzy
Dowodził, że muzułmańscy imigranci nie rozwiążą problemów demograficznych, albowiem w większości przypadków są oni odbiorcami pomocy społecznej. Krótko mówiąc, pogłębiają tylko kryzys, w jakim znalazło się zachodnie państwo dobrobytu. Dzieje się tak, ponieważ „tureccy (oraz kurdyjscy) imigranci nie byli w ogóle przygotowani do życia w Europie. Pochodzili z najmniej rozwiniętych części Turcji, takich jak wschodnia Anatolia, niejednokrotnie byli analfabetami, a pod względem przekonań religijnych i orientacji politycznej byli o wiele bardziej konserwatywni niż należąca do klasy średniej społeczność w Stambule i Ankarze”.
Jeszcze gorzej wygląda sytuacja drugiego pokolenia imigrantów.
„Badania w Niemczech wykazały, że drugie pokolenie uczniów z rodzin muzułmańskich tak naprawdę radzi sobie gorzej niż poprzednie (…) Stopa bezrobocia wśród młodych ludzi tureckiego pochodzenia jest dwukrotnie wyższa niż wśród reszty, a 85 proc. mieszkańców tureckich i arabskich należy do marginesu społecznego”
– zauważa autor.
Laqueur nie tylko wskazywał, że kłopoty sprawia przede wszystkim jedna kategoria imigrantów – muzułmanie, ale odważył się wprost powiązać imigrację z islamizmem i terroryzmem:
„Wśród ubiegających się o azyl znaleźli się islamiści, a nawet terroryści naprawdę zagrożeni aresztowaniem we własnym kraju, tyle że z powodów niemających nic wspólnego z walką o wolność i demokracje”.
Dziś dla tych prawd nie ma miejsca w głównym nurcie dyskursu politycznego. Ktoś, kto poważy się skorzystać z tych faktów i argumentów odsądzany jest od czci i wiary, i z automatu kwalifikowany jako rasista i hitlerowiec.
Krzysztof Rak
(846)
