Powstanie obozu „Auschwitz-Birkenau” i jego działalność nieodłącznie związane były z nazistowską ideologią i polityką. Lata poprzedzające wybuch II wojny światowej stanowiły preludium tego, co stało się później. Poniżej fragment książki ,,Auschwitz – Rezydencja śmierci”.
„Daliśmy narodowi niemieckiemu nową ideę” – powiedział Adolf Hitler po objęciu władzy w 1933 roku. Nienawiść do demokracji, marksizmu i Żydów oraz przekonanie, że Niemcy są narodem stojącym ponad innymi, że nordycka krew jest najlepszą krwią, a Niemcy przewyższają wszystko i wszystkich, to zasadnicze elementy nazistowskiej ideologii. Jej celem było stworzenie takiego społeczeństwa, z którego wyeliminuje się tych, którzy nie pasowali do definicji „czystego rasowo” Niemca. Żydzi byli głównym celem tej eliminacji, ale obejmowała ona również inne grupy, między innymi ludzi niepełnosprawnych, a także Sinti i Romów.
Z ideą wyższości rasy aryjskiej i wyjątkowości Niemców wiązało się dążenie do ekspansji terytorialnej. Zarówno polityka wewnętrzna, jak i zagraniczna, prowadzona w Niemczech po objęciu władzy przez Adolfa Hitlera, podporządkowane były realizacji wszystkich tych celów.
Jeszcze dwa lata przed wybuchem II wojny światowej, w listopadzie 1937 roku na tajnej naradzie z udziałem dowódców wojskowych i ministra spraw zagranicznych Trzeciej Rzeszy kanclerz Adolf Hitler powiedział:
„W naszym przypadku nie idzie o zdobycie ludzi, lecz wyłącznie przestrzeni nadającej się do celów rolniczych”.
Program partii hitlerowskiej równie jasno definiował zamierzenia nazistów:
„Domagamy się ziemi i gleby (kolonii) dla wyżywienia naszego narodu i osiedlenia nadwyżki naszej ludności”.
Dziesięć dni przed wybuchem II wojny światowej w przemówieniu do generałów Hitler powiedział:
„Wydałem rozkaz i każę rozstrzelać każdego, kto by chociaż jednym słowem usiłować skrytykować, że celem wojny nie jest osiągnięcie oznaczonych linii, lecz fizyczne zniszczenie przeciwnika. W tym celu przygotowałem na razie tylko na wschodzie moje oddziały Totenkopf, rozkazując im zabijać […] bez litości mężczyzn, kobiety i dzieci polskiego pochodzenia i polskiej mowy. Tylko w ten sposób zdobędziemy przestrzeń życiową, której potrzebujemy. […] Polska zostanie wyludniona i zasiedlona Niemcami”.
(…) Na początku wojny Hitler wydał rozkaz zamordowania w Niemczech ludzi ułomnych fizycznie i uznanych za umysłowo chorych. Specjalne komisje lekarskie wybrały tych, których ich zdaniem należało zabić. Ludzie ci kierowani byli do sześciu ośrodków eutanazji znajdujących się na terenie Trzeciej Rzeszy, gdzie uśmiercano ich w komorach gazowych, skonstruowanych specjalnie do tego celu. Akcja ta stanowiła zapowiedź późniejszych akcji wyniszczających na ogromną skalę, realizowanych przez nazistów w okupowanej Polsce.
Po zajęciu Polski, a następnie ataku na inne kraje i ich podboju, znaczna część Europy znalazła się pod hitlerowską okupacją. Jeszcze przed wybuchem wojny Niemcy zajęli Czechy i Morawy. W kwietniu 1940 roku wojska niemieckie zaatakowały i zajęły Danię i Norwegię, w maju 1940 roku Belgię, Holandię i Francję, w kwietniu 1941 roku Jugosławię i Grecję, w czerwcu 1941 roku uderzyły na swego niedawnego sojusznika – Związek Radziecki.
(…) Część ludności okupowanych krajów hitlerowcy uznali za rasy niższe, mniej wartościowe i przeznaczone do szybkiej zagłady jeszcze w czasie wojny lub na stopniowe wyniszczenie. Powstawały różne plany od projektów przymusowych przesiedleń, masowej sterylizacji do fizycznej likwidacji. W 1942 roku Himmler powiedział wyraźnie: „Naszym zadaniem nie jest germanizowanie Wschodu w dawnym tego słowa znaczeniu, […] chcemy natomiast zadbać o to, aby na Wschodzie żyli ludzie rzeczywiście czysto niemieckiej, germańskiej krwi”.
Pod bezpośrednim nadzorem Himmlera opracowano tzw. Generalny Plan Wschodni (General Plan Ost), który przewidywał przesunięcie granicy etnicznej Rzeszy o około 1000 km na wschód i przeznaczenie zajętych w ten sposób terenów dla niemieckich osadników. Miejscowa ludność, Słowianie i inne narody miały zostać wysiedlone za Ural lub częściowo wyniszczone. Przewidywano objęcie tą akcją m.in. 80-85 proc. Polaków.
(…) Najbardziej tragiczny los dotknął europejskich Żydów. Zgodnie z planem całkowitej zagłady tego narodu, zwanym przez hitlerowców „ostatecznym rozwiązaniem kwestii żydowskiej”, mieli oni być całkowicie odizolowani od pozostałej ludności, a następnie, jeszcze podczas wojny, wymordowani. Ofiarami nazizmu stali się również Słowianie, głównie Polacy i Rosjanie, a także rosyjscy jeńcy wojenni, ale ich zagłada miała przebiegać w inny sposób. Żydów odróżniało od innych ofiar to, że odbierano im fundamentalne prawo do życia, najbardziej ludzkie prawo do istnienia. Mordowani byli nie z powodu udziału w ruchu oporu czy przynależności do jakiejś partii, organizacji, ale tylko dlatego, że urodzili się Żydami. Kryterium zagłady stała wyłącznie przynależność do danej „rasy”. Elie Wiesel, były więzień KL Auschwitz i laureat pokojowej Nagrody Nobla, słusznie powiedział, że nie wszystkie ofiary nazizmu były Żydami, ale wszyscy Żydzi byli ofiarami.
W wielu wypowiedziach przedstawicieli niemieckich władz znajdują się odniesienia do polityki nakreślonej przez nazistów. Otto Thierack, minister sprawiedliwości Trzeciej Rzeszy określił cele, jakie zamierzono osiągnąć w czasie wojny: „Naród niemiecki należy całkowicie uwolnić od Polaków, Rosjan, Żydów i Cyganów”, a Hans Frank, gubernator Rzeszy na okupowanych ziemiach polskich powiedział jasno, że Żydzi są rasą, która musi ulec kompletnej zagładzie.
Przed wojną największe procentowo skupisko Żydów (w stosunku do ogółu ludności) znajdowało się w Polsce. Kraj ten od średniowiecza zamieszkiwany był przez Żydów, którzy zachowali tu i rozwijali własne formy życia religijnego, bogatą kulturę i obyczajowość. Niektórzy z nich zasymilowali się z polskim społeczeństwem i aktywnie uczestniczyli w jego kulturalnym i politycznym życiu. Na ziemiach polskich mieszkało ponad 3 000 000 Żydów, co stanowiło około 10 proc. populacji Polski, a jednocześnie ponad 1/4 ogółu europejskich Żydów.
(8045)
