Aleksander Życiński ps. „Wilczur” był żołnierzem podziemia poakowskiego działającego na Kielecczyźnie po 1945 r.
Urodził się 16 lipca 1926 r. w Warszawie. W 1940 r. wraz z rodziną przeprowadza się do Suchedniowa, gdzie podjął pracę w fabryce jako szlifierz. Jednocześnie nawiązał kontakt z ugrupowaniem Jana „Piwnika”. W lipcu 1944 r. przeszedł do oddziału płk. Antoniego Szackiego – Dąbrowskiego ps. „Bohun”, który dowodził Brygadą Świętokrzyską Narodowych Sił Zbrojnych. W grudniu 1944 r. został złapany w ulicznej łapance i wysłany do obozu pracy do Niemiec. Uciekł z obozu i dostaje się do polskich sił zbrojnych na Zachodzie. Po przeszkoleniu, w maju 1945 r. w grupie 40 skoczków wylądował na Słowacji. Następnie Aleksander Życiński udał się na Kielecczyznę. 26 maja w okolicach Buska Zdroju został aresztowany przez UB, skazany na 7 lat więzienia i uwięziony we Wronkach. Po zwolnieniu w 1947 r. wraca do Suchedniowa, gdzie tworzył struktury WiN-u.
7 maja 1948 r. został aresztowany przez UB i przewieziony do Kielc, a następnie po procesach na sesjach wyjazdowych w Starachowicach Sądu Wojskowego w Kielcach, został skazany 31 lipca 1948 r. na trzykrotną karę śmierci. Prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. 5 września „Wilczur” ślub cywilny z narzeczoną Józefą Zep „Zośką” na dyżurce u naczelnika więzienia. Pożegnalne spotkanie Zośki i Wilczura odbyło się 24 września. Tego samego dnia o godz. 19.00 został wykonany wyrok śmierci na Aleksandrze Życińskim w lesie koło Zgórska.
Tak okoliczności aresztowania opisywała Józefa Życińska ps. Zośka
„Na wiadomość, kogo ubowcy złapali, do Kielc pośpieszył Adam Humer i Edmund Kwasek. Zaglądali do celi, drwili. Mówili, że wytłuką to bandyckie nasienie. A potem bili. Nie zważali, że jestem w ciąży. Wlekli mnie za włosy po schodach z drugiego piętra. Miałam złamane dwa żebra, wybite zęby, rozciętą głowę i wyrwaną skórę głowy wraz z włosami. Chcieli, żebym powiedziała, gdzie jest broń. Nic im nie powiedziałam
[…] Drugi raz widzieliśmy się 24 września. Mąż dał mi dla dziecka mały krzyżyk zrobiony ze szczoteczek do zębów. Tego samego dnia został rozstrzelany. Nie powiedzieli mi, gdzie go pochowano. Miał zaledwie 22 lata
4 października 1948 roku Józefa Życińska urodziła w kieleckim więzieniu przy ul. Zamkowej córkę. Dziewczynka dostała imię po ojcu – Aleksandra.
Józefę Życińską wypuszczono po amnestii w 1950 roku. Na wolności też było ciężko. Pani Józefa ponownie wyszła za mąż, urodziła dwoje dzieci. Jednak rozwiodła się z mężem, gdy dowiedziała się, że to ubek.
Józefa Życińska nigdy nie dała za wygraną. Zakładała „Solidarność” w skarżyskiej PKS. Na początku lat 90. sądzono dwóch słynnych zbrodniarzy z okresu stalinowskiego, Adama Humera i Edmunda Kwaska. Józefa Życińska była świadkiem w ich procesie.
Mimo swoich lat, pani Józefa Działa w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej, Narodowych Siłach Zbrojnych, Związku Więźniów Politycznych, Związku Inwalidów, założyła w Bliżynie „Strzelca”.
źródło: własne / IPN / Kresowiacy.com
(4454)
