Obóz Wielkiej Polski założony 4 grudnia 1926 r. był odpowiedzią narodowców na nową sytuację polityczną, w jakiej znalazła się Polska po zamachu majowym. Szybko duże znaczenie w ramach OWP zdobył sobie Ruch Młodych OWP.
Praca jest próbą rekonstrukcji stosunku młodych ideologów ruchu narodowego do mniejszości słowiańskich: Jana Rembielińskiego, Zygmunta Wojciechowskiego, Klaudiusza Hrabyka, Jędrzeja Giertycha i warszawskiego Oddziału Akademickiego OWP, którego działacze w 1934 r. założyli ONR.
Analizując stosunek RM OWP należy stwierdzić, że byli przeciwnikami przyznania mniejszościom narodowym autonomii politycznej, a nawet szerszego samorządu, podkreślając jedność i unifikację etniczną państwa polskiego.
„Młodzi, twierdzili, że nie istniały w tamtym czasie odrębne narody – ukraiński i białoruski, natomiast ludność pochodzenia ukraińskiego i białoruskiego postrzegali jako regionalne grupy etniczne podobne do Kaszubów czy górali podhalańskich. Uważali Ukraińców i Białorusinów za surowy jeszcze i niewyrobiony materiał etnograficzny, podatny jednak na polonizację, której podstawę stanowić miały wspólne korzenie chrześcijańskie, pokrewieństwo językowe, wielowiekowe współżycie z ludnością polską i wciąż żywe wspomnienie przynależności politycznej do Polski. Wobec wagi powyższych faktów różnice dzielące ludność kresową uznawali za mało istotne. (…) W asymilacji narodowej mniejszości słowiańskich młodzi dostrzegali możliwość przynajmniej częściowego rozwiązania drażliwej kwestii narodowościowej w Polsce. Zwiększenia wpływów polonizacyjnych doszukiwali się w podniesieniu poziomu cywilizacyjnego wschodnich województw, w ich rozwoju ekonomicznym, w usprawnieniu aparatu administracyjnego oraz wzmocnieniu żywiołu polskiego na Kresach Wschodnich”.
(79)
