Wykładowca z Jad Waszem oskarża Polaków o współudział w Holokauście i zarabianie na nim obecnie. „Dlaczego nagradzać popleczników i ich spadkobierców?”

Rich Brownstein, wykładowca specjalizujący się w tematyce Holokaustu, pracujący w Jad Waszem, opisał swoją podróż do Polski. Na swoim blogu na łamach portalu Times of Israel podzielił się swoimi wrażeniami z wizyty. Jego wnioski mogą wydawać się z polskiej perspektywy szokujące…

Zaznacza na początku, że sądził, że jego wrodzona pogarda dla Polski (innate contempt for Poland) nie wymaga komentarza. Ale jak dodał, jego współpracownik z Jad Waszem poprosił go, aby opisał co konkretnie nie podobało mu się podczas wyjazdu.

Aby opisać swój stosunek do Polski, używa następującego porównania:

Wyobraźcie sobie pewnego człowieka, który posiada budynek, pełen imigrantów. Zaprasza ich, licząc na ich ciężką pracę i oczywiście pieniądze. Przez wiele lat to świetny interes dla obu stron. Ale w końcu mężczyzna i jego przyjaciele zaczynają nienawidzić imigrantów, ponieważ ci znacznie się różnią od reszty. Dlatego zaczyna ich obrażać, kraść i wyłudzać od nich pieniądze. Pewnego dnia jeden ze znajomych właściciela apartamentu decyduje się pójść o krok dalej, zabić imigrantów i ukraść ich własność. Na początku właściciel zachowuje się pasywnie, „zaledwie” dając mordercy klucze do mieszkania. Ale stopniowo właściciel pomaga przyjacielowi mordować imigrantów i kradnie ich własność. Zadowolony i pozbawiony poczucia winy właściciel zachowuje wszystko, co jego przyjaciel pozostawił. Właściciel, który był współwinny i jest złodziejem, nie ma wyrzutów sumienia, ponieważ to był w całości pomysł przyjaciela. Po masakrze właściciel i jego dzieci za wszelką cenę starają się zachować obraz siebie jako prawdziwych ofiar, ponieważ ich budynek został zniszczony. Apartament zmieniają na muzeum z opłatą wstępu i każą sobie płacić za nocleg rodzinom tych, którzy przeżyli.

Przytacza również historię, „katolickiego byłego kucharza” Jacka Niszczotę, który udawał rabina.

„Dziecko właściciela budynku odkryło się na nowo. Witajcie w Polsce”

– komentuje.

W dalszej części tekstu powątpiewa w polsko-izraelską przyjaźń. Co prawda jego kontakty ze studentami z Polski przebiegły w bardzo miłej atmosferze, ale jego zdaniem całościowy obraz jest różny.

– Widzimy na nim historię polsko-żydowską jako bezlitosny marsz w stronę jadowitego antysemityzmu. […] Antysemityzm w Polsce to fakt.

Brownstein dodaje, że Polacy wystawili Niemcom Żydów jak na tacy, a sami przejęli bezwstydnie ich własność. Po wojnie Żydzi byli niemile widziani w Polsce, w której dochodziło do pogromów. Ukoronowaniem było brutalne wyrzucenie z Polski 20 tys. Żydów w 1968 r. Jego zdaniem prawdziwy obraz Polski został przedstawiony w Pokłosiu i Idzie.

jest zdania, że obecnie polska ekonomia jest zasilana przez gotówkę miliona Żydów, odwiedzających miejsca pamięci w Polsce. Jak stwierdza, to żadne grosze dla gospodarki kraju, którego PKB stanowi 1/3 Izraela. Co więcej, wydano miliony na kręcenie filmów o Holokauście właśnie w Polsce, ale jak dodaje, na szczęście, nie jest to dłużej konieczne „ze względów moralnych”.

Tym lepiej

– kwituje, podając przykłady filmów, które szczęśliwie udało się nakręcić z dala od miejsca kaźni.

Uważa, że organizacja Marszu Żywych, w których uczestniczyło 220 tys. studentów z Izraela wpompowało w polską gospodarkę miliony dolarów.

Głosik z tyłu głowy szepcze mi: dlaczego nagradzać popleczników i ich spadkobierców?

Dodaje, że obecnie wielu intelektualistów, rabinów i wychowawców kwestionuje wycieczki do Polski ze względów edukacyjnych i moralnych.

Wykładowcy nie podobają się niektóre produkty sprzedawane w sklepikach obok muzeum w Auschwitz/Birkenau. Przytacza powiedzenie: Nie ma takiego dobrego biznesu jak biznes Shoah, podając za przykład magnesy na lodówkę z nazwą obozu. Narzeka, że sprzedawane jedzenie nie jest koszerne. Jest zawstydzony tym, że uczestnicy wycieczek muszą płacić za toalety.

Jego zgorszenie budzi fakt, że rodziny mieszkające niedaleko terenów obozu urządzają sobie grillowanie, co uważa za wyjątkowo wstrząsające zestawienie z obozem.

Jego zdaniem Majdanek był świadectwem na brak wrażliwości „kraju goszczącego Żydów”. Nie podobają mu się pomniki stojące na jego terenie, ponieważ stanowią sowiecką antynazistowską propagandę, a jeden odwołuje się do Piekła Dantego, czyli do „nieżydowskich wartości i literatury”.

Jego zdaniem, miejsce gdzie przechowywane są prochy zamordowanych Żydów, nie są właściwie chronione, co jest zdumiewającym brakiem szacunku.

całość na blogu autora na stronie Times of Israel