Niezaprzeczalny fakt, że niektórzy Żydzi uzyskali wybitne stanowiska w rosyjskim rządzie bolszewickim oraz wśród polskiej lewicy, dał podstawy do takich zarzutów [o antypolskie nastawienie; w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. Żydzi strzelali do oddziałów polskich w Przemyślu i Lwowie].
(…) Nigdy przedtem nie było tak dogodnych warunków [jak w Polsce] do rozkwitu narodowej polityki żydowskiej i kultury w diasporze i z całym przekonaniem można stwierdzić, że warunki takie nigdy się nie powtórzą„.
Ezra Mendelson, „Żydzi Europy środkowo-wschodniej w okresie międzywojennym”
(81)
