Niedziela, dzień Pański. Można odespać ten cholerny tydzień nabijania telefonów w korpo. Normalne śniadanie: smalczyk, jajeczniczka, żadne wegańsko-pedalskie kiełki, jak jakaś pasza dla świń. I żadnych dodatkowych godzin w korpo, telefon wyłączony, to czas dla rodziny. Najpierw do kościoła, potem się Familiadę i skoki obejrzy, narzeczona obiad ugotuje – żadnego sushi, żadnego żarcia na mieście, wszystko sto razy droższe niż normalnie powinno kosztować, cena lansu – za kredyt baluj, a potem pożyczaj od znajomych, bo 1200 szybko się kończy.
Żałosne, ale ciepłą wodę w kranie mają, niedługo zresztą i na tę wodę przestanie ich stać, ale dalej będą piszczeć z radości, kiedy na ulicy pedała zobaczą, że Europa się cieszy, a Europa ma ich w dupie, Europy nie obchodzą Grodzka i Biedroń, Europa tańczy na własnym pogrzebie, wszystko wokół płonie, same zgliszcza niedługo zostaną, ale nic to – ważne, że można się poczuć lepiej, można przez moment nie być obciachowym polaczkiem z cebulą w każdej kieszeni i żywą nienawiścią w oku.
Ludzie, gdyby faktycznie było tyle nienawiści, to ich już dawno by tu nie było, na butach by ich do tej Europy wynieśli, byleby na nich nie patrzeć, nie brzydzić się tą głupotą, tym pozoranctwem, tą płycizną intelektualną wyniesioną ze studiów na zaliczenie, a nie dla zdobycia wiedzy, ze studiów, gdzie się nie uczy, tylko zalicza egzaminy, a potem w poczuciu wyższości dzięki dyplomowi z socjologii, europeistyki czy innej chuja wartej wiedzy o Czukczach na stercie innej papierowej ściemy podbija się rynki pracy, konkurując z Hindusami do zaszczytnej roli operatora call-center.
Syf w tych kawowych sieciówkach. Same cioty i hipstery, siedzą w tych dziadowskich swetrach, lansują się z tymi MacBookami, siorbią tę kawę pięć razy droższą niż jest warta. Nie ma to jak porządna sypana kawka. Od razu człowieka rano na nogi postawi, lżej iść tyrać 8 godzin w korpo, zapieprzać na tę międzynarodową szajkę wyzyskiwaczy za psie pieniądze, bez urlopów, na śmieciówce. A ta kadra kierownicza to na sushi tylko chodzi, wpierdala te surowe ryby, jakby to był nie wiadomo jaki lans, Jezu – gdyby modne było żarcie surowych szczurów, też pewnie by je żarli, bo inni tak robią, bo celebryci jedzą. Żałosne.
I pieprzą o tej polityce, jakby cokolwiek o niej wiedzieli, powtarzają banały, jakie usłyszeli w telewizji, przeczytali gdzieś na necie, dają sobie prać mózgi w imię świętego spokoju, żeby tylko mieć złudne poczucie komfortu i bezpieczeństwa, żeby udawać europejskość, bo geje mogą u nas brać ślub, bo taka Grodzka siedzi w sejmie.
Fragment książki wydawnictwa Fronda Jerzy A. Krakowski „Lemingi. Młodzi, wykształceni i z wielkich ośrodków”, Fronda, Warszawa 2014.
Książkę można kupić TUTAJ
(112)
