Zarówno Tadeuszowi Mazowieckiemu jak i Bronisławowi Geremkowi rząd umożliwił przybycie do stoczni. Wszystkie swoje posunięcia konsultowali z ówczesnymi władzami. Wpływając na decyzje podejmowane przez Komitet Strajkowy starali się zrealizować dwa cele: po pierwsze – jak najszybsze zakończenie strajku, po drugie – niedopuszczenie do rozprzestrzenienia się protestu na cały kraj.
Dlatego dążyli do przekonania robotniczych przywódców, że należy zakończyć protest. Później dowiedziałem się, że czyniono takie próby. (…) W Stoczni panowała ogólna konsternacja i zdziwienie faktem, że Geremek, Mazowiecki i inni wysłani zostali do Gdańska specjalnym samolotem w asyście oficera MSW. (…)
Dla mnie Mazowiecki nie był wiarygodną osobą, wiedziałem bowiem jak zachowywał się w latach pięćdziesiątych. Natomiast co można powiedzieć o panu Geremku, który w partii był od wczesnej młodości, a w latach 60. należał do egzekutywy KU PZPR Uniwersytetu Warszawskiego oraz pełnił funkcję dyrektora Instytutu Kulturalnego w Paryżu. Przypomnę tylko, że każdy sekretarz musiał składać swoim partyjnym zwierzchnikom comiesięczne raporty. Do robienia takich sprawozdań zobowiązany był i pan Geremek.
Niestety, nie zachowały się one jednak, w archiwum MSW najstarsze dokumenty dotyczące pana Geremka pochodzą z 1989 r. Powstaje kilka pytań – co stało się z aktami z poprzednich lat, co w nich było, dlaczego zniknęły? Dlatego uważam, że w rozwiązywaniu konfliktu na Wybrzeżu panowie Geremek i Mazowiecki byli bardziej związani z komunistyczną władzą niż z protestującymi.
za „W cieniu Prymasa Tysiąclecia: z profesorem Romualdem Kukołowiczem rozmawia Piotr Bączek”
Kim był profesor Romuald Kukułowicz?
Polski ekonomista, socjolog, polityk, nauczyciel akademicki, były wiceminister pracy.
W okresie II wojny światowej był żołnierzem Służby Zwycięstwu Polski, Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej.
Od końca lat 40. współpracował z kardynałem Stefanem Wyszyńskim.
W latach 1980–1981 był doradcą NSZZ „Solidarność„, a następnie wszedł w składu Zarządu Regionu Mazowsze Solidarności.
W podziemiu związany z Solidarnością Walczącą. Był przeciwnikiem obrad Okrągłego Stołu. Doradzał Partii Wolności.
W 1992 sprawował urząd wiceministra pracy w rządzie Jana Olszewskiego, a następnie był doradcą szefa Centralnego Urzędu Planowania Jerzego Kropiwnickiego. Współtworzył Akcję Wyborczą Solidarność, z której odszedł, sprzeciwiając się koalicji z Unią Wolności. Następnie doradzał Stronnictwu Ludowemu „Ojcowizna”.
(481)
