Dzień 11 listopada celebrowany był jako święto upamiętniające odzyskanie niepodległości od roku 1920, jednak obchody te były nieoficjalne i zaangażowani w nie byli głównie wojskowi. W II Rzeczpospolitej w dniu tym zawsze odbywały się defilady wojskowe, msze święte w intencji ojczyzny, uroczystości na szczeblu państwowym i ceremonie wręczania orderów Virtuti Militari w Belwederze. We wspomnianym roku 1920 dzień 11 listopada uświetniono przyznając Józefowi Piłsudskiemu stopień marszałka.
Po przewrocie majowym obchody kolejnych rocznic były uroczystościami ściśle wojskowymi, tym niemniej już 8 listopada 1926 roku Piłsudski jako premier wydał okólnik ustanawiający ten dzień wolnym od pracy dla urzędników państwowych.
[flagallery gid=25 skin=nivo_slider_js]
Odtąd w tym dniu na placu Saskim w Warszawie Piłsudski dokonywał przeglądu pododdziałów, a następnie odbierał defiladę (po raz ostatni w 1934 roku). W 1928 roku, z okazji obchodów 11 listopada, plac Saski w stolicy nazwano placem marszałka Józefa Piłsudskiego.
11 listopada 1932 odsłonięto Pomnik Lotnika w Warszawie, a cztery lata później Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego uznało ten dzień za wolny od nauki.
Rangę święta państwowego nadano temu świętu dopiero ustawą z 23 kwietnia 1937 roku, czyli prawie 20 lat po odzyskaniu niepodległości. Święto miało wiązać zakończenie I wojny światowej, odzyskanie niepodległości oraz upamiętniać Józefa Piłsudskiego.
Święto zaprojektowano też jako przeciwwagę dla innych świąt obchodzonych uroczyście przez opozycję. Do czasu wybuchu II wojny światowej obchody państwowe odbyły się tylko dwa razy – w roku 1937 i 1938. W roku 1937 święto wykorzystano do zorganizowania zbiórki na dozbrojenie armii, a uświetniono je odsłonięcie pomnika Józefa Sowińskiego.
(216)
