12 czerwca 1848 roku zakończenie Zjazdu Słowiańskiego w Pradze.
W trwających 10 dni obradach wzięli udział przedstawiciele słowiańskich narodów monarchii habsburskiej.
na mapie: rozkład ras w cesarstwie austro-węgierskim Historical Atlas Williama R. Shepherda, 1911
Inicjatywę zorganizowania zjazdu podjęto jednocześnie w Pradze, Poznaniu i Zagrzebiu już w kwietniu 1848 r. Choć w założeniu czeskich gospodarzy miało to być spotkanie Słowian austriackich, to wzięli w nim udział także Polacy i Rosjanie spoza Austrii.
Najliczniej przybyłą grupę stanowili Polacy – ponad 70 uczestników, wśród nich Karol Libelt, Florian Ziemiałkowski, Andrzej Kotula, Franciszek Smolka i Jerzy Lubomirski.
Zjazd poświęcono omówieniu metod walki z postępującą germanizacją i madziaryzacją. Mimo iż rozpoczął się on pod hasłami austroslawizmu (federacji ludów słowiańskich w ramach monarchii habsburskiej, przy luźnych związkach kulturalnych z pozostałymi Słowianami), to działacze czescy i polscy pod kierunkiem Libelta podnieśli kwestie społeczne – związku wszystkich Słowian i ich prawa do niepodległości. Uchwalony pod koniec Manifest do ludów Europy wysuwał postulat niepodległości Polski.
12 czerwca obrady zostały zerwane, a Pragą wstrząsnęły zamieszki i starcia z garnizonem austriackim. Obok Czechów na barykadach Pragi stanęli Polacy. Powstanie praskie stłumiono po sześciu dniach walk.
źródło: Muzeum Historii Polski
opublikowane na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska
(803)
