Uczniowie wrócili do szkół, w ręce wzięli podręczniki, a tam... Do mediów społecznościowych trafiają fragmenty tego, czego uczą się polskie dzieci. Profil Narodowcy na Facebooku opublikował fragment podręcznika do historii dla klas 6. Oburzenie budzi również jednostronne przedstawienie NSZ i definicja nacjonalizmu.

Z rozdziału ,,Holokaust - zagłada Żydów" dowiadujemy się, że ,,część polskiego społeczeństwa pozostawała obojętna wobec Holokaustu".

- Zdarzały się też przypadki, że osoby żydowskiego pochodzenia były wydawane w ręce Niemców, okradane, a nawet zabijane przez Polaków. Najtragiczniejszy przebieg miały wydarzenia w Jedwabnem. Grupa mieszkańców tego miasta po zajęciu okolicy przez armię niemiecką w 1941 r. dokonała mordu na ludności żydowskiej. Zbrodnie wobec Żydów były zdecydowanie potępiane przez konspiracyjne władze polskie

- czytamy w udostępnionym fragmencie. Dziwi jednostronna narracja, a także przedstawienie Jedwabnego zgodnie z opisem zdarzeń wprost z książki Jana Tomasza Grossa ,,Sąsiedzi".

Zwrócono również uwagę na kłamliwą informację na temat Narodowych Sił Zbrojnych w podręcznikach dla klas 8.

Podręcznik do historii kl. 8. Skandaliczna propaganda wobec #NSZ. #NarodoweSiłyZbrojne nie zwalczały lewicowej partyzantki(!), lecz komunistyczną ekspozyturę bolszewików! Nie zwalczały mniejszości, lecz likwidowały oddziały zdrajców i kolaborantów, w których były mniejszości! pic.twitter.com/bCuyoAg6Ps

— Arkadiusz Cimoch (@ArkadiuszCimoch) 5 września 2018

#NarodoweSiłyZbrojne i #ZwiązekJaszczurczy przedstawione jako nacjonaliści w pejoratywnym świetle! Co ma nasuwać związek z UPA czy SS! NSZ -ZJ podporządkowały się #AK -kolejne kłamstwo! Obóz narodowy uważał za wrogów Polski tak samo Niemców jak i Sowietów! Ordynarna propaganda! https://t.co/ni0k1653Ul

— Arkadiusz Cimoch (@ArkadiuszCimoch) 5 września 2018

Kolejny fragment podręcznika do podstawówki, który trafił do sieci dotyczy definicji nacjonalizmu:

Skandal! W dniu jutrzejszym zwracamy się z oficjalnym zapytaniem jak do czegoś takiego mogło dojść.
Jeden z twórców podręcznika, dr hab. Iwona Janicka to lobbystka na rzecz środowisk homoseksualnych. pic.twitter.com/bJft9QTIEg

— Ruch Narodowy Lublin (@LublinRuch) 5 września 2018

Artykuł Tego naprawdę uczą się nasze dzieci! Do sieci trafiły wymowne fragmenty podręczników historii pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Tylko nikczemne i złośliwe indywidua, lub absolutni głupcy mogą porównywać nacyonalizm polski z hakatystycznym nacyonalizmem niemieckim lub z czarnosecinnym rosyjskim - pisał Henryk Sienkiewicz w 1912 r.

Nacyonalizm polski nie tuczył się nigdy cudzą krwią i łzami, nie smagał dzieci w szkołach, nie stawał pomników katom. Zrodził się z bólu, największej tragedyi dziejowej. Przelewał krew na rodzinnych i na wszystkich innych polach bitew, gdzie tylko chodziło o wolność. Wybuchnął i rozgorzał w niewoli, jako poryw ku wolności. Wypisał na swych chorągwiach najszczytniejsze hasła miłości, tolerancyi, oswobodzenia ludu, oświaty, postępu — i w imię tych haseł przechodził wraz z całą ojczyzną w osobach swych bojowników przez takie cierpienia, przez jakie, od czasów chrześcijaństwa, nie przechodzili bojownicy żadnej innej idei.

Kto go inaczej pojmuje — płytko i źle go pojmuje; kto mu inaczej służy — błądzi.

Będzie on zawsze najszlachetniejszym splotem myśli i uczuć narodu, i dlatego pod jego sztandarem stanąć może każde prawdziwie, nie zaś pozornie tylko, polskie, stronnictwo i każdy pojedyńczy człowiek, w którym, wedle słów starej patryotycznej pieśni »polska dusza wre«.

Henryk Sienkiewicz, Pisma Henryka Sienkiewicza tom XXXV

Artykuł Henryk Sienkiewicz: Tylko nikczemne i złośliwe indywidua lub absolutni głupcy mogą porównywać nacjonalizm polski z nacjonalizmem niemieckim lub rosyjskim… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Anna Applebaum rozdziera szaty nad jej zdaniem rodzącym się polskim nacjonalizmem, tymczasem nie przeszkadza jej to odebrać nagrody fundacji Omelana Antonowicza członka Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, który spędził trzy lata w polskim więzieniu.

O nagrodzie informuje portal Ukrweekly.com. Jak podkreślają organizatorzy, dziennikarka została odznaczona za pracę i oddziaływanie na Ukrainę. Dziękowano jej (wśród wyróżnionych byli także Timothy Snyder i Serhij Płochyj) za badanie ludobójstwa Stalina wymierzonego w Ukrainę. Podkreślono, że pomaga otworzyć oczy na bardzo trudne momenty historii.

Jednak równie ciekawą historią jest życie założyciela fundacji Omelana Antonowycza, który w 1933 został aresztowany za działalność w OUN i skazany za działalność antypaństwową. Spędził trzy lata w polskim więzieniu.

W 1941 był żołnierzem batalionu Nachtigall (batalion Wehrmachtu złożony z Ukraińców i Niemców, uczestniczący w działaniach wojennych w początkach ataku III Rzeszy na ZSRS), od grudnia 1941 do grudnia 1942 służył w 201 batalionie Schuma. Od lata 1943 był dowódcą szkolnej kompanii Ukraińskiej Narodowej Samoobrony w Karpatach, jak również dowódcą III WO Łysonia, w randze chorążego.

Dowodził kureniami swojego okręgu w walkach z NKWD w drugiej połowie 1944, 27 września 1944 został ranny w walce. W 1945 został awansowany do stopnia porucznika, w latach 1945-1946 był oficerem do specjalnych poruczeń sztabu UPA-Zachód w stopniu pułkownika (informacje biograficzne za Wikipedia).

Fakt wychwycił Stanislas Balcerac na Twitterze:

Matka Polka @anneapplebaum która opisuje właśnie w WP rodzący się nacjonalizm i faszyzm w Polsce, dostała trzy dni temu nagrodę fundacji Omelana Antonowicza członka Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, który spędził 3 lata w polskim więzieniu za działalność antypolską (1933-36) pic.twitter.com/mc4pucrGuA

— Stanislas Balcerac (@sbalcerac) 13 listopada 2017

Tak komentowano odbiór nagrody przez Applebaum:

No więc pani @anneapplebaum, podobała się pani ta nagroda od nacjonalistów? Chyba tak, sądząc po uśmiechu.

— Joanna B__ (@JoannaB__) 13 listopada 2017

Applebaum nie podoba się obecny polski rząd, który oskarża o nacjonalizm. Jednak jej zdaniem, Ukraińcy w przeciwieństwie do Polaków nacjonalizmu potrzebują.

Potrzebują momentów takich, jak gdy o północy w sylwestra ponad 100 tys. ludzi na Majdanie śpiewało hymn Ukrainy. Potrzebują więcej okazji, przy których będą mogli krzyczeć "Chwała Ukrainie – chwała jej bohaterom". Tak, to był slogan kontrowersyjnej Ukraińskiej Powstańczej Armii w latach 40. ubiegłego wieku, ale został przystosowany do nowej sytuacji. I oczywiście muszą przełożyć te emocje na prawa, instytucje, system sądowniczy i ośrodki szkolenia policjantów. Jeśli tego nie zrobią, ich państwo może znowu przestać istnieć

- pisała w 2014 r.

Artykuł Anne Applebaum oskarża Polskę, a tymczasem oto jaką nagrodę otrzymała kilka dni temu. Internauci nie mogą uwierzyć pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Dom Historii Europejskiej powstał z inicjatywy Parlamentu Europejskiego. Jego celem jest lepsze zrozumienie historii Europy i integracji europejskiej. Tyle oficjalne zapewnienia. Prof. Andrzej Nowak odwiedził to miejsce i nie zostawia na sztandarowej inicjatywie PE suchej nitki.

Swoimi refleksjami podzielił się z tygodnikiem ,,wSieci".

redukcja arcybogatej i skomplikowanej europejskiej historii przypomina schemat najbardziej tępej komunistycznej propagandy z czasów Józefa Stalina: od zła i rozbicia do dobra i zjednoczenia, od ciemności do światła

- podsumowuje inicjatywę, która kosztowała 50 mln euro. Prof. Nowak wizytę w muzeum odbył wraz z dr. Łukaszem Kamińskim (byłym prezesem IPN) oraz dr. Łuka­szem Adamskim (zastępcą dyrektora Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu Porozumienia).

Mamy różne wrażliwości historyczne, zapewne także niejednolite polityczne sympatie, wszyscy trzej byliśmy jednak dosłownie zaszokowani prze­kazem emanującym z brukselskiego Domu

- podkreśla.

O chrześcijaństwie można się dowiedzieć, że religia ta dominowała nad Europą przez długie wieki – ale już chyba dłużej nie będzie, sugeruje z nadzieją komentarz z tabletu. Brak tu miejsca na takie „drobiazgi”, dla których miliony ludzi na całym świecie z szacunkiem i podziwem wymawiają słowo „Europa”: dla dziedzictwa chrześcijańskiej Europy – dla insty­tucji uniwersytetów, dla katedr, dla choćby najmniejszej wzmianki o muzyce sakralnej

- wylicza.

O narodach dowiadujemy się, że pojawiły się w ostatnich dwóch wiekach.

ciekawe, skąd się wzięli w Europie np. Żydzi czy Ormia­nie, czy nie było ich przed XIX w., czy nie byli narodami? czy rzeczywiście nie było żadnych Anglików, Polaków ani Węgrów przed XIX w?

- pisze prof. Nowak i podaje wymowny fakt:

Jako przykłady powstania narodu podane są Polska i Grecja, które miały ujawnić swoje istnienie 200 lat temu na ruinach impe­riów (sic!). Przelotny fenomen narodów, miejmy nadzieję, wkrótce zejdzie z areny dziejów: to jest wymowa ideowego wprowadzenia do Domu Historii Europy.

Filozofii autorzy wystawy nie poświęcili zbyt dużo miejsca.

Podane są jej dwa – słownie: dwa – przykłady: Arystoteles i Sławoj Żiżek (dla niezorientowanych: współczesny słoweński neomarksista-freudysta). Dla Platona, Augustyna, Tomasza z Akwinu, a na­wet Francisa Bacona, Hobbesa, Locke’a, Rousseau czy Kanta brakuje w tej europejskiej pamięci miejsca

- podsumowuje. Brakuje miejsca na ideę wolności - zarówno w rozumieniu republikańskim i liberalnym.

Za to jest komunizm. I temu zjawisku jest poświęcona osobna gablota, jak narodom czy chrześcijaństwu, ale z inną wymową. Ta szlachetna idea (na kolejnym piętrze, obok eg­zemplarza „Manifestu Komunistycznego”, można wysłuchać z tabletu słów o marksizmie jako „płomiennym proteście” przeciw niesprawiedliwości świata kapitalizmu europej­skiego) przeżywała, co prawda, trudne chwile w drugiej po­łowie XX w. w Europie Wschodniej, ale - sugeruje komentarz - wcale nie musi to znaczyć, że straciła dziś swoje znaczenie i wspaniałą przyszłość

- relacjonuje prof. Nowak.

Zwiedzający dowiadują się o zbrodniach kolonializmu, ale...

Nie dowiadujemy się jednak wyraźnie, które kraje europejskie mają w tych zbrodniach udział (przypomnę: na pewno dzie­więć krajów Europy Zachodniej - Wielka Brytania, Francja, Holandia, Belgia, Hiszpania, Portugalia, Włochy, Niemcy, Dania), a które raczej były ofiarami kolonializmu (choćby kraje bałkańskie – ofiary kolonializmu tureckiego, islam­skiego, że nie wspomnę o środkowo- i wschodnioeuropej­skich ofiarach kolonializmu rosyjskiego czy niemieckiego...)

Nie brakuje natomiast polskich akcentów:

jądro ciemności wieku XIX. Tu szaleje nacjonalizm i kapitalizm. Nacjonalizm symbolizują książki, które uczą nienawiści: wśród nich pierwszy polski akcent – Trylogia Henryka Sienkiewicza

- czytamy. Kolejny zaprezentowany Polak to... Feliks Dzierżyński:

Pojawia się na pewno w znacznie bardziej pozy­tywnym kontekście niż wcześniej prezentowany przez swoją nacjo­nalistyczną książkę Sienkiewicz

- pisze prof. Nowak. W ogóle komunizm na wystawie jet prezentowany bardzo pozytywnie:

Okres międzywojnia to z jednej strony kryzys demokracji parla­mentarnej, faszyzacja, rozwój autorytaryzmów (prezentuje to zja­wisko m.in. figurka Piłsudskiego), ale także odpowiedź na te zagrożenia w postaci ruchu pacy­fistycznego i projektów paneuropejskiej organizacji, takich jak Richarda Coudenhove-Kalergi. Mamy więc odwieczną walkę dobra ze złem. Koncentruje się ona w wojnie domowej w Hiszpanii. Siły zła reprezentuje oczywiście Franco. Siły dobra reprezentują republikanie i wspierający ich ZSRR

- czytamy. Ciekawe informacje dotyczą paktu Ribbentrop - Mołotow.

In­formacja o zawarciu takiego paktu jest podana i – zgod­nie z założeniami tego muzeum – „zbalansowana” Balans polega na tym, że otrzymujemy do wglądu dwa wycinki z gazet, usprawiedliwiające ten pakt jako słuszny ruch w kierunku obrony pokoju, a także dwa wycinki z gazet potępiających wynikającą z paktu agresję. Te dwa pierwsze to przedstawiony oczywiście w języku francuskim artykuł z komunistycznej „L’Humanite” oraz fragment moskiew­skiej „Prawdy”; argumenty krytyczne wobec paktu Stalina z Hitlerem pozna tylko ten, kto zna język polski – owe dwa wycinki potępiające 23 sierpnia 1939 r. pochodzą z prasy polskiej. Zastanawiam się: ilu widzów wystawy w Brukseli zna francuski lub rosyjski, a ilu zna polski?

- zastanawia się profesor, dodając, że oprowadzający lektor milczy na ten temat.

Za II wojnę światową odpowiadają naziści i ich sojusznicy. Cierpienia, które zadali, demonstruje charakterystyczna fotografia.

Zdjęcie wymizerowanej, w oczywisty sposób dotkniętej tragedią rodziny niemieckich wypędzonych z 1945 r. [...] na samym końcu jest uśmiechnięta buzia młodej, ele­gancko ubranej i uczesanej Polki: wychodzi z obozu przesiedleńców (dipisów). Czy to właściwie do­brane zdjęcia, proporcjonalne do skali doświadczeń, do rzeczywistej historii?

- nie ukrywa zaskoczenia prof. Nowak, który zauważa, że zabrakło oczywiście informacji, że przesiedlenia rozpoczęli Niemcy. O polskim ruchu oporu cisza:

Był, owszem, jakiś antynazistowski ruch oporu. Zauwa­żyłem francuski i norweski (choć jest też wspomniany Qui­sling). Polskiego nie dostrzegłem

- czytamy. W kontekście Holokaustu pojawia się kolejny polski akcent:

Nad gablotą z egzemplarzem książki Jana Tomasza Grossa o Jedwabnem wielkie słowa prezydenta Kwaśniewskiego przeprosinami w imieniu narodu, który jakby jeszcze do tych przeprosin nie dorósł. [...] Nie ma, rzecz jasna, żadnej informacji o największej liczbie Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata, pochodzących z Polski. Nie, w tym miejscu ma być tylko wstyd. Dopiero Jan Tomasz Gross, podkreśla głos z tabletu, oświecił Polaków. Ale niestety wciąż nie wszystkich. Nie wszyscy jesteśmy jeszcze na poziomie wzorcowej, niemieckiej pamięci o Ho­lokauście, zawstydza nas mocno ta ważna część wystawy

- pisze profesor, który dodaje, że próżno szukać wzmianki o Janie Pawle II.

Jest tylko złowrogi cień Kościoła katolickiego, w postaci egzempla­rza Humanae vitae, potępiającej antykoncepcję encykliki papieża Pawia VI. Zderzona jest z wyło­żonymi obok w gablocie przera­żającymi szczypcami do aborcji

- podkreśla.

Na najwyższym piętrze zaprezentowano zwiedzającym czasy obecne.

czeka na nas uśmiechnięty przewod­niczący van Rompuy, odbierający pokojową Nagrodę Nobla dla Unii Europejskiej. Jesteśmy już w raju, a w każdym razie blisko [...] Wiemy już, na czym opiera się nowa europejska tożsamość. Opiera się na strachu. Na strachu przed powrotem do koszmarnej prze­szłości, jaka dominowała na tym kontynencie przed początkiem zjednoczenia, prowadzącego do dzisiejszej formy Unii, do prze­wodniczących Tajaniego, Junckera i Tuska

- kończy relację z przygnębiającej wizyty prof. Nowak.

źródło: wSieci (25/2017)

Artykuł Profesor odwiedził najnowsze muzeum przy Parlamencie Europejskim, z którego Europejczycy poznają historię. Nie mógł uwierzyć, jak zaprezentowano Polskę. ,,Propaganda jak za Stalina” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Proboszcz parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy Roman Kneblewski opublikował zdjęcie z marzu ONR-u w Warszawie. Nieoczekiwanie jego wpis spotkał się z furią dziennikarzy, polityków, a nawet wojskowego.

Ksiądz Kneblewski udostępnił to zdjęcie:

Dzisiaj ONR w Wawie. Serce rośnie! pic.twitter.com/NrNJg0SvgY

— Ks Roman Kneblewski (@KsKneblewski) 29 kwietnia 2017

Oponenci księdza sięgnęli po rynsztokowe słownictwo. Niejaki chorąży Michał Bardoń, który zasłynął w mediach swoimi komentarzami na temat Bartłomieja Misiewicza, napisał:

Zgnijesz w piekle pieprzony katabasie [...] No własnie.. Kiedys do koscioła się szło z potrzeby duchowej.. Teraz z potrzeby osiągnięcia korzysci

Z kolei Tomasz Lis skomentował:

Księdzu na widok tego zdjęcia rośnie serce. Mi gula. I do tego zbiera mi się na wymioty

Z kolei Radosław Sikorski tweetował:

Faszyści na Pl.Zamkowym, chronieni przez policję, a księdzu katolickiemu serce rośnie. Sprawdzam dla stanowiska Episkopatu ws. nacjonalizmu.

Upoważniony do komentowania poczuł się również mający zarzuty ws. nielegalnej współpracy z rosyjską FSB gen. Piotr Pytel:

Smutne, że Ksiądz to napisał. Kościół jakby bierny wobec takich zachowań, a są w Polsce ludzie, którzy czekają na mądrość i dobroć Słowa.[...] Martwi mnie brak wyciągania konsekwencji przez przełożonych za takie słowa. Nie rozumiem skali tej bierności. To samobójcza strategia.

Waldemar Kuczyński napisał:

Oto przykład zwyrodnienia części polskiego kleru. Ten człowiek każdym swoim słowem przebija Chrześcijaństwu serce.

Jak widać, osoby mające usta pełne frazesów na temat tolerancji, dostają wściekłości, gdy ktoś odważy się pomyśleć inaczej niż oni...

Ksiądz z godnością odparł na zarzuty:

Artykuł Znany ksiądz udostępnił to zdjęcie. Wywołał falę wściekłości Lisa, Sikorskiego i innych znanych osób. ,,Zgnijesz w piekle pieprzony katabasie”. Doskonała odpowiedź pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

W Poznaniu doszło do demonstracji anarchistów pod hasłem ,,Nacjonalizm nie przejdzie!”. Miały miejsce starcia pod Starym Browarem, a także pod biurem PiS. Zatrzymano 10 osób.

Demonstrację organizowała Federacja Anarchistyczna, która wyrażała swój sprzeciw wobec pobiciu w Poznaniu Hindusa. Do anarchistów dołączył prezydent Poznania Jacek Jaśkowiak oraz niektórzy wykładowcy Uniwersytetu Adama Mickiewicza.

Demonstranci szli pod sztandarami z takimi hasłami jak „Budujesz faszyzm przez nietolerancję”, „Każdy inny, wszyscy równi”, „Poznań dla imigrantek, nie dla narodowców” i „Wolność, równość, pomoc wzajemna”.

Demonstracja została obrzucona jajkami przez grupę kilkunastu mężczyzn, prawdopodobnie kibiców. Tłum zaatakował, ale został powstrzymany przez policję.

Z kolei w pobliżu biura PiS przy ul. Ratajczaka jedna z anarchistek zawiesiła się na drabince radiowozu. Policja próbowała usunąć kobietę - wtedy agresywny tłum rzucił się na stróżów prawa.

Według komunikatu policji zatrzymano 10 osób – 4 osoby rzucające jajkami pod Starym Browarem oraz 6 osób zaangażowanych w starcia pod biurem PiS.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=86&v=fOE5jBvnYgY

https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=VsHbTrKiXuE

https://www.youtube.com/watch?time_continue=49&v=sbHElUX-YP0

https://youtu.be/tWhc-_yWdRI

https://youtu.be/8QHuc53dUSg

https://youtu.be/AP0FPjNbB3A

Artykuł Anarchiści demonstrowali pod hasłem „Poznań dla imigrantek, nie dla narodowców”. Doszło do starć z kibicami i policją [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Po śmierci atamana Petlury, zabitego na wychodźstwie w Europie Zachodniej (1926), powstała Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów, której przewodniczącym został pułkownik Jewhen Konowalec. Pod jego patronatem Dymitr Doncow - napisał książkę, nazywaną "Biblią ukraińskiego nacjonalizmu".

Dzieło, o prozaicznym tytule Nacjonalizm, stało się inspiracją dla niezliczonych zbrodni w okresie nadchodzącej wojny. W tym samym stylu napisano Katechizm ukraińskiego nacjonalisty, ze sformułowaniami typu "zdradą i oszustwem będziesz traktował nieprzyjaciół swego narodu!".

Katechizm… był rozpowszechniany w 1944 r. w formie broszury. W Katechizmie… zawarto najważniejsze wytyczne dla wyznawcy tej ideologii: Dekalog ukraińskiego nacjonalisty, 10 przykazań ukraińskiego nacjonalisty, 44 prawideł życia, 12 cech charakteru ukraińskiego nacjonalisty oraz poezję zagrzewającą do walki o wolną Ukrainę.

W Katechizmie ukraińskiego nacjonalisty zawarto opis 12 cech charakteru ukraińskiego nacjonalisty. Przykładowo tłumaczenie dwóch z nich:

Ukraiński nacjonalista jest:

• Uczciwy, to znaczy, że miano nacjonalisty nosi on godnie i nigdy nie splami go żadnym nieuczciwym uczynkiem. Zawsze stosuje się do wysokich wymogów nacjonalistycznej moralności. Moralność świata oportunistów rodzi i wychowuje nieróbstwo, strach, faryzeizm, wygody i kompromisy. Moralność nacjonalistyczna to moralność nowego świata, świata czynu i walki. Jej zasady są wzniosłe i twarde. Jest ona podstawą czynnego i czystego jak kryształ charakteru nacjonalisty, Rycerza-Rewolucjonisty.
• Karny, to znaczy, że jest bezwarunkowo podporządkowany i aż do śmierci wierny Idei Ukraińskiego Nacjonalizmu, Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i przywódcom. Każdy rozkaz jest dla niego świętością. Wie, że karność to podstawa i siła organizacji, a anarchia to upadek. Dlatego zawsze potwierdza autorytet Przywództwa Ukraińskiej Nacji, z Wodzem Narodu Ukraińskiego na czele.

Z kolei Dekalog ukraińskiego nacjonalisty (Dziesięcioro przykazań ukraińskiego nacjonalisty) to broszura opracowana przez Stepana Łenkawskiego w 1929, na której powstanie duży wpływ miała ukraińska doktryna nacjonalistyczna. Motto do dekalogu napisał Dmytro Doncow - autor dzieła Nacjonalizm. Tekst dekalogu znalazł się w broszurze Katechizm ukraińskiego nacjonalisty wydanej w 1944 r.

W Katechizmie ukraińskiego nacjonalisty znalazło się 44 prawideł życia ukraińskiego nacjonalisty. Tłumaczenie jednego z takich prawideł, które usprawiedliwiało wszystkie czyny OUN-UPA i części ludności ukraińskiej (współpracującej z OUN) na terenie Wołynia:

- Z wrogami postępuj tak, jak wymaga tego dobro i wielkość Nacji. Twojej Nacji.

Propaganda OUN przedstawiała Polaków jako naturalnych wrogów narodu ukraińskiego. Potwierdzają to słowa popularnej wśród działaczy UON pieśni "Zrodziliśmy się z krwi narodu", której jedna ze zwrotek brzmi:

"Śmierć, śmierć, Lachom śmierć/ Śmierć moskiewsko-żydowskiej przeklętej komunie/ Prowadzi nas OUN na krwawy bój".

W Katechizmie ukraińskiego nacjonalisty zamieszczono także poezję ukraińską - ze sformułowaniami typu "nie czas Moskalom, Lachom służyć".

Dla przeciwwagi cytujemy poniżej polską poezję dot. Wołynia:

Dwie matki
Dwie mi Matki-Ojczyzny hołubiły głowę -
Jedna grzebień bursztynu czesała we włos
Druga rafy porohów piorąc koralowe
Zawodziła na lirach dolę ślepą - los...
Jedna oczom tańczyła pasem złotolitym,
Czerep drugą obijał - pijany jak trzos -
Jedna boso garnęła smutek za błękitem -
Druga kurem jej piała buntowniczych kos
Dwie mnie Matki-Ojczyzny wyuczyły mowy -
W warkocz krwisty plecionej jagodami ros -
Bym się sercem przełamał bólem w dwie połowy -
By serce rozdwojone płakało jak głos...
(Jan Rumel, lipiec 1941)

Pierwotna treść dekalogu (1929)
Ja - Duch odwiecznego żywiołu, który uchronił Ciebie od potopu tatarskiego i postawił między dwoma światami, abyś tworzył nowe życie:
1. Zdobędziesz państwo ukraińskie albo zginiesz walcząc o nie.
2. Nie pozwolisz nikomu plamić sławy ani czci Twego Narodu.
3. Pamiętaj o wielkich dniach naszej walki wyzwoleńczej.
4. Bądź dumny z tego, że jesteś spadkobiercą walki o chwałę Trójzęba Włodzimierzowego.
5. Pomścij śmierć Wielkich Rycerzy.
6. O sprawie nie rozmawiaj z kim można, ale z tym, kim trzeba.
7. Nie zawahasz się spełnić największej zbrodni, kiedy tego wymaga dobro sprawy.
8. Nienawiścią oraz podstępem będziesz przyjmował wrogów Twego Narodu.
9. Ani prośby, ani groźby, tortury, ani śmierć nie zmuszą Cię do wyjawienia tajemnic.
10. Będziesz dążył do rozszerzenia siły, sławy, bogactwa i obszaru państwa ukraińskiego nawet drogą ujarzmienia cudzoziemców.

Prezentowana wersja Dekalogu jest już wersją złagodzoną (1944). Podkreślone punkty w nowej wersji brzmią:

7. Nie zawahasz się dokonać najniebezpieczniejszego czynu, kiedy tego wymaga dobro sprawy.
8. Nienawiścią i bezwzględną walką będziesz przyjmował wroga Twego Narodu.

źródło:  Archiwum Narodowe w Krakowie

Artykuł Dekalog ukraińskiego nacjonalisty. Te słowa kształtowały umysły zbrodniarzy. ,,Nie zawahasz się spełnić największej zbrodni…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Trudności związane z precyzyjną (i konsensualną) desygnacją pojęcia »prawica« wiodą niekiedy do dwóch przeciwstawnych skrajności: albo zupełnego negowania zasadności jego (i analogicznie — pojęcia »lewicy«) używania, albo przeciwnie — „absolutyzacji” jednego ze znaczeń, uznawanego przez zwolenników danego odcienia »prawicowości«.

Pierwsze podejście motywowane jest zazwyczaj argumentem, że słowa te to jedne z wielu pułapek językowych, pozbawione wszelkiego waloru heurystycznego („puste przegródki”, według słynnego orzeczenia Jean–Paula Sartre’a ), lub też usprawiedliwiane przeświadczeniem o zacieraniu się ich znaczeń, aż do zupełnej dezaktualizacji. Stanowisko to można atoli sfalsyfikować wskazaniem na jego brak poznawczej bezinteresowności: jest bowiem regułą, że pogląd o bezprzedmiotowości lub nieaktualności tych pojęć głoszą reprezentanci bardzo jednoznacznej »lewicy« zawsze wtedy, kiedy służy to ich doraźnym bądź długofalowym interesom politycznym.

Drugie podejście, prowadzące z kolei do równie interesownego „kompromitowania” i eliminowania konkurentów w ramach własnego spectrum ideowego, jest problematyczne dlatego, że pojęcie »prawicy« nie może — jak to już zasygnalizowano — uzyskać tego przynajmniej stanu doktrynalnej precyzji i „czystości”, co (też dalekie od jednoznaczności) pojęcia: »konserwatyzm«, »nacjonalizm« czy »liberalizm«, jest przeto rzeczą nieuniknioną, że »prawic« — i ich rozumień — będzie zawsze co najmniej kilka, i to nader różnych.

Weryfikowalne empirycznie jest natomiast zarówno (przeczące pierwszemu poglądowi) stwierdzenie, że terminy: »prawica« i »lewica« stanowią powszechnie przyjęte w świecie zachodnim i najdobitniej odzwierciedlające konfliktowy świat polityki sformułowania języka politycznego, jak (podważające drugie stanowisko) stwierdzenie, iż oba te terminy nie są „absolutami” (pojęciami substancjalnymi albo ontologicznymi), lecz pojęciami względnymi (relacjonalnymi), umiejscowionymi w „przestrzeni politycznej”, gdyż nie reprezentują treści niezmiennych i ustalonych raz na zawsze. Nie są one pojęciami z zakresu politycznej ontologii, lecz typologii, zarazem antytetycznymi i komplementarnymi.

Jak wyrokuje włoski socjolog i politolog, a jednocześnie działacz »ultralewicy« komunistycznej (lecz antysowieckiej) — Marco Revelli (ur. 1947): „Nie można być z prawicy lub lewicy w takim samym sensie, w jakim mówi się, że jest się »komunistą«, »liberałem« lub »katolikiem«” . W przeciwieństwie do antytez ontologicznych typu: „ład — nieład” czy „wojna — pokój” (resp. „nie–wojna”), antyteza „prawica — lewica” jest quasi–bytem relacyjnym o względnie równej „mocy”, gdyż istnienie jednego członu jest uwarunkowane istnieniem drugiego: „tam, gdzie nie ma prawicy, nie ma lewicy, i na odwrót. Inaczej mówiąc, prawica istnieje tylko dlatego, że istnieje lewica, lewica — jeśli istnieje prawica” .

Przeciwstawienie „prawica — lewica” jest jednak pomimo, w pewnym stopniu, zmiennej treści obu pojęć realne sytuacyjnie i polemicznie , gdyż to, co stanowi »lewicę«, nie może być »prawicą«, i à rebours. W konsekwencji: „Fakt, że prawica i lewica są względem siebie przeciwstawne, oznacza po prostu, iż nie można należeć jednocześnie do prawicy i lewicy” . Są to pojęcia wykluczające się „w tym sensie, że żadna doktryna i żaden ruch nie mogą być jednocześnie prawicowe i lewicowe; (…) przynajmniej w mocnym znaczeniu doktryna albo ruch może (…) być tylko albo prawicowy, albo lewicowy” . Definiowaniu »prawicy« przez opozycję do »lewicy« przeciwstawia się wprawdzie konserwatysta Roger Scruton (ur. 1944), widząc w tym „uleganie najgroźniejszemu rysowi retoryki lewicowej” , jednak jako alternatywę proponuje jeszcze bardziej zawężające odniesienie negatywne do komunizmu.

Jeśli mówimy o „komplementarności” obu członów wspomnianej antytezy, to trzeba wszakże opatrzyć to zastrzeżeniem ograniczającym zasięg obowiązywalności tego twierdzenia wyłącznie do systemu demokratyczno–parlamentarnego, którego podstawową zasadą jest ideowo–polityczny pluralizm, wypływający z kolei z relatywistycznego przeświadczenia, że nie ma i być nie może jednej prawdy (racji) politycznej, przeto „prawda” wyłonić się może jedynie ze ścierania się przeciwstawnych racji, które właśnie mogą pochodzić z »prawicy« i z »lewicy«; parlamentaryzm zaś jest tu pojęty — jak twierdził wybitny reprezentant włoskiej »prawicy historycznej« (destra storica), czyli konserwatywno–liberalnej, Cesare hr. Balbo (1789–1853) — jako roztropne przeniesienie „partii z placu targowego do izby deputowanych”, a w sprzyjających warunkach również jako „redukowanie skomplikowanej wielości partii do jak najmniejszej ilości, albo nawet do dwóch tylko — do ministerium i opozycji” .

Komplementarność »prawicy« i »lewicy« da się zatem jedynie pojąć i zaakceptować w obrębie stricte liberalnego — a zatem »centrystycznego« — ideału „słusznego środka” (juste milieu), co expressis verbis wyłożył liberał par excellence Benedetto Croce (1866–1952): „Przychylność, z jaką odnoszono się do systemu dwóch wielkich stronnictw tworzących parlamenty, konserwatywnego i postępowego, umiarkowanego i radykalnego, prawicy i lewicy, kryła w sobie życzenie, by stopniować społeczne rewindykacje, unikać szkód wynikłych z rewolucyjnych wstrząsów i rozlewu krwi, oraz zamiar łagodzenia walki sprzecznych interesów” . Można zauważyć, że podkreślanie niezbędności (współ)istnienia obu stanowisk stało się już rodzajem retorycznego rytuału partii parlamentarnych, atoli o natężeniu wprost proporcjonalnym do faktycznej anomii pryncypiów »prawicowości« i »lewicowości« u ich reprezentantów.

Pogląd powyższy nie jest już jednak akceptowalny dla tych wszystkich z »prawicy« albo z »lewicy«, którzy w normie i praktyce ich „koegzystencji” widzą fundamentalny błąd, grożący anihilacją zasad i celów jednego i drugiego stanowiska. Dążą oni raczej tedy do unicestwienie warunków tej ideowo–politycznej opozycji. Dotyczy to zarówno rewolucjonistów »z lewa«, dla których petryfikacja współistnienia oznacza niemożność „ruszenia z posad bryły świata” i popchnięcia jej w zupełnie nowe koleiny, jak kontrrewolucjonistów »z prawa«, dla których juste milieu prowadzi do stopniowego „wypłukiwania” rzeczywistości empirycznej z pierwiastków ładu (identyfikowanego przez nich z prawdą) przedrewolucyjnego, kiedy to nie było żadnego podziału na »prawicę« i »lewicę«, lecz istniał monoideowy i czerpiący swoją legitymizację z odniesienia do transcendencji porządek wertykalny.

Dlatego, na przykład, konsekwentny »reakcjonista«, za jakiego uważał się, i jakim w istocie był, kolumbijski myśliciel Nicolás Gómez Dávila (1913–1994), konstatując, że w dzisiejszym świecie „wszyscy są, mniej lub bardziej, z lewicy” , odrzucał w funkcji autoidentyfikacji pojęcie »prawicy« i oznajmiał, że „nawet prawica jakiejkolwiek prawicy wydaje mi się zawsze nadmiernie lewicowa” . Najbardziej nawet prawicowa prawica w świecie ufundowanym na „pluralizmie prawd” jest bowiem tylko częścią tego świata przeczącego jedyności prawdy.

Antynomia prawicy i lewicy

Fragment książki prof. Jacka Bartyzela, Prawica - Nacjonalizm - Monarchizm – Studia politologiczno-historyczne, wyd. von Borowiecky, Warszawa 2016.

Książkę można nabyć TUTAJ.

O książce

Najnowsza książka prof. Jacka Bartyzela odnosi się do zagadnienia trzech znanych pojęć wymienionych w tytule. Pytaniem jest również kwestia powinowactwa i związku tych pojęć. Często utożsamia się ze sobą dwa pierwsze pojęcia, a nawet używa się określenia prawicy skrajnej lub ekstremistycznej na opisanie nacjonalizmu. Przykładem takiego kardynalnego pomieszania pojęć jest określanie nazizmu mianem ruchu prawicowego czy skrajnie prawicowego, podczas gdy wywodzi się on z ideologii narodowego socjalizmu i tkwi korzeniami w lewicowym marksizmie. Niezwykle interesujące jest śledzenie za autorem wzajemnych relacji ideowych i politycznych między częścią ugrupowań i ruchów nacjonalistycznych a zwolennikami monarchii.

Trzy tytułowe pojęcia pojawiają się często w dyskursie społecznym i politycznym, i już choćby z tego powodu wymagają doprecyzowania zakresów użycia.Jednym z tematów tej książki jest właśnie precyzacja treści i zakresów tytułowych pojęć. Autor przypomina więc podstawowe znaczenia danego pojęcia,jego powszechność oraz stopień zgodności konkretnego wariantu z jego istotą identyfikowaną przez analizę historyczno-semantyczną. W ten sposób „przypadkiem głównym” prawicy, jako pojęcia zrodzonego w ogniu konfrontacji Rewolucji z Kontrrewolucją, staje się kontrrewolucyjna prawica tradycjonalistyczna;„przypadkiem głównym” nacjonalizmu – osiągający najwyższy poziom teoretyzacji „nacjonalizm integralny” Action Françaisei pokrewnych jej kierunków, jak portugalski Integralismo Lusitano; a „przypadkiem głównym” monarchizmu – legitymizm syntetyzujący w sobie ujęcia polityczne, jurydyczne, filozoficzne i teologiczne typowe dla tej opcji.

Artykuł Prof. Bartyzel: W dzisiejszym świecie „wszyscy są, mniej lub bardziej, z lewicy” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Podczas promocji pamiętników bł. bpa Grzegorza Chomyszyna, który przestrzegał przed zagrożeniem ze strony ukraińskiego nacjonalizmu, doszło do awantury.

Ubrani w tradycyjne ukraińskie haftowane koszule zachowywali się skandalicznie, przerywali spotkanie, krzyczeli „hańba”

- relacjonuje szef Ośrodka Badań Wschodnioeuropejskich na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i historyk dr hab. Włodzimierz Osadczy w rozmowie z wPolityce.pl.

Krzyczeli, że wspomnienia nie są autentyczne. Obrzucali obelgami obecnego na sali ks. bp. Mariana Buczka, który napisał wprowadzenie do pamiętników, że jako „polski biskup” wtrąca się w sprawy Kościoła „ukraińskiego”

- dodaje.

Biskup Chomyszyn ostrzegał przed radykalnym integralnym nacjonaizmem, postrzegając go jako ,,zboczony nacjonalizm".

Wspomnienia dają dość krytyczną ocenę działalności metropolity Szeptyckiego, który poprzez swoją działanie nieprzychylne narodowi ukraińskiemu doprowadziła do szerzenia się szowinizmu i nacjonalizmu ukraińskiego. Biskup Chomyszyn zwrócił w swoich zapiskach uwagę, że abp Szeptycki był obojętny na kondycję etyczną i moralną narodu oraz umył ręce „wobec herezji nacjonalizmu”. Krytykował go za doprowadzenie do rozpanoszenia się szowinizmu narodowego w Kościele grekokatolickim. Ostrzegał, że działalność Szeptyckiego doprowadzi Kościół grekokatolicki do ruiny

- mówi Osadczy. Duchowny pisał także o:

rozpanoszonych radykalnych bojówkach nacjonalistycznych, które jak przestrzegał, doprowadzą naród ukraiński do ruiny. Potępiał hurra-patriotów, którzy ściągną takimi działaniami klęskę na własny naród. Ubolewał, że nacjonalizm to największa herezja, która dotknęła naród ukraiński. Nazwał go bałwochwalstwem i satanizmem.

cały wywiad na portalu wPolityce.pl

http://niezlomni.com/ukrainski-biskup-o-oun-i-upa-na-tle-nacjonalizmu-ukrainskiego-zjawily-sie-oznaki-pewnego-rodzaju-satanizmu/

Artykuł Pisał, że „ukraińscy nacjonaliści doprowadzą naród ukraiński do ruiny”. Doszło do awantury: polski biskup obrzucony obelgami pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

W weekendowej Gazecie Wyborczej ukazał się fragment książki "Michnik. Nawalny. Dialogi" stanowiący rozmowę Adama Michnika z Aleksiejem Nawalnym, rosyjskim publicystą, działaczem politycznym i blogerem.

Tematem jest m.in. nacjonalizm. Michnik mówi m.in.:

W Polsce przydałoby się więcej takich nacjonalistów jak Nawalny. Nie uważam, by słowo "nacjonalista" miało wyłącznie negatywne konotacje. Dla mnie nacjonalista to człowiek, który w pierwszej kolejności szanuje wartości narodowe. I w tym rozumieniu ja również mogę być postrzegany jako nacjonalista

Następnie dodaje:

Jest różnica między nacjonalizmem a patriotyzmem. Patriotyzm oznacza, że kocham swój kraj i naród, i nie myślę, że konflikt z innymi państwami przynosi cokolwiek dobrego. Trzeba więc uregulować stosunki z sąsiadami i mniejszościami narodowymi wewnątrz kraju. Jest też inne podejście: Polska to katolickie państwo narodu polskiego, co oznacza, że prawdziwym obywatelem Polski jest wyłącznie etniczny Polak katolik czystej krwi. I jeśli Polak nie jest katolikiem, tylko protestantem - to źle, a jeśli z pochodzenia jest Żydem, Ukraińcem czy Niemcem - to już całkiem fatalnie.

Jego zdaniem nacjonalizm może prowokować konflikty - przykład to relacje z Ukrainą.

O sytuacji w Polsce dodaje:

Dziś widzimy zwyrodnienie nacjonalizmu w Polsce. Wielu jego adeptów to klasyczni szowiniści. Jeśli ich nacjonalizm jest antyputinowski, to często automatycznie także rusofobiczny. Jarosław Kaczyński popierał Ukrainę nie dlatego, że jest ukrainofilem, tylko dlatego, że jest rusofobem. Ten nacjonalizm jest nie tylko antyukraiński, antysemicki czy antyrosyjski, ale jeszcze i antyeuropejski. I takiego nacjonalizmu się boję. Składa się on z bolszewickiej psychologii, szowinistycznej retoryki i polityki izolacjonizmu.

Artykuł Adam Michnik: Ja również mogę być postrzegany jako nacjonalista pochodzi z serwisu Niezłomni.com.