„Nic nie zniekształciło bardziej pamięci o działaniach niemieckich w Polsce niż używanie przez historyków sztucznego terminu „blitzkrieg”, który przedkładał znaczenie techniki nad doktryną, taktykę, organizację i samo dowodzenie na polu walki”.

„Kampania polska, mimo że była krótka, była niezwykle brutalna i ciężka. Choć Niemcy mieli inicjatywę, Polacy kontratakowali przy każdej nadarzającej się okazji” – pisze Robert Forczyk w książce „Fall Weiss. Najazd na Polskę 1939”, która niedawno ukazała się nakładem poznańskiego wydawnictwa Rebis.

Praca jednego z najlepszych współczesnych historyków wojskowości, konsultanta w Waszyngtonie, autora kilkudziesięciu książek, byłego oficera armii amerykańskiej obala wiele mitów dotyczących kampanii polskiej 1939 r. Przede wszystkim burzy opowieść o błyskawicznym „blitzkriegu” armii III Rzeszy na ziemiach polskich we wrześniu 1939 r.: „Nic nie zniekształciło bardziej pamięci o działaniach niemieckich w Polsce niż używanie przez historyków sztucznego terminu „blitzkrieg”, który przedkładał znaczenie techniki nad doktryną, taktykę, organizację i samo dowodzenie na polu walki”.

Nie była to dla Niemców błyskawiczna operacja militarna. Wehrmacht popełnił w niej liczne błędy i znaczące błędy operacyjne, które wynikały z braku doświadczenia bojowego. Kwestiami nierozstrzygniętymi był sposób użycia czołgów, czy mają być niezależną siłą uderzeniową czy wsparciem ataku piechoty. Dywizje pancerne były w fazie przejściowej, ponieważ nie zachowano równowagi między ilością czołgów a żołnierzami piechoty. Do tego należy dodać słabą współpracę sił lotniczych z wojskami lądowymi.

Dowództwo niemieckie obawiało się również o morale żołnierzy i nie informowało ich o ostatecznych celach. „Większość żołnierzy niemieckich biorących udział w Fall Weiss nie wiedziała prawie do ostatniej chwili, że idzie na wojnę; powiedziano im, że czekają ich rozszerzone manewry. Kampania piechoty morskiej wyznaczona do zdobycia placówki Westerplatte w porcie gdańskim zabrała ze sobą ćwiczebne granaty moździerzowe” – wskazuje Forczyk.

Autor obala również fałszywe mity o zniszczeniu polskiego lotnictwa przez Niemców już w pierwszym dniu wojny, o polskiej doktrynie wojskowej, która miała opierać się na szarżach kawaleryjskich na czołgi, przestarzałości naszego uzbrojenia. Pisze również o polskich błędach w kampanii wrześniowej.

Na koniec warto zwrócić na jeszcze jedną rzecz. Na niezwykłą dedykację umieszczoną przez Roberta Forczyka na początku książki:

„Józefowi Franczakowi, ostatniemu z „żołnierzy wyklętych”, który walczył z radziecką okupacją Polski od 1945 roku aż do śmierci w walce 21 października 1963. Franczak, zwykły żołnierz, kontynuował walkę długo po tym, jak inni jej zaprzestali, i dowiódł, że nieprzyjacielska okupacja nie zdołała złamać ducha Polski”.

Robert Forczyk, „Fall Weiss. Najazd na Polskę 1939”, Wydawnictwo Rebis, Poznań 2020. Książkę można nabyć m.in. na stronie Wydawnictwa Rebis.

tp

Artykuł Amerykański historyk obala mity o Wrześniu ’39. Swoją książkę dedykuje ostatniemu Żołnierzowi Wyklętemu: „dowiódł, że nieprzyjacielska okupacja nie zdołała złamać ducha Polski” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Z jednej strony AfD wzbudza sympatię wielu Polaków z uwagi na nieprzejednane stanowisko w sprawie nielegalnych imigrantów, ale wypowiedzi polityków tej partii na inne tematy już nie przypadną do gustu polskim patriotom. Poszło o opinię Alexandra Gaulanda, współprzewodniczącego Alternatywy dla Niemiec.

Gauland oznajmił ni mniej, ni więcej, że ,,Hitler i naziści to zaledwie ptasie g*wno w ponadtysiącletniej niemieckiej historii sukcesów", podkreślając dumę z własnej historii:

Mamy sławną historię, a ta, drodzy przyjaciele, trwała dłużej niż te przeklęte 12 lat

Jednocześnie zaznaczał, że ,,tylko ten, kto przyznaje się do własnej historii, ma siłę kształtowania przyszłości". Dodał również:

Tak, poczuwamy się do odpowiedzialności za tamte 12 lat

W Niemczech po tej wypowiedzi zawrzało. Annegret Kramp-Karrenbauer, sekretarz generalna CDU była oburzona tym, że 50 mln zabitych czy Holokaust określono mianem ptasiego g*wna.

Sympatycy AfD bronią się, że polityk nie chciał obrazić Izraela i Żydów, przytaczając w poniższym klipie jego wypowiedzi przychylne temu krajowi.

https://youtu.be/curPd0kI5-g

Polscy internauci nie mogli uwierzyć:

Alexander Gauland, lider Alternative für Deutschland, na zjeździe młodzieżówki AfD postanowił nawiązać do historii:
"W ponad tysiącletniej, naznaczonej sukcesami historii Niemiec Hitler i naziści to tylko ptasi kleks".
To obrzydliwe. W II wojnie zginęło 60 mln ludzi. pic.twitter.com/tHh4cgxeAZ

— Łukasz Bugajski 🇵🇱 (@bugajski_lukasz) 3 czerwca 2018

😨😲 Hitler - kto to taki?
W sobotę Gauland, szef AfD na spotkaniu Junge Alternative w Turyngii rządy Adolfa Hitlera to "zaledwie ptasia kupa w ponadtysiącletniej historii sukcesow Niemiec, ktorej nie trzeba rozpamietywac
-50 mln zabitych ? poje.... cie chlopie poje... pic.twitter.com/8Jvx8ijF53

— Yola (@Yola2233) 3 czerwca 2018

Gauland w przeszłości żądał ,,grubej kreski" w sprawie oceny nazistowskiej przeszłości Niemiec.

Jeżeli Francuzi lub Anglicy mogą być dumni ze swojego cesarza albo premiera Winstona Churchilla, my mamy prawo być dumni z osiągnięć niemieckich żołnierzy w obu wojnach

- ogłosił Gauland.

Artykuł ,,To zaledwie ptasie g*wno”. Polityk wywołał szok w Niemczech. Kiedyś był dumny z Wehrmachtu, teraz zabrał głos na temat II wojny światowej pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Anton Dostler był niemieckim generał w czasie II wojny światowej. Skazany w pierwszym powojennym procesie zbrodniarzy wojennych na karę śmierci przez rozstrzelanie.

Był pierwszym niemieckim oficerem, który został skazany na karę śmierci przez Amerykanów. Powód? Zbrodnia wojenna - rozkaz zabicia amerykańskich jeńców, którzy trafili w ręce Wehrmachtu.

Oto nagranie z egzekucji [+18]:

https://www.youtube.com/watch?v=7qEppEsaKrQ

Artykuł Nakazał rozstrzelanie amerykańskich jeńców. Został skazany w pierwszym powojennym procesie. Oto jaka spotkała go kara [WIDEO+18] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Spory skandal wybuchł w Niemczech wokół armii. Planowane zmiany w Bundeswehrze nie przypadły do gustu Erice Steinbach. Była przewodnicząca niemieckiego Związku Wypędzonych sprzeciwia się działaniom wokół armii i w odpowiedzi na ostatnie działania wystosowała apel.

Ojciec Eriki Steinbach był żołnierzem Wehrmachtu. Należąca do niedawna co CDU, a aktualnie bezpartyjna posłanka do Bundestagu, nie kryła więc oburzenia z powodu tego, co dzieje się ostatnio wokół niemieckiej armii.

Wszystko zaczęło się od zdemaskowania podoficera Bundeswehry, który podając się za uchodźcę, planował zamach na czołowych niemieckich polityków. W odpowiedzi na ten i kilka mniejszych przypadków minister obrony Ursula von der Leyen zapowiedziała, że w niemieckim wojsku nie ma miejsca dla ,,prawicowych ekstremistów". Dodała też, że czas zmienić chociażby nazwy koszar, które często nadal noszą imiona dawnych dowódców Wehrmachtu. Jednocześnie ze ściany uniwersytetu Bundeswehry w Hamburgu zdjęto zdjęcie z młodości kanclerza Niemiec Helmuta Schmidta, który pozuje w mundurze Wehrmachtu.

Niemcy to dom wariatów

- skomentowała całe zamieszanie Erika Steinbach.

Wielu użytkowników Twittera, którzy widzieli post Steinbach, zareagowało w podobny sposób. Pisali o braku poszanowania Bundeswehry dla tradycji Wehrmachtu.

Erika Steinbach w tej sytuacji zaapelowała do wszystkich, by umieszczali w internecie zdjęcia członków swoich rodzin, którzy służyli w Wehrmachcie.

W odpowiedzi otrzymała wiele zdjęć przedstawiających zbrodnie hitlerowskiej armii, a minister obrony stwierdziła, że jedyną tradycją Wehrmachtu, na którą może powoływać się Bundeswehra, jest tradycja spisku i zamach na Hitlera z 1944 roku.

W polskim internecie zawrzało. Użytkownicy Twittera próbują zorganizować akcję, która przypomni prawdziwą twarz Wehrmachtu:

Oto jedno z najbardziej wymownych zdjęć. Chyba jednak Niemcy nie mają być z czego dumni...

@bert21397 @niewypal @ZDF @ZDFheute 😡😡😡😡😡😡#zmianaCAŁODOBOWA🇵🇱🇵🇱🇵🇱 pic.twitter.com/YI2Y260k2J

— Tadeusz Sikora (@arokis3) 17 maja 2017

Artykuł Niemcy chcą być dumni ze swoich przodków w Wehrmachcie. Erika Steinach zainicjowała akcję. Jest odpowiedź Polaków [FOTO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Temat służby Żydów w armii niemieckiej podczas II wojny światowej wciąż jest w Polsce mało znany. Takie postaci jak feldmarszałek Erhard Milch - fanatyczny narodowy socjalista, mający żydowskie pochodzenie który wiedział o eksterminacji Żydów i popierał ją, są rzadko prezentowane w pismach i na portalach historycznych. Poniższy dokument ujawnia kulisy tych mało poznanych zagadnień.

Artykuł Kolaboranci Trzeciej Rzeszy. Żydzi, którzy walczyli dla Hitlera [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

22 września 1939 w Brześciu nad Bugiem odbyła się wspólna defilada wojsk niemieckich i sowieckich. Armie sprzymierzone przeciwko Polsce urządziły pokaz siły i triumfu nad narodem polskim.

Zajęcie Brześcia

17 września ranny gen. Konstanty Plisowski wydał rozkaz opuszczenia Brześcia i ewakuacji. Wtedy wojska niemieckie pod dowództwem Heinza Guderiana zajęły miasto. Zgodnie z postanowieniami paktu Ribbentrop-Mołotow zajęty przez Wehrmacht Brześć został przekazany Armii Czerwonej.

[caption id="attachment_20759" align="alignright" width="479"] Wspólna parada Wehrmachtu i Armii Czerwonej w Brześciu, 22 września 1939[/caption]

Związek Sowiecki z kolei przekazał miasto Białoruskiej SRS jako ośrodek administracyjny nowo powołanego obwodu brzeskiego.
Propaganda radziecka donosiła:

"Polscy obszarnicy ujarzmili lud pracujący Białorusi Zachodniej, rzucili ich na pola imperialistycznej wojny. Idziemy zatem, nie zdobywać, a wyzwalać".

Parada wojskowa

[caption id="attachment_20760" align="alignright" width="312"] Żołnierze Wehrmachtu i Armii Czerwonej pod propagandowymi plakatami sowieckimi; Brześć, 22 września 1939[/caption]

Aby przypieczętować przekazanie Brześcia w ręce sowieckie armie sojusznicze miały wspólnie przemaszerować przez miasto wraz ze swoimi dowódcami. Następnie miała nastąpić też zmiana flag, a wszystko to miało odbywać się przy dźwiękach hymnów III Rzeszy i ZSRS.

Parada odbyła się na ulicy Unii Lubelskiej, rozpoczęła się o godzinie 16. "Trybuny zwycięstwa", przed którymi paradowali żołnierze sowieccy i niemieccy, zostały zbudowane przez wojska radzieckie, ozdobione swastykami i czerwonymi gwiazdami. Defiladę odebrali wspólnie Heinz Guderian i Siemion Kriwoszein na trybunie ustawionej przed gmachem Urzędu Wojewódzkiego województwa poleskiego.

Po paradzie, która przebiegała zgodnie z ustaleniami, a którą Neil Ferguson opisuje jako przyjazną i radosną, Niemcy wycofali się na zachodni brzeg Bugu, a Sowieci przejęli kontrolę nad miastem, jak również nad resztą Wschodniej Polski.

Według Nowaja Gazjeta (Новая газета) z 2008 roku parada miała pokazać całemu światu siłę nowo powstałego sojuszu sowiecko-hitlerowskiego. Nowaja Gazjeta zauważa również, że polski dowódca, który bronił Brześcia przed Niemcami, gen. Konstanty Plisowski, został aresztowany przez NKWD, a następnie zamordowany w Katyniu.

Rosyjski historyk Michaił Semirjaga pisze w swojej pracy "parady wspólne sił zbrojnych obu krajów miały miejsce także w Grodnie, Brześciu, Pińsku i kilku innych miastach (Niemcy nazywali je "defiladami zwycięstwa"). Parada w Grodnie była nadzorowana przez brygady Wasilija Czujkowa".

W późniejszych pracach historyków rosyjskich związanych z Kremlem, Michaiła Mieltiuchowa i Olega Wisziljowa, parady w innych miastach są nazywane "mitem", a zdjęcia z tych parad nazywają polsko-nazistowską mistyfikacją. Wisziljow kwestionuje również wydarzenia w Brześciu uważając, że nie było defilady a jedynie: "uroczyste wyjście wojsk niemieckich pod nadzorem radzieckich przedstawicieli"

źródło: Polskie Radio, Wikipedia

Artykuł Na „Trybunie Zwycięstwa” obok siebie swastyki i czerwone gwiazdy. Wojska defilowały przy dźwiękach hymnu III Rzeszy i ZSRS. A Rosjanie dziś twierdzą, że zdarzenie… nie miało miejsca [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Chłodna, bałtycka bryza przyniosła ze sobą chwilowe oberwanie chmury. Deszczówka zalała szary bruk, betonową ścieżkę oraz potężny pomnik Obrońców Wybrzeża na Westerplatte. Gdzieś w pobliżu wiatr mocuje się ze zwiedzającą kobietą, próbując wyrwać jej z rąk różowy parasol, podczas gdy jej mąż, stojący niecały metr dalej, stara się sfotografować monument.

Po przeciwnej stronie wąskiego pasa wody Martwej Wisły, oddzielającej Westerplatte od polskiego miasta Gdańsk, na tle pochmurnego nieba bezbarwne domy usadowiły się obok niskich magazynów. Dwa małe frachtowce oraz biały prom pasażerski, ozdobiony polskimi barwami narodowymi, stoją na kotwicy.

Pogięte ramiona portowych żurawi wykrzywiają się w oczekiwaniu, zastygłe metalowe palce gotowe na jeszcze gorszą pogodę. Jest październik 2013 roku, a ja stoję w miejscu, gdzie siedemdziesiąt cztery lata temu rozpoczęła się druga wojna światowa.

Zażarte zmagania o ten niczym niewyróżniający się skrawek ziemi zwiastowały nie tylko wybuch wrogości, ale również okrutny i bezpardonowy charakter nadchodzącej wojny. Wojny, która pod tym względem przewyższyła wszystkie wcześniejsze.

Ci, którzy nigdy nie nosili wojskowych mundurów bądź nie zostali zbombardowani w swoich domach czy świątyniach, nigdy tak naprawdę nie pojmą wojny. Wojna nie jest zestawem strzałek na mapie. Żadna bomba nie trafia z absolutną precyzją, żadne uderzenie wojsk nie pozostaje „punktowe” – zawsze pojawiają się straty uboczne. Matkom, ojcom, braciom czy siostrom nieuchronnie przychodzi opłakiwać bliskich. Nieodmiennie poprzysięga się zemstę. Ziarno odwetu zostaje zasiane, a ci, którym przypadnie się odpłacić, już gromadzą się tuż za horyzontem.

Latem 1939 roku nad Europą rozpętała się burza. Czarne chmury zbierały się od wielu lat. Nadciągnęła fala mściwych działań, mających wyrównać szkody – rzeczywiste i urojone – oraz utratę twarzy, dla niektórych nie do przyjęcia.

Wraz z dojściem do władzy w 1933 roku partii nazistowskiej pod przewodem Führera, Adolfa Hitlera, w sercu kontynentu zaczęła rozlewać się plama mroku. Niemcy byli narodem, który stworzył niektóre z najznakomitszych przykładów europejskiej kultury: dzieła sztuki, literatury, muzyki. Kraj ten był ojczyzną ludzi mających wielki wkład we współczesną naukę i filozofię. Wytyczali drogę, promując nowoczesne wartości demokratyczne oraz wolnościowe. Przez całe wieki tolerowali, o ile nie aktywnie wspierali rasową i religijną różnorodność.

Obecnie Niemcy stały się krajem, którego kształt naznaczały kolumny ludzi w mundurach, wznoszących płonące pochodnie, gdzie dyskurs polityczny sprowadzono do przesyconych nienawiścią butnych wrzasków oraz obietnic krwawej zemsty. Fabryki produkujące niegdyś różnego rodzaju dobra konsumpcyjne obecnie wytwarzały czołgi, działa, samoloty i łodzie podwodne.

Dzieci, które uprzednio ćwiczyły śpiewanie swoich pieśni oraz tradycyjnych rymowanek, aktualnie wykuwały na pamięć nazistowskie marsze i donosiły urzędnikom o politycznej niepewności własnych rodziców. Tymczasem w Polsce wielu ludzi pozostawało niepomnych nadciągającej nieuchronnie katastrofy. Czesława Gryzybowska w 1939 roku miała siedem lat. Była czwartym z pięciorga dzieci – miała dwie starsze siostry i brata, jak również jedną młodszą, dwuletnią siostrę. Zapamiętała ostatnie lato przed wybuchem wojny. Było słonecznie, a w powietrzu rozbrzmiewały trele skowronków. Jak mówiła, niebo było błękitne, upstrzone maleńkimi ptaszkami, latającymi bardzo wysoko. Na łąkach i polach rodzina zbierała kwiaty, wliczając w to znaczną ilość białego maku. Kiedy wybuchła wojna, Gryzybowska miała rozpocząć drugi rok nauki w szkole.

Niedaleko na wschodzie inne wielkie mocarstwo, Związek Socjalistycznych Republik Sowieckich bądź ZSSR, szerzyło własne hasła, mówiące o równości i robotniczym raju, jednocześnie budując i przymusowo zaludniając największą sieć więzień i obozów pracy, o jakich dotąd słyszał świat. Ludzie, których polityczne poglądy reżim uznał za niepewne, byli bezwzględnie wysiedlani z obszarów przygranicznych i przenoszeni na tereny głęboko wewnątrz kraju. Tam niezliczone miliony nie przeżywały w ciężkich warunkach. Po prostu znikały. Setki tysięcy chłopów umierały z głodu z powodu braku pożywienia nawiedzającego tereny wiejskie.

W tym samym czasie rząd Stalina dalej inwestował swoje ograniczone zasoby w rozwój największej na świecie armii. Ta, stając w szyku skierowanym na zachód, łypała złowrogo na Niemców poprzez przeszkodę, jaką stanowiła Polska. Było jasne, że coś musi się wydarzyć.

Napięcie między od niedawna niepodległym państwem polskim a Niemcami rosło systematycznie od momentu, jak tylko rządy objęli naziści, którzy zlikwidowali wszystkie partie opozycyjne. Niemcy od dawna rościli sobie prawa do zachodnich i południowych części Polski, której granice zostały określone na nowo po ich porażce w pierwszej wojnie światowej.

Niemiecka prowincja Prusy Wschodnie, niegdyś połączona z resztą Rzeszy, została obecnie oddzielona od niej korytarzem ziemi oraz Wolnym Miastem Gdańsk. Takie rozwiązanie od początku wywołało rozgoryczenie strony niemieckiej. Kolejne incydenty graniczne doprowadziły już prawie do wybuchu konfliktu pod koniec sierpnia 1939 roku.

Nowoczesna i rozbudowana do gigantycznych rozmiarów armia niemiecka w całej swej potędze szykowała się na granicy, gotowa zaprezentować mniej licznym i gorzej uzbrojonym siłom polskim nowy, szybki i mobilny sposób prowadzenia wojny. Żołnierze Wehrmachtu, piloci Luftwaffe oraz marynarze Kriegsmarine tylko czekali na rozkaz Hitlera, aby uderzyć.

"Książka historyczna dla ludzi nie lubiących historii". "Książka obyczajowa z dodatkiem wojennym".

Fragment rozdziału „Geneza” książki Marka Johnsona i Esti Medyńskiej, "Niepokonani. Wojna Polaków 1939-1945", Replika, Poznań 2016. 

Książkę można zamówić TUTAJ.

Artykuł „Ci, którzy nigdy nie nosili wojskowych mundurów bądź nie zostali zbombardowani w swoich domach czy świątyniach, nigdy tak naprawdę nie pojmą wojny”. Wojna Polaków pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Symbole SS i Wehrmachtu na paradzie w Niemczech. Mieszkańcy nie widzą nic złego pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Ponad 150 tys. Żydów w armii Hitlera. ,,Jeszcze osiem lat temu w Izraelu żyło 150 osób pobierających emerytury Wehrmachtu” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Jak ZSRS ukrywał prawdę o II wojnie światowej. Straty 20 mln ofiar zostały zaniżone. Wykreowano także fałszywych bohaterów… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.