Odarto człowieka z człowieczeństwa. Pozbawiono go największej rozkoszy ludzkiej — twórczości. Tę zarezerwowano dla elity.

Szaremu człowiekowi niech wystarcza, że haruje, że żre i że może iść do kina. Praca stała się przekleństwem, a brak pracy — to głód i nędza. [...] Prawo do chleba bez prawa pracy to jałmużna. Prawo do pracy bez prawa do twórczości jest niewolą

artykuł „Prawo do twórczości" [Prosto z Mostu]

Artykuł ,,Odarto człowieka z człowieczeństwa. Szaremu człowiekowi niech wystarcza, że…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Jak kończą złodzieje dobra prywatnego i publicznego pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Hymn o miłości (1 List do Koryntian 13:1-13). (1) Choćbym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.

(2) I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak, żebym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym.

(3) I choćbym rozdał na żywność dla ubogich cały swój majątek, i choćbym wydał swoje ciało na spalenie, a miłości bym nie miał, nic nie zyskam.

(4) Miłość jest cierpliwa, jest życzliwa. Miłość nie zazdrości, nie przechwala się, nie unosi się pychą;

(5) Nie postępuje nieprzyzwoicie, nie szuka swego, nie jest porywcza, nie myśli nic złego;

(6) Nie raduje się z niesprawiedliwości, ale raduje się z prawdy;

(7) Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko przetrzyma.

(8) Miłość nigdy nie ustaje. Bo choć są proroctwa, przeminą; choć języki, ustaną; choć wiedza, obróci się wniwecz.

(9) Po części bowiem poznajemy i po części prorokujemy.

(10) Ale gdy przyjdzie to, co doskonałe, wtedy przeminie to, co jest cząstkowe.

(11) Dopóki byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, rozumiałem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Lecz gdy stałem się mężczyzną, zaniechałem tego, co dziecięce.

(12) Teraz bowiem widzimy w zwierciadle, niewyraźnie, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz poznaję cząstkowo, ale wtedy poznam tak, jak jestem poznany.

(13) A teraz trwają wiara, nadzieja, miłość, te trzy. Z nich zaś największa jest miłość.

1 List do Koryntian 13:1-13 (Uwspółcześniona Biblia Gdańska)

https://youtu.be/H5vgdr_Vt4E

Artykuł Hymn o miłości: ,,Choćbym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Przeczytaj ten tekst dwa razy: najpierw od początku do końca, a później od dołu do góry. Zobaczysz różnicę...

[caption id="attachment_48588" align="aligncenter" width="668"] fot. detektywprawdy.pl[/caption]

Artykuł Dobry czy zły dzień? Oto odpowiedź pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

(1) PAN jest moim pasterzem, niczego mi nie zabraknie.

(2) Sprawia, że kładę się na zielonych pastwiskach, prowadzi mnie nad spokojne wody.

(3) Posila moją duszę, prowadzi mnie ścieżkami sprawiedliwości ze względu na swoje imię.

(4) Choćbym nawet chodził doliną cienia śmierci, zła się nie ulęknę, bo ty jesteś ze mną; twoja laska i kij pocieszają mnie.

(5) Zastawiasz przede mną stół wobec moich wrogów, namaszczasz mi głowę olejkiem, mój kielich przelewa się.

(6) Zaprawdę dobroć i miłosierdzie pójdą w ślad za mną po wszystkie dni mego życia i będę mieszkał w domu PANA przez długie czasy."

https://youtu.be/RAtDKsk4N9k

Artykuł Psalm 23: Pan jest moim pasterzem… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Ewangelia Łukasza  10:25-37:

(25) A oto powstał pewien znawca prawa i wystawiając go na próbę, zapytał: Nauczycielu, co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne?

(26) A on powiedział do niego: Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?

(27) A on odpowiedział: Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swym sercem, całą swą duszą, z całej swojej siły i całym swym umysłem, a swego bliźniego jak samego siebie.

(28) I powiedział mu: Dobrze odpowiedziałeś. Czyń to, a będziesz żył.

(29) On zaś, chcąc się usprawiedliwić, powiedział do Jezusa: A kto jest moim bliźnim?

(30) Lecz Jezus odpowiedział: Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce bandytów, którzy go obrabowali, poranili i odeszli, zostawiając na pół umarłego.

(31) A przypadkiem szedł tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i ominął.

(32) Podobnie i Lewita, gdy dotarł na to miejsce, podszedł, zobaczył go i ominął.

(33) Lecz pewien Samarytanin, będąc w podróży, zbliżył się do niego. A gdy go zobaczył, ulitował się nad nim.

(34) A podszedłszy, opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje zwierzę, zawiózł do gospody i opiekował się nim.

(35) A nazajutrz, odjeżdżając, wyjął dwa grosze, dał gospodarzowi i powiedział: Opiekuj się nim, a wszystko, co wydasz ponad to, oddam ci, gdy wrócę.

(36) Który z tych trzech, twoim zdaniem, był bliźnim tego, który wpadł w ręce bandytów?

(37) A on odpowiedział: Ten, który okazał mu miłosierdzie. Wtedy Jezus mu powiedział: Idź i ty czyń podobnie.

Artykuł Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie. ,,Co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne?” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Aleksander Wielopolski: ,,Wśród wspomnień wyrytych głęboko w świadomości Polaków jest…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Od paru miesięcy odbywa się ostateczna rozgrywka między dwiema grupami ubeków: grupą żydowską, która z łaski Rosji szarogęsiła się tutaj w latach Stalina, oraz grupą „partyzancką”.

Po wojnie grupa przybyłych z Rosji Żydów-komunistów (Żydzi zawsze kochali komunizm) otrzymała pełnię władzy w UB, sądownictwie, wojsku, dlatego że komunistów nie-Żydów prawie tu nie było, a jeśli byli, to Rosja się ich bała. Ci Żydzi robili terror, jak im Stalin kazał (zresztą prawdziwi partyzanci też, tyle że byli raczej podwładnymi niż rozkazodawcami), dopiero w roku 1956 wycofali się z tego, a żeby się ratować, zwalili winę na tamtych (Zambrowski robiący Październik), oskarżając ich w dodatku o antysemityzm. Tymczasem dorosło młode pokolenie komunistycznych byczków i partyzanci rzucili ich na tamtych, szermując przy tym doskonale pasującym argumentem „syjonizmu”. Marzec to była prowokacja, aby Żydów dorżnąć — dwie grupy się walą, a między nimi plącze się nic nie rozumiejący Wiesio, który dał się nabrać, a teraz, gdy się nieco zorientował, jest trochę już późno, bo go robią na szaro, a żona Żydówka też mu nie pomaga. Od 1956 on sam własnymi rękami wykańczał swych sojuszników („Po prostu”, Goździk, Tejkowski, Bieńkowski, „Znak”, Ochab itp.), aż teraz został sam ze swoim nosatym Zenkiem.Już zaczął coś kapować, na zjeździe się utrzyma, bo Ruscy są za nim, robi jakieś kontrakcje, ale jest przypóźno. Trzeba było myśleć wcześniej, a on dał się nabierać, wygłaszając mowy o syjonistach albo jadąc w marcu na nas. Jak Pan Bóg chce kogoś zniszczyć…"

Artykuł Stefan Kisielewski o wydarzeniach z 1968 r. ,,Ostateczna rozgrywka między dwiema grupami ubeków. Prowokacja, aby Żydów dorżnąć” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Ale menadżerzy tych grup nazywają się wzajemnie od dawna inaczej. Dla Puławian Natolińczycy to "chamy", a dla Natolińczyków Puławianie to "żydy". Obie nazwy świadczą chlubnie o ideologicznym wyrobieniu i głębi socjalistycznych przekonań jednych i drugich.(...)

W kształtowaniu opinii publicznej Puławianom udaje się dokonać jeszcze jednej niebywale zręcznej wolty. Udaje im się mianowicie wykorzystać sprawę żydowską do likwidacji tak bardzo niewygodnego dla nich problemu odpowiedzialności osobistej. Za wyczyny z okresu stalinowskiego. Kto tę sprawę podnosi, zostaje natychmiast okrzyczany jako antysemita. Przykładem tego, jak manipulowano straszakiem antysemityzmu tam, gdzie czyjeś pochodzenie żydowskie nie miało najmniejszego znaczenia i gdzie naprawdę chodziło o coś całkiem innego, może być nieco późniejsza już sprawa Burgina. Juliusz Burgin był w czasach stalinowskich dyrektorem jednego z departamentów Ministerstwa Bezpieczeństwa. Z tej racji został po październiku przesłuchany przez specjalną komisję do badania działalności wspomnianego resortu. (oś istotnego musiało w trakcie tego przesłuchania wyjść na jaw, skoro natychmiast po przesłuchaniu Burgina odwołano ze stanowiska rządowego, które wówczas zajmował. Zanim wiadomość o jego odwołaniu mogła ukazać się w prasie, "Przegląd Kulturalny" zamieścił idiotyczny i histeryczny artykuł Burgina o tym, jak Żydzi uciekają z Polski do Izraela, nie mogąc znieść poniżeń i upokorzeń, które ich na każdym kroku w Polsce spotykają. Cel był jasny: stworzyć wrażenie, jakoby dymisja była represją za artykuł, odwrócić tym samym uwagę od ciemnej przeszłości i jednocześnie rzucić podejrzenie, że wszystko razem było rozgrywką na tle rasowym.

Z artykułem Burgina podjęła najzupełniej słuszną polemikę trójka młodych redaktorów z "Po Prostu", o których zaczęto natychmiast po kawiarniach szeptać: "to antysemici!". Miałem w Warszawie znajomą, zwyczajną aferzystkę i złodziejkę, Żydówkę, która oskarżała o antysemityzm wszystkich, którzy wysuwali pod jej adresem pretensje finansowe. Dobra szkoła grupy Puławskiej odnosiła rezultaty. Doszło do tego, że ludzie naprawdę zaczęli wierzyć, że tylko antysemici żądają odpowiedzialności za zbrodnie stalinizmu i że po to, aby do antysemityzmu nie dopuścić, należy z żądań tych zrezygnować. Ten kto żądał ukarania ubeka-nieżyda, też był okrzykiwany antysemitą. Wielokrotnie powtarzany absurd był w końcu brany na serio.

fragment artykułu ,,Chamy i Żydy" [1962 r.]

Artykuł ,,Kto tę sprawę podnosi, zostaje natychmiast okrzyczany jako antysemita…”. Autor tego tekstu sam później wyjechał do Izraela. Nikt tak trafnie nie opisał pamiętnych wydarzeń pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Białostoccy Żydzi, szczególnie młodzież, paradowali z czerwonymi opaskami, stanowili trzon służb milicyjnych, traktowali Polaków wrogo, podkreślając na każdym kroku: „Skończyła się wasza Polska”.

Zresztą i po tej, niemieckiej stronie opowiadano historie, w które trudno mi było uwierzyć, jako że na własne oczy widziałem, jak Niemcy traktowali Żydów w Białymstoku. W Piasecznie cały kahał w komplecie wyszedł na ulicę witać niemieckie czołgi i piechotę, wkraczające do tego miasteczka; w Warszawie Żydówki rzucały bukiety kwiatów pod nogi maszerujących Hunów. Do dzisiaj nie wiem, czy była to tylko forma samoobrony czy coś, co przejmować może wstrętem i obrzydzeniem. Najgorsze jednak, że te fakty utkwiły w pamięci Polaków, i to utkwiły na zawsze. [...] Do nas Żydzi odnoszą się raczej z niechęcią, chwalą sowiecki reżym, ubóstwiają Stalina.

„Byłem żołnierzem Andersa” (s. 25. 44)

Napisana barwnym językiem książka, opisująca przeżycia młodego mężczyzny, który aresztowany przez władze sowieckie i skazany na 3 lata łagru, po tzw. amnestii wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR dowodzonej przez gen. Władysława Andersa. Wraz z 2 Korpusem Polskim walczył w kampanii włoskiej.

Artykuł Żołnierz Andersa: historia, w którą trudno mi było uwierzyć. ,,Cały kahał w komplecie wyszedł na ulicę witać niemieckie czołgi i piechotę…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.