Austriackie i szwajcarskie media donoszą o zaskakującej sytuacji, która miała miejsce w czasie imprezy noworocznej przed wiedeńskim ratuszem. Afgańczyk próbował obmacywać 20-letnią Szwajcarkę. Dziewczyna odpowiedziała ciosem prosto w nos, powodując złamanie. Media informuje, że również ona będzie miała postawione zarzuty.

- Po moim ciosie nie będzie mnie już więcej obmacywał

- powiedziała Szwajcarka, która jednak musi liczyć się z przykrymi konsekwencjami.

Poszkodowanym jest 20-letni obywatel Afganistanu, który próbował dotykać pośladków Szwajcarki. Skończyło się rewanżem ze strony dziewczyny. Teraz zarówno ona, jak i napastnik będą odpowiadać: on za molestowanie, ona za uderzenie w twarz.

Informację podał również blog na temat Szwajcarii - Szwajcarskie Blabliblu:

Tak. Ofiara będzie odpowiadać za skuteczną próbę obrony. W życiu rozkwasiłam kilka nosów z różnych powodów, ale żaden mnie jeszcze nie pozwał. Czas się chyba zacząć bać

- napisała autorka. Jak widać, różnice kulturowe w społeczeństwach zachodnich prowadzą do coraz większych paradoksów prawnych...

Artykuł Afgańczyk próbował obmacywać Szwajcarkę. Ta złamała mu nos. Teraz będzie… miała kłopoty pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Szwajcaria w bardzo zdecydowany sposób egzekwuje obowiązujące prawa. Muzułmańska para ubiegała się o obywatelstwo Szwajcarii. Jednak odmówiła uścisku dłoni kobiecie ze względów religijnych, a także niechętnie odpowiadała na zadawane przez nią pytania, w efekcie czego komisja zdecydowała, że nie otrzyma obywatelstwa - informuje agencja AFP.

Podkreślono, że nie dostrzeżono śladu integracji. Burmistrz Lozanny Gregoire Junod oznajmił, że powodem nieprzyznania obywatelstwa był brak szacunku dla równości płci. Jak podkreślił, małżeństwo niechętnie odpowiadało na pytania zadawane przez kobietę.

Jednocześnie nie ujawniono, z jakiego kraju pochodzą imigranci. Wiadomo, że wyznają islam, ponieważ to ta religia nie zezwala na kontakt fizyczny z osobą innej płci. Burmistrz podkreślił, że praktyka religijna stoi w sprzeczności z prawem. Jego zdaniem podjęto słuszną decyzję. Sam stał na czele komisji, która przesłuchiwała muzułmanów.

https://www.youtube.com/watch?v=z3dggYXhnQg

Kwestia podawania dłoni osobom tej samej płci to nowy problem, z którym mierzy się Europa Zachodnia. W 2016 szwajcarska szkoła zezwoliła dwóm uczniom - imigrantom z Syrii na niepodanie ręki swojej nauczycielce, kiedy oznajmili, że jest to wbrew ich zasadom. Wywołało to oburzenie opinii publicznej - podanie dłoni nauczycielowi jest szwajcarską tradycją okazywania szacunku pedagogom. Ostatecznie władze lokalne podważyły decyzję szkoły, a proces przyznawania obywatelstwa chłopcom został zawieszony.

Artykuł Takiej decyzji jeszcze nie było. Oto co Szwajcarzy postanowili w sprawie muzułmańskiej pary, która nie chciała podać ręki kobiecie pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Dwóch szwajcarskich rzeźników postanowiło nawiązać do starej lokalnej tradycji. To publiczne świniobicie, które spotkało się z falą krytyki i z lokalnego incydentu stało się wydarzeniem, o którym pisały media na całym świecie.

Dwóch Szwajcarów porównywano m.in. do terrorystów z ISIS, ponieważ tak jak oni zdaniem ekologów również dokonują oni egzekucji na bezbronnych ofiarach. Tymczasem Rolf Haering i Heiner Oberer z Sissach nieopodal Bazylei chcieli tylko odwołać się do zwyczaju zwanego Metzgete. Wydarzenie zgromadziło około 150 widzów. Rzeźnicy zabili dwie świnie, następnie odpowiednio przygotowali mięso, z którego sporządzono jeszcze tego samego dnia lokalne potrawy.

Podczas świniobicia nie mogło zabraknąć ekologów, którzy trzymali transparenty z napisem ,,zwierzęta czują, zwierzęta cierpią" oraz ,,ich ból jest twoją przyjemnością". Przed samym wydarzeniem rzeźnicy otrzymali wiele gróźb, m.in. porównywano ich do terrorystów z ISIS.

Były ksiądz Lukas Baumann, który jest wegetarianinem od 18 lat, zapowiedział, że w ramach protestu założy szaty średniowiecznego flagelanta i będzie biczował się w miejscu publicznym, aby unaocznić cierpienie zwierząt.

Mężczyźni bronią się przed zarzutami, twierdząc, że zabijanie zwierząt zorganizowali wcześnie rano, aby nie budzić wielkiego zainteresowania gapiów. Dodawali także, że cierpienie świń w przemysłowych rzeźniach jest równie wielkie.

źródło: Blick.ch

Artykuł Dwóch Szwajcarów postanowiło przywrócić lokalną tradycję. Wywołali oburzenie: zaczęto porównywać ich do ISIS [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Reakcją europejskich krajów na rosnącą obecność islamu w życiu publicznym jest zakazywanie burek i nikabów. Oto mapa, która pokazuje, gdzie wprowadzono ograniczenia.

Pierwszym takim krajem w Europie była Francja, gdzie zakazano noszenia burek i nikabów w miejscach publicznych. W Belgii podobny zakaz wszedł w życie w 2011. W Holandii zakaz obowiązuje m.in. w szkołach i na lotniskach. W Niemczech, a konkretnie w Bawarii, w tym roku również przeforsowano zakaz, podobnie jak w Bułgarii i Szwajcarii.

Ostatnim krajem, który wprowadził zakaz, jest Austria. Za nieprzestrzeganie przepisu grozi kara grzywny w wysokości 150 euro. Już w pierwszym dniu obowiązującego prawa dziewczyna została zmuszona do respektowania przepisów:

Austrian police force women to uncover their faces as country's 'burka ban' comes into force https://t.co/x6aBozL50r

— Daily Mail Online (@MailOnline) 1 października 2017

Nie zabrakło protestów - demonstranci założyli maski clownów, aby wyśmiać nowe prawo:

Artykuł Tak Europa broni się przed islamem. Oto skutki nowo wprowadzonego prawa w Austrii [MAPA/WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

W 2016 roku w szwajcarskim kantonie wiejskim Bazylea dwóch muzułmańskich uczniów odmówiło podania dłoni swojej nauczycielce tłumacząc się względami religijnymi. Dyrektor zaakceptował taką argumentację nakazując im jednak wstrzymać się z wykonywaniem tego gestu również wobec innych nauczycieli, również płci męskiej. Sprawa szybko wydostała się poza mury szkoły i wywołała prawdziwe oburzenie Szwajcarów - pisze Joanna Lampka na łamach Pafere.org.

Nawet ówczesna Minister Sprawiedliwości, Simonetta Sommaruga zabrała na ten temat głos, krytykując władze szkoły i podkreślając, że uścisk dłoni jest częścią kultury szwajcarskiej i odmawianie go jest zaprzeczeniem integracji. Mimo protestów społeczności muzułmańskiej, uczniowie dostali nakaz podawania dłoni nauczycielkom pod groźbą kary pieniężnej w wysokości 5000 CHF (ok. 20 000 zł). Kilka miesięcy później konsekwencje decyzji swoich synów ponieśli również rodzice – ich wniosek o naturalizację został zawieszony.

Powyższa historia bardzo dobrze obrazuje podejście Szwajcarów do imigracji, jednak odarta z kontekstu może przedstawiać nieco wykoślawioną wersję rzeczywistości. Owszem, trzeba przyznać, że Helweci, ponad poszanowanie innych tradycji, stawiają przystosowanie się do swoich norm kulturowych i społecznych. Nie ma tu żadnej politycznej poprawności, którą znamy z europejskiego podwórka. Szwajcarzy nigdy by nie zadecydowali jak ich francuscy sąsiedzi z niewielkiego miasteczka Cham-bery nieopodal granicy szwajcarskiej, żeby tradycyjne fajerwerki, które odbywają się zwykle z okazji Święta Niepodległości 14 lipca przesunąć na 24 czerwca w celu uhonorowania końca Ramadanu. Pomimo to, nie można powiedzieć, że Szwajcarzy są antyimigracyjni. Dlaczego?

Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy na początku sięgnąć do historii Szwajcarii. Otóż, do budowy dobrobytu tego alpejskiego raju bardzo solidną cegiełkę dołożyli imigranci. Jeszcze w XIX wieku Szwajcaria była dość ubogim państwem, a w 1913 roku, tuż przed wybuchem I wojny światowej zaliczała się do czołówki najbogatszych państw świata. Na ten gwałtowny wzrost gospodarczy miało wpływ kilka czynników: pokój i stabilizacja polityczna, bardzo niskie cła i dziurawe prawo patentowe. Taka kombinacja czynników stanowiła świetne warunki dla przedsiębiorców, którzy chętnie imigrowali do Szwajcarii. Imigrantem do Szwajcarii był Henry Nestle – założyciel giganta spożywczego, jak i nasz polski Antoni Patek – współzałożyciel firmy słynącej z ekskluzywnych szwajcarskich zegarków.

Gwałtowny przyrost mieszkańców Szwajcarii najlepiej przedstawiają dane statystyczne. W 1880 roku w Szwajcarii było 3 miliony mieszkańców, a zaledwie 87 lat później (1967) dwa razy tyle. W 2002 roku ta liczba wzrosła do 8 mln. Obecnie według szacunków grubo ponad 25% mieszkańców Szwajcarii pochodzi poza jej granic.

Najlepiej te proporcje ukazuje poniższa mapa. W krajach, które są tradycyjnie utożsamiane z wielokulturowością jest procentowo o połowę mniej mieszkańców pochodzących z innych krajów niż w Szwajcarii (Francja – 12%, Wielka Brytania – 13,4%, Niemcy – 14,5%). Tymczasem, ulice szwajcarskich miast są paradoksalnie o wiele bardziej jednorodne niż ich sąsiadów. Nie można zaprzeczyć, że 85% szwajcarskich imigrantów pochodzi z krajów europejskich (w tym większość z Włoch, Niemiec i Portugalii), więc siłą rzeczy są mniej widoczni. Jednak Szwajcaria pro-wadzi całkowicie inną politykę względem imigrantów niż reszta krajów europejskich, dużo większy nacisk stawiając na integrację.

Można by mnożyć w nieskończoność przykłady takich działań. Weźmy choćby inicjatywę z 2009 roku o zakazie budowy nowych minaretów przy meczetach, czy zakaz zakrywania twarzy (vide: noszenia burki), który obowiązuje w kilku szwajcarskich kantonach. Niechęć do osób, które nie akceptują szwajcarskich norm i wartości nie dotyczy jednak wyłącznie muzułmanów. W zeszłym roku media żyły sprawą Holenderki, weganki i obrończyni praw zwierząt, która walczyła z tradycją krowich dzwonów. Kobieta przez wiele lat bezskutecznie starała się o szwajcarskie obywatelstwo, za każdym razem otrzymując odpowiedź odmowną ze względu na brak poszanowania helweckich zwyczajów. Nie można zapomnieć jednak o tym, że oprócz niezgody na nieuznawanie szwajcarskich wartości, Szwajcaria pro-wadzi bardzo intensywne działania mające na celu integrację przybyszów.

Szwajcarska twarda polityka wobec imigrantów jest widoczna wszędzie również w zwyczajnych sprawach codziennych na każdym poziomie. Dotyka również Polaków zamieszkałych w Szwajcarii. Podam przykład koleżanki, która organizowała w Polsce córce Pierwszą Komunię Świętą i w związku z tym prosiła dyrektora szkoły o tydzień wolnego, żeby dziewczynka mogła wziąć udział w Białym Tygodniu. Należy dodać tytułem kontekstu, że obecność dzieci w szkole w Szwajcarii jest bardzo rygorystycznie przestrzegana. Gdy dziecko nie uczestniczy w zajęciach bez dobrego usprawiedliwienia lub notorycznie się spóźnia, rodzice mogą zostać ukarani grzywną lub nawet wezwani do sądu. Dyrektor szkoły bezwzględnie odrzucił prośbę o zwolnienie dziecka. Na argumenty o polskiej tradycji odpowiedział, że Komunię można przecież zorganizować w Szwajcarii, która również jest katolicka. „Ale jaka polska tradycja? Przecież mieszkacie w Szwajcarii!” Takie słowa z ust urzędnika państwowego byłoby nie do pomyślenia gdzieś indziej w Europie tak wrażliwej na pluralizm i poszanowanie innych kultur. Szwajcarzy nie zapomnieli znaczenia powiedzenia „jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one”.

Czy to znaczy, że Szwajcarzy są przeciwko imigrantom? Absolutnie nie! Można to zresztą stwierdzić samemu analizując wyniki referendów na temat imigracji. W ciągu ostatnich 10 lat ta tematyka pojawiała się niemal każdego roku w rozmaitej formie. W tym roku (2017) Szwajcarzy zaakceptowali wniosek o łatwiejszej naturalizacji imigrantów z trzeciego pokolenia mimo protestów konserwatywnej partii SVP. Rok wcześniej odrzucili wniosek SVP o automatyczną deportację przestępców, którzy nie są obywatelami Szwajcarii. Trzeba dodać, że inicjatywa była naprawdę kontrowersyjna – gdyby przeszła, za bójkę lub kradzież w przypadku recydywy ludzie, którzy urodzili się w Szwajcarii i nawet nie mówią w języku kraju swojego pochodzenia byliby wydalani z kraju bez procesu. W 2014 roku odbyły się aż dwa referenda odnośnie imigracji – z czego jedno zaakceptowane przez Szwajcarów minimalną przewagą głosów „Przeciwko masowej imigracji” bardzo namieszało w polityce międzynarodowej kraju. Założeniem wnioskodawców było wprowadzenie limitów na pozwolenia na pobyt i pracę również dla obywateli Unii Europejskiej. Problem jest jednak taki, że stosunki pomiędzy Szwajcarią a Unią Europejską reguluje szereg umów bilateralnych i jeśli Szwajcarzy ograniczą napływ obywateli z państw członkowskich UE, mogą się spodziewać w odpowiedzi takiej samej reakcji. I faktycznie, po ogłoszeniu wyniku referendum Szwajcaria automatycznie została usunięta z europejskich programów badawczych i edukacyjnych, a studenci i pracownicy naukowi uczestniczący w międzynarodowych wymianach musieli powrócić do swoich macierzystych uczelni. Szwajcarzy wieścili koniec układu z Schengen i szereg innych znaczących konsekwencji. Zgodnie z obowiązującym prawem Rada Federalna Szwajcarii miała 3 lata na wprowadzenie w życia inicjatywy. Tymczasem Rada zrobiła wszystko, żeby nie narazić umów bilateralnych z UE i wprowadziła zaledwie kosmetyczne zmiany. 16 grudnia 2016 roku weszła w życie ustawa, która nakazuje pracodawcom w regionach zagrożonych bezrobociem zatrudnianie przede wszystkim obywateli Szwajcarii. Takie rozwiązanie konserwatywna, antyimigracyjna partia SVP, która stała za wnioskiem ogłosiła zdradą własnych obywateli i końcem demokracji bezpośredniej. Złożyła również kolejny wniosek związany z podobną tematyką, który będzie poddany referendum w nadchodzącym roku.

Wielu publicystów mówi, że politykę imigracyjną Szwajcarii można określić jako pół-otwartą. Szwajcarzy nie są zdecydowanie anty-imigracyjni, ale też nie przyjmują wszystkich z otwartymi ramionami. Żeby mieszkać i pracować w Szwajcarii należy posiadać pozwolenie na pobyt i pracę. Uzyskanie takiego pozwolenia dla obywateli UE nie jest trudne – wystarczy znaleźć stałą pracę, na której poszukiwania otrzymuje się 3 miesiące z możliwością przedłużenia do 6. Jednak sam proces szukania pracy i osiedlania się w Szwajcarii może być barierą dla przeciętnego człowieka. Aby wynająć mieszkanie, trzeba mieć pozwolenie. Aby mieć pozwolenie, trzeba mieć pracę. I aby mieć pracę, trzeba mieć mieszkanie (szwajcarski adres). To błędne koło można przerwać, gdy się wyjeżdża na kontrakt, posiada rodzinę lub znajomych w Szwajcarii, którzy są w stanie zapewnić mieszkanie przez pierwsze miesiące, lub posiada wystarczające środki na zakwaterowanie w drogich szwajcarskich hotelach. Osoby spoza UE szansę na pozwolenie na pracę i pobyt w Szwajcarii mają wyłącznie pod warunkiem uprzedniego posiadania umowy o pracę. Oczywiście, nie mówię o sytuacjach związanych z małżeństwem lub konkubinatem z obywatelem lub obywatelką Szwajcarii lub posiadania środków wystarczających do utrzymania się w Szwajcarii.

Jak wygląda w Szwajcarii kwestia uchodźców? To jest bardzo ciekawa sprawa. Szwajcaria to w końcu jeden z najbogatszych krajów świata, spokojna ostoja pośród europejskiego chaosu, państwo, które nie zaznało prawdziwej wojny od kilku wieków. Zdawałoby się, że będzie pierwszym wyborem dla większości uchodźców spragnionych pokoju i dobrobytu, tymczasem liczby składanych wniosków o azyl w Szwajcarii to zaledwie mała kropelka w oceanie takich aplikacji składanych w innych państwach zachodniej Europy. Dlaczego? Zacznijmy od tego, że Szwajcaria się w żaden sposób nie uchyla od przyjmowania uchodźców. Przeciwnie. Dobrowolnie przystąpiła do europejskiego programu relokacji uchodźców deklarując gotowość do goszczenia 4500 – 5000 osób. Nie jest jednak atrakcyjna dla uchodźców z kilku względów. Po pierwsze, procedura przyznawania azylu w Szwajcarii trwa bardzo długo i każdy uchodźca sprawdzany jest niezwykle skrupulatnie. Po drugie, Szwajcaria konfiskuje majątek uchodźców, którzy przekracza 1000 euro. Same zapomogi są traktowane tylko i wyłącznie jako pożyczka, która ma zostać spłacona po znalezieniu przez nich pracy. Szwajcaria działa również bardzo aktywnie w krajach imigrantów rozdając informatory i ulotki zniechęcające do emigracji. Niedawno była koproducentem miniserialu w Nigerii mówiącego o problemach imigrantów w Szwajcarii. Te niestandardowe działania sprawiają, że Szwajcaria nie jest postrzegana jako raj na ziemi na uchodźców.

Wielokulturowa Szwajcaria, gdzie niemal co trzeci mieszkaniec pochodzi z innego kraju jest niewątpliwie przykładem rozsądnego i pragmatycznego podejścia do tematu imigracji. Nie jest to na pewno hurraoptymistyczne „wszystkich zapraszamy” ani ksenofobiczne zamknięcie swoich granic. Dzięki swoim kompleksowym działaniom, Szwajcaria nie tylko jest bezpieczna i jak dotąd nie tknięta żadnymi atakami terrorystycznymi, ale również zachowała swoją tożsamość kulturową.

Joanna Lampka, źródło: Pafere.org

Autorka wydała niedawno, nakładem Fundacji PAFERE, książkę pt.: "Czy wiesz, dlaczego nie wiesz, kto jest prezydentem Szwajcarii"

Artykuł Jak Szwajcaria radzi sobie z imigrantami pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

W świetle tych badań postępująca islamizacja Europy nie jest niczym zaskakującym. Wielu młodych mieszkańców Starego Kontynentu nie czuje z nim głębszej więzi, a większość nie chce swojego kraju w strukturach Unii Europejskiej. Młodzi ludzie masowo odchodzą też od Boga.

Młodzi Europejczycy stawiają na myślenie globalne oraz bardzo regionalne, czyli o miejscach, gdzie mieszkają, pracują i żyją. Europa jako taka ich nie obchodzi - takie są wyniki sondażu przeprowadzone przez Europejską Unię Nadawców EBU we współpracy z niemieckim instytutem badań opinii publicznej Sinus.

Internetowa ankieta w ramach projektu "Generation What?" dla osób w wieku 18-34 lata jest prowadzona od 11 kwietnia 2016 roku. Raport obejmuje póki co wyniki z Belgii, Grecji, Niemiec, Włoch, Luksemburga, Holandii, Austrii, Szwajcarii, Hiszpanii oraz Czech. Przepytano osoby w wieku od 18 do 34 lat. 31 procent zadeklarowało więź ze światem, 30 procent z regionem lub miastem, a 27 procent ze swoim krajem. Tylko 11 procent wspomniało o przynależności do Europy. Co więcej aż 59 procent ankietowanych nie ufa Europie, a co 6 młody mieszkaniec naszego kontynentu chciałby, żeby jego kraj wystąpił z Unii Europejskiej.

Europejczycy w wieku 18-34 lata nie potrzebują też w życiu Boga. Odpowiedziało tak aż 85 procent pytanych. 86 procent w mniejszym lub większym stopniu nie ufa Kościołowi i jego instytucjom.

Co stanie się zatem za kilkanaście-kilkadziesiąt lat, kiedy ci młodzi będą sprawowali ważne pozycje w swoich krajach. Trudno wierzyć, aby bronili obecności swoich krajów w Unii Europejskiej, jak obecne elity. Z drugiej strony ciężko wyobrazić sobie powrót do tradycyjnych wartości, biorąc pod uwagę, jak duży odsetek młodych ludzi widzi swoje życie bez wiary w Boga i odczuwa nieufność do Kościoła.

Ankieta jest dostępna pod adresem: www.generation-what.eu

Artykuł Taka będzie Europa, jak jej młodzieży chowanie? Przygotujmy się zatem na niespokojne czasy – ten sondaż pokazuje, co myślą młodzi Europejczycy pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Amerykanin, Szwajcar i Polak jadą odwiedzić rodzinę na święta. Mają takie samo auto i pokonują ten sam dystans autostradami. Czy już wiecie, kto zapłaci najwięcej za wyprawę?

Ta sama trasa będzie najwięcej kosztować Polaka. Zapłaci on najwięcej łącznie, dużo więcej niż Amerykanin za paliwo. Zdecydowanie drożej niż w Szwajcarii wychodzi przejazd autostradami. Mimo dysproporcji w zarobkach między Polską a Szwajcarią i USA, to Polak musi sięgać najgłębiej do kieszeni...

źródło:

Artykuł Amerykanin, Szwajcar i Polak jadą do rodziny na święta. Kto zapłaci najwięcej pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jakub Marian sporządził grafikę, która pokazuje, ile sztuk broni przypada na 100 mieszkańców krajów Europy. Jak widać Polska, jest na szarym końcu pod tym względem.

Stanami Zjednoczonymi Europy pod względem posiadania broni jest Szwajcaria, kraj, który należy do najbezpieczniejszych miejsc na Starym Kontynencie. A jak wygląda sytuacja w innych krajach?

źródło / całość zestawienia

Artykuł Polska rozbrojona, czyli jak wygląda dostęp do broni w Europie pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Józef Maria Bocheński, polski dominikanin, ale także wybitny filozof i sowietolog, mówi o podobieństwach między Polakami i Szwajcarami. - Stąd Polakowi łatwiej jest się zeszwajcarzyć niż zwłoszczyć czy zfrancurzyć - podsumowuje.

Fragment filmu "Mistrz życia" (1987):

https://youtu.be/p013QXw3l7A

Artykuł „Co nam obca przemoc wzięła…”. O uderzającym podobieństwie między Polakami i Szwajcarami mówi Józef Maria Bocheński pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Szwajcarzy ani myślą wstępować do Unii Europejskiej. A szczegółowe przepisy UE doprowadzają ich do łez. Ze śmiechu. Tutaj były minister finansów - Hans-Rudolf Merz co chwila wybucha śmiechem, czytając w parlamencie regulacje na temat importowanego mięsa.

https://www.facebook.com/AntyMedia/videos/702299806591296/?__xts__[0]=68.ARC12c0__5HgMRcU7jSPKnXXnsEgQHzUxsEt76BM5v73ZJi_v4Gb1SwAJIKYR7UvFFaMJPd8FLMHBbFtEizcqTo6G3BIgiD2ffTknQt7cehkATTL4lYf1oOvRVMxGesnjtGi3TsDFDeO44X1wK9oI4Tpg5AM0ui6vESM1SX_mB__uvB7KIt1&__tn__=H-R

Artykuł Szwajcarski minister umiera ze śmiechu, czytając w parlamencie przepisy unijne [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.