Donald Trump podczas wizyty w Warszawie powiedział wiele ciepłych słów o Polsce i jej historii. Poprzednim prezydentem USA, który był tak wielkim zwolennikiem naszego kraju, był Ronald Reagan.

Czterdziesty prezydent USA został zaprzysiężony 20 stycznia 1981 roku. Już na początku kadencji pogroził palcem ZSRS i poinformował Sekretarza Generalnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego Leonida Breżniewa, że Stany Zjednoczone nie zgadzają się na interwencję zbrojną w Polsce i zareagują na jakąkolwiek próbę jej podjęcia. Reagan mówił m.in. o znaczących konsekwencjach i końcu odprężenia, jeśli ZSRS zdecyduje się na przekroczenie polskiej granicy.

Sowieci nie wkroczyli do Polski, ale 13 grudnia 1981 roku w Polsce zapanował stan wojenny. Już 10 dni później Reagan w świątecznym orędziu wysłał ostrzeżenie pod adresem ZSRR i komunistycznego rządu polskiego.

https://www.youtube.com/watch?v=GqWNJDqkajQ

Już w czasie trwania stanu wojennego Reagan zabiegał o polską sprawę na zachodzie Europy.

Polska nie jest ani na wschodzie, ani na zachodzie. Polska jest centrum cywilizacji europejskiej. Wniosła rzeczywiście wiele w kształtowanie się tej cywilizacji. Czyni to również dzisiaj w sposób znaczący, nie godząc się na uciemiężenie

- tymi słowami przemówił do brytyjskiego parlamentu 8 czerwca 1982 roku prezydent USA Ronald Reagan.

Następni prezydenci USA nie angażowali się aż tak bardzo w sprawy Polski. Dopiero Donald Trump nawiązał swoimi słowami do działań Reagana.

Polska jest geograficznym sercem Europy, ale co więcej w Polakach widzimy ducha Europy. Wasz naród jest wielki z powodu Waszego ducha, macie ogromną wolę. Polska była atakowana, niszczona, ale nigdy nie udało się jej wymazać z historii, ani z jej serc. Traciliście ziemie, ale nigdy nie straciliście dumy

- stwierdził Trump na pl. Krasińskich w Warszawie.

Prezydent USA przypominał też historię Powstania Warszawskiego, opiewał niezłomność Polski i wzywał Boga o błogosławieństwo dla naszego kraju.

Silna Polska, to błogosławieństwo dla Europy, a silna Europa to błogosławieństwo dla świata

- zakończył Trump, który nie ukrywał, że bardzo zależy mu na Polsce, której silna pozycja, ma hamować imperialistyczne dążenia Niemiec i Rosji.

http://niezlomni.com/silna-polska-potrzebna-usa-jako-lider-swojego-regionu-europie-hamulec-dla-imperialistycznych-marzen-swoich-sasiadow/

http://niezlomni.com/piekne-slowa-adresem-polski-polakow-wazne-porozumienia-przypadek-stoja-dzisiejszym-sukcesem-wideo/

Artykuł Trzeba było czekać ponad 30 lat, by prezydent USA znowu tak docenił Polskę. Trump poszedł tropem wielkiego poprzednika. ,,Polska to centrum cywilizacji europejskiej” [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

- Rodacy, Amerykanie, mam przyjemność poinformować was, że właśnie podpisałem ustawę wyjmującą Rosję po wsze czasy spod prawa. Bombardowanie zacznie się za pięć minut – te słowa padły z ust Ronalda Reagana.

Prezydent Stanów Zjednoczonych wypowiedział je 9 sierpnia 1984 roku podczas próby mikrofonu, tuż przed rozpoczęciem przedwyborczego nagrania radiowego. Wywołały burzę w Związku Radzieckim. Słowa oburzenia można było usłyszeć na antenach rozgłośni radiowych i telewizyjnych nie tylko w Moskwie, ale i w innych krajach tzw. bloku wschodniego.

Komunistyczne Polskie Radio informowało:

- W Białym Domu próbuje się przedstawiać sprawę tak, jakby szef państwa amerykańskiego pozwolił sobie tylko ”zażartować”. Nie jest jednak przypadkiem, że słowa niby-żartu zostały przyjęte z poważnym zaniepokojeniem.

https://youtu.be/wgSSRE27GQ0

źródło: Polskie Radio

Artykuł Ten żart prezydenta USA wywołał wściekłość w komunistycznej Polsce. ,,Bombardowanie zacznie się za pięć minut” [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Pierwsze pięciolecie dyktatorskich rządów Wojciecha Jaruzelskiego przypadło na, jak to nazwał jeden z radzieckich historyków, „okres szarości”, czyli panowania pustej, zastałej i skorumpowanej radzieckiej biurokracji.

Ale jeszcze celniejszym określeniem tego czasu była nazwa nadana przez moskiewską ulicę – „wyścig katafalków”. Jaruzelskiemu przyszło słuchać rad, poleceń i mniej lub bardziej otwartych połajanek aż czterech szefów radzieckiej partii komunistycznej – Leonida Breżniewa, Jurija Andropowa, Konstantina Czernienki oraz Michaiła Gorbaczowa. Był więc Jaruzelski także pod tym względem niekwestionowanym rekordzistą wśród peerelowskich przywódców, znacząco wyprzedzając Bolesława Bieruta (który rządził Peerelem w imieniu Stalina i krótko Chruszczowa) oraz Władysława Gomułkę (za którego rządów na Kremlu zasiadali Chruszczow i Breżniew). Inni pierwsi sekretarze KC PZPR, Edward Ochab i Edward Gierek, oraz – co miało już mniejsze znaczenie – Mieczysław F. Rakowski mieli ten luksus, że przyszło im, nazwijmy to eufemistycznie, „współpracować” tylko z jednym gensekiem.

Jaruzelskiemu Związek Radziecki musiał się kojarzyć z Leonidem Breżniewem. Oczywiście lata wojny i pierwszy powojenny okres nierozerwalnie związany był z Józefem Stalinem, ale w nawet w ostatnim okresie rządów następcy Lenina Jaruzelski był niskiej rangi wojskowym i osobiście nigdy Wodza nie poznał. Dla niego Związkiem Radzieckim „od zawsze” rządził Breżniew. Gdy Jaruzelski zostawał szeregowym członkiem Komitetu Centralnego PZPR, Breżniew był już przewodniczącym Prezydium Rady Najwyższej Związku Radzieckiego i drugą najważniejszą osobą w imperium. Cztery miesiące później, 14 października 1964 roku, objął stanowisko I sekretarza KC KPZR (w 1966 roku nazwę stanowiska zmieniono na sekretarz generalny). Gdy Jaruzelski, zostając w grudniu 1971 roku członkiem Biura Politycznego, wszedł do „pierwszego kręgu” władzy, Breżniew miał już za sobą pacyfikację Czechosłowacji i był niekwestionowanym przywódcą światowego ruchu komunistycznego. Pozostał nim do momentu, w którym Jaruzelski został I sekretarzem KC PZPR, prezesem Rady Ministrów, szefem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego oraz ministrem obrony narodowej. W kolekcjonowaniu tytułów generał niewiele Breżniewowi ustępował.

Gdy Wojciech Jaruzelski obejmował władzę w Polsce, „państwo robotników i chłopów” miało za sobą 64 lata istnienia i wydawało się niewzruszoną potęgą. W lutym 1981 roku, gdy Jaruzelski obejmował tekę prezesa Rady Ministrów, niewielu ludzi na świecie dostrzegało, że imperium wchodzi w fazę schyłkową. Szef WRON, jako wojskowy, zwracał z pewnością największą uwagę na niezliczone zastępy radzieckich żołnierzy, wyposażonych w nowoczesną broń – od rakiet balistycznych z głowicami nuklearnymi, samolotów dalekiego zasięgu, poprzez lotniskowce i okręty podwodne, po czołgi i wozy pancerne. W latach rządów Leonida Breżniewa Związek Radziecki osiągnął rzeczywistą pozycję supermocarstwa, a w niektórych dziedzinach, na przykład broni konwencjonalnej, militarna potęga Moskwy wyprzedziła Stany Zjednoczone. Ale i nad Armią Czerwoną powoli, acz nieubłaganie, zachodziło słońce. Jej siła zaczynała się na początku lat osiemdziesiątych kruszyć. Gdy pod naciskiem Ronalda Reagana, świeżo upieczonego prezydenta Stanów Zjednoczonych, którego na Kremlu początkowo lekceważono, w Europie Zachodniej rozpoczął się proces instalacji nowych pocisków Pershing-2 oraz rakiet Cruise, a w marcu 1983 roku Reagan ogłosił rozpoczęcie programu „gwiezdnych wojen”, gdy z wojny w Afganistanie coraz więcej żołnierzy „niezwyciężonej Armii Czerwonej” zaczęło wracać w trumnach, a jeszcze większa była liczba rannych, ta potęga nie była już tak imponująca, jak w końcu poprzedniej dekady.

Jej obraz kruszył przede wszystkim przebieg wojny w Afganistanie. Choć na terytorium tego państwa wysłano najlepsze i najlepiej wyposażone jednostki, to radziecka armia nie odnosiła w specyficznych warunkach partyzanckiej wojny przekonującego zwycięstwa. Straty nie były może oszałamiające, ale odczuwalne – według oficjalnych radzieckich danych w tej wojnie zginęło około 15 tysięcy żołnierzy Armii Czerwonej i innych formacji (w tym KGB), a ponad 100 tysięcy wróciło do kraju rannych, okaleczonych i chorych. Ale niektóre zachodnie źródła mówią, że śmierć w Afganistanie poniosło aż 30 tysięcy obywateli ZSRR. Ponadto Sowieci stracili w tej wojnie 118 samolotów, 333 śmigłowce, blisko 150 czołgów oraz ponad 1300 transporterów opancerzonych. Co jeszcze ważniejsze, ta wojna przyniosła Związkowi Radzieckiemu ogromne straty polityczne, podważyła mit, obowiązujący przede wszystkim w europejskich, lewicowych elitach, że Moskwa nie ma imperialnych ambicji. Amerykański historyk David R. Marples, autor „Historii ZSRR. Od rewolucji do rozpadu”, nazwał wkroczenie do Afganistanu „bezprzykładnym szaleństwem”. To szaleństwo zostało okupione śmiercią 1,5 miliona osób, z czego 90 procent stanowili cywile.

Jeśli wejście do Afganistanu nazwać szaleństwem, to jak określić to, co działo się w radzieckiej gospodarce? Nawet „purnonsens” wydaje się określeniem zbyt łagodnym. Na odbywającym się w 1961 roku XXII Zjeździe KPZR Nikita Chruszczow ogłosił, że za 20 lat Związek Radziecki wejdzie w fazę komunizmu. Tymczasem u progu ósmego dziesięciolecia XX wieku nic nie wskazywało na to, że imperium choćby o krok przybliżyło się do ery powszechnej szczęśliwości. Popularny radziecki dowcip z tego okresu głosił, że „bezrobocia nie ma, ale nikt nie pracuje. Nikt nie pracuje, ale produkcja wzrasta. Produkcja wzrasta, ale w sklepach pustki. W sklepach pustki, ale nikt nie umiera z głodu. Nikt nie umiera z głodu, ale wszyscy są niezadowoleni. Wszyscy są niezadowoleni, ale wszyscy głosują za”. To dobrze oddawało rzeczywistość ostatnich lat breżniewszczyzny.

Piotr Gajdziński, Czerwony Ślepowron. Biografia Wojciecha Jaruzelskiego, Zysk i s-ka, Poznań 2016. Książkę można nabyć TUTAJ.

To biografia najważniejszej postaci Peerelu, człowieka, który utrzymywał się na szczytach władzy dłużej niż ktokolwiek inny spośród komunistycznego establishmentu. Zawdzięczał to inteligencji, sprytowi, bezwzględności wobec wrogów i przyjaciół oraz posłuszeństwu wobec Moskwy.

Bierut i Gomułka tworzyli zręby komunistycznej Polski. Wojciechowi Jaruzelskiemu historia przypisała rolę jej obrońcy - najpierw w 1968 roku w Czechosłowacji, później w grudniu 1970 i wreszcie w 1981 roku. Po ośmiu latach dyktatorskiej władzy Jaruzelskiego nie było już czego bronić...

Był cichym wielbicielem Piłsudskiego, zaczytywał się w polskiej literaturze romantycznej, w przeciwieństwie do innych generałów i towarzyszy stronił od alkoholu. Dziko pracowity wierzył, że czytając podsłuchy opozycjonistów i najbliższych współpracowników, a nawet aktorów, organizując narady i po leninowsku wsłuchując się w "mądry głos klasy robotniczej", uratuje komunizm. Ten komunizm, który zabił mu ojca, a jego samego pozbawił rodzinnego domu.

Swoimi rządami zbudował Polskę w opakowaniu zastępczym - biedną, zapyziałą, zawsze posłusznie podążającą krok w krok za kremlowską satrapią. Czy był rosyjską "matrioszką", agentem sowieckich służb specjalnych przyobleczonym w mundur polskiego żołnierza, czy tylko złamanym przez komunistyczną potęgę, posłusznym wykonawcą "wiecznie żywej" idei Lenina i Stalina?

Piotr Gajdziński – autor książek Niewinny morderca, Balcerowicz na gorąco, Imperium plotki, czyli amerykańskie śniadanie z niemowląt, Prowokacja. Dyktatorzy, politycy, agenci, Anatomia zbrodni nieukaranej, Piłsudski. Przywództwo oraz biografii Edwarda Gierka Gierek. Człowiek z węgla, nominowanej do nagrody Książka Historyczna Roku. Absolwent Wydziału Historii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Dziennikarz m.in. "Wprost" i "Rzeczpospolitej", publikował też w "Polityce" i "Tygodniku Powszechnym". Od wielu lat związany z miesięcznikiem "Odra".

Artykuł Piotr Gajdziński: Pierwsze pięciolecie dyktatorskich rządów Wojciecha Jaruzelskiego przypadło na „wyścig katafalków” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Laura Ingraham, dziennikarka współpracująca z Fox News, a także prowadząca programów radiowych o profilu konserwatywnym, jest główną kandydatką do zostania sekretarzem prasowym Białego Domu. Potwierdziła, że dostała propozycję od Donalda Trumpa.

Sama twierdzi, że zna prezydenta-elekta od dawna i jest niezmiernie szczęśliwa, że zaproponowano jej prestiżową posadę.

Z polskiego punktu widzenia najciekawszym faktem jest, że jej dziadkowie (ze strony matki) byli polskimi imigrantami. Jej ojciec służył w marynarce wojennej podczas II wojny światowej.

https://youtu.be/sqNhDVcvrsg?t=1m21s

Ingraham pomagała Trumpowi podczas przygotowań do debat i przemawiała podczas Konwencji Republikanów. Jest blisko związana z prowadzącą kampanię Trumpa Kellyanne Conway i Davidem Bossie - jej zastępcą. - To moi przyjaciele - przyznaje.

Już w latach 90. trójka dziennikarzy tropiła Billa Clintona i jego liczne skandale, teraz jak twierdzi Hillary Clinton te same osoby, wytoczyły jej wojnę. Dziennikarka pomagała ujawniać skandale seksualne Clintona. Wcześniej pisała przemówienia podczas prezydentury Ronalda Reagana.

Jest autorką książki ,,The Hillary Trap: Looking for Power in All the Wrong Places", w której demaskuje prawdziwą naturę feminizmu kontrkandydatki Trumpa.

Ingraham jest niezamężna, ale adoptowała tróje dzieci, w dwójkę chłopców z Rosji.

Artykuł Nieoczekiwana propozycja: dziennikarka polskiego pochodzenia ma odpowiadać za kontakty Donalda Trumpa z prasą [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

W 1969 miało miejsce zdarzenie, które w Polsce jest stosunkowo mało znane. Ówczesny gubernator Ronald Reagan wydał wojnę protestującej lewicy. Do akcji wkroczyły Gwardia Narodowa Stanów Zjednoczonych i oddziały policji.

Demonstranci zgromadzili się na kampusie Berkeley. Reagan był od początku negatywnie do nich usposobiony, nazywając Berkeley rajem sympatyków komunizmu i dewiantów seksualnych. Kiedy studenci dążyli do stworzenia parku na spornym terenie, postanowił działać.

15 maja przeciwko zgromadzonemu 4000-tysięcznemu tłumowi zostało wysłane blisko 160 funkcjonariuszy Gwardii Narodowej i policji. Burzliwa demonstracja zamieniła się w bitwę, gdzie przeciwko siłom porządkowym używano butelek i cegieł.

Reagan zareagował. Zwiększono siły porządkowe o 791 funkcjonariuszy, wyposażono je w broń palną i wysłano przeciwko tłumowi, który zwiększył się do 6000 demonstrantów. Efekt starcia? Do szpitala trafiło ponad 100 osób, ale liczba rannych była wielokrotnie większa, jednak niektórzy nie zgłaszali się, aby uniknąć aresztowania. Sytuacja została opanowana. Kolejne próby organizacji demonstracji również były tłumione bardzo stanowczo.

https://youtu.be/Bpg0UfpuUAs

Artykuł Jak Ronald Reagan rozprawił się z protestującą lewicą… [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.