Komandos Hitlera Otto Skorzeny pracował dla Mossadu: Otto Skorzeny podczas II wojny światowej zasłynął przeprowadzeniem spektakularnych operacji komandosów. Jednak po wojnie z jego usług korzystał.... izraelski Mossad. Prasa do tych informacji dotarła w 1989, sam izraelski wywiad oficjalnie potwierdził ten fakt dopiero w 2016 roku.

https://youtu.be/r3nys03K7Qk

Skorzenny zmarł w 1975 roku. Jego ciało zostało poddane kremacji, prochy umieszczono w Döblinger Friedhof w Wiedniu. Oto charakterystyczne obrazki z pogrzebu:

https://youtu.be/Oz6tBrK58u4

Artykuł Ulubiony komandos Hitlera. Po wojnie mordował dla… izraelskiego Mossadu (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Mający ambicję zasiadania na fotelu premiera po najwyższych wyborach Ja’ir Lapid mówił, że ,,polskie obozy śmierci istniały i żadne prawo nigdy tego nie zmieni". Tymczasem w sieci pojawiło się wymowne zdjęcie - w jego otoczeniu widzimy Andrzeja Gąsiorowskiego, wiceprezesa niesławnej spółki Art-B, poszukiwanego przez 25 lat przez Interpol i polską policję w związku z gigantyczną aferą.

Gąsiorowski w 1991 roku uciekł do Izraela po tym, jak na jaw wyszła afera Art B. Spółka Art-B, dzięki wykorzystaniu mechanizmu oscylatora ekonomicznego, w krótkim czasie zamieniła się w potężny holding i obracała towarami wartości bilionów ówczesnych złotych. Prokuratura wszczęła śledztwo w tej sprawie dopiero po pół roku, a ówczesny szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego – Maciej Zalewski – ostrzegł Gąsiorowskiego i jego wspólnika Bogusława Bagsika kilkanaście godzin przed szykującym się aresztowaniem. Udało im się uciec do Izraela, a tam szybko uzyskali obywatelstwo, co uchroniło ich przed wysłanym za nimi międzynarodowym listem gończym, ponieważ Izrael zawsze odmawia ekstradycji własnych obywateli do innych państw. Podobnie było w tym przypadku - w 1992 r. Izrael nie wydał zgody na ekstradycję. Co ciekawe Gąsiorowski wystąpił ze skargą przeciwko Polsce do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Powód? „Polska dopuściła się w jego sprawie rażącego i trwałego naruszenia praw człowieka”. Mimo tego, że przez lata ciążył na nim zarzut oszustwa wobec polskich banków na ponad 4 biliony starych zł.

Tyle informacje ogólnodostępne. Co ciekawe, wiele osób wiąże całą aferę z tzw. operacją Most, czyli przerzutem Żydów z ZSRS i Rosji do Izraela w latach 1990–1992 z udziałem polskich służb i Mossadu. O to był pytany Gąsiorowski przez Dariusza Wilczaka w rozmowie opublikowanej w książce ,,Most - tajna operacja przerzutu żydów". Gąsiorowski oczywiście zaprzeczył, że pomysł oscylatora podsunęły mu izraelskie służby. Ale sam współorganizował konferencję w 2015 roku poświęconą właśnie operacji Most.

Internauta Stanislas Balcerac przypomina teraz spotkanie obu panów, opatrując je komentarzem:

Nie ma przypadków, są tylko znaki. Izraelski polityk Yair Lapid, który obszczekał w zeszłym tygodniu Polskę, kłamiąc że "Polacy zabili jego dwie babcie" obok Andrzeja Gąsiorowskiego, słupa izraelskich służb w operacji plądrowania polskich banków na początku lat 90-tych (Art-B). pic.twitter.com/efGf9J3EK6

— Stanislas Balcerac (@sbalcerac) 8 lutego 2018

Sam Gąsiorowski tłumaczy, że Lapid był wtedy ministrem finansów i przekazał jego fundacji miliard szekli:

Wtedy Yair Lapid byl ministrem finansow. Przekazal na rzecz ofiar Holokaustu miliard NIS w wyniku działań fundacji ktorej jestem prezesem - Helping Hand Global Forum reprezentującej 150,000 ofiar holokaustu w Izraelu.

— Andre Gasiorowski (@a_agasiorowski) 8 lutego 2018

Inny ciekawy rozmówca Lapida to prezydent Macron:

Masońska kabała. #Macron odgrażał się Polsce a izraelski polityk Yair Lapid łgał, że "Polacy zabili jego dwie babcie". pic.twitter.com/l4Bq0NuhUO

— Stanislas Balcerac (@sbalcerac) 9 lutego 2018

źródło: własne / Wikipedia / Twitter

Artykuł W sieci pojawiło się wymowne zdjęcie. Polityk oskarżający nas o ,,polskie obozy śmierci” spotyka się ze ściganym za gigantyczne oszustwo wobec polskich banków biznesmenem, którego przez lata chronił Izrael [FOTO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Działając w powojennej, a więc pozornie sprzyjającej rzeczywistości, Fritz Bauer często natrafiał na niechęć czy wręcz sprzeciw kolegów, mających nierzadko niejasną przeszłość uwikłaną w narodowy socjalizm. Również państwo niemieckie starało się unikać rozliczania z udziału w zbrodniach nazistowskich.

Dlatego Bauer nie ufał jego organom. Stąd też o większości jego dokonań dowiedzieliśmy się dopiero po jego śmierci. Śmierci nader tajemniczej. Kim tak naprawdę był ten osamotniony wojownik o prawdę?

"Ciężkie dębowe drzwi przy frankfurckiej Gerichtstraße otwarły się bezgłośnie, gdy dwudziestosiedmioletni Michael Maor niepostrzeżenie wszedł do ciemnego budynku.

Drogę szczegółowo opisano mu już wcześniej. Na prawo kamienne schody prowadziły na drugie piętro, gdzie otwierała się rozległa przestrzeń niczym wspaniały, oświetlony światłem księżyca podwórzec, wyłożony zielonym linoleum. Wzrok padał od razu na wyróżniające się od reszty, jakby znajdowały się na podeście, białe drzwi, oflankowane z prawa i lewa przez marmurowe kolumny, które w ciemności nie wydawały się brązowo-czerwone, lecz czarne. Nie możesz nie trafić, powiedziano mu.

Zlecenie dla byłego izraelskiego komandosa brzmiało: sfotografować dokumenty leżące z lewej strony stołu. Stół znajdował się w biurze prokuratora generalnego Frankfurtu. Pachniało tam cygarami, długie zasłony były zaciągnięte, a na ścianach wisiały nowoczesne obrazy. Z lewej strony na biurku, oddzielony od pozostałych papierów, leżał stos dokumentów.

Były to dokumenty z okresu Trzeciej Rzeszy, raporty, również fotografie − przypominał sobie Maor. Wszędzie widniały swastyki.

[caption id="attachment_44868" align="alignleft" width="342"] Adolf Eichmann,
Eichmannreferat_BusStop3_2009.jpg: Sargoth
derivative work: Der Bischof mit der E-Gitarre/wikimediacommons.org[/caption]

Były to akta Adolfa Eichmanna, niesamowicie ambitnego głównego organizatora Holocaustu, który wymordowanie milionów Żydów zaplanował aż po najdrobniejszy biurokratyczny detal. Nie dalej jak po kilku tygodniach po tej nocnej akcji, wieczorem 11 maja 1960 roku, izraelskie służby specjalne Mossad uprowadziły narodowosocjalistycznego zbrodniarza z jego kryjówki w Buenos Aires. Eichmann, oszołomiony środkami farmakologicznymi i przebrany w mundur linii lotniczych El Al, został wywieziony w pierwszej klasie samolotu pasażerskiego do Izraela. Miało wtedy dojść do jednego z najbardziej znaczących procesów karnych XX wieku, stanowiącego moment zwrotny dla młodego jeszcze izraelskiego państwa. Ale najistotniejsze decyzje zapadły we Frankfurcie.

To tam w roku 1957 wpłynął list, od którego wszystko się zaczęło. Człowiek o nazwisku Lothar Hermann, Żyd urodzony w Niemczech, który przed narodowymi socjalistami schronił się w Argentynie, donosił w nim o odkryciu, że Eichmann ukrywa się pod fałszywym nazwiskiem na przedmieściach Buenos Aires. Dowiedział się tego przez przypadek: jego córka zakochała się akurat w synu masowego mordercy. W tym czasie nie było jeszcze instytucji, do której mógłby się zwrócić przerażony ojciec. Rząd izraelski skoncentrowany był wciąż jeszcze na pilnych sprawach obronności kraju, Amerykanie niedawno oddali odpowiedzialność za ściganie zbrodniarzy narodowosocjalistycznych stronie niemieckiej, a tam w wymiarze sprawiedliwości wielu sędziów i prokuratorów było uwikłanych w brunatną przeszłość. Jedynie prokurator generalny we Frankfurcie na własną rękę rozpoczął poszukiwania Eichmanna.

Prokurator generalny Fritz Bauer był postacią wyjątkową, dlatego jego sława sięgnęła po Argentynę i Izrael. Był to socjaldemokrata żydowskiego pochodzenia, któremu w roku 1936 udało się w ostatniej chwili uciec, a po roku 1945 powrócił właśnie do tej gałęzi niemieckiej administracji, która była najsilniej nacechowana działaniem brunatnych grup wsparcia, czyli do wymiaru sprawiedliwości, aby walczyć o ukaranie zbrodniarzy narodowosocjalistycznych. Do niego właśnie Lothar Hermann wysłał nieprawdopodobną, wywołującą wielkie poruszenie wiadomość na temat Eichmanna.

Izraelski agent w ciemnym biurze Fritza Bauera właśnie ustawiał swój aparat fotograficzny, gdy drgnął z przerażenia. „Nagle usłyszałem kroki, a przez szparę pod drzwiami wpadło światło”. Michael Maor szybko schował się za biurko; człowiek na zewnątrz zbliżał się po zielonym linoleum wolnymi, dziwnie ociężałymi krokami. Sprawiało to wrażenie, jakby ciągnął za sobą jakiś ciężar.

Maor zastygł w bezruchu aż do czasu, gdy uświadomił sobie, że musiała to być sprzątaczka. „Najwyraźniej była trochę niedbała”, gdyż zaoszczędziła sobie pracy w zadymionym, sześćdziesięciometrowym biurze prokuratora generalnego i poczłapała dalej. Światło za nią ponownie zgasło.

Akta Eichmanna, których zawartość jeszcze tego dnia dotarła do Mossadu, nie przypadkiem leżały osobno na biurku prokuratora. Nocnego gościa zaprosił sam Fritz Bauer. Było to raczej tajne przekazanie danych niż włamanie. Tak dyskretne, że nie dowiedział się o tym nikt, nawet najściślejszy krąg współpracujących z Bauerem prawników.
Fritz Bauer wystarczająco często był świadkiem sytuacji, gdy oskarżonych o zbrodnie Trzeciej Rzeszy ostrzegali o mającym nastąpić aresztowaniu funkcjonariusze, potajemnie przekazując im te niezwykle ważne informacje. W policji istniały niezliczone tego typu miejsca przecieków. Dlatego kierowanej przez Bauera i zajmującej się zbrodniami Trzeciej Rzeszy niewielkiej grupie śledczych zakazano używania dalekopisów do przesyłania meldunków, gdyż mogły przechodzić w ten sposób przez wiele rąk. Jeden z członków tej grupy, Joachim Kügler, przypomina sobie: „Gdy podczas mojej pracy nad procesem dotyczącym Auschwitz musiałem nadać meldunek, szedłem na rynek i prosiłem o tę przysługę handlarza warzyw”.

Dyskrecja była zatem przykazaniem numer jeden. Ukrywający się zbrodniarze narodowosocjalistyczni w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych otrzymywali systematycznie ostrzeżenia nawet za pomocą własnego biuletynu „Warndienst West”, rozsyłanego przez hamburski oddział Niemieckiego Czerwonego Krzyża – kierowany przez byłego Obersturmbannführera SS – do związków byłych żołnierzy Wehrmachtu i SS zamieszkałych w różnych krajach związkowych. Źródło tych ostrzeżeń ulokowane było bezpośrednio w bońskim centrum władzy. Stanowiło je założone w roku 1950 Centralne Biuro Ochrony Prawnej (Zentrale Rechtsschutzstelle) dla podejrzanych o zbrodnie narodowosocjalistyczne, które do 1953 roku znajdowało się w Ministerstwie Sprawiedliwości, a następnie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, i kierowane było przez byłego prokuratora działającego w sądzie specjalnym Trzeciej Rzeszy we Wrocławiu (Breslau). Gdy pewnego razu zespół Fritza Bauera natrafił na ślad najaktywniejszego współpracownika narodowosocjalistycznego programu eutanazji, Reinholda Vorberga, i złożył w bońskim sądzie prośbę o pozwolenie na dyskretne śledztwo, nawet sędzia osobiście przekazał tę istotną informację miejscowemu adwokatowi, dzięki czemu Vorbergowi udało się uciec do Hiszpanii.

Fragment rozdziału O Niemcu, który postawił Eichmanna przed sądem. Jego tajemnica, Ronen Steinke, Fritz Bauer. Auschwitz przed sądem, Wyd. Replika, Zakrzewo 2017.

Fritz Bauer ‒ człowiek który nie pozwolił Niemcom zapomnieć o przeszłości

Pracując w wymiarze sprawiedliwości rodzącej się Niemieckiej Republiki Federalnej, prokurator Fritz Bauer starał się być głosem jej sumienia. Więzień obozów, zbiegły żyd, który w 1949 r. powrócił do Niemiec, by objąć stanowisko prokuratora generalnego Hesji we Frankfurcie nad Menem.

Za jego sprawą zrehabilitowano uczestników zamachu na Hitlera z 20 lipca 1944 r., a Trzecia Rzesza oficjalnie została uznana przez sąd za „państwo bezprawia”. To Bauer przekazał izraelskiemu Mosadowi trop, który doprowadził do porwania i osądzenia Adolfa Eichmanna. Ogromny był także jego wkład w przeprowadzony w latach 60. we Frankfurcie proces zbrodniarzy SS z KL Auschwitz-Birkenau.

Działając w powojennej, a więc pozornie sprzyjającej rzeczywistości, Fritz Bauer często natrafiał na niechęć czy wręcz sprzeciw kolegów, mających nierzadko niejasną przeszłość uwikłaną w narodowy socjalizm. Również państwo niemieckie starało się unikać rozliczania z udziału w zbrodniach nazistowskich. Dlatego Bauer nie ufał jego organom. Stąd też o większości jego dokonań dowiedzieliśmy się dopiero po jego śmierci. Śmierci nader tajemniczej. Kim tak naprawdę był ten osamotniony wojownik o prawdę?

Ronen Steinke ‒ także prawnik, a zarazem dziennikarz ‒ zarysowuje historię człowieka, który po wojnie atakowany był w NRF jak nikt inny. Korzystając z niepublikowanych wcześniej źródeł, odtwarza dzieje wielkiego prawnika i humanisty, którego osobiste losy stały się sprawą polityczną. Spisuje biografię niemieckiego Żyda, który cudem uniknął nazistowskich prześladowań, po to by przywracać elementarne poczucie sprawiedliwości.

Gdy opuszczam moje biuro, wkraczam na wrogie terytorium - Fritz Bauer

Artykuł Człowiek, który nie pozwolił Niemcom zapomnieć o ich zbrodniach. Za jego sprawą Trzecia Rzesza została uznana za „państwo bezprawia” [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Nie milkną domysły na temat ataku chemicznego w Chan Szajchun i ataku przeprowadzonego na cele rządowe w odwecie przez USA. Zdaniem byłego kongresmena Rona Paula użycie sarinu mogło być prowokacją.

Były kongresmen nie ukrywa, że ma wątpliwości w sprawie ataku. W jego ocenie Baszar al-Asad nie miał powodów, by w takim momencie przeprowadzić atak chemicznych i zabić wielu cywilów.

To nie ma żadnego sensu. Myślę, że szanse na to, że to zrobił, są zerowe

- powiedział Ron Paul, mając na myśli fakt, że przed atakiem porozumienie w Syrii było coraz bliższe.

Ron Paul nie ukrywał, że Assad byłby strasznie głupi, gdyby, będąc coraz bliżej osiągnięcia swoich celów, zdecydował się na ściągniecie na siebie gniewu całego świata.

Według Paula najważniejszym pytaniem, które powinno się postawić jest "komu zależało, by pokój nie został zawarty?"

Na pewno nie Rosja i nie prezydent Syrii Assad. Najbardziej na destabilizacji Bliskiego Wschodu zależy Izraelowi

- odpowiedział na postawione przez siebie pytanie Paul.

Zdaniem Paula atak na Chan Szajchun mógł być prowokacją przeprowadzoną przez Mossad, a Donald Trump miał się dać nabrać Izraelowi. Atak odwetowy USA na Syrię spowodował, że szanse na wypracowanie porozumienia pokojowego znowu mocno zmalały.

Ron Paul to członek Izby Reprezentantów z ramienia Partii Republikańskiej z Teksasu, kandydat na prezydenta Stanów Zjednoczonych.

https://www.youtube.com/watch?v=h0cNuPd2CDk

Artykuł Kandydat na prezydenta USA rzuca ciężkie oskarżenie. Według niego to nie Asad, ani spisek Amerykanów. ,,Trump został nabrany” [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

"Właśnie Bliski Wschód przenosi się do Europy" - mówił Witold Gadowski w Komentarzu Tygodnia, w którym mówił również o zmianie prezesa PZU, wydarzeniach na Ukrainie, z zagrożeniu dla Europy, oraz o dziwnych okolicznościach wizyty w ambasadzie Izraela i Dylanie.

https://youtu.be/qJ8NkjAJGKY

Artykuł Dziennikarz przewidział zamach w Petersburgu? „Rosja chce przekierować impet uchodźczy z Bilskiego Wschodu w kierunku Europy”[WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jest koniec 1988 roku, początek ’89. Bagsik i Gąsiorowski znają się już kilka lat. Obaj są z dobrych, religijnych, protestanckich rodzin. W rodzinie Bagsika, jak u Gąsiorowskiego, też zdarzali się pastorzy. Andrzej to zielonoświątkowiec, Bogusław – baptysta.

Oba Kościoły są sobie bardzo bliskie. Niewiele różnic doktrynalnych, jeszcze mniej liturgicznych. I Bagsik, i Gąsiorowski mają wykształcenie muzyczne – absolwenci szkół muzycznych drugiego stopnia. Komponują, od czasu do czasu koncertują. Ich ulubiony styl to gospel.

Wtedy, na przełomie ’88 i ’89 roku, Andrzej robi swój pierwszy interes w życiu. Pomaga mu Bogusław, za co dostaje 50 procent zysku, a w zamian za to Bagsik wciąga go do Art-B proponując 40 procent udziałów, złotego Rolexa, BMW 750 i stanowisko wiceprezesa. Dla Andrzeja, dostającego na etacie lekarza laryngologa w wałbrzyskim szpitalu kilkadziesiąt dolarów miesięcznie, pieniądze, które zaczyna zarabiać od razu to majątek.

Na początku handlują koreańskimi telewizorami. Bagsik jeździ od czasu do czasu do Hamburga. W porcie jest strefa wolnocłowa. W strefie słynny w całych Niemczech sklep Żyda Moskowicza. Wokół Bagsika i Gąsiorowskiego zaczyna się pojawiać coraz więcej osób żydowskiego pochodzenia – biznesmenów, prawników.

Bagsik: – Nawet nasza osobista ochrona, Andrzeja i moja, słabo mówiła po polsku. Za to bardzo dobrze po hebrajsku.

Kiedy Art-B z niewielkiej spółki staje się największą polską prywatną firmą, zatrudniającą kilkadziesiąt tysięcy pracowników, obracającą każdego miesiąca setkami milionów dolarów, Gąsiorowskim i Bagsikiem zaczynają się interesować służby. Zarówno polskie, jak i izraelskie. Prawdopodobnie już wtedy zapada decyzja o udziale Art-B w Operacji „Most”. Ale o tym Bagsik nie chce mówić. Tajne przez poufne. Klauzula pięćdziesięciu lat milczenia. Ani mru-mru.

Fragment książki wydawnictwa Fronda – „Most. Tajna operacja przerzutu Żydów” Dariusz Wilczak.

Książkę można nabyć TUTAJ.

Artykuł Czy Izrael sfinansował przerzut rosyjskich Żydów pieniędzmi wyprowadzonymi z Polski? Książka o Art-B i operacji Most pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Leszek Misiak to znany i ceniony dziennikarz śledczy, m.in. autor kilkudziesięciu wnikliwych artykułów o katastrofie smoleńskiej oraz  książki poświęconej tematyce smoleńskiej pt. „Musieli zginąć”. Do jego książki „Walka o osocze” wstęp napisał prof. Zbigniew Religa.

W "Prawicowych dzieciach" pisze m.in. o „Gazecie Polskiej”, w której przez kilka lat pracował i o środowisku z nią związanym.

Jest to książka bardzo szczera, pisana przez prawdziwie niezależnego dziennikarza, z kilkudziesięcioletnim stażem w wielu dużych redakcjach, nie uwikłanego w polityczne, towarzyskie i finansowe zależności.

Warto do niej sięgnąć, można zajrzeć za kulisy dziennikarstwa i polityki.

Leszek Misiak, Prawicowe dzieci, czyli blef IV RP, Aurora, Warszawa.

Książkę można kupić TUTAJ.

(...) Ta książka jest potrzebna dla czystości zdrowia publicznego w Polsce. Jest to na pewno książka aż do bólu szczera, bez znieczulenia, bo to świadectwo kogoś, kto był blisko nich. Będzie to prawda trudna do zaakceptowania nie tylko przez opisanych antagonistów, ale także wielu uczciwych Polaków-narodowców i niektórych pasterzy Kościoła. Niełatwo przyznać we własnym sumieniu, że byliśmy, jesteśmy, ofiarami maskarady, że daliśmy się omamić rzekomo prawicowym „autorytetom”.

(...) Jest to książka bez umizgów politycznych wobec jakiejkolwiek partii, bez zamiaru przypodobania się tej czy innej grupie politycznej, społecznej (...) To prosty przekaz, w którym nie będzie dwulicowości, co najwyżej ułomność spowodowana wadliwym w jakichś kwestiach postrzeganiem pewnych spraw przez autora.

SPIS TREŚCI

SŁOWO WSTĘPNE OD WYDAWCY
WSTĘP

NIEPOKORNI – GRUPA TRZYMAJĄCA PRAWDĘ
niepokorni agenci i agentki
niepokorni propagandyści
targowisko próżności
komisja autorytetów
trotylowe oszustwo
obłudnicy salonu IV RP
roninowa kuźnia kadr

SAMI SWOI
skok na "Gazetę Polską"
od żałoby do biznesu

NOWY HIT BIZNESOWY: PATRIOTYZM
wszystko jest pieniądzem
reklama dźwignią handlu
filantropi
na celowniku Ojciec Rydzyk

KREOWANIE OPOZYCJI – CZYLI JAK UTRZYMAĆ CIĄGŁOŚĆ WŁADZY
początki: pieniądze z Paryża, majątek z Warszawy
fałsz okrągłostołowców
ochroniono agenturę, pokrzywdzeni "zniknęli"
kurs euroatlantycki - bez Matki Boskiej
zastrzeżone akta rezydentury paryskiej
wysyp "kuźni" kadr
pieniądze z Mossadu
katolicyzm deklaratywny
patriotyzm deklaratywny
miary poświęcenia
gra na kilku fortepianach
ile jest opozycji w opozycji

PARYŻANIE I LONDYŃCZYCY
środowiskowa osmoza
KOR-owcy z loży "Kopernik"
B”NAI B”RITH, TV TRWAM i rusofobia
teatr wolnomularzy
„wysyp” lóż zaczął się po okrągłym stole
krajobraz po Magdalence

NIE KŁANIAĆ SIĘ KARMAZYNOM
ZAKOŃCZENIE

Artykuł Prawicowe dzieci, czyli blef IV RP pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Nelson Mandela był szkolony w zakresie znajomości broni oraz metod sabotażu w 1962 r., na kilka miesięcy przed tym, jak został aresztowany w RPA. Podczas szkolenia Mandela wyrażał zainteresowanie metodami walki stosowanymi przez Haganę, żydowską organizację paramilitarną, działającą w latach 1920-48 w ówczesnym Mandacie Palestyny, która stosowała również metody terrorystyczne.

Szkolenie odbywało się w Etiopii.

Powyższe informacje zawarte są w dokumencie pochodzącym z izraelskiego państwowego archiwum.

Z dokumentu wynika również, że Mossad starał się zainteresować Mandelę syjonizmem. Sam Mandela znał problematykę Żydów i państwa Izrael.

Mossad był zainteresowany Mandelą, ponieważ ten przejawiał inklinacje komunistyczne.

Czytaj także: To zdjęcie wykonane w RPA zostało nagrodzone Pulitzerem. „Dzięki pudełkom zapałek i płonącym naszyjnikom oswobodzimy ten kraj”

Informacje zamieszczone przez Haaretz:

Pierwszy telewizyjny wywiad z Nelsonem Mandelą:

Artykuł Nelson Mandela był szkolony przez Mossad w zakresie posługiwania się bronią i akcji sabotażowych pochodzi z serwisu Niezłomni.com.