21 lutego 1945 r. : rozmowa Churchilla z Władysławem Andersem. Alianci zdradzili sprawę polską w Jałcie, a wieść szybko dotarła do polskich żołnierzy, którzy wciąż walczyli i przelewali krew za nieswoją sprawę. 21 lutego 1945 r. doszło do niezwykle dramatycznej rozmowy między gen. Władysławem Andersem a Winstonem Churchillem.

Zaledwie dzień po ogłoszeniu decyzji tzw. Wielkiej Trójki generał Anders zareagował bardzo ostro i stanowczo. W telegramie wysłanym do prezydenta Władysława Raczkiewicza zadepeszował:

Wobec tragicznego komunikatu ostatniej konferencji trzech w Jałcie, melduję, że II Korpus nie może uznać jednostronnej decyzji, oddającej Polskę i Naród na łup bolszewikom. Zwróciłem się do władz sojuszniczych o wycofanie oddziałów Korpusu z odcinków bojowych. Nie mam sumienia żądać w obecnej chwili od żołnierza ofiary krwi.

Tymczasem alianci odmówili wycofania żołnierzy polskich z frontu, tłumacząc się względami operacyjnymi.

Generał Anders nie poddawał się i 21 lutego 1945 r. spotkał się z Winstonem Churchillem, który pytał go:

Nie jest Pan zadowolony z konferencji jałtańskiej?

Anders odpowiedział:

Mało powiedzieć, że nie jestem zadowolony. Uważam że stało się wielkie nieszczęście. Na takie załatwienie sprawy naród polski nie zasłużył i my walczący tutaj nie mogliśmy tego oczekiwać. Polska pierwsza krwawiła w tej wojnie i poniosła ogromne straty. Była sojuszniczką Wielkiej Brytanii od początku i w najcięższych dla niej chwilach. Na obczyźnie zdobyliśmy się na największy wysiłek, na jaki stać było żołnierza, w powietrzu, na morzu i lądzie. W Kraju zorganizowaliśmy największy ruch oporu przeciwko Niemcom. Żołnierz walczył o Polskę, walczył o wolność swojego Narodu. Co dzisiaj, my dowódcy, mamy powiedzieć żołnierzowi?
Rosja sowiecka, która do roku 1941 była w ścisłym sojuszu z Niemcami, zabiera nam obecnie połowę naszego terytorium, a w pozostałej części chce ustanowić swoje rządy. Wiemy z doświadczenia, do czego to zmierza.

Churchill zareagował bardzo gwałtownie:

Wy sami jesteście temu winni. Już od dawna namawiałem was do załatwienia sprawy granic z Rosją sowiecką i oddania jej ziem na wschód od linii Curzona. Gdybyście mnie posłuchali, dzisiaj cała sprawa wyglądałaby inaczej. Myśmy wschodnich granic Polski nigdy nie gwarantowali. Mamy dzisiaj dosyć wojska i waszej pomocy nie potrzebujemy. Może Pan swoje dywizje zabrać. Obejdziemy się bez nich.

Tymczasem jak wspomina historyk Maciej Rosalak, Churchill kłamie, mówiąc, że Wielka Brytania nigdy nie gwarantowała wschodni granic Polski. Więcej w poniższym nagraniu:

https://youtu.be/C_KjFK0-fCg?t=4m5s

źródło: Senat.gov.pl

Artykuł 21 lutego 1945 r. gen. Anders powiedział Churchillowi, co polscy żołnierze myślą o zdradzie w Jałcie. Kłamliwa odpowiedź przeszła do historii. ,,Wy sami jesteście temu winni….” (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Deputowany brytyjskiego parlamentu, Daniel Kawczyński, jest zdania, że Polska powinna walczyć o reparacje. W rozmowie z wPolityce.pl mówi, że Wielka Brytania i USA mają moralny obowiązek, by wesprzeć Polskę w domaganiu się reparacji od Niemiec.

Jego zdaniem ,,rządy Bieruta, Gomułki, Gierka i Jaruzelskiego były nielegalne i działały pod wpływem komunistycznej Rosji". Kawczyński podkreśla:

Stany Zjednoczone i Wielka Brytania muszą pomóc Polsce. To my podpisywaliśmy porozumienia jałtańskie, które spowodowały, że Polska na pięćdziesiąt lat znalazła się pod tyrańskim reżimem komunistów.

Twierdzi, że rozmawiał z amerykańskimi kongresmenami, którzy popierają jego pogląd, że Wielka Brytania i Stany Zjednoczone mają moralny obowiązek, by wesprzeć Polskę w domaganiu się reparacji za straty, które ten kraj poniósł w czasie wojny.

Uważa, że w przypadku odmowy Niemiec ,,sprawa powinna skończyć się w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości". Zapewnia, że jako brytyjski parlamentarzysta będzie walczył w tej sprawie. Przy okazji zdradza jedną ciekawą sytuację z Izby Gmin:

jeden z moich kolegów powiedział bardzo ważną rzecz. Stwierdził, że podpisanie porozumień jałtańskich było jednym z najczarniejszych momentów historii naszego narodu. Podpisaliśmy je po wielu latach wojny myśląc, że to najlepsze rozwiązanie dla Europy. Widzimy jak były nieuczciwe i jakie konsekwencja poniosła Polska i jak cierpiała. Nie chodzi tu tylko o straty i zniszczenia wojenne, Polska i polska gospodarka były przez pięćdziesiąt lat niszczone przez komunizm.

Steve Russell, deputowany do Izby Reprezentantów USA, również w rozmowie z wPolityce.pl dodaje:

Żaden kraj nie cierpiał w czasie II Wojny Światowej tak jak Polska. Został kompletnie zdewastowany. Cierpieli Polacy i Żydzi, którzy też byli polskimi obywatelami. Reparacje to zawsze kwestia politycznych decyzji, ale nikt nie ma do tego większych praw niż Polska.

Artykuł ,,Jałta to jeden z najczarniejszych momentów historii Wielkiej Brytanii. Polska cierpiała”. Brytyjscy i amerykańscy politycy czują się winni i chcą pomóc w odzyskaniu reparacji od Niemiec pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

O co chodziło w Jałcie, czyli powtórka z historii - w wykonaniu Jacka Kaczmarskiego.

Jak nowa – rezydencja carów, służba swe obowiązki zna. 
Precz wysiedlono stąd Tatarów, gdzie na świat wyrok zapaść ma.
Okna już widzą, słyszą ściany, jak kaszle nad cygarem Lew.
Jak skrzypi wózek popychany z kalekim Demokratą w tle.
Lecz nikt nie widzi i nie słyszy.
Co robi Góral w krymską noc.
Gdy gestem w wiernych towarzyszy.
Wpaja swą legendarną moc.

Nie miejcie żalu do Stalina, nie on się za tym wszystkim krył.
Przecież to nie jest jego wina, że Roosevelt w Jałcie nie miał sił.
Gdy się triumwirat wspólnie brał za świata historyczne kształty.
Wiadomo, kto Cezara grał.
I tak rozumieć trzeba Jałtę!

W resztce cygara mdłym ogniku pływała Lwa Albionu twarz.
Nie rozmawiajmy o Bałtyku – po co w Europie tyle państw?
Polacy? Chodzi tylko o to, żeby gdzieś w końcu mogli żyć.
Z tą Polską zawsze są kłopoty, kaleka troszczy się i drży.
Lecz uspokaja ich gospodarz.
Pożółkły dłonią głaszcze wąs.
Mój kraj pomocną dłoń im poda.
Potem niech rządzą się jak chcą.

Nie miejcie żalu do Churchilla, nie on wszak za tym wszystkim stał.
Wszak po to tylko był triumwirat, by Stalin dostał to, co chciał.
Komu zależy na pokoju, ten zawsze cofnie się przed gwałtem.
Wygra, kto się nie boi wojen.
I tak rozumieć trzeba Jałtę!

Ściana pałacu słuch napina, gdy do Kaleki mówi Lew.
Ja wierzę w szczerość słów Stalina – dba chyba o radziecką krew.
I potakuje mu kaleka, niezłomny demokracji stróż.
Stalin to ktoś na miarę wieku, oto mąż stanu oto wódz!
Bo sojusz wielkich to nie zmowa.
To przyszłość świata, wolność, ład.
Przy nim i słaby się uchowa.
I swoją część otrzyma... – strat!

Nie miejcie żalu do Roosevelta, pomyślcie ile musiał znieść.
Fajka, dym cygar i butelka, Churchill, co miał sojusze gdzieś.
Wszakże radziły trzy imperia nad granicami, co zatarte!
W szczegółach zaś już siedział Beria.
I tak rozumieć trzeba Jałtę!

Więc delegacje odleciały, ucichł na Krymie carski gród.
Gdy na zachodzie działa grzmiały, transporty ludzi szły na wschód.
Świat wolny święcił potem tryumf, opustoszały nagle fronty.
W kwiatach już prezydenta grób, a tam transporty i transporty.
Czerwony świt się z nocy budzi.
Z woli wyborców odszedł Churchill.
A tam transporty żywych ludzi.
A tam obozy długiej śmierci.

Nie miejcie, więc do Trójcy żalu, wyrok historii za nią stał.
Opracowany w każdym calu – każdy z nich chronił, co już miał.

Mógł mylić się zwiedziony chwilą – nie był Polakiem ani Bałtem!
Tylko ofiary się nie mylą.
I tak rozumieć trzeba Jałtę!

Tylko ofiary się nie mylą.
I tak rozumieć trzeba Jałtę!

Artykuł „Jałta” Jacka Kaczmarskiego. „Z tą Polską zawsze są kłopoty…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Konferencja jałtańska zakończyła się 11 lutego 1945. Miała decydujące znaczenie dla powojennego kształtu Europy. Przypominamy fragment wywiadu z prof. Andrzejem Nowakiem dla portalu Historia.interia.pl, który wspominał o brutalnych konsekwencjach dla Polski.

Kluczowa była konferencja sztabowców amerykańskich i brytyjskich w Quebec latem 1943 roku, kiedy to ostatecznie zrezygnowano z pomysłu Winstona Churchilla, by uzupełniające uderzenie drugiego frontu poprowadzić w Europie wschodniej od strony Bałkanów. Ten plan został odrzucony ze względu na sprzeciw wojskowych amerykańskich.
To właściwie przekreśliło ostateczne szanse na realny wpływ mocarstw zachodnich na losy polityczne krajów Europy środkowo-wschodniej. Wiadomo było, że kraje te zostaną zajęte wyłącznie przez Armię Czerwoną.

Tego właśnie dotyczyły rozmowy, które toczyły się w 1944 roku i niesławna tzw. umowa serwetkowa w czasie wizyty Churchilla u Stalina jesienią owego roku w ramach konferencji o kryptonimie "Tołstoj". Premier Wielkiej Brytanii nakreślił wówczas procentowy podział Europy Środkowej i Wschodniej. O Polsce i Czechosłowacji wówczas nie mówiono otwarcie, bo nie wypadało omawiać układem wyrysowanym na serwetce dwóch krajów, które były pierwszymi ofiarami Niemiec. Zwłaszcza Polski, pierwszego państwa, który czynnie broniło się przeciwko agresji hitlerowskiej.

W Jałcie nastąpiło coś znacznie gorszego, niż obcięcie Polski o połowę, co nastąpiło przecież w Teheranie. Najgorsze było to, że państwa zachodnie - z mocnym wskazaniem na Stany Zjednoczone - nie były gotowe na realny sprzeciw przeciwko całkowitemu przejęciu kontroli przez Stalina i komunistyczny system totalitarny nad życiem politycznym okrojonej Polski.

Churchill liczył, że za cenę oddania wschodniej połowy Polski, będzie można uratować jakąś autonomię. Taki był jego plan. Chciał wprowadzić jak najwięcej polityków rządu polskiego w Londynie do nowych władz. Nie uzyskał jednak poparcia ze strony Roosevelta.

Bez wątpienia prezydent Stanów Zjednoczonych zachował się wobec naszego kraju najgorzej na konferencji jałtańskiej. Postawa Roosevelta przypieczętowała los Polski, faktycznie oddanej w ręce Stalina.

cały wywiad na Interia.pl

Artykuł Dlaczego Polska dostała się pod okupację Sowietów. ,,Bez wątpienia prezydent Stanów Zjednoczonych zachował się wobec naszego kraju najgorzej” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Churchill przyznał w swych pamiętnikach że głównym powodem zwołania konferencji jałtańskiej było nie cierpiące zwłoki zagadnienie Polski i że poświęcono mu na konferencji najwięcej czasu. Okazało się ono zagadnieniem kluczowym nie tylko dla konferencji w Jałcie, ale dla przyszłości Europy.

Tak twierdzi G. F. Hudson w majowym zeszycie „Twentieth Century”.

W obszernym artykule omawia on dokładnie stosunki polsko-sowieckie przed Jałtą: sprawę katyńską, założenie Komitetu Lubelskiego, próby rokowań podejmowane przez Mikołajczyka, nacisk wywierany na niego przez sojuszników, odrzucenie żądań sowieckich przez rząd polski, na którego czele stanął „przywódca socjalistyczny Arciszewski”. W tej fazie nastąpiło jednostronne uznanie przez Rosję Komitetu Lubelskiego, bez liczenia się ze zdaniem i wolą jej sojuszników.

Rządy brytyjski i amerykański stanęły przed faktem dokonanym. W Jałcie miały one do wyboru trzy drogi: albo pogodzić się z przemocą i uznać, jak Rosja, Komitet Lubelski; albo trwać przy uznawaniu prawowitego rządu polskiego do czasu wyrażenia woli ludności w wyborach powszechnych; albo też dążyć do kompromisu, czyli utworzenia nowej władzy: rządu koalicyjnego, który by mógł być uznany de facto przez trzy główne mocarstwa. Wybrano kompromis, ale było rzeczą jasną że jeśli ma on służyć innemu celowi niż oddanie Polski na pastwę komunizmu, w nowym rządzie należało utrzymać przynajmniej parytet między obiema stronami, uniemożliwiający przewagę czynników komunistycznych, a nadto zapewnić czystość wyborów. Były to warunki minimalne, ale żadnego w Jałcie nie zabezpieczono.

W porozumieniu dotyczącym Polski nie wspomniano w ogóle o jej rządzie, który kierował wysiłkiem wojennym narodu w ciągu 5 i pół lat. W nowo powstałym rządzie komunistom przyznano większość tek, w ręku ich znalazły się wojsko i policja. Ustalono tylko że wybory mają się odbyć w możliwie szybkim czasie. Odbyły się, ale dopiero w r. 1947, i – oczywiście – zostały sfałszowane.

Opuszczenie przez Zachód niezależnego rządu polskiego na rzecz tworu komunistycznego, będącego narzędziem Rosji, dokonało się w Jałcie, ale było ono skutkiem szerzących się od dwóch lat poglądów na sprawy międzynarodowe. Roosevelt wierzył że światem powojennym będą rządziły w zgodnym współdziałaniu Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Rosja, które też rozstrzygać będą o sprawach mniejszych narodów, za nic sobie mając ich suwerenność. Nic więc dziwnego, że gdy Mikołajczyk udał się do Waszyngtonu w czerwcu 1944, nie mógł znaleźć tam poparcia; Roosevelt powiedział mu że „wobec nieuniknionego obrotu spraw, trzeba się do nich przystosować”, że „Rosjan jest pięć razy więcej niż Polaków”, i nalegał na przyjęcie bez oporu wszystkich warunków sowieckich.

Można się było spodziewać że Wielka Brytania zajmie w sprawie niepodległości Polski inne stanowisko, że będzie ono życzliwsze. Przemawiał za tym szereg względów. Brytyjczycy wypowiedzieli wojnę w obronie Polski; głównym ich celem powinno było być przywrócenie jej niepodległości. Nadto, Polacy byli ich wiernymi towarzyszami broni, jedynymi sojusznikami w walce, wtedy jeszcze gdy ani Rosja ani Ameryka nie znajdowały się w wojnie z Hitlerem. Wreszcie, Churchill, w przeciwieństwie do Roosevelta, zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa sowieckiego i nie miał złudzeń co do roli Komitetu Lubelskiego.

Sojusznicy zachodni zgodnie widać uznali że wobec faktów dokonanych ze strony Rosji, nie pozostaje im nic prócz obrony pozorów. Z walki o zasady z góry zrezygnowali. Churchill usprawiedliwiał później swoje stanowisko tym że nie można sobie było pozwolić na ryzyko sporu z Rosją w czasie gdy Niemcy mieli jeszcze na froncie 200 do 300 dywizji. Czy istotnie groziłyby Zachodowi tak straszliwe konsekwencje? Armia sowiecka zależna była od dostaw amerykańskich; wobec zniszczeń wojennych Stalin mógł liczyć na razie na pomoc z U.N.R.R.A. a w przyszłości na odszkodowania ze strony pokonanych Niemiec. Gdyby przerwał walkę z Hitlerem, nie otrzymałby odszkodowań nawet z Niemiec wschodnich, gdyby poważył się na spór z sojusznikami zachodnimi, skazałby się na odcięcie dostaw z U.N.R.R.A. Nie mógł dyktować Zachodowi warunków. Nawet, jako władca faktyczny Polski i innych krajów Europy wschodniej, nie mógł zmusić Zachodu do uznania swoich marionetek. Z punktu widzenia strategicznego i gospodarczego, nonsensem jest mówić że państwa zachodnie były za słabe by opierać się Stalinowi. Jedyną ich słabością była słabość woli.

Wielu Anglików obraża się, gdy im mówić że Polska została zdradzona w Jałcie. Hudson uważa że jest to tylko sprawiedliwa ocena tego co się tam stało. Pisze on: „Polska była, w końcu jedynym narodem-sojusznikiem Wielkiej Brytanii w walce, od pierwszego dnia wojny do ostatniego. Anglia była wdzięczna w r. 1940, kiedy pewien Polak odrzucił propozycję francuską by włączyć armię polską do kapitulacji Francji, i oświadczył: „Jesteśmy narodem który nie poddaje się”, ale w cztery lata później Polaków potępiano za to że nie chcieli pozwolić żeby im Stalin wyznaczał radę ministrów. Żadnych obietnic nie było dość gdy polscy lotnicy walczyli wraz z R.A.F.em w bitwie o Brytanię, ale w r. 1945 brytyjscy mężowie stanu położyli koniec niepodległości Polski dobijając targu z państwem które w r. 1940 dostarczało nafty i manganu hitlerowskiej machinie wojennej. W r. 1940 król Jerzy VI udał się na dworzec by powitać Prezydenta Polski jako jedynego człowieka na świecie który sprowadza zorganizowaną armię by wzmocnić obronę Wielkiej Brytanii w godzinie jej śmiertelnej próby; w r. 1945 ambasador brytyjski wręczał swe listy uwierzytelniające obywatelowi sowieckiemu, którego rządy narzucone zostały Polsce przez sowiecką przemoc”.

Skoro się już robi takie rzeczy – dodaje Hudson – powinny się przynajmniej opłacić. Ale w zamian za współdziałanie w podboju wiernego sojusznika, państwa zachodnie otrzymały w Jałcie czeki na odległy termin – i bez pokrycia. Bilans, którym nie byłby zbudowany Machiavelli. Polityka Zachodu w Jałcie uwłaczała zasadom honoru, ale nawet oceniając ją z punktu widzenia polityki realnej, była nieprzemyślana, łatwowierna, naiwna. Nie była to polityka dobra ani mądra.

Collector (Juliusz Sakowski), Wiadomości (29 maja 1955 r.)

Artykuł „Polityka Zachodu w Jałcie uwłaczała zasadom honoru, ale była też nieprzemyślana i naiwna” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_14822" align="alignright" width="180"] Adam Ważyk - pisarz, który miał wskazać UB Ferdynanda Goetla podczas jego aresztowania[/caption]

Nie wiedzą więc Polacy, że Rząd Podziemny, wieńcząc niejako swe błędy popełnione od roku 1943, tj. od podjęcia narzuconej przez Londyn „Burzy”, postanawia na zebraniu 5 lutego 1945 przychylić się do ugody z Rosją na podstawie jałtańskiej. Nie wiedzą, że jednocześnie z tym zapada postanowienie, aby wypowiedzieć posłuszeństwo Rządowi Polskiemu w Londynie, gdyby ten nie chciał zrezygnować z Ziem Wschodnich i sprzeciwił się umowie polsko-rosyjskiej, zawartej na tej podstawie. Gorzka ta wieść została nam wówczas oszczędzona. Później, gdy Kreml załatwi się krótko z przybyłą do Moskwy delegacją i raz jeszcze, po roku 1939, po zsyłkach, Katyniu, Teheranie, Jałcie, powstaniu warszawskim, ujawni swe istotne intencje, reakcja jest już niewielka. Monstrualne okoliczności procesu w Moskwie sprzyjały tylko zobojętnieniu. Im większe bowiem, im bezczelniejsze oszustwo, tym mniejsze współczucie dla tego, kto się dał oszukać.

Proces robienia rewolucji od góry jest zatem szczęśliwie rozpoczęty. Rzucone rychło hasło pracy od podstaw, odbudowy kraju i wzmożenia jego gospodarczej potęgi pociągnie za sobą liczne już warstwy technokratów i fachowców. Narzędziem zaborcy stanie się inteligencja. Awangardzistami odstępstwa i zdrady staną się pisarze. Gorliwość, z jaką będą się wysługiwać zaborczej propagandzie, wyciśnie na ich postawie piętno hańby, niespotykane w dziejach polskiego piśmiennictwa.

[caption id="attachment_14823" align="alignleft" width="200"] Maria Dąbrowska, wysługująca się reżimowi komunistycznemu, nigdy nie wybaczyła Goetlowi jego słów na temat literatów[/caption]

„Dół” okaże się o wiele więcej odporny. Bo gdy na szlakach kolejowych powstanie milicja kolejowa, podorgan bezpieki, rekrutowany z robotników kolejowych, milicjanci zwrócą od razu broń przeciw grasującym wzdłuż linii maruderom Czerwonej Armii i zatrzymają nieraz transport materiałowy z Niemiec, co to przyznany niby Polsce, przetaczany był z cicha na Wschód. W Łodzi włókniarze przeszkodzą siłą rozbiórce fabryk i wywiezieniu maszyn tkackich do Rosji.

[caption id="attachment_14821" align="alignright" width="282"] Ferdynand Goetel[/caption]

Są to już jedyne przejawy czynnego oporu. Brygada Świętokrzyska odeszła już na Zachód, leśni ludzie z AK kryją się po miastach i wsiach. Deziluzja polityczna wytrąca broń z ręki. Nie tylko jednak ona. Teraz, gdy ścichły już działania wojenne i powraca porwana łączność pomiędzy częściami Polski, a także i światem, ujawnia się z wolna bezmiar nieszczęścia, jakie dotknęło Polskę podczas wojny. Warszawiacy odwiedzają swe gniazdo i dopiero teraz, gdy mogą iść swobodnie przez pustkowia gruzów, ogarniają całość dokonanego zniszczenia. Z oflagów i koncentraków wracają ludzie zdziwaczali albo złamani. Część ich nie dotrze do Polski i dokona żywota w pół drogi, w szpitalach i sanatoriach czeskich.

Liczby zaginionych i umarłych idą w miliony. Wybór jest doprawdy nieduży. Albo wznosić nad głową nadkruszony dach i milczeć, albo opuszczać kraj i z daleka dochodzić jego praw do wolności.

Ferdynand Goetel, "Czasy wojny" (1945 r.)

Artykuł Słowa z 1945 roku, które wywołały furię. „Awangardzistami odstępstwa i zdrady staną się pisarze. Gorliwość, z jaką będą się wysługiwać, wyciśnie na nich piętno hańby” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.