To jeden z tekstów, który lotem błyskawicy rozchodzi się po Internecie. Cytujemy go poniżej w całości: zestawienie Polski i Wielkiej Brytanii daje dużo do myślenia, jak Polacy sami podchodzą do swojej historii i teraźniejszości.

Tu w Anglii, nie mogli zrozumieć, o co mi chodzi z tą polską demokracją, więc im opowiedziałem taką bajeczkę: wyobraźcie sobie, że Rosjanie podczas II wojny mordują skrytobójczo kilkadziesiąt tysięcy Waszych jeńców, nie przyznają się do tego i zwalają winę na Niemców. Po latach prawda wychodzi na jaw, a królowa, wraz z całym sztabem generalnym, szefem Banku Anglii, szefami najważniejszych instytucji państwowych i arcybiskupem Canterbury leci w rocznicę tego mordu do Rosji, żeby uczcić pamięć pomordowanych brytyjskich żołnierzy.

Tam samolot królowej rozbija się w niewyjaśnionych okolicznościach. Rząd nie tylko nie podaje się do dymisji, ale powierza śledztwo Rosjanom, którzy ogłaszają, że do sterów dorwała się królowa wraz z naczelnym dowódcą lotnictwa i po pijaku rozbili samolot. Rząd angielski potwierdza tę wersję, BBC i Reuter w komentarzach przypominają ogólnie przedtem znaną lekkomyślność i pychę królowej oraz jej zamiłowanie do ginu, wytykają angielskim pilotom nieudolność i braki w wyszkoleniu, ubolewają nad degrengoladą moralną rodziny królewskiej i pijaństwem w siłach zbrojnych, a w lotnictwie w szczególności; jednocześnie Parlament rekomenduje ministra obrony narodowej do Izby Lordów, a premier składa wniosek o awansowanie szefa Intelligence Service na generała dywizji. Nie ma najmniejszego znaczenia, że w sprowadzonej do Wielkiej Brytanii, a zaplombowanej przez Rosjan trumnie królowa ma trzy nogi i jest ubrana we frak i męskie kalesony (niektóre tabloidy nawet nawołują z tego powodu do odmówienia królowej prawa do godziwego pochówku i sugerują, ze królowa miała skrywane inklinacje transseksualne), niektóre ofiary maja po dwie cudze wątroby zamiast jednej własnej, inne kupę śmieci w brzuchu…

Nieważne, że cały teren katastrofy zaorano i pokryto betonowymi płytami, ślady zatarto, drzewa wycięto w pień, a wrak samolotu zniszczono i umyto, a na dodatek Rosjanie odmawiają jego zwrotu. Rząd angielski jest tym wszystkim zachwycony, wysyła w świat komunikaty o znacznej poprawie stosunków z Rosją, katastrofę nazywa punktem zwrotnym tych stosunków i nowym otwarciem na dialog z narodem rosyjskim i potwierdza oficjalnie przy każdej okazji, że winę ponosi pijana królowa z trzema nogami.

Przez dwa tygodnie nikt ze mną nie rozmawiał, wszyscy się odsuwali, jak od zadżumionego. Po dwóch tygodniach, jeden z Anglików mnie przeprosił. Powiedział, że myśleli, że jestem chory psychicznie i mnie izolowali. Ale zapytali innego Polaka, który im potwierdził to, co mówiłem, a jeszcze inny Anglik sprawdził sobie w Internecie hasło Katyń i Smoleńsk. Stwierdzili, że nie mieli pojęcia, że coś takiego jest w Europie możliwe”.

Artykuł ,,A gdyby Smoleńsk przydarzył się Anglii…”. Ten tekst podbija internet: ,,Tu w Anglii, nie mogli zrozumieć, o co mi chodzi z tą polską demokracją, więc im opowiedziałem taką bajeczkę…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Popularny aktor Olgierd Łukaszewicz, którego wielu widzów zna z ,,Seksmisji" przyznał w rozmowie z Gazeta.pl, że wybiera się w objazd Polski, aby przekonywać ludzi do pozostania w Unii Europejskiej. - Zamierzam jeździć po Polsce. Obywatel UE to moja nowa „ksywa” - zapowiedział.

Aktor nie ukrywa, że wiele wydarzeń napełnia go niepokojem:

Mój opór budzi też fakt, że premier Beata Szydło zabrała unijną flagę z tła, na którym przemawiała, unieważniając fakt przynależności Polski do Wspólnoty. Autentycznie byłem przerażony, gdy młody człowiek podarł w Sejmie unijną flagę i otrzymał brawa. I przeraziłem się tych ludzi, którzy powiesili na szubienicach portrety eurodeputowanych. Powinna być natychmiastowa radykalna niezgoda rządzących na tego typu działania. Po uroczystościach na cześć Hitlera organizacja, która była ich inicjatorem, powinna być zdelegalizowana, a do dziś nie jest

- powiedział aktor, który jest również założycielem fundacji ,,My obywatele Unii Europejskiej”. Przekonuje ona Polaków, że nawet nasi przodkowie marzyli ,,o zintegrowanej i pokojowej Europie”. Łukaszewicz przechodzi zatem od słów do czynów:

Zamierzam jeździć po Polsce. Obywatel UE to moja nowa „ksywa”. W najbliższym czasie będę w Lesznie Wielkopolskim, potem w Poznaniu, Chorzowie i Radomsku. Oczywiście opowiadam o moich filmach, ale potem następuje wyraźnie oddzielona część, podczas której rozkładam kupiony przeze mnie roll-up i opowiadam o Unii Europejskiej

- zapowiada, dodając, że robi to dla swoich wnuków. W inicjatywie pomaga mu zięć, który pełni w jego fundacji funkcję prezesa zarządu.

Łukaszewicz zagrał w takich filmach jak Seksmisja, C.K. Dezerterzy, Kingsajz, Awantura o Basię, Katyń, Generał Nil, czy Wyklęty. Od 2011 jest prezesem Związku Artystów Scen Polskich (ZASP).

źródło: Gazeta.pl

Artykuł ,,Obywatel UE to moja nowa ksywa”. Znany aktor zaskoczył swoich fanów. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że rusza w Polskę, by przekonywać Polaków pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Przez dzisiejsze ,,elity" i media nazywani ,,nazistami". Tymczasem z nazizmem mieli tyle wspólnego, że byli przez wyznawców tej zbrodniczej ideologii mordowani. Poniżej kilka przykładów narodowców, którzy zapłacili daninę krwi za patriotyzm i niezłomność. Dziś są opluwani przez pokolenie potomków UB lub osoby, które nie posiadły wystarczającej wiedzy, zadowalając się jedynie powtarzaniem zasłyszanych opinii...

Symboliczna tu jest odpowiedź Rafała Ziemkiewicza:

Organizacja, która wychowała tysiące bohaterów i męczenników okupacji (m.in. Janka Bytnara) opluwana przez potomka PPR i UB. Polska peowska. https://t.co/3lUYClugtb

— Rafał A. Ziemkiewicz (@R_A_Ziemkiewicz) 30 kwietnia 2017

https://www.youtube.com/watch?v=3OJu_Jlionw&feature=share

Na zdjęciu powyżej okładka książki ,,Polscy narodowcy jako ofiary KL Auschwitz" Przemysława Bibika.

Artykuł Nazywają ONR nazistami i faszystami. To nagranie pokazuje skalę ich kłamstwa. Doskonała odpowiedź Ziemkiewicza [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Pamięć o polskiej historii nie ginie wśród młodego pokolenia, mimo że często Polacy rzucani są po różnych zakątkach świata. Na Twitterze dużą popularność zdobywa nagranie, na którym młody Polak z USA - Patrick Matysik przypomina o zbrodni katyńskiej.

Polak zadedykował bieg ofiarom zbrodni katyńskiej. Podkreśla, jak ważna jest pamięć dla narodu. Pięknego przekazu nie przesłoni drobny lapsus z datą (do rozstrzelania Polaków doszło w 1940, natomiast odkrycia ofiar dokonano w 1942 r.).

Musisz to zobaczyć!
Młody Polak z USA bieg zadedykował ofiarom zbrodni katyńskiej 1940. Pamięć i duma z Polski. pic.twitter.com/z1MsOFCRFR

— Marcin Czapliński (@czaplinskiii) 28 kwietnia 2017

Patrick pozdrowił znanego popularyzatora historii - Marcina Czaplińskiego, który napisał:

Patryka poznałem kilka dobrych lat temu. Razem z siostrą Nicole Matysik pobijają kolejne rekordy i trenują każdego dnia, a w tym wszystkim nie zapominają o swoich korzeniach.

źródło: facebook.com/mczpl

Artykuł Piękny gest młodego patrioty z USA. Jego słowa podbiły serca Polaków [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Wiedza historyczna części polskiego społeczeństwa budzi zastanowienie. Co gorsza, słabo pod tym względem prezentuje się młode pokolenie. Oto najlepszy dowód: pytanie dziennikarzy o Katyń i takie odpowiedzi...

😡😡😡😡😡😡😡😡
I teraz niech ktoś powie, że głęboka reforma edukacji nie jest potrzebna.
- Z czym panu kojarzy się #Katyń pic.twitter.com/mQYTxHGenk

— PikuśPOL (@pikus_pol) 14 kwietnia 2017

Artykuł ,,Z czym się Wam kojarzy Katyń? Z Krystyną Jandą”. Trudno uwierzyć w te odpowiedzi… [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Nauczycielka szkoły budowy okrętów w Gdyni w 1951 r. została aresztowana przez Urząd Bezpieczeństwa po tym, jak rozmawiała z uczniami na temat Katynia, gen. Sikorskiego i Armii Krajowej. Została skazana na pięć lat więzienia.

Marię Odyniec oskarżono o to, że „nawoływała uczniów do czynów skierowanych przeciwko jedności sojuszniczej Państwa Polskiego z Państwem sprzymierzonym ZSRR oddziałując na ich psychikę wypowiedziami szkalującymi Związek Radziecki i jego Armię”.

Przyszła nauczycielka urodziła się 2 listopada 1914 roku w Bochni. Była córką Jana Naturskiego, inżyniera górnictwa naftowego i Janiny z domu Górskiej. W 1922 r. rozpoczęła naukę w szkole powszechnej Towarzystwa Szkoły Ludowej, a od 1924 r. w prywatnej szkole urszulanek. Kontynuowała ją w gimnazjum urszulanek. W latach 1933–1938 studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim na wydziale filozofii. Należała do Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska. W listopadzie 1937 r. obroniła pracę magisterską pod kierunkiem prof. Władysława Konopczyńskiego, której tematem była Genowefa z Ogińskich Brzostowska, konfederatka barska. Po odbyciu praktyk nauczycielskich i zdaniu egzaminu z pedagogiki w 1938 r. uzyskała dyplom magistra filozofii i uprawnienia do nauczania historii.

W 1938 r. wyszła za mąż za Tadeusza Szefera, pracownika Referatu Morskiego Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni. Po wybuchu wojny wróciła do Krakowa. Jej mąż, wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, został przewieziony do obozu w Starobielsku i w 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Maria Odyniec w 1939 r. rozpoczęła działalność konspiracyjną. Odbierała, tłumaczyła i powielała komunikaty radiowe, przechowywała pieniądze i fałszywe dokumenty dla członków Stronnictwa Narodowego i Związku Akademickiego Młodzieży Wszechpolskiej, którzy przedzierali się na Węgry. W latach 1940–44 prowadziła tajne nauczanie w klasztorze albertynek w Bochni. Od 1943 r. pracowała w dziale kulturalno-oświatowym Narodowej Organizacji Wojskowej Kobiet. W okresie okupacji jako „Piotr” publikowała w konspiracyjnym piśmie „Szczerbiec” m. in. poezję.

Po wojnie zamieszkała w Gdyni. W maju 1945 r. otrzymała nominację na nauczyciela szkół średnich. W latach 1945–1949 r. uczyła w Prywatnym Żeńskim Liceum s.s. Urszulanek Unii Rzymskiej Zakonu św. Urszuli w Gdyni. Równocześnie zgodnie z nakazem pracy była nauczycielką w szkołach państwowych, m.in. wieczorowym Gimnazjum i Liceum Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego w Gdyni, 11-letniej szkole ogólnokształcącej w Pucku, Liceum i Gimnazjum Mechaniczno-Elektrycznym w Gdyni. Współpracowała z redakcją „Dziennika Bałtyckiego”, publikując poezję i prozę. W 1948 r. wyszła ponownie za mąż za gdyńskiego adwokata Edmunda Odyńca.

W grudniu 1951 r. została aresztowana przez Urząd Bezpieczeństwa po tym, jak rozmawiała z uczniami Zasadniczej Szkoły Zawodowej Budowy Okrętów w Gdyni na temat Katynia, generała Sikorskiego i Armii Krajowej. Skazana przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku na 2 lata, a po rewizji i ponownym rozpatrzeniu sprawy na 5 lat więzienia, do kwietnia 1954 r. przebywała w więzieniach kobiecych w Gdańsku, Grudziądzu, Brzegu nad Odrą oraz Kluczborku.

Nie mogła pracować jako nauczycielka aż do czasu rehabilitacji przez Związek Nauczycielstwa Polskiego. W latach 1955–1957 pracowała w Bibliotece Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku, w tym czasie napisała monografię oliwskich organów, wydaną w 1958 r. przez Gdańskie Towarzystwo Naukowe. W 1957 r. wróciła do pracy pedagogicznej, uczyła w Państwowym Technikum Łączności w Gdańsku (1957–1960), w Zasadniczej Szkole Zawodowej nr 2 w Gdyni (1960–1962), w Technikum Chłodniczym (1962–1973). W 1970 r. przeszła na emeryturę.

Od 1967 roku należała do Nauczycielskiego Klubu Literackiego ZNP. W latach 70. publikowała w dodatku do „Głosu Nauczycielskiego” – w „Literackim Głosie Nauczycielskim”. Za opowiadania: „Tawerna” (1972) i „Mgła” (1977) otrzymała nagrodę czytelników. Jest także autorką monografii „Gdynia w prasie niemieckiej Wolnego Miasta Gdańska 1920–1939” (1983). Należała do Sopockiego Klubu Pisarzy i Przyjaciół Książki „Brodwino”.

W latach 90. ukazały się jej kolejne utwory, m.in.: literacki reportaż z lat w stalinowskich więzieniach „Cela nr 32” (1990), powieść historyczna „Dom pod Campi” (1990), „Między zmierzchem a świtem” (1992), opowiadania „Dzieci zawieszenia broni” (1996). Zmarła 2 stycznia 2010 r.

(na postawie: Małgorzata Smyl, „Maria Odyniec – wspomnienia znad morza i nie tylko”, oraz akt przechowywanych w Oddziałowym Archiwum IPN w Gdańsku)

źródło: IPN

Artykuł To nie dowcip: nauczycielka rozmawiała z uczniem na temat Katynia. Została skazana na… pięć lat więzienia pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Szacuje się, iż w kwietniu 1940 r. w ramach ludobójstwa znanego jako zbrodnia katyńska Sowieci zamordowali strzałem w potylicę blisko 22 tysiące polskich oficerów i cywili. Ofiarą masakry padło także dwóch Węgrów: Oskar Rudolf Kuehnel (Kühnel) oraz Emánuel Aladár Korompay. Ku pamięci polskich i węgierskich Ofiar katyńskiego ludobójstwa powstał nowy klip zespołu Hungarica „Ziemia uświęcona krwią” („Vérrel szentelt föld”):

https://www.youtube.com/watch?v=I8rKx6MnkEE

W 1914 r. Korompay został powołany do armii austro-węgierskiej i wysłany na front galicyjski. Poznał tam swoją przyszłą żonę, Polkę, a następnie wstąpił na ochotnika do polskich oddziałów walczących o niepodległość. Pracował jako językoznawca i tłumacz literatury pięknej. Był autorem pierwszego słownika węgiersko-polskiego oraz lektorem języka węgierskiego na Uniwersytecie Warszawskim. Pełnił też funkcję przewodniczącego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Węgierskiej.

W myśl decyzji Sejmu z 2007 r. 13 kwietnia obchodzony jest jako Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej (tego dnia w 1943 r. Niemcy powiadomili światową opinię publiczną o odnalezieniu masowych grobów, co zostało następnie potwierdzone przez międzynarodowe grono naukowców). W 2011 r. w budapesztańskim Parku Męczenników odsłonięty został pomnik upamiętniający Ofiary katyńskiego ludobójstwa.
Gitarzysta Norbert Mentes:

Wcześniejszy klip wyreżyserowany przez Tamása Császára, który powstał do wydanego jesienią ubiegłego roku podwójnego albumu Hungarici „Ojczyzna i wierność”, w przeciągu tygodni obejrzało kilkaset tysięcy internautów. Obecny filmik stanowi jego kontynuację i wpisuje się w koncepcję całej płyty, przedstawiając przyjacielskie, heroiczne, a zarazem jakże tragiczne w swych niektórych odsłonach związki historyczne pomiędzy naszymi narodami. Teledysk uwiecznia także węgierskie ofiary zbrodni katyńskiej, przybliżając głównie postać Emánuela Aladára Korompay. Nowa wersja utworu „Ziemia uświęcona krwią” zostanie zaprezentowana na koncercie, jaki odbędzie się 24 marca w Esztergom z okazji Dnia Przyjaźni Polsko-Węgierskiej. Łączy nas bardzo wiele, poczynając od więzów krwi, które zawdzięczamy mariażom naszych rodów królewskich aż po wspólne doświadczenia kataklizmów dziejowych, jakie nawiedziły nasze państwa. Stąd pomysł, by w ramach koncertu muzyki rockowej uczcić zbliżające się właśnie święto przyjaźni polsko-węgierskiej.

Artykuł „Ziemia uświęcona krwią”. Przejmujący klip zespołu Hungarica poświęconego zbrodni katyńskiej. Sowieci zamordowali tam także Węgrów… [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

18 września 1976 r. na londyńskim cmentarzu Gunnersbury odsłonięto pomnik poświęcony polskim oficerom zamordowanym w Katyniu. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że przeciwko jego budowie protestowała nie tylko ambasada Związku Sowieckiego i PRL, ale także pewna część angielskiej opinii publicznej. Co było tego powodem i dlaczego brytyjskie władze zabroniły swym przedstawicielom udziału w uroczystościach? - pisze Mateusz Szpytma, wiceprezes IPN.

„Sojusznicy naszych sojuszników”

[caption id="attachment_37304" align="alignright" width="464"] Pomnik Katyński w Londynie – pierwszy w Europie Zachodniej pomnik upamiętniający polskich jeńców wojennych zamordowanych przez NKWD[/caption]

Gdy latem 1941 r. Rząd RP na Uchodźstwie za namową aliantów podpisał porozumienie o współpracy z władzami sowieckimi, jednym z najważniejszych zadań dla osób odpowiedzialnych za organizowanie polskiej armii było poszukiwanie polskich oficerów wziętych do niewoli przez Armię Czerwoną podczas kampanii wrześniowej w 1939 r. Wiedziano, że na wiosnę 1940 r. ustała korespondencja pomiędzy nimi a ich rodzinami. Łudzono się jednak, że żyją, a w tym przekonaniu poszukujących utwierdzali Sowieci na czele z samym Stalinem. Nadzieje te zostały jednak rozwiane, gdy 13 kwietnia 1943 r. berlińskie radio poinformowało o odkryciu masowych grobów polskich oficerów w Katyniu. Dowody jednoznacznie wskazywały, że zbrodni tej dokonali Sowieci. W odpowiedzi Stalin obciążył jednak Niemców winą za ludobójstwo. W tej sytuacji można było liczyć, że Anglicy, pośredniczący w ułożeniu stosunków między Rządem RP a ZSRS, tym razem pomogą wyjaśnić okoliczności tej potwornej i zagadkowej zarazem zbrodni.

Stało się inaczej, bowiem odkrycie Zbrodni Katyńskiej było bardzo niewygodne nie tylko dla władz ZSRS, ale także dla współpracujących z nim aliantów. Niezwykle sprawnie prowadzona przez Goebbelsa gra propagandowa tą sprawą była groźna dla spoistości antyniemieckiej koalicji. Społeczeństwa zachodnie mogły bowiem zacząć pytać o to, czy warto sprzymierzać się z jednym zbrodniarzem przeciw innemu. Stalin wybrał opcję zaprzeczania jakiemukolwiek udziałowi ZSRS w tej zbrodni i 25 kwietnia 1943 r. zerwał stosunki dyplomatyczne z Polską, co uwalniało go od kłopotliwych pytań stawianych mu od szeregu miesięcy przez przedstawicieli polskich władz. Uruchomił jednocześnie polskich komunistów, m.in. Wandę Wasilewską i Zygmunta Berlinga, aby oskarżali Niemców o dokonanie tej zbrodni. Inną taktykę przyjęły Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Znając prawdę o zbrodni, nie były zainteresowane jej potwierdzeniem, próbowano nawet wpływać na niezależne media, aby osłabić negatywny obraz ZSRS, jaki powstał w związku z jej nagłośnieniem.

„Ogłupienie bliźnich”

Nie wszyscy przedstawiciele alianckich władz myśleli tak „pragmatycznie”. Kilka tygodni po ujawnieniu przez Niemców zbrodni tajny raport na ten temat dla Ministerstwa Spraw Zagranicznych Wielkiej Brytanii przygotował Owen O’Malley – angielski ambasador przy Rządzie RP na uchodźstwie. Stwierdził w nim, że wszystko wskazuje na to, że zbrodni dokonali Sowieci. Wiedząc, jak niewygodny może być dokument dla jego przełożonych, napisał w podsumowaniu: „Jeśli nie ma polityki międzynarodowej bez kwestii moralnych, jeśli mamy do czynienia z potworną zbrodnią popełnioną przez inny rząd – choćby i zaprzyjaźniony – i dla jakichkolwiek ważnych powodów jesteśmy zmuszeni zaprzeczać prawdzie, to czy nie grozi nam ogłupienie nie tylko bliźnich, ale i nas samych?” Jak się można było spodziewać, raport ten wywołał niezadowolenie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Sir William Denis Allen z Foreign Office choć przyznał, że „nie jest trudno zgodzić się z wnioskiem, że istnieje przynajmniej silne domniemanie, że to Rosjanie byli odpowiedzialni”, to uznał, że wymowa raportu jest niepotrzebnie antyradziecka oraz może mieć zły wpływ na stosunki między aliantami. Podkreślał: „O’Malley nakłania nas do postępowania zgodnie z przykładem, który Polacy są, niestety skłonni nam dawać, byśmy w naszej dyplomacji pozwolili sercu rządzić głową [...] jest to rzecz, której wszelką miarą musimy unikać, a szczególnie w naszych stosunkach z Rosją Radziecką”. Wygrała opcja Allena…

Gdy jesienią 1943 r. Niemcy zostali wyparci z okolic Smoleńska, do Katynia natychmiast skierowano zaufaną grupę enkawudzistów, którzy do grobów zamordowanych Polaków podrzucili m.in. gazety z drugiej połowy 1941 r., mające dowodzić, że jeńcy zostali zamordowani przez Niemców. Tak sfabrykowane dowody pomogły w styczniu 1944 r. komisji sowieckiej pod przewodnictwem Nikołaja Burdenki „potwierdzić” kłamstwo o Niemcach jako sprawcach zbrodni. Alianci nie zamierzali protestować przeciwko „ustaleniom” komisji. Ich postawa na tyle rozzuchwaliła Sowietów, że sprawę katyńskiego mordu usiłowali w 1946 r. włączyć do aktu oskarżenia podczas procesu zbrodniarzy niemieckich w Norymberdze. Zbierane wówczas informacje zaczęły jednak wskazywać na winę Sowietów, więc sprawę tę wycofano z wokandy. Mimo że nikt nie kwestionował faktu samej zbrodni, a w składzie trybunału znaleźli się wybitni prawnicy reprezentujących zachodnie demokracje, nie podjęto wówczas próby wyjaśnienia kto jej dokonał, nie dążono też do jej zbadania w innym procesie sądowym.

Zbrodnia chwilowo potrzebna

O sprawie katyńskiej zaczęto ponownie mówić na Zachodzie, gdy nastąpiła zmiana w sytuacji międzynarodowej. Gdy nadszedł czas „zimnej wojny”, a byli sojusznicy zaangażowali się w wojnę w Korei. Władze USA zaczęły się wówczas obawiać, że ich żołnierzy, dostających się do komunistycznej niewoli, może spotkać los polskich oficerów. W 1951 r. Kongres USA powołał więc Komisję pod kierownictwem Roya Maddena, która rozpoczęła śledztwo w sprawie zbrodni w Katyniu. Jej działania spotkały się z ostrym sprzeciwem ZSRS. Sprzeciw ten poparły władze komunistycznej Polski. Komisja przesłuchała wielu świadków – m.in. Polaków, Rosjan, Niemców. Ogłoszony w grudniu 1952 r. raport stwierdzał jednoznacznie, że zbrodni dokonali Sowieci w 1940 r. Komisja zaleciła także, aby sprawę poruszono na forum ONZ oraz by została rozpatrzona przez Międzynarodowy Trybunału Sprawiedliwości w Hadze. Zalecenia te nie zostały jednak zrealizowane.

Równolegle z ukrywaniem zbrodni władze ZSRS prowadziły działania propagandowe mające na celu wprowadzenie w błąd międzynarodowej opinii publicznej. W latach 70. nadano niezwykły rozgłos masakrze ludności białoruskiej, dokonanej przez Niemców w 1941 r. w Chatyniu. Podobieństwo dwóch nazw i bliskie położenie obu miejsc wykorzystano do zmylenia zachodniej opinii publicznej. Pod zbudowanym w Chatyniu pomnikiem składało kwiaty wielu polityków przebywających z oficjalnymi wizytami w ZSRS, zaś na pomniku postawionym wówczas w miejscu masakry umieszczono napis informujący, że spoczywają tam „ofiary hitlerowców z 1941 r.”

Polski pomnik – polska sprawa

Ta działalność przyczyniała się do zwiększenia determinacji Polaków przebywających na uchodźstwie, starających się o upamiętnienie zamordowanych. Okazywało się wówczas, że spotykało się to nie tylko z przeciwdziałaniem sowieckich i polskich placówek dyplomatycznych, ale często z obojętnością miejscowych władz, dla których w latach 70. ZSRS nie był już tak groźny jak dwadzieścia lat wcześniej.

Z jedną z takich inicjatyw wystąpiono w 1971 r. w Londynie. W skład komitetu budowy pomnika ku czci pomordowanych w Katyniu oraz w innych miejscach wszedł m.in. August Zaleski, Prezydent RP na Uchodźstwie. Pierwotnie pomnik miał stanąć na placu przed kościołem pw. św. Łukasza, na co wyraziły już zgodę odpowiednie władze. Szybko jednak pojawiły się, prawdopodobnie inspirowane przez Sowietów, protesty. Spowodowały one nie tylko przesunięcie czasu budowy, ale również i zmianę miejsca. Ostatecznie angielska Polonia wykupiła miejsce na cmentarzu Gunnersbury w Londynie. Tam nie można było zabronić postawienia monumentu. Uroczystość odsłonięcia odbyła się dopiero 18 września 1976 r. Zdystansowało się od niej brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, zabraniając udziału w nich oficerom armii brytyjskiej, a sprawę omawiano nawet w parlamencie brytyjskim.

W 1989 r. władze ZSRS przyznały, że Zbrodnia Katyńska była dziełem Stalina i NKWD. Dzisiaj, po ponad 70 latach już nie zabrania się stawiania pomników zamordowanym w Katyniu, Charkowie, Miednoje. Ciągle jednak nie znamy wszystkich miejsc, gdzie ukryto ciała straconych w wyniku decyzji z 5 marca 1940 r. W tych miejscach nie tylko nie ma pomników nagrobnych, ale nawet nie można zapalić znicza.

Na pomniku w Gunnersbury napisano „Sumienie świata woła o świadectwo prawdzie” – choć od odsłonięcia pomnika minęło ponad 40 lat, wezwanie jest wciąż aktualne.

Mateusz Szpytma, IPN

Artykuł Brytyjczycy brali udział w kłamstwie katyńskim. Jeszcze w 1976 r. brytyjskie władze wydały zdumiewającą decyzję… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Własnoręcznie zastrzelił 50 tys. ludzi. Kim byli pozostali oprawcy Polaków. ,,Zakładali skórzane fartuchy rzeźnickie, wódkę przysyłano skrzynkami…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Przez długie lata te materiały były zakazane w Polsce. Nic jednak dziwnego, bowiem ukazują prawdę o zbrodni katyńskiej. Teraz protokoły działania komisji amerykańskiego Kongresu, która na początku lat 50-tych XX wieku badała i ujawniła prawdę o mordzie w Katyniu, po raz pierwszy są dostępne po polsku.

Instytut Pamięci Narodowej wydał pierwszy tom materiałów tzw. Komisji Maddena. To zbiór zawierający przede wszystkim przesłuchania ponad 100 osób, które były świadkami zbrodni dokonanej w Katyniu na polskich oficerach. Wreszcie po długich latach oczekiwania materiały można przeczytać po polsku. To około 7 tysięcy stron prawdy o mordzie w Lesie Katyńskim.

Pierwszy tom dokumentów Komisji Maddena w języku polskim i reprint oryginałów zaprezentował IPN podczas konferencji prasowej w Warszawie pic.twitter.com/uGJPVO1pue

— IPN (@ipngovpl) 11 kwietnia 2017

Na takie wydawnictwo czekaliśmy 65 lat

- powiedział dziennikarzom prezes IPN Jarosław Szarek.

Poza tym, że oczywiście zbrodni dokonali Rosjanie komisja Maddena po raz pierwszy też powiązała zbrodnie na jeńcach z Kozielska ze zbrodnią na jeńcach ze Starobielska ze zbrodnią na jeńcach z Ostaszkowa. A więc ona rozpoznała całość zbrodni, która dotyczyła jeńców wojennych

- powiedział autor polskiego opracowania raportu dr Witold Wasilewski.

Do Polski raport po angielsku trafił dopiero w 2003 roku. Wcześniej przez długie lata nie było to możliwe. Materiały były zakazane w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Niewielkie fragmenty w niepełnych tłumaczeniach krążyły tylko w tzw. "drugim obiegu". Teraz wreszcie całą prawdę o Katyniu można poznać po polsku.

Artykuł „Czekaliśmy na to 65 lat”. W PRL były zakazane. Teraz cała prawda dostępna po polsku pochodzi z serwisu Niezłomni.com.