Dwanaście państw, trzy morza i jeden cel: rozwój regionu. Zdają sobie z tego sprawę Chorwaci, którzy właśnie stworzyli klip, pokazujący, co Trójmorze daje regionowi.

Inicjatywa Trójmorza to platforma współpracy prezydentów dwunastu państw położonych między Adriatykiem, Bałtykiem i Morzem Czarnym. Zacieśnia współpracę infrastrukturalną, energetyczną i gospodarczą państw Europy Środkowej.

Członkami Inicjatywy Trójmorza są: Austria, Bułgaria, Chorwacja, Czechy, Estonia, Litwa, Łotwa, Polska, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Węgry.

„Zdecydowałem się uczynić Inicjatywę Trójmorza jednym z priorytetów mojej prezydentury; to inicjatywa o charakterze nie tyle politycznym, co infrastrukturalnym i gospodarczym

- mówił prezydent Andrzej Duda.

Prezydent Chorwacji Kolinda Grabar-Kitarović podkreśla, że na ostatnie spotkanie przygotowano katalog ponad 150 projektów o łącznej wartości prawie 50 mld euro. - To dopiero początkowy etap tego dokumentu - dodała.

https://www.youtube.com/watch?v=sC78AkWyqIk

źródło: własne / Prezydent.pl

Artykuł Chorwaci stworzyli świetny klip – pokazali, dlaczego Trójmorze jest tak ważne [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Do zabawnej sytuacji doszło w Hrubieszowie. Trafił tam Estończyk Janar Kokk - za karę, bo przegrał zakład. Pokerzysta z Estonii miał do wyboru albo przez rok płacić zwycięzcy po 5 euro dziennie albo trafić do miejsca zupełnie odciętego od świata. Padło na Hrubieszów.

Żeby umilić sobie zesłanie do Hrubieszowa Estończyk wziął małżonkę. Na wysokości zadania chcą stanąć władze, które pragną udowodnić, że miasto ma coś ciekawego do zaoferowania turystom.

Hrubieszów to miasto znane w środowisku pokerzystów - tu urodził się Henryk Orenstein jeden z najlepszych graczy na świecie.

źródło: własne / TVP Lublin

Artykuł Obcokrajowiec przegrał zakład i za karę trafił do… Polski. Rzeczywistość okazała się nie być taka straszna [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Ta metoda jest może i ryzykowna, ale jaka skuteczna. Nagranie interwencji estońskiego policjanta podbija internet.

Nadmierna prędkość to problem nie tylko w Polsce. Szybko i niebezpiecznie jeżdżą kierowcy także w wielu innych krajach. Jak skutecznie zatrzymać pirata drogowego? Instruktaż w praktyce w wykonaniu estońskiego policjanta podbija sieć. Funkcjonariusz w brawurowy sposób zatrzymał kierowcę, który jak się potem okazało był pod wpływem narkotyków. Wystarczyła kolczatka i mnóstwo odwagi.

https://www.youtube.com/watch?v=VafH1yN4FsY

Artykuł Estoński policjant został bohaterem internetu. Nagranie jego interwencji robi furorę i wielkie wrażenie [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

NATO zaleca, aby kraje członkowskie przeznaczały na zbrojenia 2 procent produktu krajowego brutto. Polska należy do chlubnych wyjątków, które tak rzeczywiście robi.

Sekretarz generalny NATO Anders Fogh Rasmussen podkreślał, jak bardzo docenia ten wysiłek:

Od 2008 roku Polska poczyniła ogromne postępy i zwiększyła swoje wydatki na obronność. Jest to jeden z niewielu sojuszników, którego wydatki zbliżają się do poziomu zalecanego przez NATO – 2 procent produktu krajowego brutto. Chciałbym pogratulować Polsce za ten wysiłek

Dostrzegł to również Donald Trump, który podkreślił ten fakt podczas przemówienia dla Polonii amerykańskiej.

Problem niewywiązywania się ze zobowiązań odnotowały także media brytyjskie, które opublikowały mapę wydatków krajów NATO na zbrojenia. Okazuje się, że ponad 20 członków nie spełnia tego kryterium. Wśród nich są m.in. Francja, Niemcy czy Kanada.

Natomiast elitarne grono krajów, które wywiązują się z zobowiązań, obejmuje USA, Grecję, Wielką Brytanię, Estonię i Polskę.

Nawet graniczące z Rosją Litwa i Łotwa wydają mniej niż zaleca NATO. ,,Daily Mail" spekuluje, że Trump może spełnić swoją groźbę z kampanii wyborczej - jeśli kraje europejskie nie będą wywiązywać się ze swoich zobowiązań, to USA może nie chcieć pomóc Europie.

Artykuł Polska ,,zieloną wyspą” wśród członków NATO, które dotrzymują zobowiązań. Trump grozi reszcie krajów pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

4 listopada w Aleppo trwa zawieszenie broni. Taką decyzję podjął prezydent Rosji Władimir Putin. Eksperci zastanawiają się, czy sygnał do ponownego ataku nie rozpocznie III wojny światowej. Choć zdaniem wielu, ta wybuchnie nieopodal Suwałk...

Amerykański International Business Times podkreśla, jak dużą rolę w możliwym konflikcie światowym odegra Przesmyk Suwalski. David Andelman z World Policy Journal na łamach CNN pisze, że III wojna światowa rozpocznie się właśnie tam. To krytyczny punkt na granicy Polski i Litwy. To newralgiczne miejsce ze względu na sąsiedztwo rosyjskiego Obwodu Kaliningradzkiego i Białorusi.

Zdaniem Andelmana, starcie rozpocznie się od próby sił, gdzie stawką będą Republiki Bałtyckie. Wiceprezydent Joe Biden odwiedził Łotwę oraz spotkał się z prezydentami Łotwy, Estonii i Litwy, aby zapewnić te kraje, że mogą liczyć na ochronę ze strony Amerykanów. Andelman zastanawia się, czy Donald Trump - potencjalny nowy prezydent dotrzyma słowa, ale podkreśla, że ochrona tych krajów jest kluczowa dla polityki zagranicznej Amerykanów.

Amerykanie zauważają wzmożoną obecność Rosjan w regionie i ich próby naruszania przestrzeni powietrznej sąsiadów.

Z kolei specjalizujący się w tematyce stosunków międzynarodowych Jonathan Marshall przypuszcza raczej, że do początku III wojny światowej dojdzie na Morzu Południowochińskim bądź w Syrii.

źródło: International Business Times

Artykuł Amerykańskie media: Tu rozpocznie się III wojna światowa pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Prawie nikt w Europie jednak nie wie, że Niemcy nie byliby w stanie sami wykonać planu zagłady Żydów, gdyby nie mieli swoich wspólników. A byli nimi m.in. Francuzi, Rumuni, Ukraińcy, Włosi, Litwini, Łotysze, Estończycy, Słowacy, Węgrzy, Holendrzy, Belgowie, Norwegowie, Włosi, a nawet ich główni pogromcy – Brytyjczycy i Rosjanie.

- pisze Leszek Pietrzak na łamach nowego miesięcznika historycznego "Historia bez Cenzury".

Ukraińcy - gorsi od samych Niemców

Wielu Żydów, którym udało się cudem przeżyć Holokaust, wspominając tamten czas podkreśla, że Ukraińcy byli gorsi od Niemców. W słowach tych nie ma jednak wcale zbytniej przesady. [...] Izraelski Instytut Yad Vashem zajmujący się ofiarami Holocaustu szacuje, że formacje ukraińskie tylko na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej wymordowały 450 tysięcy Żydów. To daje Ukraińcom zdecydowanie pierwsze miejsce wśród pomocników Niemców w ich dziele zagłady Żydów.

Rumuni – prawie jak Ukraińcy

[...] W dniach 22–24 października 1941 r. wymordowano blisko 80 proc. spośród liczącej prawie 60 tysięcy żydowskiej społeczności Odessy. Rumuni podobnie jak i Niemcy metodycznie i planowo organizowali żydowską zagładę. Zakładali żydowskie getta i obozy pracy, do których masowo deportowano Żydów z terenów Besarabii, Bukowiny, jak i samej Rumunii. [...] Amerykański historyk Timothy Snyder ocenia, że Rumuni są odpowiedzialni za wymordowanie w czasie II wojny światowej co najmniej 300 tysięcy Żydów, z czego około 100 tysięcy pochodziło z Ukrainy. Jednak jest to wiedza, którą mają tylko historycy.

Francuzi – zapomniani kaci

[...] Szacuje się, że w latach 1942–1944 francuskie koleje państwowe, którymi zarządzał reżim Vichy, przetransportowały około 76 tys. Żydów, w tym ponad 11 tys. dzieci. Wojnę przeżyło zaledwie 2,5 tys. z nich. Jednak to jedynie część francuskich „zasług” w mordowaniu Żydów. Przed wojną we Francji żyło ich prawie 400 tysięcy. Francja była jedynym w okupowanej przez Niemców Europie krajem, który w czasie wojny samodzielnie aresztował swoich obywateli pochodzenia żydowskiego.

Bałtowie – na własną rękę

[...] W 1941 r. po zajęciu Litwy przez Niemców powstały 22 bataliony litewskiej policji pomocniczej (Saugumo), z których aż 9 czynnie zaangażowanych było w mordowanie Żydów. [...] Zdaniem historyków skala litewskich zbrodni na Żydach może przekraczać 50 tys. ofiar.

[...] Historycy szacują, że z liczącej prawie 90 tys. społeczności łotewskich Żydów mogło przetrwać jedynie kilkanaście tysięcy.

[...] Historycy szacują, że łącznie w czasie II wojny światowej na terenie Estonii zamordowano od 7,5 tys. do 8,5 tys. Żydów. Jednak tylko około tysiąca z nich pochodziło z Estonii.

Jak Holendrzy i Belgowie pozbywali się Żydów

[...] Symbolem tragedii holenderskich Żydów stał się obóz koncentracyjny Westerbork w prowincji Drenthe, do którego zwożono ich z całej Holandii, by następnie wysłać do Auschwitz, Bergen-Belsen lub Treblinki. Nie byłoby to możliwe bez skrupulatności holenderskich urzędników i sumienności holenderskich kolejarzy. Z ponad 150 tys. holenderskich Żydów, przeżyło tylko 25 tysięcy.

[...] Belgijskim odpowiednikiem obozu Westerbork stał się obóz w Dossin, skąd deportowano do Auschwitz co najmniej 25,5 tys. Żydów, w większości imigrantów z Europy Środkowo-Wschodniej. Tylko 5 proc. z nich przeżyło wojnę.

więcej w najnowszej "Historii Bez Cenzury"

Artykuł Ranking morderców Żydów. Niemcom pomagali Francuzi, Ukraińcy, Holendrzy, Belgowie… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_4840" align="alignleft" width="660"] Zygmunt III Waza[/caption]

19 sierpnia 1587 r. część polskiej szlachty wybrała na króla Zygmunta III Wazę. Nie była to jednak jedyna elekcja w tym czasie, co doprowadziło do zbrojnego konfliktu.

Po śmierci Stefana Batorego 12 grudnia 1586 r. szlachta polska stanęła przed koniecznością wyboru nowego władcy Rzeczypospolitej. Nie było wśród niej jednak zgody co do tego, kto byłby najlepszym kandydatem do tronu.

[quote]Część szlachty popierała wywodzącego się z dynastii Habsburgów arcyksięcia Maksymiliana, część zaś opowiedziała się za siostrzeńcem wybranej w 1575 r. na króla Polski Anny Jagiellonki, pochodzącym ze Szwecji Zygmuntem Wazą. Zwolennicy pierwszego kandydata podkreślali potęgę dynastii habsburskiej, a także to, że był on gorliwym katolikiem. W przypadku Zygmunta Wazy widziano możliwość wspólnego wraz ze Szwecją sięgnięcia po panowanie nad Bałtykiem, odcięcia od morza Moskwy, a także odzyskania Estonii.[/quote]

[caption id="attachment_4841" align="alignleft" width="188"] arcyksiążę Maksymilian III Habsburg[/caption]

W tej sytuacji nastąpiła podwójna elekcja. W trzy dni po wyborze Zygmunta Wazy pozostali wyborcy obrali władcą arcyksięcia Maksymiliana. Zygmunta Wazę koronował 27 grudnia 1587 r. w Krakowie arcybiskup gnieźnieński Stanisław Karnkowski.

24 stycznia 1588 r. doszło do bitwy pod Byczyną, w której wojska popierającego Zygmunta hetmana wielkiego koronnego Jana Zamoyskiego pokonały stronników Maksymiliana i wzięły go do niewoli. Spór polsko-habsburski zakończył się 9 marca 1589 r. zawarciem układu bytomsko-będzińskiego, w którym Habsburgowie uznali Zygmunta Wazę za prawowitego króla Rzeczypospolitej.

Elekcja Zygmunta Wazy nie przebiegła w spokojnej atmosferze, a szlachta stanęła albo w obozie prohabsburskim, albo przy Janie Zamoyskim. Czym się kierowano, opowiadając się za jednym bądź drugim stronnictwem? Czy można wskazać, która koncepcja była bliższa polskiej racji stanu?

Bezkrólewie po śmierci Stefana Batorego trwało dwanaście miesięcy - licząc do dnia koronacji nowego króla. W czasie tego roku nastawienie społeczeństwa zmieniało się kilkakrotnie. Tuż po śmierci monarchy sytuacja była dość klarowna i pokrywała się dokładnie z podziałami, które istniały za panowania Stefana Batorego - regaliści zgrupowani wokół Jana Zamoyskiego i większość społeczeństwa niezbyt przychylnie nastawiona do króla.

[caption id="attachment_4842" align="alignleft" width="320"] Samuel Zborowski[/caption]

Kluczem do zrozumienia tej kwestii jest sprawa Samuela Zborowskiego, który jako banita został zgodnie z prawem stracony 26 maja 1584 roku. Tyle tylko, że ten banita był początkowo tolerowany przez króla, przyczynił się zresztą do jego elekcji. Po pewnym czasie zauważono na dworze, że Samuel Zborowski, prowadzący zawsze burzliwy tryb życia i snujący fantastyczne plany, zaczął robić rzeczy ocierające się o zdradę stanu. Jednak dla przeciętnego obywatela stracenie go - podstępne, bo schwytano go w domu kuzynki - było trudne do zaakceptowania. Opinia publiczna skierowała się przeciw królowi.

Ten podział możemy obserwować w trakcie sejmu konwokacyjnego, a więc na początku bezkrólewia. Kanclerz Jan Zamoyski nie przyjechał na obrady sejmowe, a jego stronnicy, między innymi marszałek wielki koronny Andrzej Opaliński oraz Stanisław Żółkiewski, byli w wyraźnej mniejszości. Widząc swoją słabość, wyjechali przed zakończeniem obrad. Sejm opanowała opozycja, na czele z rodziną Zborowskich i całym szeregiem wielkopolskich i małopolskich rodzin senatorskich z nimi spokrewnionych.

Przeciwnicy zmarłego monarchy sądzili, że mając oparcie w szlachcie mogą sobie na wszystko pozwolić i przekroczyli kompetencje sejmu konwokacyjnego, zwołując na 8 maja ogólnopolskie "okazowanie" szlachty. Posunięcie to zostało przez większość społeczeństwa szlacheckiego odebrane jako próba zamachu stanu. Sympatie społeczne uległy zmianie. W tym momencie możemy mówić o kolejnej fazie bezkrólewia.

[caption id="attachment_4843" align="alignleft" width="544"] Jan Zamoyski[/caption]

Powstały wówczas dwa zasadnicze obozy - prokonwokacyjny, czyli Zborowscy i ich adherenci, oraz antykonwokacyjny, skupiający stronników króla Stefana. Osobno należy potraktować Litwinów, którzy sprzyjali raczej Habsburgom. Część szlachty opowiadała się za kandydaturą moskiewską, inni za Wazą. W trakcie sejmu elekcyjnego nastąpiła polaryzacja stanowisk. Kiedy obóz prokonwokacyjny, czyli Zborowscy, ujawnił swoje sympatie dla Habsburga, wówczas większość szlachty i senatorów przeszła do obozu antykonwokacyjnego, na którego czele stał Zamoyski. W tej fazie bezkrólewia kluczową rolę gra prymas Stanisław Karnkowski, który po śmierci króla długo ukrywał swoje poglądy. Karty odkrył dopiero w trakcie sejmu elekcyjnego. Okazało się - wbrew nadziejom obozu prokonwokacyjnego - że prymas popiera królewicza Zygmunta.

[quote]Znaczna część historyków uważa, że Rzeczpospolita powinna iść w kierunku absolutyzmu, tak jak wiele, choć nie wszystkie, państwa Europy Zachodniej w XVII wieku. Jeśliby się zgodzić z takim rozumowaniem, należałoby poprzeć Maksymiliana. Szlachta wiedziała, jakie są konsekwencje takiego wyboru i dlatego konsekwentnie sprzeciwiała się habsburskim kandydatom do tronu polskiego.[/quote]

- Czy król-elekt siłą rzeczy skazany był na rządy marionetkowe, przynajmniej w pierwszych kilku latach panowania?
Prof. Edward Opaliński: - Czy król elekcyjny miał słabszą pozycję niż król dziedziczny? Tak i nie. Zależało to od tego, jakie kompetencje miał w danym państwie władca. Wbrew pozorom, polski monarcha miał dość dużą władzę. Mógł względnie swobodnie kształtować elitę polityczną, co więcej - gdyby miał możliwość odwoływania urzędników, istniałyby wręcz przesłanki do wprowadzenia absolutyzmu. Dzięki polityce nominacyjnej i rozdawniczej osiągał po pewnym czasie większość zarówno w Senacie, jak i w izbie poselskiej, a więc z pewną swobodą, oczywiście w granicach prawa, mógł kształtować politykę państwa.

- Czy to Zamojski sprawił, że Wazowie mogli zasiąść na tronie polskim?
Prof. Edward Opaliński: - Nie całkiem: on się do zwolenników szwedzkiego królewicza przyłączył. Sprawa Estonii jest dowodem niezbyt czystych intencji Zamoyskiego. Estonia - terytorium obejmujące około 40% obecnego kraju o tej nazwie - należała do Szwecji. Zamoyski przez swoich ludzi dodał do pactów conventów punkt o obowiązku jej inkorporowania. To była bomba zegarowa. Zygmunt III, dowiedziawszy się o tym, myślał nawet o powrocie do Szwecji.

Gdyby ten punkt dodali do pactów conventów ludzie przypadkowi, można by było powiedzieć, że zaszła pomyłka. Było to jednak dzieło Zamoyskiego, a więc wybitnego polityka, który wiedział, co robi. Dlaczego tak postąpił, narażając króla na utratę jednego z tronów, szwedzkiego lub polskiego, do tej pory nie wyjaśniono. Trzeba jednak podkreślić, że gdyby kanclerz nie zwyciężył pod Byczyną, i nie wziął do niewoli arcyksięcia Maksymiliana, Zygmunt III najprawdopodobniej straciłby tron polski.

- To pokazuje, że król elekt jest na początku w sytuacji podbramkowej.
Prof. Edward Opaliński: - Rzeczywiście, sytuacja monarchy jest trudna. Zastaje pewną ekipę i może się na niej oprzeć, musi jednak upłynąć trochę czasu, zanim zorientuje się, kto naprawdę jest kim. Zygmunt III popełnił na samym początku wielki błąd, który był jednak nie do uniknięcia - zaufał człowiekowi, który był jednocześnie bliski Zamoyskiemu. Okazało się potem, że był on wobec króla bardzo nielojalny.

Chodzi o Marcina Leśniowolskiego, kasztelana podlaskiego.Jeździł on dwukrotnie do Sztokholmu w czasie bezkrólewia - na pertraktacje - i właściwie przywiózł królewicza do Rzeczypospolitej. Po kilku latach okazało się, że była to błędna decyzja.

- Skąd właściwie pomysł, żeby wiązać się właśnie z rodziną szwedzką?
Prof. Edward Opaliński: - Zbliżenie Polski Szwecji nastąpiło za panowania Zygmunta Augusta i zbiegło się z koncepcją walki o Dominium Maris Baltici. W tej sytuacji Wazowie mogli być albo naturalnymi wrogami, albo naturalnymi sojusznikami. Wybór należał do Polski.

- To jest punkt widzenia Polski. A zamysł Wazów?
Prof. Edward Opaliński: - W momencie, kiedy Jan, wielki książe Finlandii, poślubił Katarzynę Jagiellonkę, nic jeszcze nie było przesądzone, choćby dlatego, że wkrótce Jan Waza wraz ze swoją żoną zostali uwięzieni przez starszego brata i króla Eryka XIV - monarchę w swoim szaleństwie porównywanego z Iwanem IV Groźnym, aczkolwiek nie tak krwawego. Zresztą sam Zygmunt III urodził się w ponurym zamczysku w niewoli.

Jeśli chodzi o koronę polską, to naturalnie po śmierci Zygmunta Augusta Jan III, mimo małych szans, starał się o nią dwukrotnie. Jego syn urodził się w 1566 roku, więc w 1572 roku miał kilka lat, a w 1575 niewiele więcej. Zgłosił więc swoją kandydaturę dopiero po śmierci Batorego, kiedy miał już lat 21. Wazowie koronę polską zdobyli, ale sukces okazał się połowiczny - Zygmunt III zyskał Polskę, stracił Szwecję.

Prof. Edward Opaliński - historyk, pracownik Instytutu Historii PAN; znawca okresu panowania Zygmunta III Wazy.

Materiał pochodzi ze strony Muzeum Historii Polski

Artykuł Burzliwa elekcja Zygmunta III Wazy. Szlachta nie wybrała drogi absolutyzmu pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Polacy, którzy doprowadzili skargę katyńską (piętnastu krewnych ofiar) przed Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu i którzy popierali ją w Trybunale, jeszcze nie otrząsnęli się po ogłoszeniu krzywdzącego wyroku Wielkiej Izby. Wyrok został ogłoszony 21 października. Choć głosowanie siedemnastu sędziów WI było tajne, z uwzględnionego w uzasadnieniu wyroku zdania odrębnego polskiego sędziego – prof. Krzysztofa Wojtyczka - wynika jasno, że sędzia uważał, iż Trybunał nie powinien badać sprawy śledztwa katyńskiego. Chodziło tu o zaskarżenie Rosji z art. 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności mówiącego o prawie do życia. Sędzia napisał też, że nie podziela poglądu większości (12 z 17), iż nie doszło do naruszenia art. 3 Konwencji (nieludzkie traktowanie krewnych ofiar).

Tylko czterech sędziów zgodziło się z twierdzeniem, że ETPC jest władny zbadać rzetelność śledztwa prowadzonego przez Rosjan i umorzonego, bez ujawnienia uzasadnienia zamknięcia tego śledztwa w 2004 r. Taki wynik kontrastuje z jednogłośnym stwierdzeniem sędziów WI, iż Rosja naruszyła art. 38 Konwencji, nie współpracując z Trybunałem w zakresie udostępnienia akt ze śledztwa, m.in. właśnie kopii uzasadnienia umorzenia tego śledztwa. Rosja została poproszona o dostarczenie Trybunałowi dowodów dla ułatwienia pracy sędziów w zakresie skargi. Nie zrobiła tego, naruszyła prawo, a mimo to wygrała sprawę w Strasburgu. Przedmiotem sporu było rosyjskie śledztwo w sprawie mordu na polskich jeńcach w 1940 r. i prośba krewnych o prawną rehabilitację ofiar, określanych przez Sowietów jako zdrajcy narodu, a nie sama zbrodnia, dokonana z decyzji władz Związku Sowieckiego.

W poniedziałek, 4 listopada, w Pałacu Prymasowskim w Warszawie odbyła się debata pt. “Sprawiedliwość, ale jaka?” - na temat wyroku Trybunału w sprawie skargi katyńskiej. Podczas debaty prof. Ireneusz C. Kamiński, główny pełnomocnik skarżących, wskazywał i poddawał w wątpliwość niespotykane twierdzenia z uzasadnienia tego wyroku.

[quote]Swoją krytykę wyroku, ogłoszonego 21 września, wyroku w Strasburgu w sprawie skargi katyńskiej wyrazili w zdaniu odrębnym czterej sędziowie: Ineta Ziemele z Łotwy, Vincent DeGaetano (Malta), Julia Laffranque (Estonia) i Helen Keller ze Szwajcarii.[/quote]

[quote]Wyrażamy nasz głęboki sprzeciw i niezadowolenie z rozstrzygnięcia większości w tej sprawie – sprawie najbardziej odrażających naruszeń praw człowieka, które sprawią, że zamienią długą historię opóźnienia sprawiedliwości w trwałą odmowę sprawiedliwości – napisali, kończąc wspólną krytykę Ziemele, DeGaetano, Laffanqe i Keller.[/quote]

Sędzia Krzysztof Wojtyczek jest doktorem habilitowanym nauk prawnych, związanym z Uniwersytetem Jagiellońskim. Od 1 listopada 2012 r. jest sędzią Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. W latach 1998-2012 był zatrudniony w biurze Trybunału Konstytucyjnego.

Ewa Tylus, artykuł ukazał się w najnowszym numerze tygodnika "Nasza Polska" Nr 47 (941), 12 listopada 2013 r.

Artykuł O tym, jak polski sędzia głosował na rzecz Rosjan w sprawie Katynia. „To trwała odmowa sprawiedliwości” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.