Witold Gadowski w najnowszym "Komentarzu Tygodnia" mówi o ekspresowych poprawkach do ustawy o Sądzie Najwyższym, o karze wymierzonej mi przez krakowski sąd po pozwie znanej pieniaczki.

Opowiada również o początkach kariery miliardera Leszka Czarneckiego, o nowych zdjęciach z prawdopodobnej inscenizacji TVN-u, o Stefanie Michniku, o nadchodzącej rozprawie z Ringer Axel Springer i o tym, jak będzie wyglądać starcie kandydatów na prezydenta Polski.

Artykuł Gadowski o ustawie o SN. „Wystrychnięto na dudków tych, którzy wierzą w dobrą zmianę. Nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni”. WIDEO pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

"Jeżeli władze zgodzą się na przyjmowanie uchodźców będzie to ogromnym błędem. Bez względu na to, czy rząd nazwie to korytarzami humanitarnymi, czy określi w jakikolwiek inny sposób, będzie to przyjęcie uchodźców" - mówi Witold Gadowski w rozmowie z portalem wPolityce.pl.

Zdaniem dziennikarza mówienie o korytarzach humanitarnych to mydlenie oczu ludziom.  "Korytarze humanitarne to w rzeczywistości przyjęcie uchodźców bez nazywania tego wprost. Jeżeli PiS się na to zdecyduje, popełni błąd" - stwierdza.

"Jak to się ma do obietnic wyborczych PiS?" - pyta Witold Gadowski.

Cały wywiad można przeczytać na stronie wPolityce.pl.

Artykuł Znany dziennikarz krytykuje korytarze humanitarne. „To przyjęcie uchodźców. Jak to się ma do obietnic wyborczych PiS?” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Pierwsza prezes Sądu Najwyższego Małgorzata Gersdorf w latach 70. jako czynny prawnik była aktywnym działaczem Socjalistycznego Związku Studentów Polskich - pisze Maciej Marosz w książce "Resortowe togi".

Próżno szukać w życiorysach prezes informacji o jej zaangażowaniu w SZSP - młodzieżówkę partii komunistycznej. A jednak Gersdorf była w połowie lat 70. członkiem Komisji Nauki Rady Uczelnianej UW.

W 1984 roku Małgorzata Gersdorf wyjeżdżała do RFN do męża Tomasza Giaro, który przebywał na stypendium w Niemczech. Zwracała się z podaniem do biura paszportów o taki dokument z prawem wielokrotnego użytku. Deklarowała zamiar uczestniczenia w wycieczce do RFN organizowanej przez Fundację Humboldta.

[caption id="attachment_43654" align="alignleft" width="457"] Małgorzata Gersdorf, fot. youtube.com GP[/caption]

Matka pierwszej prezes SN, Alicja Nierychlewska-Gersdorf (1913-2009), również była sędzią. Od stycznia 1980 roku pracowała w Sądzie Najwyższym jako starszy specjalista. Było tak w stanie wojennym, jak i później, przez pozostałą część dekady. Przed zatrudnieniem w SN przez wiele lat Nierychlewska-Gersdorf orzekała w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie. Za swoją pracę w wymiarze sprawiedliwości była doceniana przez władze. Już w 1955 roku na wniosek resortu sprawiedliwości uhonorowano ją Medalem X-lecia Polski Ludowej. Takie samo odznaczenie przyznano wtedy komunistycznemu zbrodniarzowi gen. Henrykowi Kostrzewie - zastępcy prokuratora generalnego, gen. Czesława Kiszczaka. Odznaczenie to odebrali też gen. Grzegorz Korczyński - „zasłużony" w pracy Rządowej Komisji Walki z Bandytyzmem (czyli m.in. z żołnierzami wyklętymi), gen. Florian Siwicki czy Jerzy Putrament. Kontrolowana przez PZPR organizacja wspierająca władzę - Front Jedności Narodu - przyznał też matce szefowej SN Odznakę Tysiąclecia Państwa Polskiego. Dostała też Medal XXX-lecia Wymiaru Sprawiedliwości w Polsce Ludowej 1944-1974. Nierychlewska-Gersdorf cieszyła się też uznaniem ówczesnych władz państwowych, dzięki któremu uzyskała w 1978 roku Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Ojciec prezes SN, Mirosław Gersdorf (1915-1985), był w czasach PRL-u uznanym znawcą prawa spółdzielczego. Od 1951 roku przez niemal trzy dekady był doradcą naczelnych organów spółdzielczości polskiej.

Odegrał kluczową rolę w tworzeniu prawa spółdzielczego PRL-u. Był głównym redaktorem przepisów prawa spółdzielczego z 1961 i 1982 roku. Profesor Gersdorf był kierownikiem zakładu w Spółdzielczym Instytucie Badawczym, komórce naukowej najważniejszej polskiej instytucji zajmującej się spółdzielczością - Krajowej Radzie Spółdzielczej.

Maciej Marosz, Resortowe togi. Editions Spotkania, Warszawa 2017. Książkę można nabyć TUTAJ.

„Resortowe togi” przedstawiają funkcjonowanie Trybunału Konstytucyjnego, wskazują na jego historyczne uwikłanie i rolę jaką odegrał w sporze konstytucyjnym trwającym od 2015 roku. Obok Trybunału Maciej Marosz sportretował także Sąd Najwyższy, Krajową Radę Sądownictwa oraz instytucję Rzecznika Praw Obywatelskich.

Dzisiaj wymiar sprawiedliwości, sięgający korzeniami połowy lat 40-tych, ochraniają kasty prawnicze. System prawny i prawnicy wypełniają kluczową rolę w zapewnianiu trwałości całego rozkładu powiązań i wpływów ustalonego przez komunistów i koncesjonowaną opozycję przy Okrągłym Stole.

Dla kogoś, kto nie śledził pilnie, jak działało ministerstwo powołane do strzeżenia ładu prawnego, może wydać się zaskakujące, że jego obsada układa się w ciąg agentów bezpieki komunistycznego państwa.

Pierwszym ministrem sprawiedliwości w rządzie utworzonym po wyborach do sejmu kontraktowego został TW „Arnold” vel „Kamil”. Przekazał on pałeczkę TW „Spółdzielcy”. Po dwóch latach przerwy mi­nisterstwo wróciło we właściwe ręce – objął je KO „Carex”. Tekę mini­stra przejął od niego TW „Prym”, „Prymus”. Z tych jakże właściwych rąk resort został przekazany byłemu prominentowi prawniczemu PR­L-u, który doświadczenie pracy w resorcie sprawiedliwości nabywał w latach stalinowskich. „Resortowe togi”, rozdział „Ministrowie sprawiedliwości”

Przeprowadzona w książce diagnoza wymiaru sprawiedliwości potwierdza konieczność wprowadzenia gruntownych zmian zasad jego funkcjonowania. Wskazuje na nieodzowność nie tylko zmian systemowych ale także wymiany całych składów instytucji prawnych państwa. Pozostawienie na szczytach władzy sądowniczej osób zdegenerowanych moralnie, skończyłoby się jedynie dalszym replikowaniem się takich kadr.

Podstawowymi źródłami informacji w książce są akta IPN, jak i 6-letnie doświadczenie z sal sądowych z setek procesów, jakie miały miejsce przed Sądem Najwyższym, sądami niższych instancji, czy Trybunałem Konstytucyjnym oraz zbierane przez wiele lat materiały dziennikarskie.

Wstęp do książki napisał Wiesław Johann, Sędzia Trybunału Konstytucyjnego w stanie spoczynku.

Maciej Marosz ukończył wydziały: matematyki PW, filozofii UW i grafiki ASP. Jest dziennikarzem „Gazety Polskiej”, „Gazety Polskiej Codziennie” (od jej powstania) oraz portalu Niezalezna.pl. Wraz z Dorotą Kanią i Jerzym Targalskim stworzył serię książkową „Resortowe dzieci”.

Rozmowa z autorem:

http://vod.gazetapolska.pl/16602-resortowe-togi-nowa-ksiazka-macieja-marosza

Patronami książki są: Gazeta Polska, Gazeta Polska Codziennie, portal internetowy www.niezalezna.pl, Telewizja Republika, Radio WNET, Kurier Wnet.

Artykuł Nieznana historia Małgorzaty Gersdorf. Od działaczki Socjalistycznego Związku Studentów Polskich do I prezes SN. TYLKO U NAS fragment książki Macieja Marosza „Resortowe togi” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

1 marca minęła szósta rocznica męczeńskiej śmierci działaczki walczącej o prawa lokatorów, Jolanty Brzeskiej.

Jolanta Brzeska była bohaterską kobietą walczącą z nieuczciwymi biznesmenami, sprzedajnymi sędziami i niesprawną machiną państwa, silnego dla słabych, a bezradnego wobec silnych i wpływowych. Była postacią, o której poświęceniu i niesieniu pomocy innym, nie wolno nigdy zapomnieć.

Kamienica przy ul. Nabielaka 9, w której mieszkała bestialsko zamordowana Jolanta Brzeska.

https://www.youtube.com/watch?v=0x0ur8VCbBs

„Rankiem 1 marca 2011 roku temperatura spadła do minus 10°C, w ciągu dnia niewiele przekraczała 0°C. Było chłodno, ale słonecznie. Gdzieniegdzie jeszcze leżały płaty śniegu. O 13.07, po wykładach na Uniwersytecie Trzeciego Wieku, Jolanta Brzeska weszła do banku przy ulicy Puławskiej i podjęła z konta 900 złotych okrojonej przez komornika emerytury. Ściągał należność na poczet rosnącego długu za niezapłacony czynsz za mieszkanie, który przez nowego właściciela kamienicy został podniesiony dziesięciokrotnie, do kwoty zbyt wysokiej dla emerytki.

Do domu wróciła pieszo. Rozebrała się, na stoliku w przedpokoju położyła telefon komórkowy, odłożyła dokumenty i pieniądze. Umyła ręce, zrobiła herbatę, w salonie przy stole poczytała bezpłatną gazetę „Metro” i zaczęła przygotowania do obiadu. Miały być befsztyki. Wyjęła z lodówki mięso, na patelnię wlała olej. Na wyprasowanie czekała kupka ubrań.

I tu urywa się ślad. Wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dwóch godzin jej 64-letniego życia, pozostaje zagadką” – piszą Piotr Ciszewski i Robert Nowak w książce „Wszystkich nas nie spalicie”, która ukazała się nakładem wydawnictwa „Trzecia Strona”.

https://www.youtube.com/watch?v=6L84s-dhei8

Artykuł Zginęła straszną śmiercią, za to, że przeciwstawiała się handlarzom roszczeń w Warszawie. Sprawcy zbrodni nie zostali ukarani pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

O zawirowaniach wokół mediów publicznych, kłopotach Hanny Gronkiewicz-Waltz, manewrach Erdogana i spotkaniu trockisty, socjalisty z krypto-socjalistką w Ventotene.

Dziennikarz kieruje też kilka istotnych pytań do rządu, a także opowiada o tym jak jego film "Insha Allah-Krew Męczenników" stał się "półkownikiem".

https://www.youtube.com/watch?v=Hj8UM6vIKsk&feature=share

Artykuł Gadowski pyta: Co ze zbiorem zastrzeżonym w IPN? Kiedy zostanie opublikowany tajny aneks do raportu o WSI? [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Wikileaks: ,,Prezydent Komorowski obiecał Amerykanom, że z pieniędzy za sprzedaż lasów wypłaci Żydom odszkodowania za utracone mienie” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Palikot marionetką – głosowanie w sprawie wieku emerytalnego i Wołynia po interwencji Komorowskiego i Michnika? pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł „Nas tu bieda przygoniła… Ciężko patrzeć na to, co mówi telewizja, że wszystko jest dobrze…” Rolnicy o swoim proteście [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Tekst nadesłany przez Czytelnika Niezlomni.com

Towarzystwo związane z „Myślą Polską” (gazeta o orientacji tzw. „endeckiej” z tym, że z endekami mająca niewiele wspólnego: akceptująca sowietyzację Polski po 1945 r. i gloryfikująca Gomułkę, czy Jaruzelskiego) nie pozostaje bierne na wydarzenia na wschodzie. Jakiś czas temu stworzono grupę paramilitarną pod nazwą Polski System Walki Wręcz „Haller”, któremu przewodzi Tomasz Formicki, blisko związany z Janem Engelgardem, dyrektorem Muzeum Niepodległości i redaktorem naczelnym „Myśli Polskiej” i jego całym środowiskiem.

Przeglądając strony i profil tej grupy „PSWW Haller”, łatwo zauważyć, że oddają oni cześć Armii Czerwonej, składają kwiaty pod ich grobami. Najgorsze jest jednak to, że oto zwolennicy Putina formują oficjalnie potencjalną bojówkę „zielonych ludzików” i nikt z tym nic nie robi.
Przestrzegamy przed tymi ludźmi i wszystkim, co związane z działalnością PSWW Haller. Wrogi stosunek tej grupy do Żołnierzy Wyklętych jest znany. Szkoda jedynie, że ta tak zajadle antypolska i prosowiecka grupka wyrachowanych cwaniaków i młodych mało świadomych tego co robią „pożytecznych idiotów” kala imię Generała Hallera. Wszystko to jest okraszone mieczykami Chrobrego i symbolami przedwojennego polskiego obozu prawicowego. Ta schizofrenia uderza ludzi znających historię, ale naiwnym nastolatkom łatwo zaimponować mundurem i przeprowadzeniem pokazu.

Czyżby przygotowywał' polskie "zielone ludziki", które po ogłupieniu, na ochotnika mogą wspierać potencjalne działania destabilizacyjne ze strony putinowskiej Rosji? Nie dziś, ale za 3-4 lata będą oni gotowi do siania u nas fermentu. Pierwsze zapowiedzi tego już się pojawiają nieśmiało. Oto jakieś niewinne oddziałki PSWW Haller składają kwiaty pod grobami morderców z Armii Czerwonej. Planowo w ciągu kilku lat środowiska te mają się umocnić i w mało spodziewanym momencie uaktywnić się jako „oddolny” głos części polskiego społeczeństwa.

[quote]Z Ukrainy znamy scenariusz, gdzie nagle jak grzyby po deszczu ujawniały się dziwne „bojówki” tzw. separatystów, których żaden z miejscowych na oczy nie widział. Czy podobny scenariusz powtórzy się w Polsce?[/quote]

Przykłady z działalności PSWW Haller

Oddanie czci Armii Czerwonej

[caption id="attachment_21260" align="aligncenter" width="720"] źródło: facebook.com/PSWW.Haller[/caption]

Plakat „rajdu szlakiem Ogniomistrza Kalenia” – (komunistycznego mordercy zwalczającego oddziały Majora „Żubryda” na Podkarpaciu).

[caption id="attachment_21261" align="aligncenter" width="540"] źródło: facebook.com/PSWW.Haller[/caption]

Delegacja PSSW Haller na ostatniej prorosyjskiej konferencji OBWE w warszawskim hotelu Victoria – dyrektor PSWW Haller Formicki – na prawo od Jana Engelgarda (na tle drzwi).

TK

Artykuł Polski System Walki Wręcz „Haller” – czyli potencjalne „zielone ludziki” Rosji w Polsce? pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jednym z najbliższych sąsiadów Polski jest Litwa. Łączy nas nie tylko granica, której praktycznie nie ma, ale wielowiekowa wspólna historia, której pokojowa egzystencja datuje się z końcem XIV.

Na terenach współczesnej Litwy mieszkał bitny lud. Były to niewielkie ksiąstewka z silnym władcą. Swój byt zawdzięczali łupieżczym wyprawom po łupy i jasyr. Zagarniętych niewolników osadzali na roli lub w warsztatach rzemieślniczych. Ten rodzaj organizacji społeczeństwa wybitny uczony Feliks Koneczny nazwał cywilizacją turańsko-stepową. Do niej, oprócz pierwotnych mieszkańców Litwy, zaliczył m.in. Mongołów i Tatarów.

[caption id="attachment_21073" align="aligncenter" width="576"] Ostra Brama, fot. wikipedia.pl[/caption]

Co pewien czas wodzowie księstw zbierali się na naradę, wybierali wodza i kierunek wyprawy. Łupieżcze wyprawy sięgały Moskwy. Morza Czarnego, a w Polsce podchodziły pod Kraków. Przez prawie sto lat, w drugiej połowie XIII w. i pierwszej połowie XIV w., owe plemiona dokonały 18 wielkich wypraw na terytorium Polski. Oblicza się, że w ten sposób z Polski zagarnięto 100 tysięcy jasyru.
Sytuacja polityczna i militarna ludów znad dolnego Niemna stawała się coraz trudniejsza. Polska za Kazimierza wielkiego rosła w siłę i nie tak łatwo dawała się podbijać. Księstwo Moskiewskie, o równie grabieżczych zamiarach, stwarzało poważne zagrożenie od wschodu. Na południu Tatarzy stawali się coraz groźniejsi i tymi samymi metodami najeżdżali tereny litewskie. Poważnym zagrożeniem na północy był Zakon Krzyżacki na terenach podbitych Prusów, a dalej na wschód, na terenach obecnej Łotwy, niebezpieczeństwo stwarzał Zakon Kawalerów Mieczowych. Średniowiecznym mieszkańcom Litwy groziła podobna zagłada jak ta, która spotkała Prusów i Jadźwingów.
Groźbę zagłady społeczności dostrzegł Gedymin i podjął próby uregulowania wojennych stosunków przede wszystkim z Polską. Córkę swoją, Aldonę, wydał za Kazimierza Wielkiego, a w wianie wniosła ona 6 tysięcy polskiego jasyru. Nad tym ludem istniała jeszcze jedna groźba cywilizacyjna: warstwy wyższe w mowie i piśmie posługiwały się językiem starobiałoruskim.

Do rozstrzygnięcia pozostał dylemat historyczny: czy poddać się wpływom moskiewskim i cerkwi prawosławnej, czy też znaleźć inne rozwiązanie polityczno-cywilizacyjne? Należało Krzyżakom wytrącić miecz, którym nawracali na chrześcijaństwo litewskich pogan.

W 1385 r. w Krewie zawarto unię, w wyniku której wielki książę Jagiełło poślubił królową Polski Jadwigę. W następnym roku dokonał się kolejny krok włączenia Litwy w krąg cywilizacji łacińskiej - nastąpił chrzest Litwy.

[caption id="attachment_21074" align="aligncenter" width="640"] Katedra w Wilnie, fot. wikipedia.pl[/caption]

Fałszowanie historii

Przez wieki Litwini, dzięki Polsce, uratowali swój byt narodowy. Zwycięstwo pod Grunwaldem polskich chorągwi - bo sojusznik znad Niemna przy pierwszym starciu uciekł z placu boju, by powrócić tu po łupy, w chwili kiedy losy bitwy były przesądzone. Zwycięstwo nad Krzyżakami uchroniło ten kraj przed losem Prusów i Jadźwingów. Po raz drugi Polska uratowała Litwinów przed bolszewicką agresją po Bitwie Warszawskiej w 1920 r. Po raz trzeci zwycięstwo „Solidarności” i rozmontowanie ZSRR spowodowało możliwość rozwoju niepodległej Republice Litewskiej. Te fakty są całkowicie pomijane w nauczaniu historii tego kraju, a wręcz odwrotnie – litewska propaganda widzi w nich same czynniki szkodliwe, a nawet tragiczne dla narodowej tożsamości. W pewnych kręgach litewskich lansuje się tezę, że należy wracać do korzeni, to znaczy do pogaństwa.
Niewątpliwie przez wieki część Litwinów ulegała asymilacji do polskości. Odbywało się to bez żadnych nacisków ze strony polskiej. Polska oferowała bardzo atrakcyjny system polityczny, wysoką kulturę i naukę. Bez unii z Polską Litwa zapewne zostałaby zniszczona przez niemieckie zakony czy drapieżny i bezwzględny system władzy carów moskiewskich, a potem jeszcze brutalniejsze działania bolszewików.

[caption id="attachment_21076" align="aligncenter" width="605"] Muzeum Adama Mickiewicza w Nowogórdku, fot. wikipedia.pl[/caption]

[quote]Przez wieki Litwini nie dorobili się większych osiągnięć kulturalnych i naukowych. Prawie żadne litewskie nazwisko nie zapisało się w annałach światowych ani nawet europejskich. By „nadrobić” te zaległości, lituanizują wszystkie nazwiska Polaków, którzy tworzyli cywilizację na terenie obecnego państwa litewskiego. Gdyby ktoś niezorientowany zajrzał do encyklopedii, to nie znalazłby tam takich twórców, jak Mickiewiczius, Słowackis, Poczobutas, Śniadeckis. Mania lituanizowania nazwisk wynika z kompleksów wobec Polaków, ale jest też dowodem prymitywizmu litewskiego.[/quote]

Walka z polskością
Administracyjna lituanizacja nazwisk nie dotyczy tylko przeszłości. Nakazem urzędowym jest to, by wszyscy pisali swoje nazwiska w języku państwowym. Gdyby nie tragizm tej sytuacji w stosunku do prawie 300 tysięcy Polaków mieszkających przede wszystkim na Wileńszczyźnie, można by tylko ubolewać nad głupotą decydentów.

Władze Republiki Litewskiej likwidują każde polskie słowo pisane w publicznych miejscach. Na włazach do kanałów zdziera się napis „Zarząd Miasta Wilna”. Na Bibliotece Wróblewskich zerwano tabliczkę „Kwiecień 1931”, wyznaczającą poziom Wilii w czasie tragicznej powodzi. Spacerując po Wilnie natknąłem się na zaledwie trzy tablice dwujęzyczne na historycznych budynkach. Wbrew ustaleniom UE, za dwujęzyczne nazwy miejscowości i nazwy ulic nakładane są wysokie grzywny. Nawet w restauracjach trudno doprosić się o menu w języku polskim. Słyszeliśmy, że za reklamowanie flaków i bigosu na właściciela nałożono grzywnę w wysokości 10 tys. litów, czyli ok. 12 tys. zł. W Wilnie, gdzie większość turystów to Polacy, wbrew zdrowemu rozsądkowi nie można otrzymać menu w języku polskim!

W ostatnich tygodniach został zwolniony minister energetyki Jarosław Niewiarowicz z Akcji Wyborczej Polaków na Litwie, bo wziął w obronę swoją zastępczynię, która na własnym domu umieściła dwujęzyczną nazwę ulicy i spotkała się z represjami urzędowymi. Ten incydent spowodował, że AWPL, kierowana przez Waldemara Tomaszewskiego, wystąpiła z koalicji rządowej,  tracąc jednego ministra i pięciu wiceministrów.

Coś się zmienia?

Republika Litewska od 10 lat jest członkiem Unii Europejskiej. Wyciąga z Brukseli, co tylko się da, ale kompletnie nie stosuje się do przepisów, które nie odpowiadają nacjonalistycznym interesom tego kraju. Bo to, że nad Wilią i Niemnem tendencje te mają posłuch w sferach władzy, nie ulega wątpliwości. Od kasowania miejsc publicznych każdego polskiego słowa, do rzeczy dla Polaków na Wileńszczyźnie zdecydowanie ważniejszych. Chodzi o to, że w Republice Litewskiej nie respektuje się praw mniejszości narodowych, wynikających z unijnych przepisów i dyrektyw, jak również z premedytacją omija się układ polsko-litewski, dobrowolnie podpisany w 1994 r.

Mimo wieloletniej obecności w UE, władze Litwy nadal nie stosują się do unijnych przepisów dotyczących polskiej oświaty, zwrotu ziemi, pisowni polskich nazwisk oraz dwujęzycznych napisów ulic i miejscowości, w których ludność polska jest dominująca. Z zażartą nienawiścią ściga się tego rodzaju napisy i nakłada się wysokie kary finansowe na właścicieli domów i polskie samorządy.

Będąc na przełomie sierpnia i września br. na Wileńszczyźnie zauważyłem pewne niuanse. W stosunku do polskich turystów dotychczasowa niechętna postawa prawie wszystkich Litwinów uległa minimalnemu złagodzeniu, a nawet zauważyłem przejawy pewnej życzliwości w stosunku do Polaka. Natomiast pani prezydent Dalia Grybauskaite jakby odzyskała polską mowę i na rozpoczęciu roku szkolnego w Ławaryszkach rozmawiała z polskimi dziećmi, nawet ubolewała, że mają trudniejsze warunki nauki niż dzieci litewskie.
Jaka jest przyczyna takiej zmiany postaw? Sytuacja polityczna w tej części Europy staje się poważna, a nawet groźna. Jedyny ratunek dla Litwy to poprawa zamrożonych stosunków z Polską i  Polakami. Litwę otaczają Rosja, Białoruś, Łotwa z 40 proc. ludnością rosyjską i… Polska. W razie jakiegoś zatargu z Rosją interwencja NATO jest niepewna. Pozostaje im więc sąsiad z południowego zachodu.

Władysław Trzaska-Korowajczyk, tygodnik Nasza Polska.

Artykuł Wielkie kompleksy małego narodu pochodzi z serwisu Niezłomni.com.