Wiersz ukazał się w zbiorze "Przeszłość przyszłości. Antologia Konfederacji Nowego Romantyzmu"– red. Bohdan Urbankowski.

Wydanie: Oddział Warszawski Związku Literatów Polskich, Warszawa 1993.

[caption id="attachment_35207" align="aligncenter" width="732"] Krzysztof Maria Sieniawski[/caption]

Andrzej Trzebiński, ps. Paweł Późny, Stanisław Łomień, Andrzej Jarociński (ur. 27 stycznia 1922 w Radgoszczy koło Łomży, rozstrzelany 12 listopada 1943 w Warszawie) – polski poeta, dramaturg, krytyk literacki i publicysta. źródło: Wikipedia.pl

[caption id="attachment_35211" align="aligncenter" width="1024"] Znicze i kwiaty, w miejscu rozstrzelania Andrzeja Trzebińskiego na warszawskim Nowym Świecie w 70-rocznicę śmierci poety (12.11.2013), fot. Mateusz Opasiński/wikipedia.pl[/caption]

Artykuł Krzysztof Maria Sieniawski „Wojna”. Cieniom Andrzeja Trzebińskiego pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_22283" align="alignright" width="371"] Andrzej Trzebiński[/caption]

Andrzej Trzebiński, ps. Paweł Późny, Stanisław Łomień, Andrzej Jarociński (ur. 27 stycznia 1922 w Radgoszczy koło Łomży, rozstrzelany 12 listopada 1943 w Warszawie) – polski poeta, dramaturg, krytyk literacki i publicysta. Naczelny redaktor konspiracyjnego miesięcznika „Sztuka i Naród”

Andrzej Trzebiński, "Wymarsz Uderzenia"

A jeśli bzy już będą, to bzów mi przynieś kiść
i tylko mnie nie całuj, i nie broń, nie broń iść.
Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł
i ciebie z karabinem do końca będę niósł.

To wymarsz Uderzenia i mój (i mój, i mój).
W ten ranek tak słoneczny piosenka nasza brzmi.
Słowiańska ziemia miękka poniesie nas na bój -
Imperium gdy powstanie, to tylko z naszej krwi.

A jeśli będzie lato, to przynieś żyta kłos -
dojrzały i gorący, i złoty jak twój włos -
i choćby śmierć nie dała, bym wrócił kiedy żyw,
poniosę z twoim kłosem słowiańskich zapach żniw.

To wymarsz Uderzenia…

A jeśli będzie jesień, to kalin pęk mi daj
I tylko mnie nie całuj, i nie broń iść za kraj.
Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł
i ciebie z karabinem do końca będę niósł.

To wymarsz Uderzenia…

Poniosę nad granicę kalinę, kłosy, bzy -
To z nich granice będą – z miłości, a nie z krwi.
Granicę mieć z miłości w żołnierskich sercach –„U”.
Nasz kraj tam gdzieś się kończy, gdzie w piersiach braknie tchu.

To wymarsz Uderzenia…

[caption id="attachment_22285" align="aligncenter" width="1024"] Znicze i kwiaty, w miejscu rozstrzelania Andrzeja Trzebińskiego na warszawskim Nowym Świecie w 70-rocznicę śmierci poety (12.11.2013), fot. Wikipedia[/caption]

Artykuł „Wymarsz Uderzenia”: A jeśli będzie jesień, to kalin pęk mi daj. I tylko mnie nie całuj, i nie broń iść za kraj. Bo choć mi wrosłaś w serce, karabin w ramię wrósł i ciebie z karabinem do końca będę niósł… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Wybór wierszy Tadeusza Gajcego (1922–1944), najwybitniejszego obok Krzysztofa K. Baczyńskiego twórcy z pokolenia dwudziestoletnich poetów walczącej Warszawy. W zbiorze znalazły się sztandarowe utwory, m.in. Do potomnego, Miłość bez jutra, Pieśń nostalgiczna, ale i często pomijany, ostatni wiersz Święty kucharz od Hipciego.

Gajcy debiutował w 1943 r. tomikiem Widma, w maju 1944 r. wydał kolejny tomik Grom powszedni. Współtwórca i ostatni redaktor naczelny pisma literackiego „Sztuki i Naród”, walczył na Starym Mieście i na rodzinnym Muranowie, w batalionie AK „Chrobry I”.

Dzień przed śmiercią napisał na papierowej torebce ostatni wiersz – Święty kucharz od Hipciego – prześmiewczy utwór poświęcony ofiarom czołgu pułapki. Zginął 16 sierpnia z innym poetą z grupy „SiN”, Zdzisławem Leonem Stroińskim broniąc dostępu do ul. Długiej, przy ul. Przejazd 1/3, w miejscu, gdzie obecnie biegnie ulica Andersa.

Kto ja. Tadeusz Gajcy, poeta, 1922-1944, Rytm.

Artykuł Poeta. Jeden z diamentów, którymi strzelano do wroga pochodzi z serwisu Niezłomni.com.