23 sierpnia 1939 w Moskwie zawarty został układ Ribbentrop-Mołotow. Do oficjalnej umowy dołączono tajny protokół przewidujący rozbiór Polski oraz podział strefy wpływów w Europie Wschodniej.

Punkt 1 tajnego protokołu stanowił: „Na wypadek przekształcenia terytorialno-politycznego obszaru należącego do państw bałtyckich (Finlandia, Estonia, Łotwa, Litwa), północna granica Litwy stanowiłaby zarazem granicę między strefą interesów Niemiec i ZSRR, przy czym obie strony uznają pretensje Litwy do terytorium wileńskiego”.

Przy lekturze cytowanego zapisu rodzi się pytanie:

[quote]Jak to się stało, że w supertajnej umowie dwaj bezwzględni grabieżcy, nieliczący się z nikim i z niczym, postanowili uczynić podarunek terytorialny małemu, niewiele znaczącemu państwu, które nie było stroną kontraktu? Czy istniała jakaś ukryta przyczyna powodująca taki stan rzeczy?[/quote]

Próbując odpowiedzieć na to pytanie, warto byłoby zajrzeć do dokumentów pewnego śledztwa, toczącego się w Polsce w latach 1948-1949. Otóż w lecie 1948 roku, w ramach skoordynowanej akcji policyjnej, aresztowano na terenie całego kraju kilka tysięcy byłych żołnierzy wileńskiej AK. Wśród zatrzymanych znaleźli się trzej byli oficerowie kontrwywiadu Okręgu Wileńskiego AK, działający w utworzonej w roku 1944 specjalnej komórce zajmującej się zwalczaniem wpływów komunistycznych na tym terenie. Komórka miała kryptonim organizacyjny „Cecylia”, pochodzący od pseudonimu jej szefa Mirosława Głębockiego.

[caption id="attachment_966" align="alignleft" width="150"] Sergiusz Piasecki[/caption]

Jednym z trzech zatrzymanych oficerów „Cecylii” był 32-letni wówczas podporucznik Witold Milwid. Zanim został skierowany do „Cecylii” był członkiem Kedywu wileńskiej AK, gdzie posługiwał się pseudonimem „T-9”. To on razem z Sergiuszem Kościałkowskim ps. „Czaruś” dokonał w marcu 1943 skutecznego zamachu na redaktora wileńskiej gadzinówki Czesława Ancerewicza w kruchcie kościoła św. Katarzyny. Instruktorem członków Kedywu z ramienia Dowództwa Okręgu był znany pisarz o bujnej przeszłości Sergiusz Piasecki. Po latach na emigracji w Wielkiej Brytanii opisał akcje Kedywu wileńskiej AK w powieści „ Dla honoru organizacji”. Sportretował tam m. in. Milwida pod postacią chemika o pseudonimie „R-7”.

W dniu 1 listopada 1948 w ramach toczącego się śledztwa w sprawie działalności „Cecylii” Witold Milwid złożył do protokołu ciekawe zeznania na temat prawdopodobnego zawarcia w roku 1939 przez rządy Niemiec i Litwy tajnej umowy dotyczącej przyłączenia Wileńszczyzny do Republiki Litewskiej. Według zaprotokołowanej przez funkcjonariusza UB Adama Kujawę wersji Milwida, w roku 1942 lub 1943 dowiedział się on od Sergiusza Piaseckiego, że ówczesny administrator apostolski diecezji wileńskiej biskup Mečislovas Reinys, były minister spraw zagranicznych Litwy, przechowuje w kancelarii biskupiej albo w skarbcu katedry wileńskiej egzemplarz tajnej umowy pomiędzy Niemcami a Litwą, zawartej w okresie przejęcia Kłajpedy przez III Rzeszę, na mocy której rząd niemiecki obiecał w możliwie najbliższej przyszłości przyłączenie Wilna do Litwy w zamian za zainstalowanie na jej terytorium niemieckich baz wojskowych.

[caption id="attachment_967" align="alignleft" width="150"] Józef Mackiewicz[/caption]

Piasecki miał się dowiedzieć o tym od Józefa Mackiewicza, który w latach 1939-1940 wydawał koncesjonowaną przez władze „Gazetę Wileńską” i z tego względu utrzymywał dobre kontakty z wieloma prominentami litewskimi.

Mackiewicz w rozmowie z Piaseckim twierdził, że o istnieniu tajnej umowy dowiedział się od samego Reinysa. Członkowie wileńskiego Kedywu AK postanowili zdobyć ten dokument. W tym celu wysłali do kancelarii biskupiej zamieszkałą w Wilnie przy ulicy Wielkiej 22/11 łączniczkę AK o imieniu Lucyna, która pod pretekstem zasięgnięcia informacji na temat kościelnego unieważnienia małżeństwa miała rozejrzeć się po pomieszczeniach. Następnie Sergiusz Piasecki miał dokonać profesjonalnego włamania do sejfu z przechowywanym dokumentem.

Plan spalił na panewce, gdyż Lucyna nie potrafiła znaleźć pretekstu, by dostać się również do prywatnego mieszkania biskupa i w tej sytuacji Piasecki nie podjął się przedsięwzięcia dalszych kroków.

[caption id="attachment_968" align="alignleft" width="183"] Antanas Smetona[/caption]

Pokazowy proces członków grupy „Cecylia” odbywał się na przełomie sierpnia i września 1949 w Bydgoszczy. Wszyscy trzej podsądni zostali skazani na karę śmierci. Wyroki wykonano. Pomimo że proces był szeroko relacjonowany przez wszystkie gazety ogólnopolskie, żadna z nich nie zamieściła wzmianki na temat zeznań Milwida dotyczących paktu Hitler-Smetona. Ujawnienie ich treści z miejsca nasunęłoby skojarzenia z zapisami punktu 1 tajnego protokołu do paktu Ribbentrop-Mołotow.

Treść tego protokołu została upubliczniona na Zachodzie w roku 1946, jednakże Związek Sowiecki do roku 1989 konsekwentnie zaprzeczał jego istnieniu. Jedynie „Gazeta Pomorska”, organ KW PZPR w Bydgoszczy, z uwagi na to, że sprawa ta wypłynęła incydentalnie w czasie rozprawy sądowej, zamieściła w dniu 24 sierpnia 1949 pełen niedomówień i zafałszowań odredakcyjny komentarz następującej treści:

[quote]Siatka wywiadowcza ustaliła, że w skarbcu katedry wileńskiej biskup katolicki Wilna Reinys przechowuje »cenny« dokument, w którym Niemcy zaciągnęli szereg zobowiązań wobec litewskiego faszystowskiego rządu Smetony. Agenci »Cecylii« próbowali ten dokument wydobyć ze skarbca katedry. Jednak na rozkaz Piaseckiego »akcja« ta została przerwana.[/quote]

W dalszej części komentarza pada twierdzenie, że Piasecki jako agent polskiego kontrwywiadu wojskowego uczynił to na rozkaz przełożonych, którzy współpracowali z hitlerowcami i nie chcieli ich kompromitować. Do roku 1946 na temat istnienia tajnego protokołu do paktu Ribbentrop-Mołotow wiedziały tylko kręgi przywódcze Niemiec i ZSRR oraz przedstawiciele najwyższych władz kilku innych państw, które pozyskały informacje na drodze wywiadowczej.

Władze polskie pozostawały niestety w zupełnej nieświadomości. W związku z tym nieprawdopodobne jest, aby Milwid i inni konspiratorzy z wileńskiej AK znali w roku 1942 lub 1943 treść punktu 1 tegoż protokołu. Można oczywiście założyć, że Milwid wymyślił wszystko dopiero w roku 1948, gdy już znał te ustalenia. Taki krok z jego strony byłby jednakże wielce ryzykowny. Gdyby bowiem komuniści z jakichś przyczyn zdecydowali się na nagłośnienie tej sprawy, wówczas przebywający na Zachodzie Piasecki i Mackiewicz mogliby fantazje Milwida skutecznie zdezawuować.

Sergiusz Piasecki już w trakcie trwania procesu grupy „Cecylii” na łamach emigracyjnego „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” zabrał głos w sprawie innych zeznań Milwida przed bydgoskim sądem, opisywanych przez prasę ogólnopolską. Całkowicie niewiarygodne byłoby założenie, że treść omawianych zeznań podsunęli potwornie skądinąd torturowanemu Milwidowi sami funkcjonariusze UB. Gdyby to uczynili, komunistyczne media nagłośniłyby sprawę we wszystkich mediach.

[caption id="attachment_969" align="alignleft" width="155"] Juozas Urbšys[/caption]

W sprawie tej warto prześledzić szczegółowo wydarzenia związane z przejęciem Kraju Kłajpedzkiego przez III Rzeszę w marcu 1939. W dniu 22 marca 1939 korespondent Polskiej Agencji Telegraficznej donosił z Kowna, że dzień wcześniej wrócił z Berlina minister spraw zagranicznych Litwy Juozas Urbšys i zdał sprawozdanie z toczonych tam rozmów w sprawie Kłajpedy. Zaraz po powrocie Urbšysa poseł niemiecki w Kownie dr Zechlin wręczył władzom litewskim notę z żądaniem przekazania Kraju Kłajpedzkiego Niemcom drogą legalnej uchwały Sejmu litewskiego.

Jeszcze tego samego dnia odbyła się zamknięta narada posłów na Sejm przy udziale członków rządu, a po jej zakończeniu zwołano posiedzenie rady ministrów pod przewodnictwem prezydenta Smetony. Bezpośrednio po zakończeniu tej narady odbyło się zamknięte posiedzenie Sejmu. Według uzyskanych przez dziennikarzy informacji Urbšys referował posłom, że jeśli zwrot Kłajpedy nastąpi w drodze porozumienia, Rzesza uwzględni w szerokim zakresie interesy gospodarcze Litwy. Postanowiono wysłać niezwłocznie do Berlina delegację rządową gwoli zawarcia stosownej umowy. Podpisana została już 22 marca 1939. Ze strony niemieckiej podpis złożył Joachim von Ribbentrop, natomiast w imieniu Litwy uczynili to Juozas Urbšys oraz poseł pełnomocny w Berlinie Kazys Škirpa.

Artykuł 4 umowy stanowił:

[quote]Dla wzmocnienia swej decyzji co do zapewnienia przyjaznego rozwoju stosunków między Niemcami a Litwą, obie strony zobowiązują się nie uciekać wzajemnie do stosowania przemocy ani nie popierać użycia przemocy, skierowanej przeciwko jednemu z kontrahentów przez stronę trzecią.[/quote]

Ostatecznie, w dniu 30 marca 1939 litewski Sejm na specjalnym posiedzeniu poświęconym wyłącznie tej sprawie, jednomyślnie ratyfikował umowę o przekazaniu Niemcom Kłajpedy. Posiedzenie Sejmu trwało, według różnych źródeł, od 5 do 15 minut.

W dniu 28 września 1939 nastąpiła korekta tajnej umowy pomiędzy Hitlerem a Stalinem. W zamian za Lubelszczyznę i wschodnie Mazowsze ZSRR przejął protektorat nad Litwą. 10 października 1939 zawarto w Moskwie oficjalną umowę, na mocy której Litwa miała przejąć władanie nad Wileńszczyzną oraz wyrażała zgodę na utworzenie na jej terytorium baz wojskowych Armii Czerwonej.

W roku 1973 ukazała się w Wilnie książka „Czerwiec 1940” pióra V. Kancevičiusa. Autor opierając się na źródłach sowieckich podawał, że pod koniec roku 1939 prezydent Smetona szukał możliwości zmiany protektora. W tym celu wysłał w poufnej misji do Berlina dyrektora departamentu bezpieczeństwa A. Povilaitisa.

Wysłannik Smetony spotkał się z szefem RSHA Heydrichem oraz z szefem Gestapo Müllerem. Przekazał Niemcom informacje na temat tajnych polskich organizacji działających na Wileńszczyźnie oraz na temat działalności komunistów na Litwie, popieranych przez ZSRR. Po powrocie Povilaitisa do Kowna zawarto utajnioną umowę litewsko-niemiecką o współpracy policyjnej.

W związku z tymi wydarzeniami nasuwa się pytanie, czy wymierzona w Polaków i w komunistów poufna oferta wymiany usług policyjnych nie była jedynie pretekstem do skierowania przez Litwę prośby o zmianę protektora ? Czy przy tej okazji Smetona nie przypomniał Hitlerowi o jakichś utajnionych zobowiązaniach Niemiec wobec Litwy, podjętych w niedalekiej przeszłości? Późniejsze wydarzenia dowiodły, że starania Smetony stanowiły już tylko przysłowiową musztardę po obiedzie.

Jeremi Sidorkiewicz, artykuł "Tajny pakt Hitler-Smetona?" ("Kurier Wileński")

Artykuł Nie tylko pakt Ribbentrop – Mołotow? Litwini mieli dogadać się z Hitlerem w sprawie przyłączenia Wileńszczyzny pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Współczesna moda na poprawianie zdjęć przeważnie nie wiąże się z tragiczną historią. Inaczej było w przypadku retuszowanych zdjęć za czasów Józefa Stalina. W wielu przypadkach za takim działaniem stała śmierć. Zdarzyło się też jednak, że sam Stalin został ,,poprawiony" przez Niemców.

23 sierpnia 1939 roku zawarto niemiecko-radziecki pakt o nieagresji zwany paktem Ribbentrop-Mołotow. Z przedstawicielem III Rzeszy spotkał się jednak też osobiście Józef Stalin, co uwieczniono na fotografii. Przywódca ZSRS trzymał w ręku papierosa, co nie spowodowało się Adolfowi Hitlerowi. Führer nakazał wyretuszować zdjęcie i dopiero poprawione pokazać Niemcom. Powód? Hitler miał awersję do palenia papierosów.

Mimo że w młodości był nałogowym palaczem, później skończył z nałogiem, a samo palenie uważał za deprawujące. Obiecał położyć kres używaniu tytoniu w wojsku po zakończeniu wojny. Hitler osobiście zachęcał bliskich przyjaciół do niepalenia i nagradzał tych, którzy rzucili palenie. Osobista niechęć Hitlera do tytoniu była jednym z kilku czynników stojących za kampanią antynikotynową w latach 30. i wczesnych latach 40. w III Rzeszy.

W ZSRS retuszowanie zdjęć było nagminne. Często upiększano wizerunek wodzów, ale jeszcze częściej ingerencja w zdjęcie oznaczała śmierć osoby, która zniknęła z fotografii. Taką krwawą pamiątką jest zdjęcie wykonane w 1915 roku na Syberii. Widać na nim Stalina oraz 14 innych osób: m.in. Surena Spandariana (ormiański rewolucjonista), Lwa Kamieniewa (działacz bolszewicki, pierwszy przewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji), Grigorija Pietrowskiego (pochodzący z Ukrainy bolszewik, ludowy komisarz spraw wewnętrznych, któremu podlegała tajna policja Czeka), Jakuba Swierdłowa (przywódca bolszewików, w latach 1917-1919 formalnie głowa państwa rosyjskiego), Filipa Gołoszczokina (komisarz wojskowy Uralskiej Rady Delegatów), Fiodora Samojłowa (bolszewickiego posła do IV Dumy Państwowej), Wierę Szwejcer (żona Spandariana, Aleksieja Badajewa (bolszewicki poseł w IV Dumie Państwowej). W 1939 roku na tym samym, ale nie takim samym, zdjęciu, które pokazuje 15-osobową grupę konspiratorów biorącą udział w naradzie w wiosce Monastyrskoje w Kraju Turuchańskim we wschodniej Syberii, jest już tylko 9 osób.

[caption id="attachment_42637" align="aligncenter" width="620"] Zdjęcie z 1915 r. opublikowane w książce Davida Kinga "The Commissar Vanishes: The Falsification of Photographs and Art in Stalin's Russia"[/caption]

[caption id="attachment_42632" align="aligncenter" width="620"] Zdjęcie pochodzi z Centralnego Archiwum Państwowego w Moskwie[/caption]

[caption id="attachment_42633" align="aligncenter" width="620"] Zdjęcie opublikowane w 1939 roku w albumie "Stalin", wydanym z okazji sześćdziesięciolecia radzieckiego przywódcy.[/caption]

Najpierw zniknął ze zdjęcia Kamieniew, którego oskarżono o próbę zamachu na Stalina i skazano na wyrok śmierci. Rozstrzelano także jego żonę, synów oraz rodzinę jego brata. Potem usunięto kolejnych 5 osób, a w ich miejsce pojawiła się roślinność. Dodatkowo zdjęcie odpowiednio wykadrowano.

Dwa inne wymowne przykłady:

[caption id="attachment_42663" align="aligncenter" width="800"] ze zdjęcia zniknęli: Mikołaj Antipow, Siergiej Kirow, Mikołaj Szwernik, kiedy stracili względy dyktatora[/caption]

Z fotografii zniknął też Mikołaj Jeżow, który został roztrzelany

Artykuł Ze słynnego zdjęcia paktu Niemców i Sowietów przeciwko Polsce został usunięty jeden szczegół. Wszystko przez fobię Hitlera. To nie jedyna fotografia, którą tak poprawiono [FOTO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Dlaczego lewica zafascynowana jest islamem pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

(...) Obalając pogłoski jakie propaganda niemiecka rozpuściła przed kilku dniami marszałek Woroszyłow stwierdził konkretnie, że nie były przedmiotem rozmów żadne porozumienia w sprawie wspólnej akcji militarnej, którą Niemcy buńczucznie nazwali nowym rozbiorem Polski. Stwierdził on mianowicie, że nieodpowiada [pisownia oryginalna została zachowana w całym tekście] w żadnym stopniu prawdzie wiadomość, jakoby zaproponowano Rosji i uzgodniono z Niemcami, że jakoby zaproponowano Rosji i uzgodniono z Niemcami, że armia sowiecka podejmie akcję za przyłączeniem do Rosji państw bałtyckich oraz wschodnich kresów Polski.

Podawana linia podziału wytyczona wzdłuż rzeki Dźwiny poprzez Wilno - Wołkowysk - Brześć, linię Bugu, Lwów i Stryj, stanowi fantazję, nie mającą nic wspólnego z rzeczywistością. Również marszałek Woroszyłow zaprzeczył interpretacjom podawanym przez agencję Reutera w sprawie likwidacji rozmów z przedstawicielami sztabów angielskich i francuskich.

(...) Oświadczenie marszałka Woroszyłowa poza stroną merytoryczną prostującą fałszywe doniesienia w sprawie zawartego paktu posiada również niezmierną doniosłość natury zasadniczej, stwierdza bowiem, że każda ze stron rozbieżnie interpretuje skutki zawartego porozumienia i że Niemcy zupełnie tendencyjnie a bezzasadnie wyolbrzymiają osiągnięty sukces. Wystarczyło jednak kilka dni, aby tak miarodajnym oświadczeniem drugiego partnera rozchwiać wszelkie iluzje na ten temat.

Koła polityczne podkreślają, iż prawie w tydzień po zawarciu porozumienia z Niemcami generalissmus armii sowieckiej mówiąc o Rzeszy używał parokrotnie określenia "agresor".

artykuł "Rząd sowiecki zaprzecza istnieniu klauzul militarnych. Oświadczenie dla prasy marsz. Woroszyłowa" ("Chwila. Dziennik dla spraw politycznych, społecznych i kulturalnych", 30 sierpnia 1939 r.)

Artykuł O tym, jak Sowieci na chwilę przed rozbiorem Polski wypierali się podpisania tajnego protokołu do paktu Ribbentrop – Mołotow pochodzi z serwisu Niezłomni.com.