Prawie nikt w Europie jednak nie wie, że Niemcy nie byliby w stanie sami wykonać planu zagłady Żydów, gdyby nie mieli swoich wspólników. A byli nimi m.in. Francuzi, Rumuni, Ukraińcy, Włosi, Litwini, Łotysze, Estończycy, Słowacy, Węgrzy, Holendrzy, Belgowie, Norwegowie, Włosi, a nawet ich główni pogromcy – Brytyjczycy i Rosjanie.

- pisze Leszek Pietrzak na łamach nowego miesięcznika historycznego "Historia bez Cenzury".

Ukraińcy - gorsi od samych Niemców

Wielu Żydów, którym udało się cudem przeżyć Holokaust, wspominając tamten czas podkreśla, że Ukraińcy byli gorsi od Niemców. W słowach tych nie ma jednak wcale zbytniej przesady. [...] Izraelski Instytut Yad Vashem zajmujący się ofiarami Holocaustu szacuje, że formacje ukraińskie tylko na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej wymordowały 450 tysięcy Żydów. To daje Ukraińcom zdecydowanie pierwsze miejsce wśród pomocników Niemców w ich dziele zagłady Żydów.

Rumuni – prawie jak Ukraińcy

[...] W dniach 22–24 października 1941 r. wymordowano blisko 80 proc. spośród liczącej prawie 60 tysięcy żydowskiej społeczności Odessy. Rumuni podobnie jak i Niemcy metodycznie i planowo organizowali żydowską zagładę. Zakładali żydowskie getta i obozy pracy, do których masowo deportowano Żydów z terenów Besarabii, Bukowiny, jak i samej Rumunii. [...] Amerykański historyk Timothy Snyder ocenia, że Rumuni są odpowiedzialni za wymordowanie w czasie II wojny światowej co najmniej 300 tysięcy Żydów, z czego około 100 tysięcy pochodziło z Ukrainy. Jednak jest to wiedza, którą mają tylko historycy.

Francuzi – zapomniani kaci

[...] Szacuje się, że w latach 1942–1944 francuskie koleje państwowe, którymi zarządzał reżim Vichy, przetransportowały około 76 tys. Żydów, w tym ponad 11 tys. dzieci. Wojnę przeżyło zaledwie 2,5 tys. z nich. Jednak to jedynie część francuskich „zasług” w mordowaniu Żydów. Przed wojną we Francji żyło ich prawie 400 tysięcy. Francja była jedynym w okupowanej przez Niemców Europie krajem, który w czasie wojny samodzielnie aresztował swoich obywateli pochodzenia żydowskiego.

Bałtowie – na własną rękę

[...] W 1941 r. po zajęciu Litwy przez Niemców powstały 22 bataliony litewskiej policji pomocniczej (Saugumo), z których aż 9 czynnie zaangażowanych było w mordowanie Żydów. [...] Zdaniem historyków skala litewskich zbrodni na Żydach może przekraczać 50 tys. ofiar.

[...] Historycy szacują, że z liczącej prawie 90 tys. społeczności łotewskich Żydów mogło przetrwać jedynie kilkanaście tysięcy.

[...] Historycy szacują, że łącznie w czasie II wojny światowej na terenie Estonii zamordowano od 7,5 tys. do 8,5 tys. Żydów. Jednak tylko około tysiąca z nich pochodziło z Estonii.

Jak Holendrzy i Belgowie pozbywali się Żydów

[...] Symbolem tragedii holenderskich Żydów stał się obóz koncentracyjny Westerbork w prowincji Drenthe, do którego zwożono ich z całej Holandii, by następnie wysłać do Auschwitz, Bergen-Belsen lub Treblinki. Nie byłoby to możliwe bez skrupulatności holenderskich urzędników i sumienności holenderskich kolejarzy. Z ponad 150 tys. holenderskich Żydów, przeżyło tylko 25 tysięcy.

[...] Belgijskim odpowiednikiem obozu Westerbork stał się obóz w Dossin, skąd deportowano do Auschwitz co najmniej 25,5 tys. Żydów, w większości imigrantów z Europy Środkowo-Wschodniej. Tylko 5 proc. z nich przeżyło wojnę.

więcej w najnowszej "Historii Bez Cenzury"

Artykuł Ranking morderców Żydów. Niemcom pomagali Francuzi, Ukraińcy, Holendrzy, Belgowie… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Ukraiński sąd zdecydował o zwolnieniu Polaka po blisko 5 latach. Bez wyroku pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_1334" align="alignleft" width="300"] Zmarły z głodu człowiek na ulicy w Charkowie[/caption]

Informacje o tym, co się dzieje w ZSRR [mowa o Wielkim Głodzie w latach 30.], przedostawały się poza jego granice. Źródło wiedzy stanowiła korespondencja prywatna od głodujących rodzin, relacje dziennikarzy i raporty dyplomatów różnych państw. Artykuły na temat zamierających ukraińskich (i nie tylko) wsi ukazywały się m.in. w prasie amerykańskiej, francuskiej, niemieckiej, belgijskiej, włoskiej, brytyjskiej i polskiej.

Walijski dziennikarz Gareth Jones komentował w jednym z artykułów, że Stalin chciał głodem położyć kres ukraińskim marzeniom o niepodległości. 14 stycznia 1933 roku ludowy komisarz spraw zagranicznych ZSRR Maksim Litwinow w specjalnym oświadczeniu zaprzeczył „pogłoskom” o istnieniu głodu w sowieckich republikach.

Propaganda celowała w bezduszności. Jeden z numerów moskiewskiej gazety Prawda” krzyczał z okładki: „1933 powinien być rokiem wielkiego urodzaju!”.

Niestety agitacja sowiecka zdobyła na Zachodzie rzeczników, nie zawsze świadomych jej kłamliwości. Zauroczony „bolszewickim rajem” był m.in. trzykrotny premier Francji Édouard Herriot. Rzeczywiście, odwiedzając w sierpniu 1933 roku Ukrainę, były szef francuskiego rządu mógł mieć powody do tego, żeby zwątpić w informacje o głodzie. Specjalnie dla niego urządzono wielki teatr w stylu potiomkinowskiej wioski: ludzi poprzebierano w czyste koszule, a do kołchozowych obór zagnano najlepsze bydło.

Według tajnego agenta OGPU w następujący sposób wizytę relacjonowała jedna z mieszkanek Odessy:

[quote]Znowu przyjechali z zagranicy dowiedzieć się, co się u nas dzieje. Ale co oni mogą zobaczyć oprócz zakładu piekarniczego? Specjalnie tak go zbudowali, żeby chwalić się naszą techniką, a nędzy naszej i tak nikt nie widzi.[/quote]

Informacjom o głodzie zaprzeczał także noblista George Bernard Shaw:

[quote]Nigdzie w Rosji nie widziałem głodnego człowieka. Młodego czy starego.[/quote]

Haniebny, bo w pełni świadomy udział w ukrywaniu prawdy o Wielkim Głodzie miał dziennikarz „The New York Timesa”, laureat Nagrody Pulitzera, Walter Duranty. W prasie zaprzeczał istnieniu gehenny sowieckiej wsi:

[quote]Nie ma tu żadnego głodu ani śmierci spowodowanej głodem […]. Warunki są złe, ale nie ma mowy o głodzie.[/quote]

[caption id="attachment_1336" align="alignleft" width="215"] George Bernard Shaw[/caption]

Jednocześnie przekazywał pracownikowi Ambasady Brytyjskiej w Moskwie informacje o milionach ofiar kolektywizacji.

Latem 1933 roku w Berlinie odbyła się demonstracja przeciwko wyniszczającej polityce Kremla. Po dojściu Hitlera do władzy relacje Niemiec z ZSRR uległy ochłodzeniu. To podsunęło sowieckim propagandystom pomysł, aby sprawę głodu szalejącego w ich kraju przedstawić jako niemieckie kłamstwo. Taką wersję powtórzył publicznie m.in. Herriot. Wielu w nią uwierzyło, a może − wolało uwierzyć.

Ekonomiczne i społeczne skutki głodu odczuwalne były na wsi ukraińskiej jeszcze przez długie lata. Tragiczny bilans Wielkiego Głodu to przynajmniej 3,5 miliona ofiar. W 1933 roku, podczas gdy Ukraina, Kazachstan, Powołże, zachodnia Syberia i Kubań głodowały, ZSRR wyeksportował na zachód ponad 10 milionów kwintali zboża, sprzedając je za bezcen z powodu ogólnego kryzysu ekonomicznego w Europie. Historycy oceniają, że połowa zboża z eksportu sowieckiego z lat 1932−1933 wystarczyłaby do uratowania głodujących w „kraju dobrobytu".

Magdalena Semczyszyn, artykuł Głód w „spichlerzu Europy” (miesięcznik "Pamięć.pl")

Artykuł „Nigdzie w Rosji nie widziałem głodnego człowieka”, czyli jak zachodni intelektualiści dezinformowali w sprawie Wielkiego Głodu w ZSRS pochodzi z serwisu Niezłomni.com.