Dzieje rodziny Mireckich to opowieść na świetny serial o XX wiecznej historii Polski. Trzymający w napięciu, pełen zwrotów akcji, obraz poświęcenia, oddania i ofiarności na miarę „Czasu honoru”.

Amerykański reżyser mógłby zrobić z niego film na miarę Oskara. Ośmioro rodzeństwa Mireckich całym swoim życiem dowiodło, że dla ich pokolenia Bóg, Honor i Ojczyzna były wartościami najważniejszymi i żywymi. Udowadniali swoją wierność i oddaniem polskości i katolicyzmowi w katowniach Gestapo i NKWD, wśród Polonii w USA i w sowieckiej Ukrainie, ucząc polskie dzieci i organizując pomoc dla Polaków w kraju. Zainteresowanych szerzej losem tej niezwykłej rodziny odsyłam do świetnego eseju dra Krzysztofa Kaczmarskiego „Saga Rodu Mireckich”. Bardzo dobrze się stało, że esej został dołączony do książki "Przede wszystkim Polska. Zapiski amerykańskie z lat 1952–2010". 

Chociażby samo to sprawia, że zapiski pani Marii Mireckiej-Loryś, komendantki głównej Narodowego Zjednoczenia Wojskowego Kobiet są lekturą obowiązkową. Zapiski są dziejami służby rozpoczętej jeszcze przed wojną, niezmordowanej służby dla Polski, która wciąż trwa. Pani Maria opisuje swoje dzieje i losy pokolenia Polaków, wygnanych przez komunizm z Ojczyzny, które znalazło drugi dom w Stanach Zjednoczonych. To także lektura obowiązkowa dla tych, którzy chcą poznać dzieje Polonii po wojnie w Stanach Zjednoczonych. (TP)

[caption id="attachment_45637" align="alignleft" width="700"] Adrian Grycuk/commons.wikimedia.org/IPN[/caption]

Autorka pisze przede wszystkim o kontynuacji etosu narodowego – który wchłonęła w domu rodzinnym – w warunkach emigracyjnych. W tym sensie jest to pamiętnik o kontynuacji. Jej motto to cytat z Romana Dmowskiego: „Jestem Polakiem – więc mam obowiązki polskie”. Maria Mirecka-Loryś snuje refleksje o byciu świadomą Polką i wynikających z tego powinnościach wobec ojczyzny i współbraci Polaków. Ten imperatyw przyświecał jej przez całe życie. Dydaktyczna wartość takich wynurzeń musi być w końcu w pełni doceniona. Autorka powinna stać się wzorem służby ojczyźnie dla obecnych i przyszłych pokoleń Polaków, a zwłaszcza dziewcząt. Dla profesjonalnego historyka szczególnie wartościowy w pamiętniku jest aparat naukowy. Redakcja naukowa świetnie uzupełniła narrację autorki, przedstawiając graczy emigracyjnych w serii pouczających biogramów - z recenzji prof. Marka Jana Chodakiewicza.

Maria Mirecka-Loryś, Przede wszystkim Polska. Zapiski amerykańskie z lat 1952–2010, opracowanie i redakcja Krzysztof Kaczmarski, Rafał Sierchuła, Rzeszów 2016. Książkę można nabyć TUTAJ. 

Artykuł Niezwykła książka niezwykłej kobiety. Prof. Chodakiewicz: „Autorka powinna stać się wzorem służby ojczyźnie dla obecnych i przyszłych pokoleń Polaków”. [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Wykład profesora Mieczysława Ryby "Kwestia ukraińska w polskiej myśli narodowej".

Prelekcja została wygłoszona w Lublinie 9 grudnia 2016 r.

https://www.youtube.com/watch?v=BjkYnbLxsI4&feature=youtu.be

Artykuł Prof. Mieczysław Ryba: Kwestia ukraińska w polskiej myśli narodowej [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł „Wolny dostęp do morza, posiadanie głównej arterii wodnej kraju – Wisły…”. Program polityczny Obozu Narodowego z 1887 r. pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[caption id="attachment_12667" align="aligncenter" width="960"] pl.wikipedia.org[/caption]

4 kwietnia mija sześćdziesiąta trzecia rocznica śmierci prof. Władysława Tarnawskiego, jednego z najlepszych polskich tłumaczy dzieł Wiliama Szekspira, wybitnego historyka literatury angielskiej, wykładowcy akademickiego, polityka.

[caption id="attachment_35238" align="alignleft" width="548"] Władysław Tarnawski, fot. Roczniki Przemyskie.[/caption]

Urodził się 3 XI 1885 w Przemyślu, w rodzinie Leonarda i Wincentyny z Wojgartów. W 1903 ukończył z odznaczeniem I gimnazjum w Przemyślu. Studiował filologię polską i filologię klasyczną we Lwowie, anglistykę w Krakowie. Doktorat uzyskał w 1913 na podstawie rozprawy O polskich przekładach dramatów Szekspira, która ze względu na dużą wartość została na wniosek Ignacego Chrzanowskiego wydana przez Akademię Umiejętności. W latach 1914-1924 pracował jako nauczyciel języka polskiego, historii, łaciny i języka niemieckiego, w przemyskich gimnazjach, I i II im. Kazimierza Morawskiego na Zasaniu. W latach 1915-1916 wcielony do wojska austriackiego, uczestniczył w kampanii karpackiej.

9 I 1922 uzyskał habilitację na UJK na podstawie monografii Krzysztof Marlowe, jego życie, dzieła i znaczenie w literaturze angielskiej. 29 I 1924 został nominowany profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Anglistyki Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. 18 V 1927 witał we Lwowie Gilberta K. Chestertona i na życzenie pisarza towarzyszył mu w drodze powrotnej do Przemyśla. We wrześniu 1934 prof. Tarnawskiego dotknęła „reforma” szkolnictwa wyższego ministra Jędrzejewicza, która likwidowała katedry naukowców niewygodnych dla sanacji. 29 IX został przeniesiony w stan spoczynku, a filologia angielska na UJK zlikwidowana. Do pracy ze studentami powrócił w 1938. Podczas wojny pełnił we Lwowie obowiązki kierownika Katedry Filologii Angielskiej (1939-41 i 1944-45). W lipcu 1945 opuścił z rodziną Lwów i zamieszkał w Przemyślu. 16 X 1945 otrzymał Katedrę Anglistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. 12 VI 1946 mianowano go profesorem zwyczajnym. W 1946 przyjęto go na członka korespondenta PAU. W VIII 1946 zaproszony do Stratford na zjazd szekspirologów, jednak władze nie zgodziły się na wyjazd.

Był redaktorem naczelnym Ziemi Przemyskiej (1918-1919), pisywał do lwowskiego Słowa Polskiego, Gazety Warszawskiej, Przeglądu Warszawskiego, Głosu Narodu, był prezesem Komitetu Redakcyjnego Lwowskiego Kuriera Porannego.

Angażował się społecznie i politycznie. Działał w przemyskim Towarzystwie Młodzieży Polskiej Znicz (1903-1906), Towarzystwie Gimnastycznym Sokół (od 1903), Towarzystwie Przyjaciół Nauk w Przemyślu, Kole Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych (od 1913), Kole Pań Towarzystwa Szkoły Ludowej w Przemyślu, Organizacji Polskiej. Od 1918 pełnił funkcję sekretarza przemyskiego koła Związku Ludowo-Narodowego. Brał aktywny udział w kampanii wyborczej do Sejmu w 1919, po której jego ojciec, Leonard został posłem ZLN. W 1922 był pełnomocnikiem listy wyborczej nr 8 – Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej. Od 1924 pełnił funkcję kuratora koła Młodzieży Wszechpolskiej we Lwowie, a po założeniu w 1928 Stronnictwa Narodowego przewodniczącego koła i członka Zarządu Dzielnicowego SN. W 1930 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z listy SN z okręgu przemyskiego. Podczas pobytu w Krakowie aktywnie włączył się w prace SN, został przewodniczącym Komitetu Ziem Wschodnich przy Wydziale Propagandy Zarządu Głównego SN, pisał do Biuletynu Wewnętrznego Kresowiaków i Biuletynu Kresowego, współpracował z wydziałem wychowania przy Zarządzie Głównym SN.

Aresztowany 4 XII 1946 za działalność w Komitecie Ziem Wschodnich. 1 X 1947 skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie pod przewodnictwem majora Romana Abramowicza za „próbę obalenia ustroju” na dziesięć lat więzienia (po amnestii pięć), utratę praw publicznych i honorowych. Więziony we Wronkach i na warszawskim Mokotowie. Nie poddawał się zwątpieniu, pracował, tłumaczył Szekspira. Zmarł 4 IV 1951 w więzieniu mokotowskim, prawdopodobnie na gruźlicę. Pochowany w Warszawie na Powązkach na Cmentarzu Wojskowym – kwatera 140, rząd I, grób 13. Grób symboliczny znajduje się na Łączce.

[quote]Do najważniejszych jego prac należą m.in.: Krzysztof Marlowe (1922), Szekspir (1931), Historia literatury angielskiej - pierwszy podręcznik literatury angielskiej w języku polskim - (t. 1-2, 1926-1930), Literatura angielska (1932). Przetłumaczył wszystkie dzieła Szekspira. Wydano: Antoniusz i Kleopatra (1921), Romeo i Julia (1924), Juliusz Cezar (1925), Sen nocy letniej (1931), Hamlet (1953), Król Ryszard II (1956), Król Lear (1957), Burza (1958), Sonety (1964).[/quote]

Artykuł Sześćdziesiąt trzy lata temu w komunistycznym więzieniu zmarł wybitny historyk literatury angielskiej, jeden z najlepszych polskich tłumaczy Szekspira pochodzi z serwisu Niezłomni.com.