Nowa Huta lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia zaczyna podupadać gospodarczo. Coraz trudniej o stabilne zatrudnienie, prywatni przedsiębiorcy wyzyskują pracowników, w obywateli uderzają zarówno wielkie afery gospodarcze, jak i drobni oszuści poszukujący łatwego zarobku. W tym chaotycznym otoczeniu bohaterowie powieści Nowe czasy szybko dorośleją i tracą młodzieńcze złudzenia.

Przed Wiolettą rysuje się perspektywa samotnego macierzyństwa. Zespół muzyczny założony przez Adriana kończy działalność. Marek nie potrafi sobie poradzić z piętrzącymi się trudnościami po tym, jak jego ukochana padła ofiarą brutalnej napaści. Karol z bezsilnością obserwuje zmagania swoich dzieci z przeciwnościami losu i pomimo wielkiej determinacji nie jest w stanie im pomóc. W rodzinie Pawła Szymczaka również pojawiają się liczne zmartwienia – zaaferowani pogonią za pieniędzmi rodzice nie dostrzegają potrzeb własnej córki oraz tego, że dziewczynka popada w anoreksję.

Powieść Przeminą smutne dni jest historią o trudnym dojrzewaniu i problemach, z jakimi zmagali się młodzi ludzie tuż po okresie przemian ustrojowych w Polsce.

Ta historia opowiada o sile miłości i przyjaźni. O wyborach, których efekt zawsze stanowi dla nas wielką niewiadomą. O tym, jak ważna jest rodzina. Już dawno nie czytałam tak prawdziwej, emocjonalnej i wzruszającej powieści - Dorota Gąsiorowska, autorka m. in. Karminowego serca

Poruszająca historia o ludziach, którym przyszło żyć, kochać i marzyć w niezwykłych czasach. Polecam! - Krystyna Mirek, autorka m.in. Ceny szczęścia

Fragment powieści Edyty Świętek, Nowe czasy. Przeminą smutne dni, Wyd. Replika, Poznań 2019. Książkę można nabyć na stronie wydawnictwa Replika. 

Nowe Czasy. Nie pora na łzy
– Pogięło cię, stary? – Marek zdecydowanie nie był zainteresowany przystąpieniem do kapeli, którą zamierzał zorganizować Adrian. – Na cholerę mi to? Muzyka chodnikowa? No bez jaj!
– Serio ci mówię! Wiesz, jaka jest z tego kasiora? Człowieku! Całe życie chcesz sterczeć z kasetami na
placu? – pokpiwał bliźniak.
– Wiesz co? Ja tam nie narzekam. Handel mi się opłaca. Robię sam na siebie, stać mnie na samochód
wspomniał o wysłużonym dużym fiacie, którego nabył na potrzeby swej działalności. – Mam na piwo, fajki i panienki.
– No i dobra. U mnie też byś miał, tylko więcej. I bez sterczenia na placu przez cztery pory roku – wysunął nader przekonujący, jego zdaniem, argument.
– Mnie tam to nie przeszkadza. – Marek wzruszył ramionami. – Lubię przebywać na świeżym powietrzu.
– Tia… Świeżo zanieczyszczonym chyba – stwierdził
Adek.
– Odpowiada mi kontakt z ludźmi.
– Tego na pewno ci z nami nie zabraknie – zapewnił szybko amator muzyki chodnikowej.
– Człowieku, dejże se siana, okej? Popatrz na mnie! Czy ja wyglądam jak fan disko-klepisko?
Adrian obrzucił brata uważnym spojrzeniem. Fakt, różnili się niczym dzień i noc. Jedynie z twarzy
byli do siebie podobni, a i to tyle o ile. Marek był zdecydowanym wielbicielem ostro brzmiącej muzyki. W jego duszy rządziły rock i metal. Nosił się odpowiednio do swych upodobań. Miał długie włosy, które na co dzień wiązał w kucyk. Bez względu na stan pogody wkładał glany, czarne jeansy i takież koszulki z nadrukami nazw swoich ulubionych zespołów muzycznych. Z nastaniem nieco chłodniejszych dni narzucał ramoneskę, którą kupił za ciężkie pieniądze na placu żydowskim, a na szyi motał bandanę w swoim ulubionym kolorze. Jego ręce i szyję zdobiły skórzane rzemyki z jakimiś symbolami. Dużo palił, i to nie tylko papierosy, ale sięgał także po marihuanę, o czym oczywiście nie wiedział nikt z rodziny prócz bliźniaka i Wiolki. W przeciwieństwie do Marka, Adek był typem eleganta. Picuś-glancuś, tak nazywał go brat. Starannie ostrzyżony, zawsze gładko ogolony. Spodnie w kancik lub jasne wycierusy. Do tego porządnie odprasowana koszula, żadnych podkoszulków.

Mieli wspólny pokój, drugi co do wielkości w mieszkaniu – największy pełnił funkcję dziennego.
O wystrój swojego kąta wciąż darli koty, ponieważ Marek chciał wieszać na ścianach plakaty kapeli
rockowych wyjęte z zagranicznych magazynów lub kupione w sklepie muzycznym. Adrian zdecydowanie wolałby gładkie ściany lub tapetę o jakimś niewyszukanym wzorze. O muzykę nie musieli się sprzeczać, gdyż zazwyczaj mijali się w drzwiach. Rano Adrian studiował, a po południu, gdy zbierał się do pracy, Marek już wracał z Bieńczyc. W weekendy Marek zazwyczaj imprezował na mieście. Zresztą Adrian przeważnie pracował w piątkowe i sobotnie wieczory. A jak już się zdarzyło, że na siebie wpadali i musieli spędzić razem czas, to dla świętego spokoju każdy słuchał muzyki z walkmana. Tak. Marek zdecydowanie nie był typem, który pasował do dyskoteki, ale…
– Przecież nie musisz obcinać włosów i nosić kolorowych ciuchów. Możesz je ewentualnie wkładać jako kostium sceniczny, nie?
– Nie. To, że handluję kasetami z tą rąbanką, nie znaczy, że sam mam ją uprawiać.
– A co ci szkodzi?
– A to, że kumple zabiliby mnie śmiechem. Nie ta liga, Aduś. Koniec rozmowy – burknął brat, zapalając papierosa. Adrian wzruszył ramionami i sięgnął po słuchawki. Z walkmanem i książką wyciągnął się na swoim tapczanie. Nie przejął się odmową. W odwodzie miał jeszcze kilku kumpli, którzy mogliby być potencjalnie zainteresowani tematem zespołu. Tymczasem Marek z rozgoryczeniem pomyślał, że tak naprawdę nie miałby nic przeciwko zabawie w kapelę, bardziej dla zgrywy niż dla sławy. Problemem było Wojsko Polskie, które wyciągnęło po niego łapska.
Tym razem nie zdołał się odwołać. Nie pomogły żadne zaświadczenia z liceum, że niby wciąż szykuje
się do powtórzenia czwartej klasy oraz zdawania matury. Tej jesieni, zamiast imprez, czekała go zasadnicza służba wojskowa. Paweł opuścił niżej szybę w samochodzie.

– Dzień dobry, panie kierowco. Kontrola drogowa. Prawo jazdy i dowód rejestracyjny proszę.
Szymczak zaczął grzebać drżącymi dłońmi po kieszeniach w poszukiwaniu papierów. Było mu gorąco
z emocji. Jego zdenerwowanie potęgował fakt, że policjant na pewno widział trzęsące się ręce i być może kombinował, co ma na sumieniu kierujący pojazdem. Na szczęście po rutynowym zerknięciu w dokumenty funkcjonariusz pozwolił mu odjechać. Paweł odetchnął. Ja pierdolę! Jaki jest sens, by tak narażać dupę dla kilku banknotów? Resztę drogi przebył bez kolejnych przygód, jednak
jego zdenerwowanie sięgało apogeum. Dlatego gdy dotarł na posesję kolegi, poczuł wielką ulgę. Prawdopodobieństwo, że tam najadą ich gliniarze, było mikre. Wiktor nie należał do osób, które miałyby na pieńku z mundurowymi. Jego interesy były legalne, tak przynajmniej wydawało się Szymczakowi. Czyż polecił mu, by wjechał do przestronnego garażu, i dopiero tam opróżnili bagażnik golfa. Nowy posiadacz kałasznikowów z zadowoleniem oglądał nabytek.

– Uważaj, naładowany – przestrzegł Paweł. – Nie chcesz chyba ściągnąć sobie tu psów?
– Spokojna głowa! – prychnął Wiktor. – Mam ich w kieszeni. – Słuchaj, stary, ale tak właściwie po co ci te zabawki? Przecież nie pójdziesz z tym na ulicę. Na strzelnicę też nie pojedziesz, żeby poćwiczyć celowanie do tarczy. – No nie. Ale wiesz, jak jest. Człowiek robi biznesy i z różnymi ludźmi miewa do czynienia. Mam żonę i dzieci. Muszę im zapewnić bezpieczeństwo. Paweł pokiwał głową.
– Zrozumiałe. Pieniądz kłuje w oczy.
– Dobrze, że o mnie pomyślałeś – powiedział Wiktor, odkładając broń. – A przy okazji: znam kilka osób, które też mogłyby być zainteresowane zakupem. Więc jakby ten twój Rusek miał jeszcze jakiś fajny towar na zbyciu, to daj mi cynk, a ja powiem, komu trzeba.

Artykuł Znakomita opowieść o problemach, z jakimi zmagali się ludzie w latach 90. TYLKO U NAS „Nowe Czasy. Nie pora na łzy”. [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Związek Sowiecki upadał, symbole realnego komunizmu przechodziły do lamusa, ale w Polsce znajdowali się obrońcy dawnego systemu. Historyk Sławomir Cenckiewicz przypomniał na Twitterze, jak Lesław Maleszka i Aleksander Hall bronili pomnika Włodzimierza Lenina.

Historyk przypomniał spotkanie ministra Aleksandra Halla i posłów OKP z młodzieżą w Nowej Hucie i rozmowy o pomniku komunistycznego przywódcy. Głos zabiera m.in. Lesław Maleszka, tajny współpracownik SB pseudonim Ketman.

Koledzy poszli walczyć przeciwko pomnikowi Lenina. A ta spalona budka milicyjna to co, nie było tego? A rozbite ławki, przepraszam, nie było tego? A rzucanie butelkami z benzyną na pierwszej manifestacji, bez milicjantów, nie było tego?

- pytał. Hall twierdził:

Manifestacja, która przyjdzie ten pomnik zniszczyć, nie zwracając się do nikogo o odbycie tej demonstracji, nie mówiąc już o kwestii demontażu pomnika, spotka się z przeciwdziałaniem milicji. Tak ten rząd musi postępować, bo nie może sobie pozwolić na bezsilność i śmieszność

Lesław Maleszka TW „Ketman” chce wstrzymania likwidacji pomnika Lenina w Nowej Hucie
źródło https://t.co/4v0Qz4lGo8 pic.twitter.com/UwxQ7q6Iuh

— Radosław Poszwiński 🇵🇱 (@bogdan607) 2 stycznia 2019

Zobaczcie! To jest cudowne! Minister Hall wiadomo... Ale Maleszka (ok 2,45 sek.)! Będę na zajęciach pokazywał - bo analizuję przykład Maleszki jako modus operandi służb PRL i TW! https://t.co/qMJUmZXHX8

— Sławomir Cenckiewicz (@Cenckiewicz) 1 stycznia 2019

Pomnik Lenina ostatecznie zniknął - 10 grudnia 1989 został zdemontowany.

źródło: Do Rzeczy

Artykuł Zdumiewające wideo. Tak prominentny polityk i były współpracownik GW bronili… pomnika Lenina (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Z dwóch ładunków, podłożonych w nocy z 18 na 19 kwietnia 1979 r. pod nogami pomnika Lenina w Nowej Hucie, wybuchł tylko jeden - pod prawą stopą, która była lekko uniesiona i nie podtrzymywała ciężaru postaci z metalu. Odpadło kilka fragmentów obcasa. 

Sprawa do dzisiaj jest owiana tajemnicą - wciąż nie wiadomo na pewno, kto targnął się na pomnik wodza komunizmu. Szeroko zakrojone śledztwo nie dało efektów. Władze próbowały znaleźć kozła ofiarnego i chciały przypisać zamach przestępcy oskarżonemu o zamordowanie milicjanta. Postać z punktu widzenia propagandy była dobra, ale brakowało jakichkolwiek dowodów. Gdy sprawa uległa przedawnieniu, do podłożenia ładunków przyznał się Andrzej Szewczuwaniec, działacz NSZZ "Solidarność ’80". Nie wszyscy jednak uznają jego relacje za wiarygodne. Niektórzy, tak jak ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, przypuszczają, że cała ta sprawa była albo prowokacją, albo epizodem w wewnętrznych rozgrywkach partyjnych. Przemawiać za tym może fakt, że pomnikowi nic się nie stało.

Ostatecznie Lenin, mimo że był interesującym dziełem sztuki, został usunięty w grudniu 1989 roku, by po pewnym czasie stanąć w miasteczku osobliwości pod Sztokholmem, którego właścicielem jest szwedzki milioner Big Bengt Erlandsson.

źródło: Muzeum Historii Polski

[caption id="attachment_26912" align="aligncenter" width="717"] Plac Centralny w Nowej Hucie[/caption]

opublikowane na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.

Artykuł W nocy z 18 na 19 kwietnia 1979 r. miała miejsce próba wysadzenia pomnika Lenina w Nowej Hucie. Sprawa do dziś owiana tajemnicą pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł „Uliczny rock and roll. Panowie proszą panów…” [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.