Bolszewicy chcieliby, żeby historia wyglądała inaczej, ale to za czasów ich rządów w Rosji zaczęli pojawiać się alkoholicy. A bimber stał się nawet podstawową walutą wymienialną. Proces alkoholizacji społeczeństwa ruszył i doprowadził do rozpadu ZSRS.

Propaganda radziecka głosi, że alkoholizm mieszkańców imperium był efektem rządów cara. Badania pokazują jednak, że roczne spożycie alkoholu wynosiło wówczas tylko około 5 litrów czystego spirytusu na jednego mieszkańca, a 43 procent mężczyzn i 95 procent kobiet w ogóle nie używało alkoholu. Co więcej po wybuchu I wojny światowej car Mikołaj II wprowadził prohibicję, bo ziemniaki i zboża potrzebne były do innych celów.

Po upadku caratu alkohol lał się strumieniami już po zdobyciu Pałacu Zimowego. Co prawda wkrótce Lenin i Trocki wprowadzili egzekwowaną bez ulg karę śmierci za pijaństwo, ale lawina ruszyła. Prohibicję udało się utrzymać do 1923 roku, gdy dzięki instrukcji przypisywanej Pawłowi Mendelejewowi Rosjanie nauczyli się pędzić bimber. Kraj Rad stał zacierem i płynął 25-procentowym bimbrem. Abstynentów ubywało w ogromnym tempie.

Po dojściu do władzy Stalina państwo wprowadziło monopol na wyroby spirytusowe, a potem też wina i piwa. Oficjalnie chodziło o zdrowie obywateli, ale przywódca ZSRS widział w tym świetny interes. W 1940 roku królowała już 40-procentowa wódka, która była lekarstwem na strach, trudne warunki życia i brak rozgrywek oraz formą odreagowania. Po wybuchu wojny z III Rzeszą znowu panowała prohibicja. Oficjalne spożycie spadło do 200 gramów rocznie na mieszkańca, ale Rosjan rozpili Niemcy, którzy robili to celowo, by osłabić przeciwnika. Zresztą sam Stalin szybko cofnął zakaz picia, bo nakazał serwować żołnierzom codziennie 100 gram wódki lub spirytusu na odwagę. Jednym z najpopularniejszych łupów wojennych stał się alkohol. Pod koniec wojny trudno było znaleźć kogoś trzeźwego w armii.

Po II wojnie światowej Rosjanie nie zaprzestali picia.

Piwo i wino były sprzedawane dosłownie wprost na ulicy, a wódka w każdym sklepie, niezależnie od jego asortymentu. Tradycję frontowych 100 gramów przeniesiono na budowy socjalizmu. Jedna z kronik filmowych epoki upamiętniła toast „Za Stalina", jaki wznosili codziennie komsomolscy ochotnicy odbudowujący zniszczoną Ukrainę. Zwiększyła się oczywiście moc wódki. 40-proc. mikojanówka ustąpiła miejsca alkoholowi 53-, a potem 60-procentowemu. Dlatego w trzy lata po śmierci Stalina poziom spożycia alkoholu przez statystycznego mieszkańca wzrósł do 8 litrów. Zgodnie z obecnymi normami Światowej Organizacji Zdrowia jest to próg, po którym następuje szybka degradacja każdej populacji

- czytamy w Uważam Rze Historia.

Władze wiedziały, że następuje rozkład społeczeństwa, ale nie zamierzały zaprzestania swojej cynicznej polityki. W 1958 roku Nikita Chruszczow wycofał co prawda alkohol z ulic, sklepów przyzakładowych, dworców czy lotnisk, ale produkcja pozostała na takim samym poziomie, a nie zmieniła się też cena. ZSRS potrzebował tych ,,pijanych pieniędzy" ze sprzedaży wódki i innych trunków. Zarabiał rewelacyjnie, bowiem produkcja półlitrowej butelki wódki kosztowała 10-15 kopiejek, a w sklepie sprzedawano ją po 3 ruble.

W 1964 roku przeciętny obywatel radziecki pił już 11 litrów czystego spirytusu rocznie. Leonid Breżniew, który objął rządy w tym roku, aż 15-krotnie podniósł produkcję alkoholu. Co więcej Breżniew zaczął import alkoholu z krajów tzw. demokracji ludowej. Rosjanie spróbowali tokaju z Węgier, win z Bułgarii i Rumunii, wódki z Polski i rumu z Kuby.

Związek Sowiecki za powszechne pijaństwo zaczął wkrótce płacić wysoką cenę, bowiem nastąpił drastyczny spadek wydajności gospodarki. W latach 70-tych XX wieku radziecki ałkasza, czyli alkoholik, stał się wrogiem systemu. Państwo wydało wojnę niedawnemu ulubieńcowi. Sięgnięto po represyjne metody. Powstała specjalna milicja, która odwoziła pijanych do izb wytrzeźwień, organizowano obozy leczniczo-wychowawcze, gdzie miłośnicy alkoholu spędzali nawet 3 lata. Tam odizolowani od picia pracowali, a po wyjściu sięgali po butelkę na nowo... Spożycie alkoholu rosło. Gdy Breżniew umierał w 1982 roku, wynosiło już 14 litrów.

Jego następca Jurij Andropow tuż po objęciu władzy dostał wydany w konspiracji raport nowosybirskich uczonych o medycznych, społecznych i ekonomicznych kosztach alkoholizmu. Szybko go utajnił, ale zaczął działać, skoro w dokumencie padło, że pół miliona śmierci rocznie w ZSRS jest efektem alkoholu, a 40 mln Rosjan ma problem z piciem. Do tego doszły uwagi o kryminalizacji społeczeństwa i masowych narodzinach upośledzonych dzieci. Wszystko przez alkohol. Andropow podniósł ceny wódki i zmarł. Michaił Gorbaczow nie szukał półśrodków. Zamknął po prostu przemysł spirytusowy, a kampania była bezwzględna. Nie oszczędziła nawet hodowanych od setek lat szczepów winnych na Krymie. Te ekstremalne działania przyniosły pewne efekty. Zmniejszyła się umieralność, nastąpił boom demograficzny, spadła przestępczość czy ilość wypadków drogowych. Została słaba wydajność pracy, zachwiał się mocno budżet przy braku wpływów z sektora spirytusowego, a w efekcie Związek Sowiecki rozsadził się sam od środka. A i tak w latach 90-tych spożycie alkoholu na statystycznego Rosjanina wynosiło 18 litrów....

Artykuł Dlaczego upadł Związek Sowiecki. Oto ,,cichy zabójca” imperium, tak rzadko wymieniany w podręcznikach historii pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Na Kongresie Prawa i Sprawiedliwości doszło do zabawnej sytuacji. Wicepremier Mateusz Morawiecki punktował dotychczasowe myślenie, a Jarosław Kaczyński nawiązał do historii Związku Sowieckiego. Nie zabrakło zabawnej wzmianki o Gazecie Wyborczej.

Po co nam – można powiedzieć – Centralny Port Komunikacyjny, po co nam LOT, jak jest Lufthansa albo Air France? Po co nam Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie, jak jest giełda w Londynie? Po co nam banki polskie, skoro są banki zagraniczne? Po co złotówka, skoro jest waluta euro? Po co PiS, skoro jest CDU… żartowałem

- zakończył Morawiecki. Jego dowcip, sądząc po reakcjach, rozbawił zgromadzonych.

M. #Morawiecki: po co nam LOT, jak jest Lufthansa? Po co nam zł, jak jest euro? Po co nam PiS, skoro jest CDU?#wieszwiecej #PolskaJestJedna pic.twitter.com/m1O9tjU25c

— TVP Info (@tvp_info) 1 lipca 2017

Z kolei Kaczyński przywołał anegdotkę z Chruszczowem i Stalinem.

Przypomniał mi się dowcip sprzed bardzo wielu lat, z 22. zjazdu KPZR. Chruszczow wygłosił bardzo mocne, antystalinowskie przemówienie i ktoś krzyknął, „a gdzie Ty wtedy byłeś?” Chruszczow wtedy powiedział, aby osoba, która to krzyknęła podniosła rękę, ale nikt nie podniósł, więc powiedział „tam gdzie ty teraz”

- żartował prezes PiS. Od razu zaznaczył:

To był żart, choć zapewne „Gazeta Wyborcza” to wykorzysta

Jarosław Kaczyński i dowcip o Chruszczowie #wieszwiecej #Przysucha #PolskaJestJedna pic.twitter.com/8pACYiP7LE

— TVP Info (@tvp_info) 1 lipca 2017

I... tak się stało. Dominika Wielowieyska dała sygnał do grillowania prezesa:

Żarcik prezesa o Chruszczowie potwierdza skądinąd znaną tezę, że Jarosław Kaczyński jest wielkim znawcą historii ZSRR

- napisała.

Artykuł Te żarty Kaczyńskiego i Morawieckiego rozbawiły salę. ,,GW to na pewno wykorzysta”. Na reakcję nie trzeba było długo czekać [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

3 grudnia 1961 roku szef PZPR Władysław Gomułka, jak niemal co roku w okolicach Barbórki, przyjechał na Śląsk. Pretekstem było otwarcie nowej kopalni Porąbka. Około południa w Zagórzu – dzielnicy Sosnowca – na ulicy Krakowskiej nieopodal mającej jechać od strony kopalni kolumny samochodów z partyjnymi dygnitarzami wybuchła bomba.

Ani Gomułka ani żaden z dostojników nie odniósł szwanku. Ucierpiały dwie przypadkowe osoby.

Natychmiast rozpoczęto gigantyczne śledztwo. Sprawa była tym groźniejsza, że zamachu dokonano niemal w tym samym miejscu, w którym w lipcu 1959 roku, na niedługo przed przejazdem kolumny nie tylko z Gomułką, ale i Nikitą Chruszczowem, przywódcą komunistów w ZSRS, wybuchła bomba umieszczona na drzewie. Sprawców nie udało się ustalić.

Po grudniowym zamachu przyjechali natychmiast fachowcy z Warszawy, inwigilacją objęto pół tysiąca osób. Zastosowano najnowocześniejsze na owe czasy środki i techniki. Przyniosły one sukces.

28 grudnia aresztowany został człowiek, który po kilku dniach przyznał się do zamachu. Był to Stanisław Jaros. Chciał pokazać – zeznał – że nie wszystkim w Polsce podoba się komunizm. Nie miał zamiaru nikogo zabić, tylko zademonstrować swój sprzeciw. Najciekawsze jednak, co zeznał, to przyznanie się również do pierwszego zamachu.

Śledztwo i proces toczyły się w tajemnicy. 9 maja 1962 roku, Jaros został uznany za winnego i skazany na śmierć. Powieszony został 5 stycznia 1963 roku.

O zamachach na polityków w Polsce powojennej niewiele wiadomo. Jedyny udany, to zasadzka w Baligrodzie na generała Świerczewskiego, ale do końca nie wiadomo, czy rzeczywiście UPA wiedziała kto jedzie w kolumnie pojazdów. Były podobno jakieś próby zabicia Bieruta i Rokossowskiego, w lutym 1952 do Belwederu dostał się mężczyzna – partyjny działacz zresztą – ale został zabity przez ochronę. W połowie lat osiemdziesiątych podczas wizyty Jaruzelskiego w SGGW, BOR-owcy odkryli w koszu na śmieci przygotowany do detonacji granat moździerzowy.

Instytut Pamięci Narodowej

Artykuł 3 grudnia 1961 doszło do zamachu na Władysława Gomułkę. Dla sprawcy komuniści nie mieli litości… pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Zdaniem Bogusława Wołoszańskiego, na początku lat 80. miało dojść do III wojny światowej. Ale plan Sowietów został pokrzyżowany przez powstanie Solidarności.

Jego zdaniem na taki scenariusz wskazuje wiele faktów, m.in. wielkie ćwiczenia wojsk Układu Warszawskiego ,,Bariera 79" w 1979 r. w rejonie Cedyni.

Przed manewrami zbudowano tam intrygujące konstrukcje. Chodzi o dwa przyczółki mostowe nad Odrą, na których jednak nie ustawiono mostów. Te ostatnie – w częściach – leżały na pobliskiej stacji kolejowej, gotowe do złożenia

- mówił w rozmowie z Wirtualną Polską.

Dzięki przedwojennemu mostowi wraz z innymi dwoma składanymi Odrę miało przekraczać 24 składów kolejowych na dobę. Dzięki temu wojsko wdzierające się do Europy Zachodniej miało otrzymywać żywność. Podczas ,,Bariery 79" testowano ten scenariusz.

W 1980 r. doszło także do wielkich ćwiczeń Armii Sowieckiej ,,Sojuz". Ćwiczono m.in. przerzucanie zaopatrzenia na pierwszą linię frontu, co zdaniem Wołoszańskiego sugeruje poważne przygotowania do agresji. Jego zdaniem plan podboju Europy komuniści mieli od samego początku i agresja w latach 80. nie był tylko wymysłem Breżniewa.

Na korzyść Sowietów działał również fakt, że ,,prezydentem był słaby i miękki Jimmy Carter". Jednak na Europę nie uderzono - dlaczego?

w czasie, gdy miał nastąpić atak – a więc w 1980 lub w 1981 r. - Polskę ogarnęła rewolucja. W Polsce możliwy był strajk generalny, który doprowadziłby do całkowitego paraliżu państwa. W takiej sytuacji żadne dowództwo nie podejmie się przeprowadzenia wielkiej operacji wojennej, bo nie można zaopatrywać swoich jednostek drogą prowadzącą przez zrewoltowane państwo

- tłumaczy Wołoszański.

Jego zdaniem dzięki temu ZSRS zmienił plany. Sama Solidarność zaczęła stanowić wyzwanie.

stan wojenny był próbą opanowania sytuacji w kraju w taki sposób, by przez terytorium Polski można było przeprowadzić szlaki zaopatrzenia dla wojsk Układu Warszawskiego szturmujących Europę Zachodnią

- podkreśla Wołoszański i dodaje, że twarde dowody na agresję być może znajdują się w archiwach rosyjskich.

W momencie zakończenia stanu wojennego Breżniew już nie żył, a na Kremlu trwała walka o wpływy.

Na to wszystko nakładał się narastający wśród radzieckiej elity lęk przed zachodnim uderzeniem nuklearnym, ponieważ w RFN gotowe do wystrzelenia stały pociski Pershing, a w Wielkiej Brytanii pociski Cruise. Poza tym, w Afganistanie Związek Radziecki prowadził wojnę, która również angażowała siły tego państwa. W USA Cartera zastąpił mocny człowiek – Ronald Reagan

- tłumaczy Wołoszański.

https://youtu.be/incXHp49nJ0

Artykuł ,,Wskazuje na to wiele faktów: Solidarność uratowała nas przed III wojną światową” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Clinton wiedział o putinizacji Polski od… wnuczki Chruszczowa pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

[...] leninowski projekt o kryptonimie "Krymska Kalifornia".

Był realizowany równolegle z NEP, partnerem dla bolszewików stała się American Jewish Joint Distribution Committee. Krótko mówiąc, bolszewicy wraz z niektórymi działaczami żydowskimi planowali urządzić na Krymie autonomiczną republikę żydowską. 19 lutego 1929 r. "Joint" i Centralny Komitet RFSRR podpisali umowę przewidującą, że w zamian za stworzenie na Krymie republiki żydowskiej komuniści będą otrzymywali finansowanie rządu 1,5 mld dolarów rocznie. Prace nad "Krymską Kalifornią" były jedną z ważniejszych przyczyn deportowania przez Stalina Tatarów z Krymu. O "Krymskiej Kalifornii" przypomniał sobie Roosevelt w Teheranie. Z chwilą powstania Izraela projekt istniał jedynie jako finansowe obciążenia. Ostatecznie w 1954 r. nadszedł termin zwrotu kredytów zaciągniętych przez RFSSR na "Krymską Kalifornię". Wtedy Gieorgij Malenkow, a za nim Chruszczow, wpadł na pomysł, aby Krym przekazać Ukraińskiej Republice i tym samym problem mieć z głowy.

Jak wymyślili, tak zrobili. Ot i wszystko. Wszelkie rozważania nad "ukraińskością" Krymu nie mają najmniejszego sensu.

Witold Gadowski w tygodniku "W Sieci"

Artykuł Dlaczego Ukraina dostała Krym. „Krymska Kalifornia”, czyli republika żydowska pochodzi z serwisu Niezłomni.com.