To był jeden z głośniejszych niemieckich odwetów w czasie II wojny światowej. Za atak na protektora Czech i Moraw Reinharda Heydricha, który zmarł z powodu obrażeń, Niemcy zrównali z ziemią wioskę Lidice, zabijając jej mieszkańców.

Masakra miała miejsce w wiosce Lidice, na północny zachód od Pragi w nocy z 9 na 10 czerwca 1942 roku. Była to jedna z największych okropności, jakie zdarzyły się w Protektoracie Czech i Moraw w czasie drugiej wojny światowej. Cała wioska została starta z powierzchni ziemi razem z jej mieszkańcami. Przemoc zaczęła się po zamachu na Reinharda Heydricha, protektora Czech i Moraw. Dwóch „cichociemnych”, Jan Kubiš i Jozef Gabčík zaatakowało samochód Heydricha, gdy był w drodze do praskiego zamku. Niemiec odniósł poważne rany i zmarł z powodu obrażeń 4 czerwca.

Zamach wzbudził w Niemcach żądzę zemsty. Ich gniew spadł na Lidice. Pięć dni po śmierci Heydricha dziesięć ciężarówek pełnych policjantów i gestapowców wpadło do wioski. Wszystkich mieszkańców zmuszono do wyjścia z domów. Nikomu nie pozwolono opuścić wioski, a każdy, kto próbował uciekać, został zastrzelony. Wszyscy mężczyźni w wieku powyżej 16 lat, w sumie 172, zostali oddzieleni od reszty i zamknięci w stodole. Następnego dnia ustawiono ich w grupach po dziesięciu i bezlitośnie rozstrzelano. Masakra trwała od świtu do czwartej po południu.

Grupę kobiet spotkał nieco lepszy los niż mężczyzn, ale i ich nie ominęło okrucieństwo nazistów. Siedem z nich zostało zabranych do Pragi i tam rozstrzelano. Pozostałe, w sumie 195, wysłano do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück. Były tam trzymane w tragicznych warunkach i głodzone. 49 nich zmarło: siedem zostało zagazowanych, śmierć pozostałych spowodowana była opłakanymi warunkami i brutalnym traktowaniem przez Niemców. Dzieci, które naziści uważali za najbardziej wytrzymałe, zostały odesłane, by żyć wśród Niemców z nowymi tożsamościami.

Sama wioska została zrównana z ziemią. Wszystkie budynki, których nie zniszczono, wysadzono później w powietrze przy użyciu dynamitu. W końcu buldożery zadbały o to, by po Lidicach nie został żaden ślad…

źródło: „Rzezie, masakry i zbrodnie wojenne od starożytności do współczesności”

Pomnik zamordowanych dzieci, każde ma swoją rzeźbę:

Artykuł To jedna z najokrutniejszych niemieckich zbrodni w czasie II wojny światowej. W krwawym odwecie ginęli wszyscy: mężczyźni, kobiety i dzieci. Po wiosce nie został ślad [FOTO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Konrad Schuller, korespondent „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, jest autorem książki poświęconej wsi Borów, którą Wehrmacht spalił i zamordował 918 osób. Na stronie Fundacji im. Heinricha Bölla ukazał się poruszający wywiad z dziennikarzem.

na zdjęciu powyżej: polscy chłopi prowadzeni na egzekucję. W tle płonąca wieś (wrzesień 1939)

Przyznaje, że początkowo był "totalnym analfabetą", jeśli chodzi o Polskę, co jak twierdzi, jest "typową przypadłością większości niemieckich dziennikarzy". Mówi, że w szkole nie mówiono nic o kampanii wrześniowej. Nie miał pojęcia, że podczas II wojny światowej zginęło 6 mln Polaków - dowiedział się o tym dopiero w Polsce.

Za namową berlińskiego adwokata Stefana Hambury zajął się zbrodniami, które Niemcy popełnili na polskich wsiach. Był przekonany, że zna temat, bo słyszał o czeskich Lidicach, greckim Distomo oraz kilku włoskich wioskach, gdzie Niemcy mordowali mieszkańców w odwecie za akcje partyzanckie.

Myślałem, że w Polsce wyglądało to podobnie, ale myliłem się. Zrobiłem kwerendę, doliczyłem się 750 wsi, gdzie Niemcy wymordowali wszystkich, mężczyzn, kobiety, dzieci. To było przerażające odkrycie

- mówi. Postanowił, że pojedzie do Borowa na Lubelszczyźnie, gdzie Niemcy dwa pokolenia wstecz zabili co drugiego mieszkańca.

Chciałem dowiedzieć się, jak to jest być Niemcem w takim miejscu. Spodziewałem się najgorszego. Ale przyjęto mnie serdecznie, ludzie, którzy wówczas uciekali przed Niemcami, chętnie rozmawiali z niemieckim dziennikarzem. Nikt mnie nie obwiniał za tamte zbrodnie. Kilka razy podczas rozmowy usłyszałem jednak: „Przepraszam, niech pan przestanie, nie mogę strawić niemieckiego, nie mogę słuchać tego języka”. To sprawiało im zbyt wielki ból

- podkreśla. Do dziś ma kontakt z wieloma mieszkańcami miasta. Napisał książkę, która ukazała się po niemiecku i po polsku.

Opowiada też, że po jej publikacji został zaproszny do Borowa na prezentację.

Ktoś pokazał mi naboje do karabinu maszynowego, które polscy chłopi po masakrze znaleźli w rzece. Poczułem się jak Niemiec, jak sprawca

- przyznaje. Jego ojciec przeszedł indoktrynację w Hitlerjugend, dziadek pokazywał mu zdjęcia nazistowskich czołgów, żołnierzy i budowli. Twierdzi, że po takim dzieciństwie walczył, by "wszystkie bramki w głowie, przez które mógłby mi się wsączyć do głowy brunatny jad, pozamykać".

Wtedy w Borowie, gdy patrzyłem na niemieckie naboje, odkryłem, że kilka bramek jeszcze jest otwartych

- dodał.

źródło: Fundacja im. Heinricha Bölla

Artykuł Tak niemiecki dziennikarz odkrył prawdę o zbrodniach w Polsce podczas II wojny światowej. „To było przerażające odkrycie” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.