Polskie salutowanie różni się od salutowania na całym świecie. W Polsce honory oddaje się dwoma palcami. Niejednokrotnie w czasie II wojny światowej było to przyczyną problemów.

Polski ceremoniał był niezrozumiały dla alianckich oficerów. Zdarzało się więc, że w czasie II WŚ polscy żołnierze byli podejrzewani o zniewagę i lądowali w więzieniach. Kilka takich przypadków spowodowało, że polskie dowództwo nakazało salutować zagranicznym oficerom pełną dłonią, jak przyjęto na świecie.

W Polsce salutowano tymczasem, i nadal to obowiązuje, dwoma palcami. Nie jest to wcale łatwa sztuka.

W miejscu, w nakryciu głowy i bez broni żołnierz [strażak, policjant] salutuje w postawie zasadniczej. Z chwilą zbliżenia się przełożonego na trzy kroki zwraca głowę w jego stronę ("frontuje" oraz wykonuje zwrot głowy) i podnosi szybkim ruchem do daszka czapki (obrzeża hełmu, beretu, furażerki, [kapelusza]) prawą rękę tak ułożoną, aby przedramię i dłoń oraz złączone palce - wskazujący i środkowy - tworzyły linię prostą; pozostałe palce dłoni są złożone i przyciśnięte kciukiem. Wystającą część palca środkowego przykłada - od strony palca wskazującego - do brzegu daszka czapki (do obrzeża hełmu, beretu, furażerki, [kapelusza]) nad kątem prawego oka; dłoń jest zwrócona ku przodowi, łokieć zaś skierowany w dół i na prawo w skos

- takie są wytyczne odnośnie salutowania zawarte w regulaminach musztry Sił Zbrojnych RP i Państwowej Straży Pożarnej informuje Puls Biznesu.

Skąd wziął się ten zwyczaj salutowania dwoma palcami? Okazuje się, że do początku XIX wieku panowała w kwestii oddawania honorów spora dowolność. Potem salutowano lewą ręką przez przykładanie dłoni z wyprostowanymi palcami do czoła nad lewym okiem. Już w czasach Legionów i Księstwa Warszawskiego przyjęto salutowanie otwartą prawą dłonią.

W sprawie salutowania dwoma palcami brakuje potwierdzenia w źródłach. Najpopularniejsza jest więc legenda o adiutancie, który mimo ran i utraty kilku palców dotarł z meldunkiem do wyższego dowódcy i zasalutował, po czym umarł. Na pamiątkę jego poświecenia Tadeusz Kościuszko lub Józef Poniatowski - w zależności od wersji - miał wprowadzić taki salut w całej armii.

Inną wersję podawał wielki książę Konstanty Pawłowicz. Twierdził on, że Polacy salutują dwoma palcami, bo w pozostałych trzymają kamień, by go zdzielić.

Niezależnie od prawdy, skąd wziął się zwyczaj, pewne jest, że salutowanie dwoma palcami pierwszy raz oficjalnie wprowadzono do regulaminu Związku Strzelców.

Artykuł To wyróżnia polskich żołnierzy od dziesięcioleci. Alianci myśleli, że Polacy ich obrażają, a to nasza tradycja pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

20 lipca 1797 r.: pierwsze wykonanie „Mazurka Dąbrowskiego”.

9 stycznia 1797 r. podpisano umowę między zależną od Francji Republiką Lombardzką a Polakami w Mediolanie w sprawie powstania Legionów Polskich we Włoszech. Prace nad ich organizacją postępowały bardzo szybko. W ciągu trzech pierwszych miesięcy ich dowódca Jan Henryk Dąbrowski zebrał ok. 3600 ludzi. Ostatecznie pod bronią znalazło się ok. 7 tys. Polaków. Na wiosnę planowano walkę z Austriakami i przedarcie się do Galicji, jednak zamierzenia te pokrzyżował rozejm francusko-austriacki w Leoben 18 kwietnia 1797 r.

http://niezlomni.com/87-lat-temu-mazurek-dabrowskiego-zostal-hymnem-polski-po-wojnie-czekal-do-1976-roku-na-oficjalne-uznanie-wideo/

W lipcu do Reggio d’Emilia - kwatery Dąbrowskiego - przybył Józef Wybicki, dawny konfederat barski oraz działacz reformatorski z okresu Sejmu Czteroletniego, oferując mu swoje usługi jako polityka i ideologa Legionów, którym rzeczywiście został. Między 15 a 20 lipca ułożył też specjalną pieśń legionową (najpewniej pod wrażeniem ducha patriotycznego dostrzeżonego wśród podkomendnych Dąbrowskiego), przypominającą melodycznie mazurka, a zaczynającą się od słów: "Jeszcze Polska nie umarła, kiedy my żyjemy". Miała ona być tym dla Polaków we Włoszech, co Marsylianka dla Francuzów.

http://niezlomni.com/jedno-z-najstarszych-zachowanych-nagran-hymnu-polski-mazurek-dabrowskiego-z-1926-r/

Prawykonanie nowej pieśni odbyło się w czasie pożegnalnego bankietu dla Dąbrowskiego w Reggio 21 sierpnia 1797 r., choć niewykluczone, że w rzeczywistości mogło to być już wcześniej, nawet 16 lipca (dokładna data powstania i pierwszego publicznego odśpiewania tej pieśni nie jest znana). Pieśń bardzo szybko stała się niezwykle popularna nie tylko wśród legionistów, lecz także w Warszawie, gdzie działacze Towarzystwa Republikanów Polskich zmienili słowo "umarła" na "zginęła". W czasie Powstania Listopadowego nabrała charakteru ogólnonarodowego. W 1927 r. uznano ją ostatecznie za hymn państwowy. Do dziś w Będominie na Pomorzu można zwiedzać dwór (miejsce urodzenia Wybickiego), w którym znajduje się stała ekspozycja poświęcona dziejom polskiego hymnu narodowego.

W XIX wieku Mazurek Dąbrowskiego stał się inspiracją dla hymnów 17 narodów i grup etnicznych. Został przetłumaczony na kilkanaście języków. Był inspiracją dla pieśni napisanej przez Samuela Tomašika, która stała się hymnem wszechsłowiańskim, przyjętym później, jako hymn Republiki Jugosławii.

źródło: Muzeum Historii Polski

opublikowane na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska

Artykuł 20 lipca 1797 r. wykonano po raz pierwszy „Mazurka Dąbrowskiego”, który stał się inspiracją dla innych hymnów pochodzi z serwisu Niezłomni.com.