Zaskakujący pośmiertny debiut emigranta z Kresów do Ameryki Południowej. Adam Góralski stawia w napisanej prawie 30 lat temu książce „Krzysztof Kolumb – historia niezwykła” tezę, że słynny żeglarz miał polsko-żydowskie korzenie.

Jego odnalezione niedawno dzieło w nietypowy sposób łączy w sobie cechy publikacji historycznej z literacką prozą, jest po części opowieścią, a po części gawędą, którą dobrze się czyta.

Książka Góralskiego odbiega od kanonu literatury poświęconej wielkim odkryciom geograficznym. Autor nie powtarza encyklopedycznych wiadomości o Kolumbie. Przenosi uwagę z powszechnie znanych dokonań wielkiego podróżnika na jego motywację do działania, problemy i sprawy osobiste. Skupia uwagę na zagadkowych zachowaniach odkrywcy Ameryki oraz fałszowaniu jego życiorysu. Przedstawia w epicki sposób średniowieczne realia nie stroniąc przy tym od ich brutalności. „Krzysztof Kolumb – historia niezwykła” zawiera przy tym ogromny zasób interesujących informacji.

Zaskakujący pośmiertny debiut emigranta z Kresów do Ameryki Południowej. Adam Góralski stawia w napisanej prawie 30 lat temu książce „Krzysztof Kolumb – historia niezwykła” tezę, że słynny żeglarz miał polsko-żydowskie korzenie. Jego odnalezione niedawno dzieło w nietypowy sposób łączy w sobie cechy publikacji historycznej z literacką prozą, jest po części opowieścią, a po części gawędą, którą dobrze się czyta.

Książka Góralskiego odbiega od kanonu literatury poświęconej wielkim odkryciom geograficznym. Autor nie powtarza encyklopedycznych wiadomości o Kolumbie. Przenosi uwagę z powszechnie znanych dokonań wielkiego podróżnika na jego motywację do działania, problemy i sprawy osobiste. Skupia uwagę na zagadkowych zachowaniach odkrywcy Ameryki oraz fałszowaniu jego życiorysu. Przedstawia w epicki sposób średniowieczne realia nie stroniąc przy tym od ich brutalności. „Krzysztof Kolumb – historia niezwykła” zawiera przy tym ogromny zasób interesujących informacji.

Co ciekawe, Góralski nigdy nie zobaczył swojego dzieła, które było ukoronowaniem jego wielkiej życiowej pasji w poznawaniu tajemniczej przeszłości Kolumba i innych wielkich żeglarzy. Z powodu choroby stracił bowiem wzrok i całą książkę podyktował. Do tego w języku hiszpańskim, gdyż większą część życia spędził w Wenezueli i Hiszpanii. Podeszły wiek i pogarszający się stan zdrowia nie pozwoliły Adamowi Góralskiemu zabiegać o publikację swojego dzieła. Maszynopis tej intrygującej książki przez wiele lat po śmierci emigranta leżał w szufladzie jego domu na Wyspach Kanaryjskich. To, że ukazuje się teraz to skutek starań dziennikarza i pisarza, Krzysztofa M. Kaźmierczaka. Przed laty zetknął się on z historią Adama Góralskiego, a niedawno dowiedział od jego rodziny o książce, której wydanie było życiowym, niespełnionym marzeniem emigranta.

O autorze

Adam Góralski urodził się jeszcze w czasach, gdy Polska była pod zaborami – 5 maja 1912 roku w Kotówce, w pobliżu miasta Kopyczyńce (obecnie jest to terytorium Ukrainy). Ojciec, Antoni i matka, Anna Maria Pawlikowska, pochodzili ze szlacheckich rodów. Góralski był z wykształcenia chemikiem. W 1933 roku zdobył tytuł inżyniera na Politechnice Lwowskiej. Potem pracował przy przemysłowym barwieniu tkanin m.in. w fabryce we Francji, a do wybuchu II wojny ukończył jeszcze podyplomowe studia doktoranckie. Po zaatakowaniu Polski przez Niemcy znalazł się najpierw w Rumunii, a potem pracował przymusowo na terenach III Rzeszy. Nie chciał opowiadać o okupacyjnych przejściach, pytany o nie mówił swoim dzieciom: „To co było, już nie jest”. Wspominał tylko, że podczas wojny poznał Karola Wojtyłę, przyszłego papieża oraz że pracował w niemieckich zakładach produkujących mundury, a potem trafił do obozu koncentracyjnego w Dachau.

Po zakończeniu wojny Góralski został przez Amerykanów zatrudniony, jako tłumacz w UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration – Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy i Odbudowy, międzynarodowej organizacji udzielającej pomocy na obszarach wyzwolonych) i pomagał byłym więźniom obozów i pracownikom przymusowym. Wybrał się w swoje rodzinne strony na Kresy w poszukiwaniu rodziców i rodzeństwa, ale ich nie odnalazł, wszyscy zginęli w czasie wojny. Wrócił wówczas do Niemiec, gdyż ostrzegano go, że może zostać aresztowany. Nadal pracował dla UNRRA. W 1945 roku wziął ślub z Tatianą Filonov, a dwa lata później opuścił z nią Europę, wyjechał do Wenezueli. Miał pracować na polach naftowych, ale okazało się to nieopłacalne. Zajął się handlem, a z czasem założył fabrykę szyb i luster. Stał się krajowym potentatem w ich sprzedaży. W tym czasie (na przełomie lat 50. i 60.) pomagał przybywającym do Wenezueli uchodźcom z Kuby, gdzie władzę przejęli komuniści. Chociaż żona Góralskiego była Serbką, w ich domu mówiono zawsze po polsku. Języka ojczystego emigranta i polskich tradycji uczone były od małego ich dzieci: Jadwiga, Julia, Sabina, Stanisław i Wanda.

Góralski wspierał Polonię w Wenezueli i czynnie brał udział w jej życiu, także na Zachodzie (m.in. był członkiem Towarzystwa Polskiego „Zgoda” w Zurychu). Dużo podróżował do Europy wraz ze swoimi dziećmi. Był jednym z fundatorów Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego (POSK) w Londynie, a po 1980 roku przekazywał dotacje także na „Solidarność”.

Chorował na jaskrę, w wyniku czego w latach 60. stracił wzrok. Nadal jednak zajmował się prowadzeniem biznesu. W latach 70. zaangażował się w popularyzację esperanto – był to jeden z dziewięciu języków, które biegle znał. Góralski był wenezuelskim esperantystą i członkiem honorowym UEA (Universal Esperanto Association – Światowego Związku Esperantystów).

W 1982 roku założył w Rotterdamie Fundację Antoniego Grabowskiego (był to żyjący w latach 1857-1921 polski inżynier chemik, wybitny uczestnik międzynarodowego ruchu esperantystów), która wspierała różnorodne przedsięwzięcia kulturalne dotyczące esperanto. W związku z tą działalnością zaczął przyjeżdżać do Polski.

Góralski był zaangażowany również w inicjatywy na rzecz osób ociemniałych. Przez szereg lat wydawał dla nich nagrania o różnorodnej tematyce. Publikował też po hiszpańsku, pod pseudonimem Kamilo Gradas, w prasie w Wenezueli i na Teneryfie artykuły – głównie poświęcone historii, którą od lat się pasjonował. Swoją pierwszą i jedyną książkę zaczął pisać (a właściwie dyktować) w latach 80. Praca nad nią zajęła mu pięć lat. Opierał się głównie na swojej fenomenalnej pamięci do książek, które przeczytał, zanim stracił wzrok.

W ostatnich latach swojego życia mieszkał na przemian w Wenezueli i na Wyspach Kanaryjskich, a okresowo też w Polsce, z którą czuł się cały czas silnie związany, mimo iż większą część życia spędził poza jej granicami. Adam Góralski zmarł 11 czerwca 2005 roku w Poznaniu i w tym mieście został pochowany.

Co ciekawe, Góralski nigdy nie zobaczył swojego dzieła, które było ukoronowaniem jego wielkiej życiowej pasji w poznawaniu tajemniczej przeszłości Kolumba i innych wielkich żeglarzy. Z powodu choroby stracił bowiem wzrok i całą książkę podyktował. Do tego w języku hiszpańskim, gdyż większą część życia spędził w Wenezueli i Hiszpanii. Podeszły wiek i pogarszający się stan zdrowia nie pozwoliły Adamowi Góralskiemu zabiegać o publikację swojego dzieła. Maszynopis tej intrygującej książki przez wiele lat po śmierci emigranta leżał w szufladzie jego domu na Wyspach Kanaryjskich. To, że ukazuje się teraz to skutek starań dziennikarza i pisarza, Krzysztofa M. Kaźmierczaka. Przed laty zetknął się on z historią Adama Góralskiego, a niedawno dowiedział od jego rodziny o książce, której wydanie było życiowym, niespełnionym marzeniem emigranta.

„Krzysztof Kolumb – historia niezwykła”, Adam Góralski, Wyd. KMK, Poznań 2019.

Artykuł Czy Krzysztof Kolumb miał polsko-żydowskie korzenie? Emigrant z Kresów stawia niezwykłą tezę. [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

"Krótka instrukcja obsługi psa. Zemsta" to opowieść oparta na motywach głośnego zabójstwa dziennikarza Jarosława Ziętary. Akcja rozgrywa się w świecie służb specjalnych, mafii, mediów i polityki.

W „Krótkiej instrukcji obsługi psa. Zemsta” Krzysztof M. Kaźmierczak przedstawia alternatywne zakończenie swojej powieści kryminalnej wydanej pod tym samym tytułem.

Podobnie jak w pierwszej części pełno w niej niespodziewanych zwrotów akcji, działań służb specjalnych, mafii i grup interesów.

Warto sięgnąć również do pierwszej części powieści napisanej przez znanego poznańskiego dziennikarza śledczego. Opisuje w niej porwanie 1 września 1992 r. dziennikarza Jarosława Ziętary, którego ciała do dziś nie odnaleziono. Ziętara został zamordowany prawdopodobnie za to, że zamierzał opublikować artykuł odsłaniający kulisy przestępczej działalności jednego z najbogatszych Polaków. Powieść jest również historią trwającej od dwudziestu siedmiu lat walki autora o wyjaśnienie przyczyn tragicznej śmierci swojego przyjaciela.

Krzysztof M. Kaźmierczak, „Krótka instrukcji obsługi psa. Zemsta”, Zysk i S-ka, Poznań 2016. Książkę można nabyć TUTAJ.

Artykuł „Krótka instrukcja obsługi psa. Zemsta”. Historia nieosądzonej zbrodni [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

„Rozstrzelani za uratowanie kobiety” – ruszyła społeczna akcja zbiórki na wydanie książki o wydarzeniu, o którym milczano przez dziesiątki lat. Chodzi o potyczkę żołnierzy Wojska Polskiego i Armii Sowieckiej w obronie kobiety, do której doszło w 1947 roku w Lesznie.

To historia, która nie pozostawia obojętnym nikogo, kto ją poznał. Nadaje się na wbijający w kinowy fotel film. Być może kiedyś on powstanie, teraz jednak trwają starania o wydanie książki pod tytułem „Rozstrzelani za uratowanie kobiety”. Jej autorem jest Krzysztof M. Kaźmierczak, dziennikarz śledczy i autor książek, który od 2004 roku bada i nagłaśnia niezwykłe okoliczności potyczki na dworcu kolejowym.

– Poznałem wiele tajemniczych historii, ale to wydarzenie zrobiło na mnie wrażenie szczególne. Poruszył mnie nie tylko bohaterstwo ludzi, którzy mieli odwagę wystąpić przeciwko wszechpotężnemu militarnemu sojusznikowi władz PRL, ale także solidarność, która wykazali się, by uratować kobietę z rąk czerwonoarmistów. Ci ludzi zostali za swoją postawę skazani na śmierć i więzienie. Oni zasługuję na pamięć i szacunek. Moja książka jest formą ich uhonorowania po 70. latach od zbrojnej potyczki – mówi autor, Krzysztof M. Kaźmierczak.

Książka „Rozstrzelani za uratowanie kobiety” napisana jest w przystępnej (nienaukowej ani nie podręcznikowej) formie. Z pewnością zaciekawi nie tylko osoby, które interesuje historia. To bowiem przede wszystkim publikacja o ludziach - ich postawach w sytuacjach, gdy trzeba podejmować dramatyczny wybór i przyjąć na siebie jego konsekwencje. Wiele z przedstawionych w książce okoliczności jest zaskakująca, a niektóre cały czas okrywa tajemnica. Tropy historii wiodą na przedwojenne polskie Kresy (m.in. Wołyń), na tereny obecnie znajdujące się na Ukrainie i Białorusi oraz na Pomorze.

Książka oparta jest na dokumentach historycznych, relacjach świadków oraz własnych analizach i ustaleniach autora. Znajdą się w niej także liczne informacje ciekawostkowe. Uzupełnieniem będzie szczegółowa, ilustrowana rekonstrukcja wydarzeń na leszczyńskim dworcu oraz historia ludzi, którzy dokonali zbrodni sądowej – doprowadzili do skazania bohaterów. Ponadto książka będzie zawierać ekskluzywny dodatek – niepublikowane nigdy dotąd dokumenty i zdjęcia.

Wspierający akcję wydania książki „Rozstrzelani za uratowanie kobiety” mogą liczyć nie tylko na jej egzemplarze w specjalnych, ekskluzywnych wersjach, ale także na dodatkowe, ciekawe nagrody – w tym pamiątki sprzed 70. lat (oryginały znaczków pocztowych i kopie banknotów z 1947 roku).

Akcja prowadzona jest na stronie wspieram.to/1947 - tam tez znaleźć można szczegółowe informacje. Co warte uwagi, autor bezpłatnie przekaże część egzemplarzy książki „Rozstrzelani za uratowanie kobiety” do bibliotek publicznych. Ich ilość zależeć będzie bezpośrednio od uczestników akcji. Prócz tego można także zostać fundatorem książek dla bibliotek – wybierając pakiety po 5, 10 lub 20 książek dla bibliotek. Projekt posłuży w ten sposób popularyzacji wiedzy o najnowszej, nieznanej historii Polski oraz promowaniu czytelnictwa.

W akcji na wspieram.to/1947 można wziąć udział bez żadnego ryzyka. Wspierający nie ponoszą żadnych dodatkowych opłat, a w razie niepowodzenia zbiórki mają gwarancję zwrotu pieniędzy.

Artykuł Historia o ludziach, którzy 70. lat temu wykazali się nieprzeciętną odwagą. Ta książka będzie uhonorowaniem bohaterów. Pomóż w jej wydaniu pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jestem dziennikarzem i autorem wydanego w tym roku kryminału "Krótka instrukcja obsługi psa" - pisze Krzysztof M. Kaźmierczak

- powieści pozytywnie, często wręcz entuzjastycznie, odbieranej przez recenzentów i (co najważniejsze) czytelników. To właśnie w wyniku rozmów z nimi powstał pomysł stworzenia ciągu dalszego i tym samym przedłużenia literackiego życia jej bohaterów. Zrobiłem to i teraz chciałbym wydać napisane przeze mnie swoiste alternatywne zakończenie powieści w formie odrębnej książki "Krótka instrukcja obsługi psa: Zemsta". Ma ona być uzupełniona o coś ekstra - unikalne, nigdy niepublikowane dokumenty z czasów PRL, z których pojedyncze zdania cytowałem wcześniej w "Krótkiej instrukcji obsługi psa".

Mój pomysł został bardzo dobrze odebrany przez portale, gazety, blogi kryminalne i książkowe, a nawet organizatora jednego z festiwali literatury kryminalnej. Lista patronów medialnych tego przedsięwzięcia jest długa. Wszystko jednak zależy od Ciebie i innych wspierających.

Książka "Krótka instrukcja obsługi psa: Zemsta" ukaże się dzięki czynnemu wsparciu uczestników tej akcji. Jestem przekonany, że efekt Cię nie zawiedzie. Zapewniam, że docenię każdą przekazaną złotówkę, a oferowane nagrody - jak myślę - dadzą zadowolenie z udzielonej temu projektowi pomocy.

Opis projektu

Poniżej przeczytasz znacznie więcej na temat celu mojej zbiórki, nagród przygotowanych dla Ciebie i innych wspierających, a także dowiesz się kim są patroni przedsięwzięcia. Najpierw jednak nieco o powieści kryminalnej "Krótka instrukcja obsługi psa" - bo bez niej przecież nie byłoby tej akcji.

"Krótka instrukcja obsługi psa" to kryminał oparty na motywach prawdziwej zbrodni, której ofiarą padł przed 24. laty mój kolega, dziennikarz Jarosław Ziętara, ale sprawa dopiero w ubiegłym roku trafiła do sądu (jest w niej oskarżony niegdyś najbogatszy Polak).

Powieść rekomendują znani autorzy książek - Vincent V. Severski (autor serii powieści "Nielegalni") i Piotr Pytlakowski (dziennikarz, pisarz i scenarzysta). Była prezentowana i recenzowana w wielu mediach m.in. w Onecie, Rzeczpospolitej, Super Expressie, Newsweeku, Gazecie Polskiej oraz przez niezależnych blogerów książkowych. Przedstawiam fragmenty niektórych recenzji:

"Książka wciąga od pierwszej strony i zmierza do zupełnie niespodziewanego finału, rodem z thrillera"…

"Realizm, który prezentuje „Krótka instrukcja obsługi psa” jest zatrważający (…) Lektura powieści zmusza do refleksji nad tym, jak bolesna może być prawda i jak wiele osób może nie chcieć, by ujrzała światło dzienne"...

"Ta książka przeraża, bo na początku czyta się 293 stronicowy tom, jak zwykłą powieść. Ale po chwili ogarnia człowieka groza, bo zdaje sobie sprawę, że przecież tak mogło być naprawdę. A właściwie gorzej, że prawie na pewno tak było"...

"Ostatnio coraz rzadziej się zdarza, aby wielkie slogany reklamujące najnowsze premiery wydawnicze odzwierciedlały to, co zostaniemy na kartach książki. Do wyjątków należy “Krótka instrukcja obsługi psa” (…) Krzysztof M. Kaźmierczak stworzył niebagatelny nastrój grozy. I to nie grozy, która wydaje się chwilowa, która towarzyszy nam przy czytaniu kolejnego kryminału o seryjnym mordercy. To uczucie, które odbiera nam poczucie bezpieczeństwa"...

Więcej o powieści można przeczytać TUTAJ i TUTAJ.

"Co zrobisz, jeśli zabiją ci kolegę, w sprawę mogą być zamieszani wpływowi i niebezpieczni ludzie, a policja i prokuratura przez lata nie jest w stanie ich dopaść? Zadaj sobie to pytanie, a potem przeczytaj książki Krzysztofa, poznaj jego historie, te prawdziwe i te powieściowe, za to bardzo realne. Nie będziesz miał wątpliwości, że warto wspierać go w kolejnym przedsięwzięciu. Pomóż wydać powieść, która nie pozwoli zapomnieć o pamięci wyjątkowego człowieka, dziennikarza, który za swoją pasję i oddanie sprawom społecznym, stracił życie. Warto. Polecam" - pisze ambasador akcji Mariusz Zielke.

Jarosław Ziętara, ur. 16 września 1968 w Bydgoszczy, zaginął 1 września 1992 w Poznaniu– polski dziennikarz prawdopodobnie uprowadzony i zamordowany w 1992 r. Był dziennikarzem Gazety Poznańskiej (wcześniej pracował we Wprost i Gazecie Wyborczej), gdzie zajmował się m.in. dziennikarstwem śledczym, badał afery gospodarcze. 1 września 1992 roku Ziętara zaginął bez śladu w drodze do pracy. W Bydgoszczy znajduje się symboliczny grób dziennikarza. Według ustaleń prokuratury z 1998 r. został uprowadzony i zamordowany. Śledztwo w sprawie dziennikarza zostało jednak umorzone w 1999 z powodu nieodnalezienia jego zwłok. Wielokrotnie krytykowano nieudolny sposób działań prowadzonych przez policję i prokuraturę.

W kwietniu 2011 redaktorzy naczelni dzienników „Fakt”, „Gazeta Wyborcza”, „Polska”, „Rzeczpospolita” i „Super Express” skierowali apel do premiera RP Donalda Tuska o odtajnienie informacji dotyczących Ziętary, które w czasie działań operacyjnych gromadził Urząd Ochrony Państwa, oraz do prokuratora generalnego Andrzeja Seremeta o wznowienie śledztwa w sprawie zaginięcia Ziętary. W styczniu 2012 śledztwo zostało wznowione, tym razem w sprawie zabójstwa, a nie zaginięcia. 31 grudnia 2013 Prokurator Generalny na wniosek Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie przedłużył trwające śledztwo w sprawie zabójstwa Jarosława Ziętary do 30 czerwca 2014. W 2014 pod zarzutem podżegania do zabójstwa Ziętary zatrzymano byłego senatora Aleksandra Gawronika.

Źródło Wikipedia.

Artykuł Czy ten projekt wyjaśni tajemnicze zabójstwo dziennikarza Jarosława Ziętary? pochodzi z serwisu Niezłomni.com.