Śnieg zasnuł kraj grubą zasłoną, po lekkiej wigilijnej odwilży nadeszły mrozy, aż pękały drzewa w lasach. Drogi były nieprzejezdne, okna pokryte lodem.

W Nowy Rok na dziesiątą rano pojechali do Poświętnego. Dwoma saniami zaprzężonymi w cztery konie - przyzwyczajone już do chodzenia w chomątach - podjechali po świeżym śniegu pod wielki barokowy kościół, zdobiony dwoma kopułami i posągami przedstawiającymi świętego Filipa i Jana Chrzciciela.

- Za mną w dwójkach, w marszu zbiórka! - zakomenderował major.

Do świątyni wchodzili po schodach, przez bramę, przed samą mszą. Dzwon na dzwonnicy bił, wzywając wiernych, ale uwaga skupiała się na oddziale.

Weszli dwójkami, przed drzwiami padła komenda: ,,Czapki z głów!". Brzęcząc ostrogami, świecąc wyglancowanymi jak lustro butami, pasami, bronią. Dobrzański specjalnie przypiął szablę.

I uczynił się ruch, gwar, płacz na widok żołnierz, kiedy szli do ołtarza w smugach blasku, jednej płynącej od otwartych drzwi, drugiej - od ołtarza, gdzie wysoko przy rzeźbach świętych spoczywał słynący z cudów obraz Świętej Rodziny. Tłum od razu zrobił im miejsce - po prawej wiejskie baby i dziewczęta w kolorowych chustkach, w kraciastych szalach, po lewej mężczyźni. Surowe chłopskie twarze, niektóre wąsate i brodate, posiwiałe, jak gdyby zgromadzili się tutaj dawni powstańcy i szlachcice, w kożuszkach, paltach, jesionkach, paltotach, z czapkami w rękach.

Hubalczycy szli. Wyprosotowani, dumni. Aż do samej balustrady pod ołtarzem.

- W szeregu zbiórka! - zakomenderował major. Stanęli po obu stronach, poczeli się żegnać...

I wtedy cały kościół ukląkł. Ale nie twarzami do ołtarza. Ludzie, głównie kobiety, opadali na posadzkę, patrząc na żołnierzy, płakali, żegnali ich krzyżem, modlili się, jakby w tej jednej chwili aniołowie święci zstąpili do kościoła.

- Bogu adoracja! - rozkazał major.

Żołnierze przyklękli, żegnali się...

fragment książki "Hubal" Jacka Komudy

https://youtu.be/CqJjsJMZAEQ

Artykuł „Ludzie płakali, modlili się, jakby w tej jednej chwili aniołowie święci zstąpili do kościoła”. Poruszająca scena z filmu „Hubal” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jaka jest świadomość młodego i średniego pokolenia na temat nie tak dawnej historii Polski? Poniżej historia, którą przytacza autor strony poświęconej Majorowi "Hubalowi" Henrykowi Dobrzańskiemu.

Co zaskakujące, słowa padają z ust osób będących bezpośrednim zapleczem znanych polityków.

Nie tak znowu dawno, do Polsatu trafiła, zaproszona do programu publicystycznego, pani premier Beata Szydło, w towarzystwie swoich młodocianych służb prasowych. Jeden z doradców Prezesa Solorza, chcąc zaimponować przybyłym, przedstawia im szefa Polsatu News - dyrektora Henryka Sobierajskiego, wnuka legendarnego Hubala, tymi o to słowy:

A oto nasz depozyt patriotyczny - wnuk majora Henryka Dobrzańskiego

O ile na twarzy pani premier pojawił się serdeczny uśmiech, to na obliczach jej oficerów prasowych jeden wielki znak zapytania. Doradca Prezesa, próbując ratować sytuację i ułatwić rządowej młodzieży zadanie, kontynuował:

Wiecie państwo …major Dobrzański, powszechnie znany jako Hubal.

Na to jeden z trzydziestoletnich młodzieńców:

Hubal, Hubal… hmmm ? Zaraz sobie wygoogluję

Artykuł „Hubal… hmmm? Zaraz wygoogluję”. Zaskakująca reakcja pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Major Hubal - historia prawdziwa

Hubal ­- czyli major Henryk Dobrzański - to postać na pozór znana: ostatni żołnierz Rzeczypospolitej Polskiej, który w mundurze chciał przetrwać do przyjścia odsieczy z zachodu. Olimpijczyk - był świetnym jeźdźcem, wielkim znawcą koni. Z temperamentu zagończyk i indywidualista. Jego postawa do dziś wywołuje spory.

Wiele sądów i opinii, nierzadko diametralnie różnych, wypowiadali o nim historycy i publicyści, poczynając od samego Melchiora Wańkowicza. Narosła przez lata legenda przesłaniała życie Hubala.

Właśnie życie Dobrzańskiego opisał szczegółowo Łukasz Ksyta, wykorzystując nie tylko bogatą literaturę przedmiotu, ale też docierając do wielu nieznanych wcześniej dokumentów. Książka ukazuje życie bohaterskiego oficera od dzieciństwa, poprzez pierwszą wojnę światową i międzywojenne dwudziestolecie aż po śmierć na polu walki, rekonstruuje dzieje dowodzonego przez niego oddziału i losy jego żołnierzy. Pokazuje wiele nowych faktów, nie stroniąc od tematów trudnych. Hubal jawi się na jej kartach nie jako pomnikowy ideał, lecz człowiek z krwi i kości.

Książka: "Major Hubal - historia prawdziwa"; Łukasz Ksyta, wydawnictwo ISKRY 2014.

[caption id="attachment_27143" align="aligncenter" width="600"] Major Hubal - historia prawdziwa[/caption]

Artykuł „Major Hubal – historia prawdziwa” – o ostatnim żołnierzu Rzeczypospolitej pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

27 lipca 2014 w Gałkach odbędzie się odsłonięcie płyty z nazwiskami pomordowanych przez niemieckiego okupanta.

Na początku października 1939 w Górach Świętokrzyskich zatrzymały się podążające na odsiecz oblężonej stolicy resztki rezerwowych 102. i 110. pułku ułanów, którymi dowodził major Henryk Dobrzański. Dowiedziawszy się o upadku Warszawy, major powziął początkowo zamiar przebicia się na Węgry, lecz 5 października zadecydował o pozostaniu w kraju i podjęciu walki partyzanckiej.

Major Dobrzański przyjął pseudonim „Hubal”, a jego oddział, znany teraz jako Oddział Wydzielony Wojska Polskiego, stał się pierwszym oddziałem partyzanckim II wojny światowej. Początkowe sukcesy „Hubala” wywołały głębokie zaniepokojenie niemieckich władz okupacyjnych, przyczyniając się jednocześnie do przełamania nastrojów apatii i bierności panujących w społeczeństwie.

Niemiecka obława na Oddział Wydzielony Wojska Polskiego ruszyła wiosną 1940. Jej początek wypadł dla okupantów fatalnie. 30 marca „Hubal” pobił pod Huciskiem niemiecki batalion policyjny, zadając mu spore straty. Następnego dnia pod Szałasem hubalczycy stoczyli kolejny bój, tym razem z oddziałem SS, również wychodząc zwycięsko z konfrontacji.

Nie mogąc rozbić oddziału „Hubala” Niemcy zemścili się na ludności pobliskich wsi. 30 marca spacyfikowali Gałki, gdzie zamordowano kilkanaście osób, a kilkadziesiąt aresztowano i wywieziono do więzienia w Radomiu

[caption id="attachment_15013" align="aligncenter" width="800"] Pomnik ofiar pacyfikacji wsi Gałki[/caption]

Treść tablicy: „Za patriotyczną postawę i pomoc udzieloną Wydz. Oddz. W.P. mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala” w czasie jego pobytu we wsi Gałki w dniach 2.II - 13.III.1940 r. 58 mieszkańców zostało straconych przez hitlerowców w pobliskim lesie i na Firleju k/Radomia. Cześć Ich Pamięci. W 51 rocznicę śmierci mieszkańcy Gałek i Tow. Pamięci mjr. „Hubala” i Jego Żołnierzy”.

Artykuł Byli pierwszym oddziałem partyzanckim II wojny światowej. Jednak Niemcy mścili się okrutnie… Mieszkańcy małej wioski pamiętają o zbrodni do dziś pochodzi z serwisu Niezłomni.com.