„Dzieci dobrze znały swoje przeznaczenie” – stwierdził jeden z bardziej znanych wychowawców w Wilnie. – „Wiedziały, co nadchodzi i były wobec tego bezsilne. Wyobrażały sobie magiczny krąg wokół nich, jakby poza koszmarem życia w getcie. Środki na poprawę nastrojów znajdowały w szkołach i podobnych instytucjach. Tutaj mogły łatwiej marzyć o lepszym życiu”.

CENTOS i inne grupy wspomagające dostrzegały, że opieka fizyczna nad dziećmi była ważna, ale podkreślały też wagę wsparcia psychologicznego. „Podtrzymanie na duchu dzieci było pierwszą troską od samego początku” – napisała Gienia Silkes, była nauczycielka w getcie warszawskim. – „Inicjatorzy akcji pomocy czynili wysiłki, aby wyrwać dzieci z ponurej rzeczywistości, zmniejszyć strach i zminimalizować ryzyko, że będą obawiać się każdego narożnika domu, podwórza czy ulicy”.

To dlatego organizacje pomocy społecznej i dobroczynne kładły nacisk na edukację i działalność kulturalną dzieci. Aby zebrać pieniądze na tego typu działania młodzieży, CENTOS sponsorowała „Miesiąc Dziecka”, podczas którego udało się zebrać w 1941 roku prawie milion złotych. Z tego powodu zaplanowano podobną akcję na kolejny rok. Miała rozpocząć się w sierpniu 1942 roku otwarciem nowego domu dla 800 osieroconych i porzuconych dzieci. Jednak dziesięć dni wcześniej Niemcy rozpoczęli pierwszą dużą akcję likwidacyjną getta.

Podobne działania na rzecz pomocy dzieciom podejmowano też w innych gettach. Nie mogąc ratować dorosłych, urzędnicy getta w Wilnie skoncentrowali się na dzieciach, tworząc dla nich ośrodki opieki i kliniki. Aby zapewnić każdemu z nich szklankę mleka, uciekli się do szmuglu na niespotykaną skalę.

„Był to czas” – wspominał jeden z ocalonych – „że każdy uczeń dostawał szklankę mleka”. Podobnie jak w Warszawie, w innych gettach też kładziono nacisk na aktywność kulturalną, edukacyjną i zawodową młodzieży. „Dzieci dobrze znały swoje przeznaczenie” – stwierdził jeden z bardziej znanych wychowawców w Wilnie.

– „Wiedziały, co nadchodzi i były wobec tego bezsilne. Wyobrażały sobie magiczny krąg wokół nich, jakby poza koszmarem życia w getcie. Środki na poprawę nastrojów znajdowały w szkołach i podobnych instytucjach. Tutaj mogły łatwiej marzyć o lepszym życiu”.

Niektóre dzieci potrafiły same sobie radzić z otaczającym je koszmarem. Jeśli otworzymy pamiętnik Ewy, nastolatki mieszkającej w krakowskim getcie, i potraktujemy jako wyznacznik dla innych młodych w jej wieku, to stanie się jasne, że nie tylko starały się minimalizować tragedię wydarzeń wokół nich, ale również strach, który wywoływały. Ewa zaskakująco mało miejsca poświęciła w dzienniku wydarzeniom związanym z samym Holokaustem. Zajmowała się raczej relacjami z rodziną i budzącą się fascynacją seksualną.

Jej pamiętnik jest przepełniony opisami prozaicznych wydarzeń. 16 października 1940 roku: „Wczoraj były urodziny mamy…”. Miesiąc później zapisała po prostu: „Opiszę później więcej szczegółów, gdyż dzisiaj jestem bardzo zajęta”. 5 grudnia 1940 roku, gdy pisała o możliwości opuszczenia Krakowa: „Teraz zdaję sobie sprawę, jak bardzo kocham to miasto i tę moją drugą ojczyznę”.

Czasem jednak nawiązywała do tragedii rozgrywających się wokół niej: „Władek umarł. Ledwie żyjemy. Nie chce mi się rozmawiać”.

Psychiczne odrętwienie było jej sposobem, bez wątpienia prawdziwym również dla innych osób w jej wieku, na radzenie sobie z traumatycznymi doświadczeniami. Jak zauważył jeden z psychologów: „W przypadku Ewy w jej dzienniku widać wyraźnie normalny przebieg rozwoju nastolatki. Otoczona śmiercią, rozpaczą, zimnem, głodem i nieustannymi prześladowaniami, Ewa wyłania się w swoich wspomnieniach na wiele sposobów, jak pierwszoklasistka przed drzwiami nieznanej dotąd szkoły”.

Nie wszystkie żydowskie dzieci tak dobrze przystosowywały się do okropności, jakie zgotowali im Niemcy. W tym samym getcie, w którym mieszkała Ewa, pewien nauczyciel wspominał o dzikich wybuchach emocji, jakie przeżywały dzieci będące pod jego opieką. Wyładowywały one nadmiar wrażeń w agresji. Często ujawniały ją w stosunku do rodziców, których uważały za zdrajców, nie mogąc pojąć ich beznadziejnego położenia. Kiedy rodzice przychodzili po dzieci po całym dniu pracy, Renee Padar zauważał: „Nie mieli nic im do zaoferowania, aby się do nich zbliżyć. Stopniowo związki dziecko-rodzic stawały się coraz luźniejsze. Również stawało się widoczne, że niektórzy rodzice mieli obsesję na punkcie ratowania własnego życia. Wiele dzieci to wyczuwało. Zdarzały się przypadki, że dzieci chowały się, gdy zjawiali się rodzice, aby odebrać je ze szkoły”. Nauczyciele starali się oderwać dzieci od ich emocji poprzez ręczne robótki albo opowiadanie bajek, ale to nie interesowało maluchów. Zamiast tego płakały i krzyczały. Wiele razy starsze dzieci próbowały uciekać przez okna, jakby wierzyły, że w ten sposób uwolnią się od stałego bólu psychicznego, który musiały znosić. „Kiedy je sprowadzaliśmy z powrotem” – mówił Padar – „atakowały nas, oskarżając, że nie pozwalamy im realizować ich marzeń”.

Fragment rozdziału 2. Deportacje z książki Prof. Richard. C. Lukas, Dziecięcy płacz. Holokaust dzieci żydowskich i polskich w latach 1939-1945, wyd. Replika, Zakrzewo 2018. Książkę można nabyć TUTAJ. 

Holokaust zarówno dzieci żydowskich, jak i polskich, był tak samo potworną zbrodnią wojenną. Za tę tezę prof. Richard C. Lukas był i nagradzany, i piętnowany.

W swojej książce opisuje wojenne losy dzieci polskich i żydowskich. Bazując na zebranych świadectwach oraz zestawiając fakty i statystyki, ukazuje tragiczny los młodych ludzi tak samo skazanych na eksterminację. Może z innych przyczyn, może realizowaną inaczej, ale zdecydowanie w jednym celu: likwidacji perspektyw rozwoju narodu – tak żydowskiego, jak polskiego.

W kolejnych rozdziałach przygląda się rozmaitym aspektom życia dzieci podczas wojny: w trakcie niemieckiej napaści, podczas deportacji, w obozach koncentracyjnych, poddanych germanizacji, działających w ruchu oporu, ukrywających się. Na koniec proponuje swoiste rozliczenie z postwojennej perspektywy.

Równie wstrząsające są dalsze losy „wojennych” dzieci. Wiele z nich zostało bardzo okaleczonych – przez trudne doświadczenia, utratę domu, bliskich, ale też przez pranie mózgu w ramach germanizacji. Po wojnie musiały odnaleźć się w zupełnie nowej rzeczywistości komunistycznej Polski czy uwarunkowań emigracji.

Książka otrzymała Literacką Nagrodę im. Janusza Korczaka przyznaną przez Ligę Przeciwko Zniesławieniu (1994).

Richard C. Lukas (ur. 1937) jest amerykańskim historykiem polskiego pochodzenia. W swych publikacjach zajmuje się głównie wojennymi dziejami Polski, okupacją hitlerowską Polski oraz relacjami polsko-żydowskimi. Jego słynna książka „Zapomniany Holokaust”, dotycząca tragicznych losów Polaków w czasie II wojny światowej, napotkała krytykę środowisk żydowskich za zrównanie wojennych doświadczeń Polaków i Żydów. Podobna sytuacja miała miejsce po publikacji „Dziecięcego płaczu”, kiedy prof. Lukas otrzymał Literacką Nagrodę im. Janusza Korczaka.

Profesor Lukas był wykładowcą m.in. na Uniwersytecie Technologicznym Tennessee i Uniwersytecie Południowej Florydy. Mieszka w Tampie na Florydzie.

Artykuł Pisze, że Holokaust dzieci polskich i żydowskich był potworną zbrodnią. Wielu go za to atakuje. [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Dorota Zawadzka, psycholog znana z programu ,,Superniania" odniosła się do wyboru Rzecznika Praw Dziecka na antenie RMF FM. Jednocześnie zabrała także głos na temat wychowania dzieci: jej zdaniem polską tradycją jest... bicie dzieci.

Jej zdaniem, ,,lanie' to ,,nasza polska ukochana tradycja".

W Polsce się dzieci biło. Nawet była taka kampania Rzecznika Praw Dziecka, ja to nazywam: "babciową". Siedzi babcia i mówi: "Kiedyś to się dzieci biło". U nas tak kiedyś było, taka prawda. Moje pokolenie, pana pokolenie i wielu moich kolegów, ja nigdy, ale wielu moich kolegów, jak byłam dzieckiem, dostawało "lanie". Bo to pomagało, chłopaki szczególnie

- dzieli się doświadczeniami ,,Superniania", który ubolewa nad obecną sytuacją:

Druga rzecz jest taka, że ci, którzy tak byli wychowywani, nie potrafią inaczej. Mało jest miejsc w telewizji, w mediach, nawet w sieci, które mówią co zrobić, jak nie wiesz co zrobić. Czyli jak cię szlag trafia...

Jej zdaniem, lanie wyrządza dużą krzywdę dzieciom.

po pierwsze fizyczne, a po drugie psychologiczne na całe życie: "Jestem nic nie wart, nic nie umiem, nikt mnie nie kocha, nikt mnie nie rozumie, nikt mnie nie szanuje. Ponieważ nikt mnie nie szanuje, to ja też nie będę szanował nikogo [...] To jest takie koło zamachowe, które powoduje, że ta przemoc się przenosi na rówieśników, na zwierzęta [...] dzieci i my dorośli też mamy kłopot z zaakceptowaniem inności, różnorodności i próbujemy budować swoje poczucie własnej wartości na tym, że każda inność jest gorsza. A ja zawsze mówię - inność jest inna, a nie gorsza.

https://www.youtube.com/watch?v=IBzod8alNJ4

źródło: RMF FM

Artykuł ,,Superniania” zabrała głos na temat niewłaściwego wychowywania dzieci. ,,To nasza polska ,,ukochana” tradycja” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

W tym roku w Sejmie nie pojawiły się dzieci i młodzież, aby wziąć udział w obradach parlamentu z okazji Dnia Dziecka 1 czerwca. Jednak na Uniwersytecie Warszawskim doszło do alternatywnej imprezy. Zdominowany przez sympatyków opozycji Parlament Dzieci i Młodzieży miał być jednobrzmiącym głosem przeciw obecnemu rządowi. Tak by się stało, gdyby nie jedna opinia młodej uczestniczki.

Drodzy obywatele! Na dzisiaj przygotowałam całkowicie apolityczną i bezstronną przemowę, której jednak tutaj nie wygłoszę. Patrząc na to, co się dzieje na dzisiejszych obradach, jestem zmuszona wyrazić swoje zdanie i swój sprzeciw. Chciałam tylko podziękować naszemu rządowi za to, że zapewnił mi poczucie bezpieczeństwa. Za to, że nie pozwolił wprowadzić uchodźców

- powiedziała skonsternowanym uczestnikom młoda dziewczyna. Część publiczności biła brawo, ale inna zaczęła buczeć. Dziewczyna kontynuowała:

Dzięki tej decyzji nie boję się chodzić po ulicy, nie boję się aktów terrorystycznych. Tą trudną decyzją broni naszego kraju, naszej kultury, dziedzictwa i nas obywateli polskich! Moje koleżanki w Amsterdamie, Paryżu, boją się jeździć do centrum, boją się o to, jak się ubierają!!

- wołała przy akompaniamencie buczenia ,,zwolenników demokracji".

A Wam spod znaku tęczy już dziękujemy, bo zmieniliście to piękne zjawisko, zagarnęliście to, a teraz już nigdy tęcza nie będzie mi się kojarzyć z pięknym zjawiskiem! Zniszczyliście to

- mówiła dalej, ale tego było już za wiele. Organizatorzy zakomenderowali:

Proszę o wyłączenie mikrofonu posłance. (…) Proszę się powstrzymać od takich przemów!

Super dziewczyna!!! 😘
Młoda patriotka, Natalia Kukuła zaorała 🚜🚜🚜lewackie gimby
w Parlamencie Dzieci i Młodzieży, prywatnej inicjatywie Hanki złodziejki Dwojga Nazwisk
Brawo! Szacun 👊😊 pic.twitter.com/xKEEFjEUhx

— Pani Renatka 🇵🇱💯❤ (@_nazimno) 2 czerwca 2018

Dorota Zawadzka, przedstawiająca się jako ,,superniana", była przerażona.

Po całym dniu świetnych, mądrych, merytorycznych wystąpień młodych ludzi na @parlament_dim pojawiło się jedno niebywałe. Nawołujące do nienawiści i dyskryminujące. Bardzo ostra reakcja młodych ludzi na sali. Chcieli ją nawet wykluczyć z obrad. Bardzo to było smutne wystąpienie

- podsumowała.

Od 11;20 - niebywale smutne wystąpienie. Dyskryminujące i nawołujące do nienawiści. Na szczęście jedyne takie...
Wzburzyło młodych parlamentarzystów bardzo...Jest nadzieja. https://t.co/IWEHh0mh4w

— Dorota Zawadzka (@SuperNiania) 1 czerwca 2018

Po całym dniu świetnych, mądrych, merytorycznych wystąpień młodych ludzi na @parlament_dim pojawiło się jedno niebywałe. Nawołujące do nienawiści i dyskryminujące. Bardzo ostra reakcja młodych ludzi na sali. Chcieli ją nawet wykluczyć z obrad. Bardzo to było smutne wystąpienie.

— Dorota Zawadzka (@SuperNiania) 1 czerwca 2018

Artykuł ,,Wyłączyć jej mikrofon”. Dziewczyna powiedziała, co myśli o uchodźcach – organizatorzy Parlamentu Dzieci i Młodzieży interweniowali. ,,Super Niania” przerażona (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Na jednej z konferencji Krzysztofa Rutkowskiego poświęconej walce matki o 4-letniego Leona pojawił się mężczyzna, przedstawiający się jako dziennikarz. Bronił on praw ojca do dziecka i nie dał się przekonać argumentom drugiej strony. Na dostępnym w internecie nagraniu widzimy ostrą wymianę zdań na temat, kto ma prawo do dziecka.

Obecnie dziecko przebywa u ojca. Biuro Rutkowski zorganizowało spotkanie z dziennikarzami na temat porwania rodzicielskiego.

Z obawy o stan zdrowia i bezpieczeństwo dziecka, podjęte są wszelkie możliwe czynności mające na celu przejęcie dziecka przez matkę

- czytamy w serwisie Nasza Wielkopolska.

Sprawie poświęcony był program Uwaga!, gdzie Krzysztof Rutkowski tłumaczył, że od prawie pół roku matka szuka synka, uprowadzonego przez ojca.

https://youtu.be/XNdBNCpBdgk

źródło: Nasza Wielkopolska

Artykuł Awantura na konferencji detektywa Rutkowskiego. Doszło do gwałtownej kłótni. Powód: głośna na całą Polskę sprawa (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Represje lat 30. XX w. nie ominęły dzieci. Dzieciom wrogów ludu zmieniano nazwiska i wysyłano do sierocińców. Według historyków w latach 30. ubiegłego wieku w ZSRR około 7 milionów dzieci mieszkało na ulicy, w tym dzieci aresztowanych albo sieroty, których rodzice umarli. Dzieci urodzone w obozach oddzielano od matek i wysyłano do domów niemowląt. Film ,,Linia Stalina na dłoni dziecięcej" pokazuje tragedię dzieci w latach 1930-1950.

https://youtu.be/tWm0z886BRY

Artykuł Przemilczane ofiary sowieckiego komunizmu. Oto historia 7 mln zapomnianych ofiar (wideo) pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

O odbieraniu dzieci rodzicom słyszymy nie od dziś. Najgłośniej jest fo działalności niemieckich Jugendamtów, ale niechlubną kartę zapisały także państwa skandynawskie. Jednak żaden news nie odda tego, co przeżywają dzieci i rodzice...

Oto jedna ze scen, gdzie dochodzi do odbierania dziecka rodzicom. Nagranie zostało opublikowane w facebookowej grupie ,,Barnevernet vil vi ha fullstendig fjernet" i zostało zamieszczone przez użytkownika z Norwegii:

https://youtu.be/Z6qvD33Kj3E

O odbieraniu dzieci rodzicom w Norwegii pisaliśmy, gdy rodowita Norweżka - Silje Garmo szukała schronienia w Polsce. Kobiecie urzędnicy państwowi próbowali odebrać córeczkę.

Mówiła wtedy:

Teraz rozumiem, skąd się wzięło stwierdzenie, które słyszałam w USA, że Norwegia to ostatnie komunistyczne państwo nowoczesnego świata. Ten, kto się sprzeciwia władzy, jest wysyłany do psychiatry i pozbawiany wszelkich praw.

Artykuł Tak w praktyce wygląda odbieranie dzieci rodzicom w krajach skandynawskich. Poruszające nagranie [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

100 lat temu po świecie rozlał się komunizm za sprawą rewolucji bolszewickiej. Większość społeczeństwa uważa, że dokonał on swojego żywota i obecni przywódcy europejscy wiodą mieszkańców Starego Kontynentu ku świetlanej przyszłości. Nie wszyscy jednak podzielają ten pogląd.

Śp. prof. Anna Pawełczyńska uważała, że komunizm wciąż zagraża światu. Ale w inny sposób niż na początku iw połowie XX wieku. Fragment wywiadu z wybitną socjolog kultury, prof. nauk humanistycznych przypomniał serwis wPolityce.pl:

Ludziom odbiera się prawo do dzieci. To jeszcze jedna z przyczyn zapaści demograficznej. Co innego wychować dziecko tak, jak się chce, a co innego na wzór narzucony przez grupy interesu

- mówiła, a prowadzący wywiad dziennikarz podsumował:

Zdarza się, że podczas demonstracji katolików lewackie bojówki krzyczą: wasze dzieci będą takie jak my.

Jej zdaniem Polska odgrywa w obecnym starciu cywilizacyjnym poważną rolę:

Polska wygrała, ale przegrała II wojnę światową. Dziś wojny tradycyjne przeszły na inne kontynenty, lecz wojny jako takie nadal się toczą. Polska jest terenem, na którym toczy się wojna ekonomiczna i ideologiczna. Wojna przeciw Polsce trwa nieprzerwanie. [...] Komunizm sowiecki i sowiecki marksizm-leninizm, który desantem usadowił się w Polsce, przeszedł drogę na Zachód, w jakimś stopniu personalną, a w jakimś ideologiczną. I tam przekształcił się w coś, co nazywa się ślicznie „lewicą liberalną”. To coś nie dokonuje już jawnych zbrodni, chociaż dopuszcza niejawne, ale jest logiczną kontynuacją sowieckiego komunizmu. Dla mnie to nowy totalitaryzm. [...] totalitaryzm nazistowski, wymyślony przez Niemców, nie jest dziś zagrożeniem, na pewno w Europie. Zagrożeniem dla kultury europejskiej są różne warianty przekształconego sowieckiego komunizmu. To oczywiście skutki długiego procesu społecznego, krążenia elit i ideologii, przy czym sposób aplikowania tej ideologii jest za każdym razem dostosowywany do potrzeb i mentalności społeczeństwa, które ma oszukiwać.

Dlaczego ,,lewicowy liberalizm" jest nowym totalitaryzmem?

[Polega on] na rozbijaniu wspólnot i uderzaniu w wartości, na odbieraniu naturalnych więzi człowieka. To podstawowa cecha wszystkich totalitaryzmów. Wspólnota bez trwałych wartości nie może istnieć. Można to porównać z prawami ruchu drogowego. To, czy ruch mamy lewostronny, czy prawostronny, jest obojętne moralnie, ale dzięki temu ludzie na drogach się nie zabijają. Gdyby jednak wprowadzić odpowiednik relatywizmu moralnego na płaszczyźnie ruchu drogowego, nastąpiłaby katastrofa.

Profesor zwróciła uwagę na pewien szcególny rys nowego totalitaryzmu:

Spośród religii monoteistycznych to właśnie chrześcijaństwo jest atakowane, islam i judaizm są wyraźnie oszczędzane. Są ku temu przyczyny i będą też, obawiam się, skutki. W Europie Zachodniej walka z chrześcijaństwem może skończyć się pozostawieniem pustej przestrzeni islamowi. Zresztą każdy totalitaryzm wypycha religię z przestrzeni publicznej. Coś takiego jak neutralność światopoglądowa nie istnieje.

Artykuł Te słowa sprzed kilku lat są dziś boleśnie prawdziwe. ,,Wojna przeciw Polsce trwa nieprzerwanie…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Rodowita Norweżka szuka schronienia w Polsce. Powód? Realna groźba odebrania jej dziecka przez urzędników. ,,Nasz Dziennik" informuje, że kobieta prosi o azyl.

Do Urzędu ds. Cudzoziemców trafiła precedensowa sprawa Silje Garmo i jej córki Eiry. Kobiecie norwescy urzędnicy państwowi próbowali odebrać dziewczynkę.

Okazuje się, że nie tylko ona uciekła do Polski. Wkrótce kilka kolejnych osób złoży wnioski o ochronę przez nasze władze przed zakusami wszechwładnego w Norwegii Urzędu ds. Opieki nad Dziećmi Barnevernet (BV)

– informuje ,,Nasz Dziennik".

Teraz rozumiem, skąd się wzięło stwierdzenie, które słyszałam w USA, że Norwegia to ostatnie komunistyczne państwo nowoczesnego świata. Ten, kto się sprzeciwia władzy, jest wysyłany do psychiatry i pozbawiany wszelkich praw. To jest dla mnie bardzo smutne, bo zawsze byłam bardzo dumna z Norwegii. Mój przodek pisał norweską konstytucję, a ja z tego kraju muszę uciekać

– mówiła w rozmowie z gazetą Silje Garmo.

Państwo ,,troszczy się" o wszystkich.

Większość interwencji BV dotyczy osób ubogich, z nizin społecznych, imigrantów. Ale Garmo jest wykształcona, zamożna, dobrze zorientowana w prawie i norweskich realiach, nie ma mowy o tzw. niedostosowaniu kulturowym

- czytamy w tekście.

O co poszło? Do urzędu trafił donos. Biurokraci utrzymują, że nadużywa leków przeciwbólowych, później postawiono jej zarzut „chaotycznego stylu życia” i przewlekłego przemęczenia. Mimo takich opinii kobieta zbiegła ze specjalnego ośrodka dla młodych matek i trafiła do Polski. Próbowano również znaleźć dowód na lekomanię matki, ale bez rezultatu.

Artykuł Bezprecedensowa sytuacja. Norweżka występuje o azyl w Polsce. Wkrótce jej śladem pójdą inne osoby pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Do sieci trafiło nagranie zarejestrowane w jednym z arabskich centrów handlowych. Widać na nim, jak jeden mężczyzna uderza dziecko wózkiem.

Agresywne zachowanie w stosunku do bezbronnego dziecka wywołało oburzenie internautów. Podkreślali, że płeć dziecka też mogła mieć znaczenie - tu akurat była to dziewczynka. Niektórzy zwracali jednak uwagę, że do przemocy wobec dzieci dochodzi w krajach europejskich w tym w Polsce. Inni podkreślali, że takie zachowanie w miejscu publicznym natychmiast spotkałoby się ze zdecydowaną reakcją innych osób.

https://www.youtube.com/watch?v=3BIw4zB30oA&feature=youtu.be&t=12

Artykuł Internauci zszokowani zajściem w arabskim centrum handlowym. Tak mężczyzna obszedł się z dziewczynką – nikt nie zareagował [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

W brytyjskich szkołach nauczano o dwóch pingwinach płci męskiej, adoptujących małego pingwinka, a na matematyce obliczano procentową liczbę uczestników marszów homoseksualistów. Z kolei w USA sięgnięto ostatnio po... drag queen.

W jednej z nowojorskich bibliotek organizowane są spotkania dla dzieci. Prowadzą je drag queen, czyli mężczyźni karykaturalnie przebrani za kobiety. Jest dużo śmiechu, ale dzieci nie zdają sobie sprawy z tego, że to nie tylko zabawa.

Te spotkania to świetna okazja, by porozmawiać o płynności płci i samoakceptacji

- twierdzi Kat Savage z Brooklyn Public Library, gdzie organizowane są te spotkania.

Dzieci bawi tańcząca i śpiewająca drag queen, ale dopiero za kilka lat zyskają świadomość, o co tak na prawdę chodziło podczas tych spotkań.

Artykuł Tak wychowuje się kolejne pokolenia. Nauczycieli zastąpiła… drag queen! [WIDEO] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.