Wiara w Boga rzadko pojawia się w mediach głównego nurtu w kontekście innym niż prześmiewczy. Jednak niektórzy sportowcy nic sobie nie robią z obecnych trendów i w rozmowie z mediami wysyłają jasny komunikat, że wierzą w Boga. Do tego grona dołączył Arkadiusz Milik.

Modlę się codziennie i wiem, że Bóg pomaga mi na boisku. Nie wstydzę się mojej wiary

- powiedział zawodnik w rozmowie z magazynem sportowym ,,Mistrz" zatytułowanej „Wzór sportowca”. Piłkarz podkreślał, że to wiara w Boga stanowi istotną część jego życia i wpływa na to, co robi.

Tym samym Milik dołączył do kolegi z reprezentacji Polski Jakuba Błaszczykowskiego, który brał udział w akcji ,,Nie wstydzę się Jezusa". Mówił, że w życiu są momenty, w których pozostaje tylko wiara, bo nie można liczyć już na lekarzy i innych ludzi.

https://www.youtube.com/watch?v=WQEgLOLwhIs

Również głośno było o deklaracji Roberta Lewandowskiego, który odważnie wyznał swoją wiarę w Jezusa.

https://youtu.be/VmCYF-808Eo

Artykuł Co na to liberalno-lewicowe media? Mocne wyzwanie Arkadiusza Milika na temat wiary w Boga pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Małe TGD to profesjonalny zespół dziecięcy wykonujący muzykę pop z chrześcijańskim przesłaniem. Działający już od 35 lat zespół TGD – najpopularniejszy pop-gospelowy chór w Polsce – doczekał się nowego pokolenia wokalistów.

Małe TGD łamie schematy i pokazuje, że również dzieci mogą śpiewać o Bogu w nowoczesny sposób. W 2017 r. zespół wydał debiutancką płytę „Góry do góry” – album zawiera 10 porywających, energicznych i pełnych radości utworów, które w prosty sposób przekazują ważne treści. Przy dźwiękach tej płyty nogi same rwą się do tańca. Autorami tekstów i muzyki są Kamila Pałasz (solistka TGD) oraz Piotr Nazaruk (dyrygent TGD, muzyk A. M. Jopek).

Teledysk do singla o tym samym tytule „Góry do góry”, który ukazał się na YouTube wiosną 2017 r., osiągnął już ponad 1,3 mln wyświetleń! Oficjalny skład zespołu tworzy jedenaścioro dzieci, które są reprezentacją Szkółki TGD – grupowych zajęć wokalnych prowadzonych dla ponad setki dzieci w wieku szkolnym w Warszawie.

W 2018 r. Małe TGD wyruszyło w pierwszą trasę koncertową - śpiewając na żywo i tańcząc na scenie, swoją radością i pasją zarażają zarówno najmłodszych jak i nieco starszych słuchaczy.

https://www.youtube.com/watch?v=rtqxy00ZFM8

Artykuł Najpopularniejszy taki chór w Polsce. Muzyka pop z chrześcijańskim przesłaniem pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł Patrioci mówią: ,,My chcemy Boga”. TVN odpowiada wywiadem z… ,,Bogiem”. Tak, z tym Bogiem. To nie żart pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Prof. Norman Davies to znakomity popularyzator historii Polski na Zachodzie. Tym bardziej trudno  uwierzyć, że wypowiada takie słowa o stosunku obecnego pokolenia Polaków do własnej historii. Oto co powiedział w wywiadzie z ,,Gazetą Wyborczą".

Prowadzący wywiad Maciej Stasiński zapytał:

skąd u młodych kult tych prostych anachronicznych prawd: Bóg, Honor, Ojczyzna, powstanie, „żołnierze wyklęci” itd.? Przecież to mity i wiek XIX.

Davies odpowiadał:

Wie pan, niektóre prymitywne ludy wyspiarskie na Pacyfiku po zetknięciu się z przybyszami z Europy popadają w tzw. kulty cargo, wierzenia w nadejście nowego porządku. Gdzieś czczą Nixona, gdzie indziej w Afryce kapłan przekonuje ludność do masowego uboju bydła, po którym nastanie szczęśliwość itp. Taka wiara w nowy początek występuje też gdzie indziej. Brexitowcy w Wielkiej Brytanii wierzą, że kiedy Wielka Brytania odejdzie z Europy, to się odrodzi

- tłumaczył, dokonując karkołomnego porównania.

Czasem jesteśmy bezradni wobec tego, co się dzieje. Jak wytłumaczyć Donalda Trumpa? Wiadomo, że takie typy istnieją, ale żeby ktoś taki wygrał wybory i został prezydentem pierwszego państwa wolnego świata!? To dla nas za dużo. Brak nam zasobów intelektualnych, żeby to zrozumieć. Dlatego sięgamy do antropologii, do kuriozów psychologii zbiorowej, żeby pojąć takie zjawisko

- nie ukrywał zaskoczenia historyk. Nie brakowało innych wymownych fragmentów. Stasiński mówił:

ten triumfalizm jest bez sensu. Polska stała się niemal czarnym ludem w Europie.

Z kolei Davies uważa, że młodzi Polacy boją się obcych:

Mój syn Christian jest w Polsce i lubi tu być, ale to jedno uważa za dziwne. On się wychował w warunkach, w których pluralizm rasowy i wyznaniowy jest normą. Tak samo jest we Francji czy Niemczech. Młodzi Polacy rzadko to znają, nie mają takich kolegów w szkole czy na osiedlu. W 5-tysięcznym Kutnie jest pewnie bardzo mało obcokrajowców. Dla młodych Polaków oni są obcy, groźni. Na takiej glebie kwitnie ideologia PiS-u.

Publicysta Piotr Semka komentował:

Prof. Norman Davies w wywiadzie dla "Gazety Wyborczej". Arogancja w dawnym, dobrym stylu. pic.twitter.com/HMQScVtWWY

— Piotr Semka (@PiotrSemka) 10 listopada 2017

Z kolei inne wątki z wywiadu były z lubością podchwytywane przez przeciwników obecnego rządu:

N.Davies GW: "W Polsce PiS przejawia oczywistą nostalgię za PRL- em. Ci ludzie mówią, że są antykomunistyczni, ale w gruncie rzeczy chcą mieć swój PRL, swoje politbiuro oraz partia kontrolująca całe państwo.”

— Leszek Balcerowicz (@LBalcerowicz) 10 listopada 2017

Rafał Ziemkiewicz skwitował całość dosadnie:

Ale to bolesna prawda, jesteśmy podatni na "kult cargo". Byle palant łaskawie zechce na nas spojrzeć, napisać o nas parę zdań, i już go traktujemy jak Boga i wielki autorytet, bo on Bwana Kubwa profesor z Zachodu, Anglik! Norman Davies jest najlepszym dowodem swojej własnej tezy

Ale to bolesna prawda, jesteśmy podatni na "kult cargo". Byle palant łaskawie zechce na nas spojrzeć, napisać o nas parę zdań, i już go traktujemy jak Boga i wielki autorytet bo on Bwana Kubwa profesor z Zachodu, Anglik! Norman Davies jest najlepszym dowodem swojej własnej tezy https://t.co/55i9yJGy1B

— Rafał A. Ziemkiewicz (@R_A_Ziemkiewicz) 10 listopada 2017

Artykuł Dlaczego Polacy pokochali swoją historię? Brytyjski profesor znajduje odpowiedź. ,,Wie pan, niektóre prymitywne ludy po zetknięciu się z przybyszami z Europy…” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Jan Paweł Woronicz i "Hymn do Boga"

Na obrazie: "Modlitwa" Stanisława Dębickiego

Nieogarniony światem, ojców naszych Boże!
Ty, który jeden nie znasz płochej wieków zmiany!
Otośmy Twych ołtarzów oblegli podnoże,
Niegdy lud Tobie miły, a teraz znękany!

Więc gdy za sobą przemówić nie śmiemy,

Pozwól, niech dawne łaski Twe wspomniemy.

Już lat tysiąc niewrotnej swej dobiega drogi,
Jako się pobraciłeś z ojcami naszemi,
A wyrwawszy im z ręku ciosane ich bogi,
Świętym prawdy obliczem błysnąłeś tej ziemi

I dałeś poznać wśród błędu zamieci,

Żeś Ty ich ojcem, a oni Twe dzieci.

Te same świątyń szczątki, mchem porosłe siwym,
Patrzały na Twe z ojcy naszymi przymierze;
Jak oni Cię uznawszy być Bogiem prawdziwym
Mieli Ci wiernie służyć w niepośliznej^[1] wierze,

A Ty nawzajem przyrzekłeś łaskawie

Im przewodniczyć w wielkości i sławie.

Jeszcze tych świętych umów nie oschły znamiona,
Kiedy naddziady nasze, cechą tej ugody
Wynurzeni z błędnego rozsypańców łona,
Poczesne wzięli miejsce pomiędzy narody;

A ci, co nimi dumnie pogardzali,

Ich pokrewieństwa i łaski szukali.

Ty sam, Boże zastępów, miecz nieukrócony
Przypasałeś Twą ręką do ich twardych boków,
A ledwie nim błysnęli na okaz obrony
Objawionych stworzeniu Twych świętych wyroków,

Ucichły szepty i zmowy sąsiadów,

Ujrzawszy Ciebie wpośród naszych dziadów.

Tyś im przywdział niezłomne zbroje i przyłbice,
Bądź gdy od krynic Laby do Danapra brzegów
Pierwotnej swej siedziby kowali granice,
Bądź kiedy wśród okrytych laurami szeregów

Królów i kniaziów spory rozsądzali

I onym trony ojczyste wracali.

Tyś ich ziemię, jak niegdy Jordanu krainę,
Napoił błogosławieństw i mlekiem, i miodem,
I zwierząt życiosłużnych nagnał w nią drużynę,
I użyźnił wszech tworów nieprzerodnym płodem,

Że się sąsiadom o nic nie kłaniała,

Lecz ich sytością swoją nakarmiała.

Tyś ją sam niemylnymi oznaczył kopcami,
Od upałów granitnym Krępakiem zagrodził,
Ramiona przeciw wichrom umaił lasami
I gościńcem rzek spławnych dwa morza pogodził,

A przy podwojach Wschodu i Zachodu

Do szlachetnego wytknął plac zawodu.

Tędy nasi ojcowie po wieńce biegali,
Tędy wlekli zwycięskie z łupami rydwany,
A Tyś na ich błyskotnej strach rozsiewał stali,
Że gdzie tylko zmierzyli oręż niewstrzymany,

Placu nie widząc zbrojne ćmy pierzchały,

Schnęły strumienie i góry tajały.

Próżno cary zachodnie z swoimi lenniki
I zamkami się grodzą, i złotem brząkają,
I z pleśni otrząsając zamierzchłe pomniki,
Pozoru w nich do naszych powiatów szukają;

Czego przyjaźni mytem nie uproszą,

Darmo się groźbą niewskórną komoszą^[2].

A jeżeli się kiedy hardzie pokusili
Popierać swej orężem napaści nieprawej,
Pamiętnymi klęskami zaczepki płacili,
Odbiegłszy ciał niegrzebanych wśród rozprawy krwawej,

Na łup żarłoczny ptastwu i zwierzowi,

I na przestrogę późnemu wiekowi.

Próżno nas sroga zawiść, ludzkich łez łakoma,
Z jednogniezdnymi bracią^[3] na północy kłóci,
Zewnątrz ściska najazdem, nieci ogień doma
I uśpionych Laponów^[4] z twardego snu cuci,

Spędza wiatrami tatarskie zagony,

Sługom na pany wraża miecz stępiony

Po wieleż razy Panie, ta ziemia spluskana
Milijonowe hordy chlebem swym żywiła!
A kośćmi i rynsztunkiem zbójeckim zasiana,
Wrogów naszych zawodną nadzieją cieszyła,

Że w oceanie nieszczęść zatonie,

Głowy nie wzniesie ani świtem wionie.

Ty się za nas ująłeś, Zbawco uciśnionych!
A ledwieś ojców naszych natchnął zgody duchem,
Wnet cała ta szarańcza napastników onych
Jako piasek nadmorski wionęła rozdmuchem,

Strach im roztrącał karki wielkooki

I cień ich własny pochwycał za boki.

Przed jednym tysiąc zbrojnych uciekało razem,
Ni się w dziesięć tysięcy obejrzeć nie śmieli;
A ojce nasi, chlubni Twej łaski okazem,
Pod obłoki szerokie imię rozciągnęli,

Zamorców w własnym potopili morzu

I miecz zatknęli na niedźwiedzim zorzu.

Nie mniejsze Twoje dziwy, nasz Obrońco możny,
Kiedy z pustyń arabskich Izmaela plemię^[5],
Posuwając orężem swój księżyc dwurożny,
Tysiąca państw kwitnące przywalało ziemie,

A depcząc carstwa wschodniego,

Przytknęło sztandar do naszej krainy.

Jęknęły prawowierców Twoich świetne grody,
Słońce kurzem zaćmiły różnobarwców tłumy,
A przewódca ich, ufny w orężne narodu,
Na karkach ujarzmionych wlokąc namiot dumy,

Rozdęty pychą, wzniosły nad Libany,

Dla reszty świata związywał kajdany.

Tyś garstkę ojców naszych przeciw niemu stawił;
Ledwie mu w twarz zajrzeli niezmrużonym okiem,
On się samym postrachem ich lica zadławił,
I jako drugi Dagon przed bóstwa widokiem,

Padł zgruchotany, krwią popoił rzeki,

Jęknął w pustyniach i przestraszył wieki.

Wielkie Twe dzieła, Panie, dla naszego rodu!
Przegadać ich nie mogli nasi pradziadowie;
Przestrzeń ta szerokiego nader jest obwodu,
Każdy dzień, każdy zakąt łaski Twe opowie,

Któreś po całym rozsiewał ich domu,

Że w niczym przodku nie dali^[6]nikomu.

Tyś im sam dziewosłębił szczęsne zrękowiny
I serca nitem harcił w nierozjemnym życiu,
Że się ojcom podobne rozwnuczały syny;
Jeszcze te niemowlęta kwiliły w powiciu,

A już wodzowie owi strachem drżeli,

Którzy z ich ręku pęta przyjąć mieli.

Tyś im sam gospodarzył w polu i w oborach,
Że Tobie i ojczyźnie niosąc hojne dary,
I żywiąc chudszej braci tysiące na dworach,
Nigdy zamożnych szkatuł nie przebrali miary,

Żeniąc ład dobry z wdziękami szczodroty,

Pod rachmistrzostwem rozumu i cnoty.

A jako Twoim żyli natchnieniem i duchem,
Tak przyrodna dostojność, wielkość i szlachetność
Kierowała ich czynów niepomylnym ruchem,
A błyszcząca na twarzach bóstwa Twego świetność

W każdym ich kroku i skinieniu ciała

Poszanowanie i miłość wrażała.

Jakiż dziw, że przed nami ludowie klękali,
Sąsiedzcy jednowładce, kniazie i królowie
Ich rady, pokrewieństwa, przyjaźni szukali,
Nędzni biegli po wsparcie, po rozum mędrcowie.

Wtedyś Ty, Boże, był Polaków Bogiem,

Ani im sąsiad śmiał być chytrym wrogiem.

Cóż się wżdy podziałało z późnym ich plemieniem!
Tyś twarz odwrócił... a my... w proch się rozsypali!
Szczątki nasze wiatr rozniósł z pyłem i z imieniem,
Morza nimi igrają po zaświatnej fali,

Ciskając z gniewem na murzyńskie piaski

Ciała zakrzepłe piętnem Twej niełaski.

Drudzy przeżyć nie mogąc zgonu wspólnej matki,
Spostrzegłszy jakąś gwiazdę nowych świata cudów,
I z nią tajnym przeczuciem łącząc tchu ostatki,
W bezdrożach skwarnych spiekot, włóczęgi i trudów,

Lądy i morza obieżawszy sławą,

Łzy krokodylom wmawiają swą sprawą.

Starcy w domach ujęci jęczą na podsieniu,
Wory im wypłakane źrenice zakryły,
A sędziwe prababki w rzewnym rozczuleniu,
Łamiąc ręce, że matkę matek swych przeżyły,

Połogi nędznych córek przeklinają,

W których rozrodku^[7] wnuków swych nie znają.

Rozszlochane dziewice warkocze stargały,
Ani więcej witają słodkim wdziękiem pieni
Wracających rycerzów z bojowiska chwały;
Młodzieńce nasi, ludom przewodzić zrodzeni,

Podparłszy belki pradziadowską bronią,

Nad ich czynami łzy bezcenne ronią.

Gościńce sławy naszej chwastami zarosły,
Rozwalinom Syjonu pokrzywy panują,
Po wieżach głos pogrobny puszczyki rozniosły,
A smętne cienia ojców po kątach się snują,

Wskazując zwłoków swych ułomki świetne

Powyrzucane na śmiecia wymietne.

Sami siebie nie znamy, a gdzie stąpim krokiem,
Poziewa trup ojczyzny posoką skluskany:
Wszystko drażni, rozdziera nieznanym widokiem;
I sen nawet, spoczynku broniąc niezbłagany,

Szarpie szydersko i serca, i czucie

Marzeniem wzrosłym i znikłym w minucie.

Odkupując chleb, wodę i sól z gruntów własnych,
Po naszych się ulicach rozmówić nie możem;
Wkrótce, miasto żużmanów^[8] i bławatów^[9] jasnych,
Kusy kubrak z patlaku^[10] na grzbiet chudy włożem,

A miasto świetnych przepasek i wieńców,

Zgrzebny powrózek z łyczków i rzemieńców.

Pamięć naszą uczciwą, głośną w poprzek świata,
Jak skorupą garncarską o kamień stłuczoną,
Pogwizdując wędrowiec depce i pomiata,
A patrząc na bram naszych postać okopconą,

Potrząsa głową i pyta zdumiany:

„I gdzież jest teraz ów Bóg zawołany?...”

Ty żyjesz i żyć będziesz, chociaż świat upadnie!
Tyś policzył do włoska na tych głowach włosy;
Nie traf ślepy, nie kolej narodami władnie:
W Twoich się ręku rodzą i czasy, i losy.

Więc gdy nie możesz karać bez przyczyny,

Los nasz być musi płodem naszej winy.

Łzy nasze są świadkami błędu i poprawy,
A Ty patrzeć nie możesz na łez ludzkich zdroje
Ni się wyprzesz Twych dzieci, rodzicu łaskawy!
Cóż Ci zostaje? Wyrzec dawne słowa Twoje:

„Kości spróchniałe, powstańcie z mogiły,

Przywdziejcie ducha i ciało, i siły!”

[caption id="attachment_28175" align="aligncenter" width="1310"] Jan Paweł Woronicz, portret Michała Stachowicza[/caption]

Przypisy

Artykuł Jan Paweł Woronicz i „Hymn do Boga” [1805 r.] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Artykuł „Polska bez Boga ludzie bez sumień”. Tau w świetnym hiphopowym kawałku „Bóg, Honor, Ojczyzna” [wideo] pochodzi z serwisu Niezłomni.com.