Pierwsza prezes Sądu Najwyższego Małgorzata Gersdorf w latach 70. jako czynny prawnik była aktywnym działaczem Socjalistycznego Związku Studentów Polskich - pisze Maciej Marosz w książce "Resortowe togi".

Próżno szukać w życiorysach prezes informacji o jej zaangażowaniu w SZSP - młodzieżówkę partii komunistycznej. A jednak Gersdorf była w połowie lat 70. członkiem Komisji Nauki Rady Uczelnianej UW.

W 1984 roku Małgorzata Gersdorf wyjeżdżała do RFN do męża Tomasza Giaro, który przebywał na stypendium w Niemczech. Zwracała się z podaniem do biura paszportów o taki dokument z prawem wielokrotnego użytku. Deklarowała zamiar uczestniczenia w wycieczce do RFN organizowanej przez Fundację Humboldta.

[caption id="attachment_43654" align="alignleft" width="457"] Małgorzata Gersdorf, fot. youtube.com GP[/caption]

Matka pierwszej prezes SN, Alicja Nierychlewska-Gersdorf (1913-2009), również była sędzią. Od stycznia 1980 roku pracowała w Sądzie Najwyższym jako starszy specjalista. Było tak w stanie wojennym, jak i później, przez pozostałą część dekady. Przed zatrudnieniem w SN przez wiele lat Nierychlewska-Gersdorf orzekała w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie. Za swoją pracę w wymiarze sprawiedliwości była doceniana przez władze. Już w 1955 roku na wniosek resortu sprawiedliwości uhonorowano ją Medalem X-lecia Polski Ludowej. Takie samo odznaczenie przyznano wtedy komunistycznemu zbrodniarzowi gen. Henrykowi Kostrzewie - zastępcy prokuratora generalnego, gen. Czesława Kiszczaka. Odznaczenie to odebrali też gen. Grzegorz Korczyński - „zasłużony" w pracy Rządowej Komisji Walki z Bandytyzmem (czyli m.in. z żołnierzami wyklętymi), gen. Florian Siwicki czy Jerzy Putrament. Kontrolowana przez PZPR organizacja wspierająca władzę - Front Jedności Narodu - przyznał też matce szefowej SN Odznakę Tysiąclecia Państwa Polskiego. Dostała też Medal XXX-lecia Wymiaru Sprawiedliwości w Polsce Ludowej 1944-1974. Nierychlewska-Gersdorf cieszyła się też uznaniem ówczesnych władz państwowych, dzięki któremu uzyskała w 1978 roku Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Ojciec prezes SN, Mirosław Gersdorf (1915-1985), był w czasach PRL-u uznanym znawcą prawa spółdzielczego. Od 1951 roku przez niemal trzy dekady był doradcą naczelnych organów spółdzielczości polskiej.

Odegrał kluczową rolę w tworzeniu prawa spółdzielczego PRL-u. Był głównym redaktorem przepisów prawa spółdzielczego z 1961 i 1982 roku. Profesor Gersdorf był kierownikiem zakładu w Spółdzielczym Instytucie Badawczym, komórce naukowej najważniejszej polskiej instytucji zajmującej się spółdzielczością - Krajowej Radzie Spółdzielczej.

Maciej Marosz, Resortowe togi. Editions Spotkania, Warszawa 2017. Książkę można nabyć TUTAJ.

„Resortowe togi” przedstawiają funkcjonowanie Trybunału Konstytucyjnego, wskazują na jego historyczne uwikłanie i rolę jaką odegrał w sporze konstytucyjnym trwającym od 2015 roku. Obok Trybunału Maciej Marosz sportretował także Sąd Najwyższy, Krajową Radę Sądownictwa oraz instytucję Rzecznika Praw Obywatelskich.

Dzisiaj wymiar sprawiedliwości, sięgający korzeniami połowy lat 40-tych, ochraniają kasty prawnicze. System prawny i prawnicy wypełniają kluczową rolę w zapewnianiu trwałości całego rozkładu powiązań i wpływów ustalonego przez komunistów i koncesjonowaną opozycję przy Okrągłym Stole.

Dla kogoś, kto nie śledził pilnie, jak działało ministerstwo powołane do strzeżenia ładu prawnego, może wydać się zaskakujące, że jego obsada układa się w ciąg agentów bezpieki komunistycznego państwa.

Pierwszym ministrem sprawiedliwości w rządzie utworzonym po wyborach do sejmu kontraktowego został TW „Arnold” vel „Kamil”. Przekazał on pałeczkę TW „Spółdzielcy”. Po dwóch latach przerwy mi­nisterstwo wróciło we właściwe ręce – objął je KO „Carex”. Tekę mini­stra przejął od niego TW „Prym”, „Prymus”. Z tych jakże właściwych rąk resort został przekazany byłemu prominentowi prawniczemu PR­L-u, który doświadczenie pracy w resorcie sprawiedliwości nabywał w latach stalinowskich. „Resortowe togi”, rozdział „Ministrowie sprawiedliwości”

Przeprowadzona w książce diagnoza wymiaru sprawiedliwości potwierdza konieczność wprowadzenia gruntownych zmian zasad jego funkcjonowania. Wskazuje na nieodzowność nie tylko zmian systemowych ale także wymiany całych składów instytucji prawnych państwa. Pozostawienie na szczytach władzy sądowniczej osób zdegenerowanych moralnie, skończyłoby się jedynie dalszym replikowaniem się takich kadr.

Podstawowymi źródłami informacji w książce są akta IPN, jak i 6-letnie doświadczenie z sal sądowych z setek procesów, jakie miały miejsce przed Sądem Najwyższym, sądami niższych instancji, czy Trybunałem Konstytucyjnym oraz zbierane przez wiele lat materiały dziennikarskie.

Wstęp do książki napisał Wiesław Johann, Sędzia Trybunału Konstytucyjnego w stanie spoczynku.

Maciej Marosz ukończył wydziały: matematyki PW, filozofii UW i grafiki ASP. Jest dziennikarzem „Gazety Polskiej”, „Gazety Polskiej Codziennie” (od jej powstania) oraz portalu Niezalezna.pl. Wraz z Dorotą Kanią i Jerzym Targalskim stworzył serię książkową „Resortowe dzieci”.

Rozmowa z autorem:

http://vod.gazetapolska.pl/16602-resortowe-togi-nowa-ksiazka-macieja-marosza

Patronami książki są: Gazeta Polska, Gazeta Polska Codziennie, portal internetowy www.niezalezna.pl, Telewizja Republika, Radio WNET, Kurier Wnet.

Artykuł Nieznana historia Małgorzaty Gersdorf. Od działaczki Socjalistycznego Związku Studentów Polskich do I prezes SN. TYLKO U NAS fragment książki Macieja Marosza „Resortowe togi” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Quo vadis: Powieść z czasów Nerona to powieść historyczna Henryka Sienkiewicza.

Opublikowana najpierw w odcinkach w warszawskiej „Gazecie Polskiej” (lata 1895–1896, jako druk zwarty ukazała się po raz pierwszy w 1896 r. Powieść odniosła światowy sukces i została przetłumaczona na ponad pięćdziesiąt języków. Część rękopisu powieści przechowywana jest w Ossolineum we Wrocławiu. wikipedia.pl

Artykuł Życzyński: Studium o powieści rzymskiej Sienkiewicza „Quo Vadis” pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

Po „mediach publicznych” PiS zabiera się za komercyjne - takim alarmistycznym nagłówkiem opatrzył swój tekst Rafał Betlejewski na stronie Medium Publiczne, stworzonej m.in. przez dziennikarzy, którzy odeszli z mediów państwowych.

Czyżby nowy rząd wtrącał "niepokornych dziennikarzy" do więzień? Bynajmniej - chodzi o zakręcenie kurka z gotówką. Dowody? Podaje je sam Betlejewski.

Tekst utrzymany jest w tradycyjnej żałobno-spiskowej tonacji, więc nie ma potrzeby się nad nim rozwodzić. Najważniejsze są cytaty, które autor ze szczerością godną lepszej sprawy podaje.

Szef dużej firmy mediowej miał według Betlejewskiego powiedzieć:

PiS się nie cacka. Przyjęli politykę, że „Albo jesteś z nimi, albo jesteś wrogiem”. My na przykład mamy wśród naszych klientów dwie duże firmy państwowe – i to jest poważny przychód. Dano mi do zrozumienia, że obsługujemy ich jeszcze tylko dlatego, że jesteśmy w całości firmą polską. Jakikolwiek cień podejrzenia, że popieramy opozycję i nas nie ma.

I kolejny przykład znanej firmy reklamowej z dużym udziałem kapitału zagranicznego. Betlejewski pisze:

Jeszcze rok temu wszystko wyglądało na sukces – pełne zatrudnienie, przepływ pieniędzy, ogromna ilość zleceń. Szefowie firmy nie kryli poparcia dla PO i nawet angażowali się w kampanię wyborczą tej partii, uznając to za swoją „postawę obywatelską.

Jak wygląda sytuacja teraz:

Dziś ma się wrażenie, że firma tonie – mówi mi jedna z osób ciągle tam pracujących – ja sama zastanawiam się, jak długo popracuję. Biuro było pełne, teraz świeci pustkami. Nasz szef dosłownie upokarza się, próbując utrzymać ostatniego wielkiego klienta zależnego od skarbu państwa…

Wnioski? Dla Betlejewskiego to dowód na "złą zmianę". Dla nas tylko kolejny dowód na to, że tzw. walka o demokrację, która przybiera coraz bardziej groteskowy charakter, tak naprawdę sprowadza się do rozpaczliwej próby odzyskania traconych wpływów i idących za tym pieniędzy. Przypomnijmy: naszych - podatników, ale także wyborców pieniędzy. Co bardziej zapalczywi bojownicy o demokrację najwyraźniej o tym zapomnieli.

A my po cichu marzymy, aby to konsument decydował, na co wydaje zarobione przez siebie pieniądze - a nie jeden z kolejnych rządów. Ale nie "o take demokracje" walczy KOD, prawda?

Stephan Freeman

/ źródło tekstu Betlejewskiego TUTAJ

Artykuł „PiS zabiera się za media komercyjne”, czyli o co chodzi w walce o demokrację pochodzi z serwisu Niezłomni.com.