Nazistowskie idee są słusznie kojarzone najbardziej z Adolfem Hitlerem i czasami II wojny światowej. Okazuje się jednak, że już 1000 lat temu niemieckie plemiona miały bardzo podobne podejście do swojej i sąsiadów roli w świecie.

Niemiecka wizja świata w połowie X wieku opierała się na przekonaniu, że germańskie plemiona są lepsze od sąsiedzkich. Szczególnie słowiańskich. I tym usprawiedliwiały brutalne zbrodnie. ,,Zabijamy słowiańskich podludzi, więc nic złego się nie dzieje" - czytamy na Ciekawostkihistoryczne.pl.

Już za czasów Karola Wielkiego Słowianie w jednej z legend byli przedstawiani jako dzikie bestie, które miały biegać nago po zaroślach i cuchnąć jak nieboskie stworzenia. Taki widok miał zastać na ziemiach Słowian misjonarz o imieniu Sturm. Jak się jednak okazało tak naprawdę natknął się tylko na zwierzęta, a nie ludzi. To jednak wystarczyło do zbudowania przerażającej opowieści.

Po 100-150 latach sytuacja się zmieniła, bo Germanie mieli regularny kontakt ze Słowianami i powyższa opowieść o bestiach przestała mieć rację bytu. Dlatego uderzyli z innej strony, zarzucając, że ich sąsiedzi lubują się w czynieniu zła. Porównywali Słowian do psów i bydła, jak biskup Merseburga Thietmar, który żył w czasach Bolesława Chrobrego. Ogólnie nadal pokutował pogląd o podludziach, którzy co prawda mają ręce i nogi, ale już duszę niekoniecznie.

Nie brakowało takze głosów, że Słowianie mają niższą kulturę i jako tacy powinni podporządkować się Niemcom. Jakiekolwiek bliżesze relacje z nimi były niepożądane,a a władcy wręcz obsesyjnie dbali o czystość swojej krwi.

Takie postawienie sprawy łatwo usprawiedliwiało wszelką agresję. Tym bardziej, że wszystko przedstawiano jako skrócenie cierpienia (życia) takiej postaci. Taką zasadą kierował się w 939 roku Geron, który zaprosił 30 pogańskich wodzów na ucztę i wytruł. Przeżył jeden. Potem za radę tegoż Gerona ścięto głowy 700 jeńcom.

Przykładem traktowania Słowian jako podludzi była też historia ksiecia Mściwoja i jego syna. Wódz Obodrytów starał się zaaranżować małżeństwo swojego potomka z siostrzenicą saskiego księcia, Bernarda I. Germański książe w zamian za rękę dziewczyny zażądał pomocy w wyprawie do Italii. Mściwój wysłał syna z potężną armią, która zawsze musiała walczyć w pierwszym szeregu i została zdziesiątkowana. Po powrocie Bernard kompletnie zapomniał o umowie. Sprawę przejął Teodoryk, który uznał, że nie godzi się oddawać siostrzenicy księcia za żonę psu...

Ten sam Teodoryk kilka lat później pozwolił jednak na ślub Mieszka I z margrabianką Odą, swoją córką. Pierwszy król Polski zyskał sobie jednak ogromny szacunek i zdobył u Ottona I status równy najwyżej urodzonym niemieckim arystokratom.

Artykuł Hitler wcale nie był pierwszy. Niemieckie okrutne oblicze ma ponad 1000 lat. ,,Bestie, podludzie, psy…” Tak traktowali Słowian pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

8 czerwca 1331 wojska krzyżackie i czeskie miały spotkać się w Kaliszu, by stamtąd uderzyć na Polskę. Tak się jednak nie stało i być może dzięki temu odrodzone państwo polskie przetrwało.

- Gdyby Jan Luksemburski i Krzyżacy spotkali się pod Kaliszem, los Władysława Łokietka byłby godny pożałowania

- mówił prof. Henryk Samsonowicz na antenie Polskiego Radia.

Obraz: Jan Matejko, Łokietek zrywa układy z Krzyżakami w Brześciu Kujawskim, 1879

Wróg mojego wroga…

Na przełomie XIII i XIV wieku na praskim tronie zasiadał Jan Luksemburczyk. Jako spadkobierca dynastii Przemyślidów, rościł sobie prawa do korony polskiej. Władcą w Krakowie był wówczas Władysław Łokietek. Czeski król miał świadomość, że samodzielnie nie jest w stanie pokonać Łokietka, przekonały go o tym dwie nieudane próby wkroczenia do stolicy małopolski. Luksemburczyk dostrzegał swoją szansę w konflikcie polsko-krzyżackim. W 1329 roku wspomógł zakon w krucjacie przeciwko Żmudzinom, a także wspierał Krzyżaków w podboju ziemi dobrzyńskiej.

Dwóch na jednego

Plan zakładał, że wojska czeskie i oddziały krzyżackie spotkają się w rejonie Kalisza i zaatakują Łokietka. Operacja nie powiodła się. Krzyżacki walec parł na południe, miażdżąc polską obronę, ale tego samego nie można powiedzieć o wojskach Luksemburczyka. Król czeski utknął na Śląsku, gdzie musiał uporać się z buntem wznieconym z inspiracji Bolka II, księcia świdnickiego i wnuka Łokietka.

Krzyżacy, nie mogąc doczekać się czeskiego sojusznika, zaczęli odwrót na Kujawy. Gdy Luksemburczykowi udało się w końcu opanować sytuację na Śląsku, ruszył do Wielkopolski. Zamiast na Kalisz, skierował się na Poznań, jednak miasta nie zdobył.

- Te dwie połączone siły mogłyby zmusić Łokietka do kapitulacji - wyjaśniał prof. Henryk Samsonowicz w programie Andrzeja Sowy z cyklu "Historia na opak". - To, że się tak nie stało, umożliwiło nam bycie Polakami.

Co by się stało, gdyby sojusznicy spotkali się pod Kaliszem? Czy mówilibyśmy dziś po polsku?

Płowce - remis czyli zwycięstwo

Wycofująca się armia krzyżacka podzieliła się na dwie kolumny. Tę sytuację postanowił wykorzystać Władysław Łokietek. 27 września wydał Krzyżakom bitwę, która przeszła do historii jako bitwa pod Płowcami. Choć nierozstrzygnięta, podniosła morale, udowodniła polskiemu rycerstwu, że Krzyżaków można pobić.

Zagrożenie chwilowo zażegnano. Wkrótce potem Władysław Łokietek zmarł. To, czego król nie zdołał osiągnąć za pomocą oręża, dokonał jego syn Kazimierz Wielki drogą dyplomacji. Ostatniemu Piastowi na polskim tronie udało się rozluźnić czesko-krzyżacki sojusz.

Jan Luksemburski zrzekł się praw do polskiego tronu. Czeski władca pożegnał się z tym światem, jak przystało na rycerza. Niemal zupełnie ślepy, wziął udział w bitwie pod Crécy w 1346 roku i na polu bitwy zginął.

źródło: Polskie Radio, posłuchaj audycji - TUTAJ

[caption id="attachment_28123" align="aligncenter" width="1024"] Bitwa pod Płowcami na obrazie Juliusza Kossaka[/caption]

Artykuł 8 czerwca 1331 r. miał rozpocząć się czesko-krzyżacki rozbiór Polski pochodzi z serwisu Niezłomni.com.