Aleksander Młyński „Drągal” jako osiemnastoletni chłopak trafił do wileńskiej AK, gdzie walczył z Niemcami, później bił się z Sowietami, m.in. na Lubelszczyźnie w oddziale M. Bernaciaka „Orlika”, na Kielecczyźnie i w Radomskim u F. J. Jaskulskiego „Zagończyka”, a wreszcie kierował swoim oddziałem lub działał samodzielnie. Zasięg działania „Drągala” był szeroki, obejmował m.in. powiat radomski, kozienicki, opoczyński, grójecki.
Praca zawierająca niepublikowane dotąd dokumenty UB prezentuje zmagania organów bezpieczeństwa z jednym z ostatnich żołnierzy podziemia na tych terenach. W 1950 r. do walki z „Drągalem” powołano specjalny sztab obejmujący dowódców UBP z Radomia, Kielc, Kozienic, Rawy Mazowieckiej, Grójca, Końskich, Opoczna. Dokumenty pokazują, że władze w walce z podziemiem nie liczyły się z grupy, w akcjach przeciwko „Drągalowi” uczestniczyły oddziały UB, MO i KBW. Być może gdyby nie zdradził go dawny kolega z oddziału, jego walka trwałaby dłużej.
Krzysztof Busse, „Dopaść Drągala”, Likwidacja grupy Aleksandra Młyńskiego w świetle dokumentów aparatu bezpieczeństwa, IPN, Lublin.
(270)
