Herbert „Węgrom”. „Stoimy na granicy, nazywanej rozsądkiem i w pożar się patrzymy, i śmierć podziwiamy…”

Zbigniew Herbert, „Węgrom”

Stoimy na granicy
wyciągamy ręce
i wielki sznur z powietrza
wiążemy bracia dla was

z krzyku załamanego
z zaciśniętych pięści
odlewa się dzwon i serce
milczące na trwogę

proszą ranne kamienie
prosi woda zabita
stoimy na granicy
stoimy na granicy

stoimy na granicy
nazywanej rozsądkiem
i w pożar się patrzymy
i śmierć podziwiamy

Zbigniew Herbert, 1956 r.