Pod Zawichostem oddziały księcia Leszka Białego pokonały wojska ruskie księcia Romana Halickiego.

W bitwie brał także udział brat Leszka — Konrad, a faktycznym dowódcą był wojewoda mazowiecki Krystyn. Armia ruska przyparta do wysokiego brzegu Wisły uległa całkowitemu rozbiciu, zginął też książę Roman. Bitwa była finałem ruskiego najazdu na ziemie polskie i ostatnim akordem zerwanego przez Romana przymierza polsko-ruskiego. Śmierć Romana rozpoczęła okres walk o władzę na Rusi.

Do walki o wpływy i schedę po Romanie stanęli Leszek Biały i król węgierski Andrzej II. Ostatecznie, w 1206 r., podzielono się wpływami —Halicz miał być domeną Andrzeja, Włodzimierz Leszka. Polski książę wpływów zdobytych na Rusi utrzymać nie zdołał. Bezpośrednim wynikiem sukcesu polskiego oręża i polskiej dyplomacji było mocniejsze związanie z Polską ziemi przemyskiej i dobre stosunki z synem Romana, księciem Danielem Halickim. Bitwa była punktem zwrotnym w historii zmagań polsko-ruskich, a jej wynik stał się fundamentem polskiej ekspansji na Ruś, której apogeum przypadło na wiek XIV.

źródło: Muzeum Historii Polski

opublikowane na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska

Artykuł 19 czerwca 1205 r. bitwa pod Zawichostem. Fundament polskiej ekspansji na Ruś pochodzi z serwisu Niezłomni.com.

"Że to ludzie mają ochotę wznosić tak kosztowne budynki w mieście przeznaczonym na zagładę. Kiedy tu z panem siedzę, widzę, jak Niemcy z samolotów zrzucają bomby na miasto.” Stempowski zaoponował, Askenazy kontynuował : „Jak pan może tego nie widzieć? Będzie nawet gorzej, bo Polska nie może toczyć wojny inaczej jak na dwa fronty. Niemcy nie mogą przekroczyć granicy, aby Rosjanie nie przekroczyli jej również. Trzeba się liczyć z najprostszym mechanizmem takich wypadków. Czy Rosjanie mogą czekać, aż Niemcy dojdą do ich granicy? Nie. Elementarna przezorność każe im zająć, co się da

Jerzy Stempowski, "Eseje dla Kassandry", zanotowana rozmowa autora z Szymonem Aszkenazym z 1932 roku na ławce naprzeciwko placu budowy Muzeum Narodowego.

Szymon Askenazy (ur. 24 grudnia 1865 w Zawichoście, zm. 22 czerwca 1935 w Warszawie) – polski historyk żydowskiego pochodzenia, zajmujący się głównie stosunkami międzynarodowymi w XVIII i XIX wieku. Profesor Uniwersytetu Lwowskiego i następnie Warszawskiego. W swoich poglądach politycznych zbliżony do obozu legionowo-piłsudczykowskiego. Askenazy nigdy nie zapisał się do żadnej partii politycznej. Twórca lwowskiej szkoły historycznej nazywanej też szkołą Askenazego.

Artykuł Warszawa, czyli o „mieście przeznaczonym na zagładę” już w 1932 roku. I o zaskakująco trafnym scenariuszu IV rozbioru Polski pochodzi z serwisu Niezłomni.com.